รักหมดใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

                            file:///C:/Documents%20and%20Settings/Hunter/Desktop/lady7.gif

เนื้อเรื่อง

                แย่แล้วๆทั้งๆที่เวลา 8.00 น ไม่มีนักเรียนคนไหนมาวิ่งกลางสนามแบบนี้แต่กลับมรผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งผมสีน้ำตาลอมส้มตาโตสีดำกำลังวิ่งอย่างเหนื่อบหอบเธอมีนาทว่าอายูมิเธอเป็นคนน่ารักทีเดียวแต่เพราะความเิ่ิปิ่นของเธอมันเลยทำให้ไม่น่ารักคนตัวเล็กยังวิ่งรื่อยๆปากพลางบ่นอุบอิบ
"แย่แล้วๆไปโรงเรียนสายอีกแล้ว"
เอี๊ยดดดในที่สุดก็ถึงโรงเรียนซะที เฮ้อถึงซะทีเธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเรียนและย้ากเธอรีบเปิดประตูและวิ่งแต่มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างหน้าแย้กกหยุดไม่ได้แล้วเธอคิดก่อนจะหลับตาปี๋
โครม โอ้ยเธอร้องออกมาเบาๆอุ๊บเธอนั่งคร่ิอมผู้ชายคนหนึ่งอยู่ผมสีดำซอยรากไทรคิ้มตาคมเค้มผิวขาว
เธอหน้าแดงทันที
"โอ๊ยยัยบ้ารีบๆลุกสิ"
เสียงเตือยนจากผู้ชายคนนั้นเรียกสติเธอเธอรีบๆกล่าวขอโทษทันที
"ขะ ขอโทษน่ะค้าขอโทษจริงๆค่ะ"
"ไม่"
ผู้ชายคนนี้อะไรกันเธออุตส่าห์ขอโทษแต่กลับบอกว่าไม่ขัดกับใบหน้าหล่อนั่นจริงๆเธฮคิด
"อาสึกะ ฮะแฮ่ม"เสียงเรียกผู้เป็นอาจารย์กระแอมมาทางอายูมิ
"ง่าอาจารย์อย่าทำโทษหนูเลยนะค้าาาา"
อายูมิพูดอ้อนสุดเสียง จะทำโทษเรื่องอะไรหล่ะก็มาสายนั่นแหละ
"โอเคครูจะยกโทษให้เธอครั้งนี้ครั้งเดียว"
เย้พระเจ้ามาโปรดอายูมิทำหน้าฟินแล้วไปนั่งที่โต๊ะ
"มาเริ่มกันต่อเลยนี่ซาบาคุโนะ กาอาระ นักเรียนแลกเปลี่ยนจากซึนะจะมาเรียนกับเรานะ อ่อซาบาคุโนะเธอไปนั่งกับอาสึกะนะ"
กาอาระเดินมาหาอายูมิพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ อายูมิรู้สึกไม่ดีเลยเจ้าค่ะกาอาระมานั่งใกล้อายูมิเพราะมันเป็นเก้าอี้ตัสเดียวแบบยาวเขาแอบเอามือมาวางบนตักเธอบ่อยๆทำให้เธอเป็นอันไม่ได้เรียน
    ตอนกลางวัน
"นี่เธอพาชั้นไปกินข้าวด้วย"กาอาระโพล่งออกมาหลังจากที่ครูปล่อยให้ไปกินข้าว
อายูมิเองเป็นผู้หญิงขี้เกรงใจ
"อ่าได้สิจ๊ะกาอาระคุงเอ่อแล่วกาอาระคุงไม่โกรธชั้นใช่มั้ย"
อายูมิถามขณะเดินไปโรงอาหาร
"โกรธสิกาอาระตอบหน้าตาย
""ง่ากาอาระคุงยกโทษให้ชั้นน้า"
อายูมิเดินหยุดแล้วพูดกับกาอาระ
"ต้องลงโทษ"
กาอาระพูดแล้วดันอายูมิเข้าไปในช่องแคบๆยังไม่ทันที่อายูมิจะพูดอะไรกาอาระก็ประกบริมฝีกปากของอายูมิมือของเขาล้วงเข้าไปใต้เสื้อนักเรียนของอายูมิกาอาระปลดตะขอเชื้อชั้นในของอายูมิอออกพร้อมบีบหน้าอกของเธอเบาๆดูเหมือนเธอพยายามขัดขืนเขายิ่งบีบหน้าอกเธอแรงขึ้นจนเธออยู่นิ่งๆเขาก็ปล่อยเธอตอนนี้หน้าของอายูมิแดงแจ๋เป็นมะเขือเทศ    กาอาระใส่ชุดชั้นในให้เธอใหม่แล้วจับมือเธอออกมา
"นี่คือบทลงโทษ"
กาอาระพูดพร้อมพาอายูมิไปร้านอาหาร
"เอาสปาเกตตี้"
"เอ่อ เอาข้าวผัดกุ้งค่ะ"
"ได้ครับรอสักครู่นะคับ"
สักพักอาหารก็ถูกส่งมายังตรงหน้าพวกเขาสองคน
พวกเขาทั้งสองคนจัดการอาหารตรหน้าหมดเกลี้ยง
"เอ่อกาอาระคุงจ๊ะเดี๋ยวชั้นพาไปดูรอบๆโรงเรียนดีมั้ย"อายูมิพูดหลังจากทานอาหารเสร็จ
"อืม"
อายูมิพากาอาระพาไปดูห้องต่างๆจนมาถึงดาดฟ้า
"นั่งสักพักนะ"กาอาระพูดกับอายูมิพร้อมล้วงกระเป๋าหยิบแท่งช็อกโกแล็ตออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้อายูมิ
"ป้อนหน่อย ป้อนด้วยปากนะไม่งั้นมีบทลงโทษ"
แค่เขาพูดว่าบทลงโทษอายูมิก็รีบเอาช็อกโกแลตใส่ปากแล้วประกบปากกับเขาช็อกโกแลตถูกส่งจากปากหนึ่งไปอีกปางหนึ่งช็อกโกแลตหมดไปแล้วแต่ความหวานยังอยู่จากการนั่งธรรมดากลายเป็นนั่งคร่ิมเขา
อุ๊ยเธอมรู้ตัวอีกทีเขาเลื่อนมีเข้าใต้กระโปรงของเธอ เธอรีบผละตัวออกมา
"เอ่อไปเรียนกันเถอะจ๊ะ"
"อืม"กาอาระตอบพร้อม้เดินไปห้องเรียนกับอายูมิ
  เลิกเรียน
อายูมิเดินกลับบ้านอย่างเนือยๆ
แต่ก็มีไอ้หน้าปลาดุกที่ไหนไม่รู้มาจ้องอายูมอแปลกๆแงอายูมิกลัวเธอรีบซอยเท้าหนีแต่ไม่ทันง่าไอ้หน้าปลาดุกคร่อมเธอไว้
"พี่หนูขอร้องอย่าทำอะไรหนูนะ"
อานูมิกล่าวเว้าวอนเธอตอนนี้ตัวสั่นไปหมด
เธอหลับตาพร่าเอ๋เธอรู้สึกเหมือนตัวเบาขึ้น
ฮะกาอาระ ตอนนี้กาอาระเหมือนกำลังโกรธมากเลยเค้าเตะเค้าต่อยไอ้หน้าปลาดุกจนมันสะบักสะบอม
"กาอาระพอเถอะ"
"แต่ไอ้หมอนี่มันทำเธอนะ"
"มะไม่เป็นไรหรอก"
เค้าเตะมันอีกสองสามทีแล้วมาอุ้มอายูมิขึ้นแบบเจ้าหญิงอ่ะ
เค้าพาเธอกลับบ้านของเธอตามที่เธอบอกทาง
  บ้าน อายูมิ
อันที่จริงน่าจะเรียกคฤหาสน์มากกว่า ทั้งคนขับรถ ลูกน้อง เมดเพียบแต่ทำไมเวลาไปโรงเรียนทำไมไม่ขับรถเอาหน่ะเหรอเพราะว่ารถแต่ละคันไม่ใช่ราคาขี้ๆเวลาเอาก็มีแต่คนมองเธอเลยไม่อยากเอาไป
"คุณหนูอายูมิ"พวกแม่บ้านทั้งหลายกรูกันเข้ามานับไม่ถ้วน
"เอ่อป้าค่ะมาอายะไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ"เธอบอกตามที่เธอมักจะเรียกเรียกแทนตัวเองว่าอายะ
""ป้าเป็นห่วงแทบแย่แล้วผูชายคนนั้น"
"เพื่อนค่ะ"
"อายูมิเรามีรื่องต้องพูดกับลูก"
พ่อกับแม่ของอายูมิที่มาจากไหนไม่รู้มาพูดกับอายูมิ
"เรื่องอะไรค่ะ"
"ลูกต้องหมั้น"
"ห๊าา"
"และคู่หมั้นของลูกคือกาอาระ"
สาวเจ้าหน้าแดงแจ๋เมื่อพูดถึงชื่อนี้เธอหันไปมองเขาที่นั่งอยู่ข้างนอกเอ๋เขาหายใจไหนนะดธอพยายามมองหาเขา
"ชั้นอยู่นี่ยัยแสบ"
อะกาอาระมาอยู่หลังอายูมิเมื่อไหร่ไม่รู้เธอไม่ทันตั้งตัว
พ่อกับแม่ของอายูมิยิ้มกันสองคนก่อนจะบอกต่อว่า
"แต่งอาทิตย์หน้านะ"
ทั้งสองตอบรับด้วยกัน
"ค่ะ/ครับ"