บุพเพเล่ห์ร้าย

ตอนที่ 12 : ตอนที่ 12

' อีก 5 นาทีเจอกันที่รถ  ...... ภูริช  ' พิจิกาอ่านข้อความในโทรศัพท์หลังได้ยินเสียงเตือน ก่อนเก็บของลงกระเป๋าหลังได้ยินเสียงเพลง เป็นเสียงตามสายของบริษัท   จะมีขึ้นเวลา 8.00 คือเข้างาน  และ 17.00 คือเวลาเลิกงาน    พี่เชษบอกว่าท่านประธานไม่สนับสนุนให้พนักงานทำงานนอกเวลางาน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ  เพราะพนักงานบางคนทำงานเพลินไม่ดูเวลา ล่วงเลยไปจนค่ำมืด ลืมครอบครัวที่รออยู่ที่บ้าน ลืมนัดสำคัญกับคนพิเศษ ลืมว่าต้องกลับบ้านไปดูแลใคร   เลยมีเสียงเพลงดังเวลาเลิกงาน เพื่อจะได้เตือนว่าควรกลับไปหาคนที่รอเราอยู่ได้แล้ว ซึ่งฉันชอบความคิดนี้ของท่านประธานมากๆ

" วันนี้ฉันไม่ว่างค่ะ "

" และอีกเรื่องที่คุณควรรู้ค่ะ คุณภูริช  ว่าการจะนัดใครเค้า ควรแจ้งล่วงหน้าไม่ใช่มาสั่งทันที เพราะคนอื่นเค้าก็มีธุระเหมือนกัน " พิจิกาพิมพ์ข้อความตอบกลับไป รู้สึกขัดเคืองเล็กน้อย วันนี้เป็นวันศุกร์ เธอตั้งใจว่าจะขับรถกลับบ้านที่ชลบุรี ก็เมื่อเช้าคุณนายแม่โทรมาบ่น น้อยอกน้อยใจที่เธอไม่ยอมกลับบ้านเลย

    

      สัญญาณลิฟท์ดังขึ้น   ทันทีที่พิจิกายกบัตรพนักงานขึ้นแตะประตูเพื่อให้เปิด  หญิงสาวรีบวิ่งเพื่อจะให้ทันเข้าลิฟท์ 

" โอ๊ย "  พิจิกาล้มลงอย่างแรง หลังจากร่างบางปะทะชนกับชายหนุ่มที่เดินสวนออกมา  ผู้ชายอะไรยังกับยักษ์ปักหลั่นชนตั้งแรงกับไม่สะเทือนเลย เป็นเธอซะอีกที่เจ็บตัว หญิงสาวบ่นในใจ  ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า

" อะไรของคุณเนี่ย จะรีบไปใหน "  ภูริชขมวดคิ้ว ถามเสียงเข้ม  ก้มลงพยุงร่างบางที่ล้มลงที่พื้น

" ก็ฉันได้ยินเสียงลิฟท์ กลัวมันจะไปก่อนก็เลยรีบวิ่ง " พิจิกาตอบหน้างอ

     ภูริชสำรวจตามตัวหญิงสาว เห็นว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็หันไปกดลิฟท์ลง ก่อนจะคว้าเอากระเป๋าโน๊ตบุ๊คที่หญิงสาวสะพายไหล่ มาถือให้

"ตัวก็เล็กนิดเดียว หอบอะไรเยอะแยะ ปกติผมเห็นคุณเอาไว้ที่ออฟฟิศไม่ใช่เหรอ" 

" วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ค่ะ เลยเอาไปด้วยเผื่อมีงานด่วน" 

" คุณจะกลับชลเหรอ" ชายหนุ่มถาม

" คุณรู้ได้ยังไง ว่าบ้านพ่อกับแม่ฉันอยู่ที่ชลบุรี ฉันยังไม่ได้บอกคุณสักคำ " พิจิกาขมวดคิ้ว ใบหน้าหวานเริ่มครุ่นคิด

" ก็คุณเขียนไว้ในใบสมัคร " ภูริชตอบเสหลบตา

" นี่คุณแอบอ่านใบสมัครฉันเหรอคะ " พิจิการร้องเสียงหลง

" ผมเป็นรองประธานบริษัทนะครับ  ประวัติพนักงานเป็นสิ่งที่ควรรู้ ไม่จำเป็นต้องแอบอ่าน"  ชายหนุ่มตอบเสียงขรึม กลบเกลื่อน

หลังจากคืนนั้น  เค้าได้ให้ศุภโชคจัดการขอข้อมูลใบสมัครของหญิงสาวจากฝ่ายบุคคล พิจิกา อภิรักษ์ กับยัยตัวแสบคือคนเดียวกันจริงๆ ตามที่เค้าคิดไว้ไม่มีผิด  หญิงสาวกรอกที่อยู่เป็นบ้านที่ชลบุรี 

" ผมไปส่ง คุณไปรถผมนะ " ชายหนุ่มบอกหญิงสาวตรงหน้า น้ำเสียงราบเรียบ

"  ฉันกลับบ้านฉันนะคะ แล้วก็จะค้างถึงวันอาทิตย์ ถ้าคุณไปส่งแล้วขากลับฉันจะกลับยังไงล่ะ ฉันเอารถไปเองดีกว่า " 

" ผมไปส่งคุณเสร็จ เดี๋ยวหาเช่าโรงแรมนอน พอวันอาทิตย์เราก็กลับพร้อมกัน "

" คุณภูริช นี่คุณเป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย คุณจะไปกับฉันทำไม" หญิงสาวเริ่มโวยวายให้รู้สึกหงุดหงิดกับชายหนุ่มตรงหน้าที่พูดจาไม่รู้เรื่อง ทำให้เธอเสียเวลา   จากเริ่มเดิมทีจะถึงก่่อนค่ำ สงสัยตอนนี้คงถึงนู่นมืดพอดี ยิ่งไม่อยากขับรถมืดๆอยู่ด้วย

" ผมเป็นห่วง " ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ

" ...... "  พิจิกาอึ้งกับคำตอบ ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสี

" พิจิกา พิจิกา พิจิกา! " ชายหนุ่มเรียกเสียงดัง เค้าเดินเข้ามาในลิฟท์ได้สักพักแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่เดินเข้ามา 

" จะตะโกนทำไมคะ " พิจิกาดึงสติตัวเองกลับมาก่อนเดินเข้าไปในลิฟท์ ใบหน้าหวานหดลงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าในลิฟท์ไม่ได้มีแค่ชายหนุ่ม แต่มีเพื่อนพนักงานที่รออยู่จำนวนหนึ่ง

" ขอโทษค่ะ " หญิงสาวกล่าวขอโทษเสียงอ่อยกับคนอื่นๆ ก่อนสายตาจะหันไปเห็นแววตาล้อเลียนของชายหนุ่มร่างสูงด้านข้างที่สะพายโน๊ตบุ๊คของเธออยู่

     สุดท้ายพิจิกาก็ต้องยอมให้ชายหนุ่มเป็นสารถีขับรถของเค้าไปกับเธอ  ถ้าพ่อเห็นจะว่ายังไงเนี่ย เฮ้อ หญิงสาวคิดในใจ 

" คุณแพร พ่อกับแม่คุณดุมั๊ย " ชายหนุ่มคนขับหาเรื่องชวนคุยไม่สนใจอาการของหญิงสาวด้านข้าง 

" พ่อฉันดุมากกกกก กอไก่ล้านตัว สมัยฉันเด็กๆนะ มีหนุ่มๆมาจีบ  พ่อหยิบเอาปืนลูกซองมาส่องเลยแหละ " หญิงสาวบอกเสียงเข้ม

" ขนาดนั้นเชียว สมัยเด็กๆคุณก็หน้าตาธรรมดา  " พิจิกาขมวดคิ้วมองหน้าภูริชคนขับรถ  

" คุณรู้ได้ยังไงคะ " พิจิกาถามขึ้นทันที

" ผมก็ดูจากตอนนี้ไง ตอนนี้หน้าตาก็ธรรมดา เด็กๆก็คงไม่ต่างกัน " ภูริชอธิบายเสียงเรียบ  ก่อนจะหมุนพวงมาลัยหักเลี้ยวเข้าสู่ถนนเส้นทางชลบุรี ไม่สนใจหญิงสาวที่มองอยู่

          ผ่านไป 2 ชั่วโมงรถยุโรปคันหรู ก็มาจอดที่หน้าบ้านไม้ 2 ชั้น รั้วไม้สีขาวที่เค้าจำได้ดี  ดอกแก้วริมรั้วส่งกลิ่มหอมแข่งกันกับต้นมะลิด้านในบ้านของหญิงสาว   บ้านข้างๆที่เคยเป็นของน้านี ตอนนี้ได้ปิดไว้ เพราะน้าสาวได้แต่งงานกับสามีชาวเยอรมันและย้ายไปอยู่ที่นู่นถาวรแล้ว นานๆทีจะกลับมา แต่เห็นแม่เค้าบอกว่าน้านีจ้างแม่บ้านคอยมาทำความสะอาดให้ทุกเดือน  เผื่อช่วงใหนกลับมาก็จะมาพักที่นี่

" อ้าว! แพร " " ยัยแพร " บิดา มารดาของหญิงสาวเปิดประตูรั้วออกมาเมื่อได้ยินเสียงรถ หลังมองดูจากในบ้านแล้ว ไม่ใช่รถของลูกสาว

.....................................................................................................................

ชอบไม่ชอบ คอมเม้นต์ให้เค้าบ้างน้า    ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ