สิ่งที่เรียกว่าเหงา

เนื้อเรื่อง

"แกร๊ก!!"
เสียงประตูอพาร์ทเม้นท์ แห่งหนึ่งแถวอ่อนนุช ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ
...ลมจากระเบียงชั้น 4 พัดเข้ามา พร้อมหอบกลิ่นอันคุ้นเคยมาปะทะใบหน้าผู้เป็นเจ้าของห้องที่เดินสวนเข้ามาในห้อง

ปิดประตูแล้วหันกลับมามองดูในห้อง
...ห้องที่อยู่คนเดียวมาปีกว่าๆ
...ห้องที่ตอนแรกแทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากเฟอร์นิเจอร์จำเป็นที่มีเหมือนกันทุกๆ อพาร์ทเม้นท์
...ห้องที่ตอนนี้ เหลือพื้นที่ใช้สอยน้อยลงไปเนื่องจากเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เพิ่มขึ้น

"ตัวเริ่มสั่น...ความรู้เย็นตั้งแต่ปลายนิ้วเริ่มไล่ขึ้นมาจนถึงหัวไหล่"

เธอ กลับไปแล้ว...
...แค่ 3 วันที่เธอมาอยู่
...เวลาแห่งความสุขมักมีน้อยและผ่านไปเร็วเสมอ

กำมือ เพื่อให้มือที่เย็นและเริ่มจะชาได้มีเลือดไปหล่อเลี้ยงและอุ่นขึ้น

"ทำไม...ห้องมันถึงได้กว้างอย่างนี้" คิดในใจ
"กว้างเกินไป..."


"เหงา..."



ไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อวางกระเป๋าและถอดนาฬิกา
พบโน๊ตที่เขียนบนกระดาษทิชชู่แผ่นใหญ่ 1 แผ่น
"กินให้อิ่ม นอนให้หลับ ฝันถึงเค้า...
...
อ่านยังไม่ทันจบ...
น้ำตาเริ่มเอ่อ ปริมๆ ที่ขอบตา
เงยหน้าขึ้นพร้อมกับสูดหายใจเข้าช้าๆ ลึกๆ หลายรอบ จนรู้สึกว่าหายสั่นแล้ว
...แต่ก็ต้องแลกกับการที่คอแห้งมาแทนที่บางสิ่งบางอย่างจะเอ่อล้นออกมา


หันหลังเดินไปที่ตู้เย็น เพื่อหาน้ำดื่ม
พบโน๊ตจากกระดาษทิชชู่อีกแผ่น แปะอยู่โดยยึดจากแผ่นแม่เหล็กที่แถมจากหนังที่ไปดูด้วยกันมา
"อ้วน อย่าลืมกิน เค็ก + น้ำส้มด้วยนะ
ตบท้ายด้วย apple...

แอปเปิ้ลที่เป็นของโปรดเธอ...ผลไม้ที่เธอชอบกินมากกว่าผลไม้ชนิดใดในโลกนี้...


"ไม่อยู่ก็เหมือน...ยังอยู่"
ความรู้สึกเย็นที่ฝ่ามือกลับมาเยือนอย่างรวดเร็ว...
ความรู้สึกทรมาณ จากการที่หายใจขาดช่วงเข้ามาแทนที่อย่างช้าๆ...

น้ำใสๆ หยดลงพื้น
...จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง จากสองเพิ่มเป็นหก แล้วจากนั้นภาพที่พื้นที่มัวก็จนมองอะไรไม่เห็นอีกต่อไป
...นี่สินะ ความรู้สึกที่เรียกว่า
"คิดถึง"



ไม่รู้ว่ายืนก้มหน้า ปล่อยให้สิ่งที่เรียกว่า "น้ำตา" ไหลออกไปมากเท่าไหร่
ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...
ไหลออกมาเรื่อยๆ ...
เรื่อยๆ ...
เท่าไหร่...ก็ยังไม่สามารถที่จะท่วมท้นความรู้สึกที่คิดถึงเธอคนนั้นไปได้


ลมหายใจเริ่มขาดช่วง....ถี่ขึ้นเรื่อยๆ
มือมากุมหน้าอก พยายามอ้าปากเพื่อเอาอากาศเข้าสู่ปอดให้ได้มากที่สุด เนื่องจากทางจมูกไม่สามารถให้อากาศเข้าออกได้อีกแล้ว

พยายาม...
กดความรู้สึกที่ท่วมท้นขึ้นมาให้ได้มากที่สุด
แต่ยิ่งทำ...ก็ดูเหมือนจะไปยุให้มันเตลิดไปมากกว่าเดิม

พยุงร่างตัวเองมาที่เตียง...
มุมโปรดที่มักจะเห็นเธออยู่ตรงนั้นเสมอ

กลิ่นของเธอยังอยู่ยิ่งกระตุ้นให้น้ำตาเอ่อล้นทะลักออกมามากกว่าเดิม


...คว้าหมอนเข้ามากอด กดหน้าลง
เพราะไม่รู้ว่าจะทนไม่ให้เสียงที่อัดอั้น เปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกที่มากมาย เล็ดรอดออกมาจากช่องลำคอได้...ไหวรึเปล่า


ทรมาณกับความรู้สึกตัวเองไปได้สักพัก
น้ำตาแห่งความรู้สึกที่เรียกว่าคิดถึงได้ไหลออกมาอย่างเต็มที่
หูอื้อขึ้นจนไม่ได้ยินเสียงรอบๆ ภายนอก
กดหน้าลงหมอนแน่นขึ้นเรื่อยๆ...
ความเจ็บปวดเริ่มก่อตัวขึ้นภายในอกข้างซ้ายที่มีหัวใจดวงนั้นที่เป็นของเธอกำลังเต้นอยู่

...ทุรนทุราย...คงไม่มีคำไหนอธิบายได้ดีไปกว่าคำนี้
..."น่าจะกอดเธอให้มากกว่านี้"
..."น่าจะหอมให้มากกว่านี้"





"ไม่เคยรู้สึก...รักใคร...มากเท่านี้มาก่อน..."


เป็น...อยู่อย่างนั้นจน...เช้า