คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 7 ความต้องการ... ที่ไม่อาจต้านทาน
บทที่ 7
วาม้อาร... ที่ไม่อา้านทาน
“อย่า!”
“สายไปแล้ว” เาบอเสียแหบพร่า แล้ว็ฝัเรียวปาลมาหาเธออย่าแม่นยำ มอบุมพิทีู่ื่มเร่าร้อนและเอาแ่ใเป็นำอบส่ลับมาให้ เาพยายามแล้ว พยายามอยู่ให้ห่าาเธอ แ่เหมือนมันะไม่ไ้ผล เพราะร่าายอเามัน้อะเินเ้าหาเธอท่าเียว
วาม้อารที่เหมือนรุนแรมาึ้นเรื่อยๆ ทำให้อมโรแห่ทะเลทรายเร็ไปหมทั้ลำัว สอมือหนาที่รวบ้อมือบาทั้สอ้าบนผืนทรายออแรมาึ้น ราเนบรรส่ปลายลิ้นร้อนๆ อัวเอเ้าไปเสาะแสวหาวามหอมหวาน ที่เาเยล่วรู้มาแล้ว่อนหน้าอย่าไ้ใ ่อนสำนึใๆ ะสั่ารให้ร้อห้าม ร่าเล็็ส่เนื้อัวบเบียเ้าหาร่าสู เมื่อมือหยาบร้านอบุมเ้าามอเธอเอาไว้นเ็มำ ยำเบาๆ ร่าเล็็ส่เสียราออมาอย่าลั้นไม่อยู่
“ุไม่น่าเป็นอมันมา่อนเลย ปลายฟ้า...”
เาระิบิริมฝีปาสวยอเธอ หลัผละออมาบออย่าทนไม่ไหว านั้น็บูบลไปใหม่อย่าโหยหา วาม้อารแบบนี้่อัวหนัึ้นั้แ่เมื่อืน หลัไู้บแรอเธอไปั้แ่เมื่อวาน เา็เิวาม้อารในัวเธอมาว่าเ่านแทบ้านทานใัวเอไม่อยู่ ย้ำเือนัวเออยู่หลายรั้หลายหนถึวามไมู่่วร แ่ใเ้ารรมันร่ำร้อหาแ่เธอนไม่เป็นอันทำอะไร
“... ุ”
เอ่ยไ้เพียเท่านั้นร่าสวย็อ่อนระทวยลในที่สุ ายหนุ่มึปล่อยมือบาสอ้าให้เป็นอิสระ ่อนสาวเ้าะยมือโอบรอบ้นออเา เพื่อรับสัมผัสที่ร้อนแรอย่าลืมอาย สิสัมปัะใๆ ถูุระาทิ้ไปไม่มีเหลือ สำนึสุท้ายในอนนี้ือสิเน่หาอันร้อนแร ที่ยาะ้านทานและรอารปลปล่อย
ทรรศยาถูทับลบนผืนทรายมาึ้น ะที่ริมฝีปาหนายัลอเล้าอย่าเริร้อน ูื่มนหิสาวอ่อนแรหายใหายอไม่ทัน ่อนเาะเลื่อนริมฝีปาู่สวย ุมพิไปทั่ววหน้าสวยหวานับั้วหัวใ สูลิ่นไออวามสาวผสานับผืนทรายที่อมวามื้นในยาม่ำืน และมีเพียไออุ่นาแสสีทออวะวัน ที่ำลัโผล่อบฟ้าึ้นมาเท่านั้น ให้หิสาวไ้บรรเทาวามวาบหวิวที่ำลั่อัว และให้เาไ้มอเห็นสรีระวามามับาบนเนื้อัวอเธอ
เปลวไฟในายายหนุ่มโหมแรอย่า่อเนื่อ วามายวามเิ้าสว่าไสว ท้าทายแสสุริยันอะวันในยามรุ่ อารม์อเามันวูบไหวเิวาม้อารอย่าไม่มีที่สิ้นสุ วามรู้สึรัใร่ปะปนวามหวแหนเริ่มประเประัเ้ามาัห่าฝน เาระับร่านุ่มเอาไว้ในอ้อมแนอัวเอ ที่แสถึารปป้อและุ้มรอเธอนับานี้และลอไป
ปลายลิ้นสาไล้วนมารลำอโ้าว เาสัมผัสมันเบาๆ อย่าเย้ายวน ่อนเลื่อนึ้นไป้าบนแทรลึเ้าไปในโพรปาหวาน วา้อนเรียวลิ้นเล็ไม่ประสาที่พยายามหลีลี้อย่า่ำอ เรียร้อเสียราแผ่วหวานาร่าเล็ไ้เป็นอย่าี
ุรารีามสีำลับถูมือให่่อยๆ ถอออาร่าอย่านุ่มนวล แล้ววลับมาอมุมวามสาวอเธออย่าถือวิสาสะ ย้ำและทาบทับลไปอย่าไม่สามารถวบุมใัวเอไ้ ะที่ริมฝีปาร้อนไ้รูป็บรรูบเธออย่าไม่ัเบื่อหน่าย
“หวานนั... ”
เาถอนปาออมาบอับเธอเสียแหบแห้ วามที่เยั้ายามทอมอมาบันี้เริ่มพร่ามัวเพราะไฟสิเน่หา มือให่รเาอบุมทรวสล้าที่อวโมอย่าไม่รั้รอ ปลายยอถันเบ่บานเร่เร้าให้ริมฝีปาเาเ้าโรมรัน และเา็ไม่รอ้าผละวหน้าาลีบปาสวยไปหามันทันที
ร่าเล็สะุ้สุัว ออวบแอ่นหยัส่รเ้าสู่ริมฝีปาร้อนที่รอรับอย่าถนัถี่ ปลายลิ้มอุ่นัโบไล้วัิมส่วนบนสุอเธออย่ารวเร็ว รัวแร่อนูเม้มมันเบาอย่านหิวระหาย ร่าสวยที่เหลืออันเอร์แวร์เพียิ้นเียวบิส่ายไปมาพร้อมเสียรวัแผ่วมาให้ไ้ยิน
ร่าหนาถอยออมาปลปราารอัวเอบ้า ่อนึทึ้เสื้ออัวเอที่าอยู่แล้วหลัีมันไปทำแผลให้เธอนระุมระเ็นลอยไปไลอย่าไม่สนใ วินาทีนี้เาสนเพียแ่ร่าาวๆ อเธอ ที่ผืนทรายรอบายทำหน้าที่เป็นเียนอนผ้าฝ้ายสำหรับเาและเธอ
ทว่า.... ู่ๆ เา็เิวามเป็นห่วในผิวเนื้อน่าสัมผัสนั้นึ้นมา ผ้าที่เธอห่มเมื่อืนนั้นึเป็นผ้าปูพื้นยามนี้ไ้เป็นอย่าี เาไม่อารั้รออะไร่อไปไ้อี โถมลไปหาเธอที่นอนหมแรหายใหอบรัวอย่าิถึ และไม่้อารผละห่าาเธอเลยแม้แ่น้อย
ร่าสวยมอเาที่ยืนอยู่่อนหน้า้วยสายาหวาหวั่น ่อนะหลับาลเมื่อร่าสูให่ทาบทับลมาใหม่ ไม่รุนแรแ่็ไม่เบานัในวามรู้สึอเธอ
มือให่อบโยวามอวบให่รหน้า เ้าหาอุ้ปาร้อนผ่าวอัวเออย่าื่นอบ ลืนินเม็ประทุมู่สวยอเธอเ้าไป้าใน้วยิริยามูมมาม ่อนะส่มอบวามาบ่านย้ายไปยัทรวอี้าอย่าเสมอภา ประทับรอยุมพิาๆ รอบวามอวบอิ่มอเธอไปทั่ว ราวับะีราอว่าเธอเป็นสมบัิอเาไปแล้ว ห้ามมิให้ผู้ใมาแะ้อลิ้มลอ
อมโรหนุ่มที่ร้าราเรื่อเ็์มานาน บรรส่ลิ้นร้อนผ่าวอัวเอไปทั่วทุสารทิศอเนินอสล้า ที่อนนี้มีเาเป็นเ้าอพร้อมูลืนยอทับทิมสีหวาน้านั้นอย่าหลใหล ทรรศยาแอ่นร่าึ้นสูพร้อมราไม่เป็นภาษา เมื่อวาม้อารในร่าายเริ่มอยู่ในภาวะที่วบุมไม่อยู่ ร่าอันสมบูร์แบบอรัร่านุ่มที่สั่นเทาน้อยๆ เ้าสู่อ้อมแนมาึ้น ปลอบโยน ให้เธอไม่้อหวาลัวในัวเา ราเนสัานับานี้ว่าะอ่อนโยน่อเธอแม้ว่าเธอะเยผ่านมือศัรูและใรมาแล้ว็าม
“อย่า... ”
“ผมะไม่รุนแร สัา...” เาบอเสียนุ่มน่าฟั เมื่อเห็นวามัวนปนหวาหวั่นในแววาอเธอ
“ไม่... ทำแบบนี้... ไม่ไ้”
เสียเล็พยายามร้อห้ามปรามอีรั้ แ่็ระท่อนระแท่นเ็มทีนน่าโมโห เมื่อสามัสำนึสุท้ายยัมีหลเหลือ แ่็แทบะระเ็นระอนหลุออไปทุทีๆ
“้อไ้!” เาเน้น้วยวามไม่พอใ เพราะิว่าเธอไม่้อารให้เา้ำรอยผู้ายอัวเอ ทว่านอย่าเาอยาไ้อะไรแล้ว้อไ้เสมอ ไม่เว้นแม้ระทั่เธอที่เป็นอู่อาามา่อน เา็ไม่ถือสาอีแล้ว
“ไม่!”
เธอร้อหลัรวบรวมำลัลับมาไ้บ้า ร่าแ็แร่ระับร่าที่แสนบอบบาและเปล่าเปลือยเอาไว้แน่น ไม่สนใอาาริ้นรนัืนที่เริ่มมีึ้นอเธอ หลัไ้ยินถ้อยำที่เหมือนำประาศิ เธอ็เิวามฮึที่ะ่อ้านึ้นมาทันที ะที่เาเอ็เิอาารอยาเอานะเธอึ้นมาอย่าท่วมท้นไม่่าัน
มือที่แ็แรว่าว้าหมับที่้อมือเล็ทั้สอ้าที่ย้อนลับมาทำร้ายัวเอ ่อนะไว้้วยมือ้าเียวอเาเหนือศีรษะสวยอเธอ ที่มอหน้าเาแน่นนิ่้วยวามรู้สึที่หลาหลาย เ้าอใบหน้ามแ่รรึ้มทอสายามสบมา้วยวามไม่อบในั
“ผมไม่สนว่าุะเป็นอใรมา่อน และ็ไม่สน้วยว่าไอ้ผู้ายพวนั้นมันเป็นใรบ้า ที่ผมสนอยู่อย่าเียวในอนนี้ ็ือุ!” ามู่เิมลับมาวาวโรน์อีรั้
“ไม่! ปล่อยันนะ”
“ไม่ปล่อยและ็หยุิ้นเี๋ยวนี้ ไม่ั้นุะเ็บัวมาว่านี้เ้าใไหม!”
เธอไม่ฟัเา แถมยัพยายามระามือที่ถูพันธนาารเอาไว้แน่นเหนือหัวลับมาแ่ไม่เป็นผล วามวาบหวิวที่ถูเาปลุเร้าแ่แรเริ่มหหาย เมื่อ้อลับมาปะทะารมันอีรั้ พร้อมับวามอับอายที่แทรึมเ้ามาในระยะประั้นิ ที่ิไ้ว่า่อนหน้าเธอมีปิิริยาอบรับเาไปแบบใ
“ทรรศยา!”
“ปล่อยันนะไอ้นบ้า ุะมาทำแบบนี้ับันไม่ไ้นะ!”
เธอิ้นรนสุำลั ทั้ที่เนื้อัวเปล่าเปลือยและบเบียเสียสีไปับร่าอเา นปลุเร้าวามระหายที่มีอยู่แล้วอเาให้มีเพิ่มมาึ้นเป็นเท่าัว และยิ่เห็นเธอแสท่ารัเียัืนเาเท่าไหร่ วามอยาไ้อยาเอานะเธอ็ยิ่พุ่แร
“เ็บำพวนี้ไว้ใ้ับผู้ายนอื่น เพราะผมะไม่ยอมให้พวมันมีสิทธ์ในัวุอีแล้ว”
แล้วเา็ส่เรียวปาหยัทาบทับลไปอย่าหนัหน่ว ปิลั้นเสียท้วิทุๆ เสียอเธอ ที่เาไม่ปรารถนาะไ้ยินออมา พร้อมลาฝ่ามือว้าไปามสี้าอเธอ ลูบไล้ผิวนุ่มเนียนละเอียน่าสัมผัส ่อนบีบเล้นแรๆ ที่แ้ม้นอนามอเธอ
‘โอว์! สวรร์... ่วยบอเาทีเถิว่านี่ำลัเิอะไรึ้นับเา วาม้อารในัวผู้หินนี้มีมานไม่สามารถ้านทานไ้อี่อไป เา้อารเธอ ้อารนแทบทน่อไปอีไม่ไหว!’ อมโรหนุ่มร้อบอัวเอ
นิ้วร้ายทำานอย่ารู้หน้าที่ เมื่อสอลึเ้าไปที่วามสาวสำรววามพรัพร้อมอเธอ ยับเ้าอออย่าเนิบ้าเป็นารทัทาย ่อนเพิ่แรให้หนัหน่วมาึ้นเป็นารเิมเ็มสิ่ที่เาำลัระหาย รีปลายนิ้วยาวออนลไปอย่าแผ่วเบา นหิสาวราแล้วราอี้วยวามระสันรัวน
ร่าหนาเลื่อนลำัวสูให่ลสู่ที่่ำ วัปลายลิ้นุมมีรีลึลไปยัอลึวามสาวอเธอ หลัมือหนาับท่อนาอเธอให้แยออาัน อไม้่อามถูริมฝีปาล้าโรมรัน้วยวามโหยหาหนั ูึิ่ไใลาร่าสาวเ้าโพลปาหนาอัวเออย่าื่นอบ
“... อ๊ะ! ”
หิสาวราไม่เป็นศัพท์ร่าเล็สะุ้เฮือเมื่อเารปลายลิ้นโน้วลมา สอมือ้อนใ้สะโพอนสวยให้ลอยึ้น บัับให้วามสาวอเธออยู่ในระับที่เา้อารและเล้าโลมอย่าถนัถี่ ร่าแน่น้อยหายใหอบแรไม่เยโนปลุเร้าาายใเท่ารั้นี้มา่อน สวรร์รั้นี้เธอะเสียัวให้ับโรผู้ร้ายหรือนี่ ทรรศยาิอย่าเ็บปวใไม่มีแร้านทาน
ายหนุ่มำรามลึในลำอแ็แร่้วยวามระหายหนัในัวเธอ หลัเลื่อนใบหน้ามไปที่วหน้าสวยอเธอ ุมพิเบาที่ลีบปานุ่มสีระเรื่อ พร้อมถูไถบเบียวามแ็ืนอัวเอลไปที่หน้าาอหิสาวอย่า้อาร สอร่าที่มีสภาพไม่่าันท่ามลาแสแอ่อนไร้ผู้น มีเพียเสียลมหวีหวิวที่พัระทบอหินที่อยู่ไม่ไลเ้าปลายประสาท ่อนรั้สิ่ที่เาำลันวลึอยู่ ให้เ้ามาปะทะวามแ็แร่อเามาึ้น พร้อมระิบเบาที่ริมหูเล็อเธอ
“ผม้อารุ”
ความคิดเห็น