ดีทราฟ มหัศจรรย์ วิทยาลัยจอมเวท

ลำดับตอนที่ #2 : รายงานตัว

บทที่ 1

รายงานตัว

   “ นี่ๆ  นาน่า  เธอว่าปีนี้น้องใหม่เวทไหนน่ารักที่สุดยะ”  หญิงสาวผมยาวสะลวยสีน้ำเงินอมม่วงในเครื่องแบบของนักเรียนเวทวารีเต็มยศ  ซึ่ง เป็นชุดกระโปรงยาวเข้ารูปสีฟ้าอ่อน  รองเท้าส้นสูงสีขาวมีริบบิ้นสีฟ้า ผูกที่ขาคล้ายๆกับรองเท้าบัลเลย์  และริบบิ้นสีฟ้าอ่อนผูกเป็นโบว์ที่ข้อมือทั้งสองข้าง   กล่าวกับเพื่อนหญิงที่เดินมาด้วยกัน

   “ฉันว่า.....น่าจะเป็นเวทวาโยนะ  ซาเนีย”  นาน่ากล่าวอย่างใจลอย

   “เออ........คือว่า........แบบว่า........” เด็กชายอายุประมาณ 13-14ปี  รูปร่างสูงโปร่ง  ผมสีดำสนิทซอยสไลด์ยาวประบ่า ดวงตาสีดำดังรัตติกาล  ใบหน้ารูปไข่หน้าตาหล่อเหล่า  กล่าวอย่างติดติดขัดขัด

  “น้องมีอะไรจะถามพวกพี่หรือเปล่าจ๊ะ”  ซาเนียกล่าวกับเด็กชาย

“คือว่า....  ผมอยากทราบว่า  เวทรัตติกาลเขารายงานตัวที่ไหนกันเหรอครับ” เด็กชายกล่าว

“เวทรัตติกาลเหรอ”

“ครับ”

“งั้น! รอพี่ตรงนี้เดี๋ยวนึงนะ  เดี๋ยวพี่ไปถ้าเพื่อนที่อยู่เวทวาโยให้”

“พี่ครับ!  ทำไมต้องไปถามเด็กเวทวาโยด้วยละคับ”  เด็กชายถามนาน่าหลังจากที่ซาเนียวิ่งออกไปแล้ว

“ก็เพราะเด็กเวทวาโยนะ  รู้ทุกเรื่องยังไงละจ๊ะ”  นาน่ากล่าวพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย  ทำให้เด็กชายเกิดอาการงงเป็นอย่างมาก

“มาแล้วจ๊ะ!  มาแล้ว ! รอนานไหม”

“ไม่นานหรอกครับ”

“พี่ไปถามมาแล้วนะ  รู้สึกว่าเวทรัตติกาลเขาจะรับรายงานตัวที่หอนาฬิกาอะจ๊ะ  ไปถูกไหมจ๊ะ  ถ้าไปไม่ถูกให้พี่พาไปก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ...ขอบคุณมากนะครับ” เด็กชายกล่าวก่อนรีบเดินไปที่หอนาฬิกาทันที

...................................................................................................................................................................................

หอนาฬิกา

“นี่! พวกนายว่าไหม! ว่าไอ้พวกรุ่นพี่เวทรัตติกาลที่มันทำหน้าที่รับรายงานตัวนี่มันหายหัวไปไหนกันหมด”  เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มกล่าวกับเพื่อนอย่างเหลืออดหลังจากที่มารอรายงานตัวได้ 2 ชั่วโมงกว่าๆแล้วแต่ก็ไม่มีใครมารอรับรายงานตัวเลย

“นั้นสิ! ที่เห็นก็มีแต่พวกรุ่นพี่ที่เฉิ่มๆ  เชยๆ แถมยังซุ่มซ่ามอีกตังหาก”เด็กสาวอีกคนในกลุ่มกล่าว

“นั้นไง...นั่นไง....มาอีกคนนึ่งแล้ว” เด็กชายตัวโตที่สุดในกลุ่มกล่าวเมื่อเห็นรุ่นพี่ซึ่งแต่งตัวด้วยเครื่องแบบของนักเรียนเวทรัตติกาล ที่เป็นเสื้อเชิ้ตคอปกสีดำแขนยาวติดกระดุมทุกเม็ด  กางเกงสเล็คสีดำนุ่งสูงขึ้นมาเหนือท้อง

ขาดเข็มขัดสีดำ  รองเท้าหนังสีดำ  ใส่แว่นตาหนา 3 นิ้ว ตัดผมหน้าม้ายาวปิดตา ผมด้านหลังฟูและยุ่งมาก  หน้าเต็มไปด้วยสิวเม็ดใหญ่บ้างเล็กบ้าง  เดินถือกล่องหนังสี่เหลี่ยม 5 กล่อง  มาอย่างเร่งรีบและสะดุดขาตัวเองจนแว่นตากระเด็นหาย  กล่องที่ถือมาก็กระเด็นไปคนละทาง   แถมเอกสารข้างในกล่องยังออกมาเดินเล่น  บิดขี้เกียจ   และวิ่งออกมาจากกล่อง  สร้างความตกใจให้กับเด็กที่รอรายงานตัวมาก  แต่ก็ไม่มีใครสนใจที่จะช่วยรุ่นพี่คนนั้นหาแว่นตาหรือช่วยเก็บเอกสารเลย

“เออ.....ไม่ทราบว่าหานี่อยู่หรือเปล่าครับ” เด็กชายคนหนึ่งถามขึ้นขณะที่หยิบแว่นตาส่งให้รุ่นพี่ที่กำลังหาแว่นตาอยู่

“ครับ! ครับ! ขอบคุณมากครับ”รุ่นพี่คนนั้นกล่าวก่อนหยิบแว่นตามาสวม

“เฮ้อ! แย่แล้วสิ! ทำไงดีละนี่”รุ่นพี่คนนั้นกล่าวอย่างตกใจมากเมื่อเห็นว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง

“รุ่นพี่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”เด็กชายถาม

“จริงสิ! น้องเออ.....น้อง...”

“เซออนครับ”

“อืม! เซออนช่วยพี่เก็บเจ้ากระดาษพวกนั้นเข้ากล่องที่นะ”รุ่นพี่กล่าวพร้อมกับก้มลงหยิบกล่องใบหนึ่งให้เซออนแล้วชี้ไปที่กระดาษที่กำลังจะระเบิดตัวเองแผ่นหนึ่ง  ก่อนที่จะหยิบอีกกล่องหนึ่งขึ้นมาแล้วตามเก็บกระดาษที่ตอนนี้เดินอยู่ทั่วไปหมด

“ขอโทษครับ.....ขอทางหน่อยครับ”เซออนกล่าวกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนขวางทางเขาอยู่โดยที่ไม่ได้มองหน้า

“นี่! นายทำไรอะ” เด็กคนนั้นถามเซออนอย่างสงสัยกับการกระทำของเซออนที่กำลังวิ่งไล่จับกระดาษที่แลบลิ้นหลอกเขา  และตอนนี้กำลังร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์  ด้วยใบหน้ากวนๆ

“ช่วยรุ่นพี่เก็บกระดาษ” เซออนยังคงพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าคนถาม

“แล้วนายไปเอากล่องนี้มาจากไหนอะ”

“ที่รุ่นพี่น่ะ! แต่ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ตรงหน้าหอนาฬิกามั้งนะ”

“อืม”เด็กคนนั้นกล่าวก่อนเดินไปที่หน้าหอนาฬิกาแล้วนำกล่องมาช่วยเซออนกับรุ่นพี่เก็บกระดาษลงกล่อง

“จริงสิ! นายนะชื่ออะไรอะ”เซออนถามเมื่อเห็นเด็กคนนั้นเดินมาเก็บกระดาษใกล้ๆเขา

“คาเรน  แล้วนายละ” เด็กคนนั้นตอบเซออนหลังจากที่ดึงเจ้ากระดาษจอมทะเล้นที่กำลังจับหน้าอกเด็กสาวคนหนึ่งออกมาได้

“ฉันเซออน  ยินดีที่ได้รู้จักนะ  เฮ้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้ากระดาษ” เซออนกล่าวกับคาเรนขณะที่กำลังวิ่งไล่จับกระดาษที่ไล่เปิดกระโปรงสาวๆ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นายคนนั้นน่ะ! ฉันบอกให้หยุดไงเล่า!” คาเรนตะโกนบอกเด็กชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสองสี  ผมสีดำแซมแดง  ดวงตาสีอำพัน หน้าตาหล่อเหล่าคนหนึ่ง ที่ตอนนี้กำลังยืนยกเท้าค้างอยู่ด้วยความตกใจและทำหน้างงสุดๆ  แต่จะไม่ให้งงก็คงไม่ได้เพราะว่าเขากำลังเดินอยู่ดีๆ ก็มีเด็กชายที่หน้าหวานกว่าผู้หญิง ขนาดที่ผู้หญิงเห็นแล้วต้องอาย  ผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังต้องแสงแดดอ่อนๆ  กับรูปร่างเล็กๆ  และตาสีฟ้าครามนั้นยิ่งทำให้เขาดูน่าหลงใหลมากขึ้นอีก

“ขอบใจนะ” คาเรนพูดกับเด็กชายคนนั้นหลังจากที่เขาก้มลงเก็บเจ้ากระดาษที่กำลังม้วนตัวด้วยความกลัวและสั่นน้อยๆอยู่ใต้เท้าของเด็กคนนั้น

“ไม่เป็นไรคับ  ว่าแต่คุณคนสวยชื่ออะไรเหรอคับ” เด็กคนนั้นพูดหลังจากตั้งสติได้แล้ว

“คาเรน”คาเรนกล่าวก่อนวิ่งไปเก็บกระดาษที่กำลังนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

“ผมชื่อ ไฟร์เออร์นะคับ ยินดีที่ได้รู้จักคับ” เด็กคนนั้นกล่าวพร้อมกับวิ่งตามคาเรนไป

“นี่! ถ้านายว่างมากนักก็ไปเอากล่องที่อยู่ที่หน้าหอนาฬิกานั้นมาช่วยกันเก็บกระดาษหน่อยชิ”

“ครับผม”

   หลังจากผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงเจ้ากระดาษจอมป่วนทั้งหลายก็ถูกเก็บเข้ากล่องเรียบร้อยโรงเรียนทราฟ  รุ่นพี่เจ้าของกล่องจึงกล่าวขอบคุณน้องๆที่มาช่วยเก็บกระดาษและถามชื่อ-นามสกุลของทุกคนไป  และมอบสายรัดข้อมือหนังสีดำเส้นเล็กเส้นหนึ่ง  ที่มีลักษณ์คล้ายกับเข้มขัดให้ทุกคนไว้คนละเส้น  แล้วบอกให้รัดไว้ที่ข้อมือข้างซ้าย