นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
188
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
188
หมวด : นิยายวาย
อัปเดตล่าสุด : 31 ธ.ค. 49 / 09:20 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“คุณทิพวันนี้ว่างไหมครับ…ผมจะชวนคุณไปกินข้าวเย็นนี้น่ะครับ”เสียงนั้นดังขึ้นทันทีที่หล่อนรับโทรศัพท์
“ค่ะ...ธรวันนี้ทิพว่างค่ะ”
“เหรอครับก็ดีครับ งั้นผมไปครับคุณทิพหลังเลิกงานนะครับ”
“ค่ะ”หล่อนรับคำแล้ววางหูโทรศัพท์...หล่อนยิ้มอย่างอิ่มเอมมากที่สุด
หล่อนบอกกับตัวเองเสมอ...ว่าผู้ชายคนนี้ใช่แน่ๆ เขาคนที่ดูแลทุกข์สุขหล่อน ดูแลเอาใจใส่ในตัวหล่อนและอะไรหลายๆอย่างที่เขาทำให้หล่อนอย่าง เต็มใจ...เขาคือผู้ชายที่หล่อนใฝ่ฝันมานานแล้ว
“รภัทร”แฟนหนุ่มของหล่อนในปัจจุบันนี้ หล่อนว่าคิดผิดที่คบกับเขา...เขาห่างเหินจากการดูแลหล่อนแบบแฟน หนุ่มจะทำให้หล่อนได้...แต่ในความรู้สึกของหล่อนแล้วหล่อนจึงรู ้สึกว่าถ้าเทียบกันระหว่าง รภัทร และวรธรณ์แล้วหล่อนรู้สึกหวั่นไหวกับวรธรณ์มากกว่าเพราะหล่อนเห ็นว่าเขา
โรแมนติกกับหล่อนมากกว่ารภัทรเสียอีก
“เมื่อกี้ใครโทร.มาเหรอทิพ”เสียงพิชญาเพื่อนร่วมงานที่นั่งโต๊ะตรงข้ามถามขึ้น
“คุณภัทรแหงๆ”หล่อนถามเองตอบเองเสร็จสรรพ
“เปล่าค่ะ”
“อ้าวแล้วใครล่ะ?”
“ความลับค่ะ”
“เหรอ...ไม่เป็นไร”พิชญาพูดเบาๆกับตัวเอง
ทิพเกสรไม่อยากให้ใครรู้ว่าหล่อนกำลังคบกับวรธรณ์หนุ่มคนใหม่ที ่มาติดพันหล่อนยังไม่อยากใช้คำว่าแฟนตอนนี้เพราะอาจจะเป็นว่ายั งไม่ถึงขั้นนั้น เพราะหล่อนพึ่งเจอหน้าเขาและคุยกันนับครั้งได้...รอก่อนแล้วหล่ อนจะสลัดรักจาก รภัทรให้ได้ เพราะเขานานๆจะมาหาหล่อนรับหล่อนไปกินข้าว เพียงแต่โทร.มาถามสารทุกข์สุกดิบทุกวันเท่านั้นเอง...แต่ผู้หญิ งอย่างหล่อนต้องการมากกว่าคำพูด
“ เออ...คุณทิพช่วยเอาเอกสารที่คุณกฤชพลเอามาให้คุณเมื่อกลางวันท ี่ผมไม่อยู่มาให้หน่อยได้ไหม”
“ค่ะเจ้านาย” หล่อนรับคำแล้วหันหลังกลับไปหยิบแฟ้มเอกสารที่วางอยู่หน้าโต๊ะค อมพิวเตอร์แล้วเดินเข้าไปในห้องของเจ้านาย ที่หน้าประตูเขียนว่า “อนิรุทธ์ ศิริวัฒนชาญชัย”
“รู้สึกว่าบริษัทเรานี่จะขาดทุนนิดหน่อยนะเนี่ย?”
“คงยังงั้นมั้งค่ะ”เลขาอย่างทิพเกสรก็ตอบได้เพียงแค่นั้น
“คุณจะไม่คิดจะแสดงความคิดเห็นหน่อยเหรอคุณทิพ”อนิรุทธ์ใจกว้างอยู่แล้ว เขาพร้อมที่จะให้ลูกน้องแสดงความเห็นตลอดเวลา
“ค่ะ...เจ้านาย”
อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นกริยาท่าทางของเลขาสาว
“ดิฉันคิดว่าคุณควรส่งออกสินค้าให้น้อยลงหน่อยดีไหมค่ะเจ้านาย”
“อย่างนั้นเหรอ”ผู้เป็นนายขมวดคิ้วคิด
“ผมจะรับไว้พิจารณา”เขายิ้มให้เลขาส่วนตัว
“ ขอบคุณมากคุณทิพ...เรียกคุณกฤชพลมาหาผมด้วยถ้าเขาไม่ว่างก็ไม่เ ป็นไรแค่โอนสายเข้ามาก็ได้”
“ค่ะ คุณรุท”
เมื่อหล่อนทำหน้าที่ไปตามกฤชพลเสร็จเรียบร้อยแล้ว หล่อนก็เดินมายืนที่โต๊ะของพิชญา
“ว่าไงค่ะคุณเลขา”
“มากไปยัยพิช”หล่อนกล่าวเบาๆ
“ชั้นจะลงไปซื้อขนมข้างล่างรู้สึกหิวจังจะมาถามว่าจะเอาอะไรไหม”
“หึ”อีกฝ่ายส่ายหน้า
เมื่อหล่อนลงลิฟท์มาถึงชั้นหนึ่ง เจ้าหล่อนก็ต้องอุทานอย่างไม่เป็นภาษา
รภัทรเดินตรงมาหาหล่อน
“อ้าว!ภัทร มาทำไมที่นี่ค่ะ?”หล่อนเดินตรงไปถามชายหนุ่มทันที
“มาที่นี่ต้องมีเหตุเหรอ?”เขาพูด
ทิพเกสรหน้าเสียทันที
“ ก็มาหาคุณนั่นแหละ...ว่าวันนี้ไม่ต้องทำล่วงเวลาเลยหวังจะมารับ ไปดูหนังกัน”
…ว๊าย!ตาเถร...ร้อยวันพันปีไม่เคยมารับไปไหน วันนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะนี้ รถไฟสองขบวนจะชนกันแล้วเหรอนี้! ไม่อยากจะคิดเลย
“เออ...เอางี้ล่ะกัน ภัทรต้องรอนะเพราะงานของทิพยังไม่เสร็จเลย…ต้องจัดเอกสารสำหรับประชุมพรุ่งนี้ ยังพิมพ์ไม่เสร็จเลยจ๊ะ”
“ไม่เป็นไร ผมรอได้”เขาพูด
“ งั้นภัทรรอที่นี่นะมีอะไรโทรขึ้นไปแล้วกันถ้าเสร็จงานจะลงมาหาน ะจ๊ะ”
“อืมม์”เขาพยักหน้าว่ารับรู้คำของหญิงสาว
หล่อนรีบก้าวยาวๆขึ้นไปยังชั้นบนโดยรีบเร่งโดยไม่รอลิฟท์เลยแม้ แต่น้อย
เมื่อถึงยังโต๊ะ หล่อนวางขนมขบเขี้ยวไว้หลังโต๊ะ แล้วหยิบโทรศัพท์ยกหูและกดเบอร์อย่างรีบเร่ง
“ฮัลโหล!ครับวรธรณ์พูดครับ”
“คุณธรเหรอค่ะ นี่ทิพนะคะวันนี้ชั้นไม่ว่างนะคะต้องทำงานเลิกดึกและต้องไปเยี่ ยมคุณป้าที่โรงพยาบาลต่อน่ะค่ะ”หล่อนมุสาไปแล้วในทันที
“ว้าเหรอครับน่าเสียจัง...เอาเป็นว่า”
“มะรืนแล้วกันค่ะ เจอกันหน้าโรงแรมอาเซียนนะคะ”
“ครับ”เขารับคำเบาๆอย่างว่าง่าย
เฮ้อ!...โล่งอกไปหนึ่ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งหล่อนสะดุ้งเฮือกในทันที
“สวัสดีค่ะ...ห้องคุณอนิรุทธ์ค่ะ”
“ครับ...นี่ผมปรัชญาหลานคุณลุงรุทนะครับ”
“ค่ะ”หล่อนรับคำเพราะภาพในจินตนาการของหล่อนเริ่มเผยช้า ภาพของเด็กตัวน้อยๆอายุประมาณ สิบขวบเมื่อหลายปีก่อนโน่นยังมาวิ่งเล่นวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่ใ นบริษัทเป็นที่สร้างสีสรรค์ของบริษัทที่ตรึงเครียดให้มีชีวิตชี วาขึ้นบ้าง
“ค่ะ...รอสักครู่นะคะ”
“เจ้านายค่ะคุณปรัชญาหลานชายเจ้านายขอเรียนสายค่ะ”
“อือม์...โอนเข้ามาได้เลย”
และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมากระทั่งจนหล่อนเลิกงาน...หล่อนพิมพ์รายง านการประชุมเสร็จเรียบร้อยทันเวลาไม่ต้องต่อเวลาไปอีก
“นายยศ...มานี้ซิ”
“ครับ คุณทิพ”
“นี่ เอาเอกสารนี้ไปถ่ายเอกสารที่ห้องคุณพิมนะ ด่วนเลย สิบห้าชุด!”หล่อนบอก
“ฮะ”
เมื่อลูกน้องหายลับไปจากสายตาหล่อนก็หันหลังไปหยิบขนมขึ้นมานั่ งเคี้ยวพลางรอเอกสาร
“อ้าว!ยังไม่กลับเหรอจ๊ะแม่คนสวย เห็นว่ามีนัดไม่ใช่เหรอ”
“จ๊ะ...แต่รอเจ้ายศก่อนวานให้เอางานไปถ่ายเอกสาร”
“เหรอ งั้นไปก่อนนะแล้วพรุ่งนี้เจอกัน...ไปนะทิพ”
“ค่ะ คุณพิช”หล่อนพูดเสียงแหลม
+++++++++++
และแล้วก็ถึงเวลาที่หล่อนรอคอย เมื่อเอาเอกสารเข้าไปให้แด่เจ้านายเสร็จหล่อนก็ลงมายังชั้นล่าง
รภัทรทำท่าดีใจเมื่อเห็นหล่อนลงมายังชั้นล่างแต่ตัวเจ้าหล่อนเอ งนั่นซิที่ทำเฉยชากับเขาเอามากๆเพราะหล่อนอาจจะถือตัวเองมากไปห น่อยล่ะกระมังว่าเวลานี้ว่า...เขาอาจจะไม่เป็นคนที่สำคัญของหล่ อนแล้วอีกต่อไป
“เป็นไงครับเหนื่อยไหม?...ผมช่วยถือของไหม?” รภัทรพูดเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายไม่ค่อยเป็นที่พึงใจเมื่อเห็ นตนเอง
“อืมม์...ค่ะ”หล่อนพูดพลางยื่นถุงกระดาษให้เขา
“ เออ...วันนี้เราจะไปทานข้าวเย็นที่ไหนกันดีครับ?...ผมให้คุณเลื อก”
“เป็นว่าร้าน“บ้านร้อยมาลัย”ไหมค่ะเยื้องๆกับซอยบ้านทิพเอง อร่อยดีนะคะมีอาหารให้เลือกมากมาย”
“ครับ...เอายังงั้นก็ได้”เขาพูดเมื่อเห็นว่าหล่อนแย้มยิ้มออกมาบ้างแล้ว
รภัทรขับรถมาประมาณยี่สิบนาทีจากออฟฟิตของหญิงสาวมาจนถึงสวนอาห าร “บ้านร้อยมาลัย”ที่ตั้งอยู่ริมถนนใหญ่ซึ่งมองเห็นง่ายดาย
“วนรถเข้าไปจอดด้านในเลยค่ะภัทร”หล่อนบอกเขา
+++++++++++
“...ไม่ทราบมันเป็นไร ไม่รู้ว่ามาไง
อาการรักเธอ
ก็รู้มีคนจอง ยังมาไปยืนมอง
ตกเย็นก็เพ้อ
ยิ้มให้เมื่อเจอกัน เผื่อฟลุ๊กไปวันๆ
ไม่กล้าขอเบอร์
ก็รู้เธอมีแฟน
ไม่ได้จะไปแทนที่คนของเธอ...”
เสียงเพลงดังมาชัดเจนเพราะเสนาะหูแว่วเข้าโสตประสาทของทั้งสองเ มื่อก้าวเข้ามาภายในร้าน
“เชิญครับ”พนักงานต้อนรับพูดขึ้น
ทิพเกสรไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่หันไปยิ้มๆกับพนักงานต้อนรับคนนั้ น...รภัทรกวาดสายตามองไปรอบๆร้านเพื่อสังเกตสังกาบรรยากาศภายใน ร้าน
“มองหาใครค่ะภัทร!”หล่อนโพล่งขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศความเงียบ
“เปล่า...”เขาพูดห้วนๆ
“เรามาพูดเรื่องของเขากันเถอะทิพ”
“เรื่องอะไรค่ะ?”
“เราคบกันมานานแล้วนะ...ย่างปีที่สามแล้วนะ”
“อ้อ! ค่ะ”
“เราแต่งงานกันนะ”เขาเอื้อมมือไปจับฝ่ามือของหล่อนมากุมไว้
หลอ่อนใจหวิวหวาบ...ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะกล้าพูดข ึ้น...หน้าหล่อนแดงซ่านไปทั่วทั้งดวงหน้า
“คุณฟังผมอยู่รึเปล่า ทิพ!”
“ค่ะ ทิพฟังอยู่”
“แล้วคุณตกลงจะรับคำของผมไหม...ผมอยากแต่งงานกับคุณนะทิพ”
“ค่ะ...แต่ว่าทิพขอเวลาดูใจอีกสักนิดได้ไหมค่ะ” หล่อนทำท่าบ่ายเบี่ยงเขาเพราะในใจหล่อนนั้นแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่ าย...กั้นเขตอย่างชัดเจน...รภัทรก็รักแต่หล่อนก็ชอบพอกับวรธรณ์ อยู่เช่นเดียวกัน
ในตอนนี้อยากจะร้องเพลง “อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน”หล่อนบอกตัวเอง
“ครับ...ผมจะรอวันนั้น...วันที่คุณพร้อม”เขาปล่อยมือที่กุมหล่อนออก
สีหน้าเขาเจื่อนไปเล็กน้อย แต่หล่อนสังเกตได้...ท่าทางเขาจะผิดหวังมากๆที่หล่อนขอเลื่อนกา รแต่งงานออกไป
“ผมขอถาม...ตอนนี้คุณยังไม่ไว้ใจผมอีกเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...ชั้นกลัวว่า…”
“ว่าอะไร...เราเองก็คบกันมานานแล้วนะ”เขาเค้นเสียง
“กลัวว่า ถ้าแต่งงานกันไปแล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างไม่มีความสุขหากเป็นว ่าคนทั้งสองไม่ใช่เนื้อคู่ที่แท้จริงแล้ว ”
น้ำตาของชายหนุ่มพาลจะไหลรินออกมา...ทุกๆวันนี้เขาก็พยามจะทำทุ กวิธีทางที่จะเอาชนะใจหล่อนตลอดเวลา แต่เวลานี้ ณ ตรงนี้ หล่อนพูดตัดรอนถึงแม้จะไม่ปฏิเสธเขาอย่างเต็มปากเต็มคำ...แต่คำ พูดเพียงบางคำของหล่อนก็สามารถกรีดแทงทะลุหัวใจเขาได้ในเร็วพลั น
แต่เพราะรักเขาจะยอมรอ!...หล่อนพร้อมเมื่อไรก็เมื่อนั้น
“เอาอะไรดีค่ะ...ปลากระพงอบซอสดีไหมค่ะภัทร?”
“ตามใจทิพเถอะครับ...เอาอะไรมาผมทานได้หมดแหละ”
“ค่ะ”หล่อนพูดยิ้มๆและหันไปสั่งอาหารกับบริกร
“แต่ผมอยากทานอะไรเผ็ดๆหน่อยได้ไหม...จำพวกยำน่ะ”
“อ้อ...ได้ค่ะ ยำรวมมิตรไหมล่ะคะ”
“ก็ได้”… หวังว่าอาหารเผ็ดๆคงจะช่วยบรรเทาอารมณ์ที่ตรึงเครียดและน่าเศร้ าของเขาได้ไม่มากก็น้อยนะ
“อาหารมาแล้วค่ะ...ภัทร”
“ดูคุณไม่สดใสเลยนะคะเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่านะครับปวดหัวนิดหน่อยเดี๋ยวก็คงจะหาย” ...จะบอกได้ยังไงละว่าเป็นไข้หัวใจ(หัวใจช้ำรัก)...ถ้าขืนพูดไป เสียฟอร์มแย่
+++++++++++
เมื่อเวลาล่วงเลยจนสมควร...อาหารก็หมดเรียบร้อย...เพลงก็ทยอยลด ลงแล้วเพราะแขกที่มาในร้านอาหารเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ
“เรากลับกันดีกว่าค่ะภัทร...ทิพเริ่มง่วงแล้ว”
“เหรอครับ...เพลงที่นี่เพราะน่าดูนะครับ”
“ค่ะ...ที่นี่คัดมาดีมั้งค่ะ”หล่อนฉีกยิ้ม
เพราะยังนี้แหละความอารมณ์ดีของหล่อนทำให้เขาแพ้ใจตัวเอง...
ถึงแม้ว่าหล่อนจะหมดรักเขาแล้วหรือไม่ก็ตามอยากให้หล่อนรู้ไว้ว ่าเขารักหล่อนเสมอๆและจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปด้วย...เขามั่นใจ
ถึงเขาจะมั่นใจว่าจะมั่นคงต่อคำพูดนี้...แต่สักวันหนึ่งทุกอย่า งอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ใครจะไปรู้
ทุกอย่างเป็นไปดังพรหมลิขิตที่บันดาลไว้แล้ว...
“เมื่อเป็นคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน”หรอก...เขาเชื่ออย่างนั้น
*******************
ผลงานอื่นๆ ของ สายหมอก^_^ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ สายหมอก^_^
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น