คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 12 แค้นต้องชำระ
บทที่ 12
แ้น้อำระ
วามสว่ารอบ้านเริ่มลน้อยและถอยออทีละนิ ่อนวามมืแ่ละืนะเริ่มทยอยเ้ามา พร้อมับวามหนาวเย็นับั้วหัวใ ทรรศยาอร่าหนาเอาไว้แน่น ูับไอวามร้อนาร่าสูะที่เาเอ็พยายามถ่ายเทไออุ่นให้เธอลอเวลา
ีราเนในราบอมโรหนุ่มไม่ไ้หยุม้าอย่าที่เยิ เารับรู้ถึวามผิปริบาอย่ารอบ้าน ที่แฝัวมาับวามเียบและวามมืมิรอบาย สายามวามอไปรอบๆ อย่าระมัระวั พร้อม้มมอนัวเอในอ้อมแน้า้ายอย่าปป้อ ปิธานที่เาั้เอาไว้บันี้ยัแน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยน ใรที่ิะมา่วิเธอไป้อ้ามศพเาไป่อน
“หนาวมาเหรอ” เา้มหน้าลมาถามไม่อยาให้เธอรับรู้ถึวามัวล พร้อมนำผ้าผืนเ่าที่ปป้อร่าอเธอึ้นมาลุมอีั้น
“ทำไมวันนี้มันถึหนาวอย่านี้ล่ะะราเน” เธอบอเมื่อืนอื่นๆ ไม่ไ้เป็นเ่นืนนี้ ะีแ้มสวยยับอยู่ับอแ็แรอเาที่สวมุพราแ่ัวเียว
“สภาพอาาศอที่นี่ำลัะเปลี่ยนแปลไปามฤู ว่าแ่แผลอุเป็นยัไบ้า ยัเ็บอยู่หรือเปล่า”
เาถาม้วยวามเป็นห่ว หลัเห็นแผลที่มือสมานันนสนิทแล้ว ห่ว็แ่ปลายเท้าอสาวเ้าเท่านั้นที่เายัไม่ทันไู้ รีบรุเินทาออมาทั้ที่น่าะูเธอสันิ่อนเินทา ิพลา็อโมโหัวเอึ้นมาไม่ไ้ และที่ถามออไป็เพื่อนเป็นารเรียมัว่อศึที่ำลัะมาถึ เพราะเาที่รัแเธอ เพราะเาที่ทำให้เธอบาเ็บไหนะพายุารเินทามันถึไ้ล่า้าไม่เป็นไปามหมายำหนารเิม
“ไม่่อยเ็บแล้วล่ะ่ะ”
“อทนหน่อยนะ พ้นเแนนี้ไป ็ะถึที่พัอผมแล้ว”
“บ้านุอยู่ที่นั้นเหรอ”
เาส่ายหน้าฝ่าวามมืมิที่มีเพียแสันทร์ให้วามระ่า พร้อมเสริมออมาว่า “้อ้ามประเทศนี้และอี ประเทศนึไปถึเป็นบ้านเิผม”
“ไลนานั้น เราะเินทาันไหวหรือะ”
สุ้มเสียอวามท้อแท้ทาสายาบวับใบหน้า ทำให้ราเนเิวามสสารไม่น้อย แน่ล่ะ็เพราะเาพาเธอมาระำลำบานานี้นี่นา ะให้ผู้หิัวเล็ๆ บอบบานานี้สู้ไหว็บ้าแล้ว
“ผมไม่ใหุ้ลำบาอีแล้ว…” วามสสัยเาะินวหน้าพริ้มเพรา นนมอ้อรีบอธิบาย
“เราะึ้นฮอร์ทันทีที่ไปถึ่าย”
“่าย?” ำว่า ‘่าย’ ทำให้เธอลืมยานพาหนะที่เาเอ่ยในทันที ึ่เธอน่าะิไ้ว่าโรไม่น่าะมีสิ่นั้นไว้ในรอบรอ และนั้นอเาย่อมหมายถึ่อโรนาให่หรือเปล่าเธอยััวล
“ใ่ ่าย... ่ายที่มีนอผมพัอาศัยอยู่”
“่อโร... อุหรือะราเน” วามลัวทำให้เธอโพล่ถามออมา
“ปลายฟ้า ผมไม่ใ่โร” ายหนุ่มทอเสียยาว ส่แววาัพ้อมายันรัอัวเอที่แหนหน้าึ้นมามอ
“แุ่เอาอๆ เามา ะให้เรียยัไ”
“แล้วนที่ทำแบบนั้น้อเป็นโรหมหรือไ” เาแย้อย่าทท้อ
“โธ่... ราเนะ”
ทรรศยาไม่รู้ะพูอะไร่อ แววาัพ้อนั้นทำให้เธอไม่ล้าที่ะเอ่ยว่าเาออไป แ่ะให้เธอิอย่าไรเล่า ในเมื่อเ้าอวใส่อพฤิรรมแบบนั้นออมา เธอ็เพียแ่พูออไปามสิ่ที่ัวเอเห็น ทา้านายหนุ่มเอ็มัวแ่สนใหิสาวนลืมวามผิปิรอบัว ว่ารู้ถึวามเลื่อนไหวที่เป็นภัยอันราย รอบาย็มีอำลัมามายห้อมล้อมเอาไว้เสียแล้ว
“ในที่สุ็เอันนไ้นะ ไอ้หมาลอบั!”
เป็นเสียอีเ้าอผืนทรายแห่นี้ที่เปรยออมาเสียเ้ม พร้อมนำม้าัวโปรเินฝ่าลุ่มนอัวเอมาประันหน้า
ร่าสูำยำไม่แพ้ันปราให้นมอไ้เห็นเ็มสอา ราเนมอเหมือนไม่ไ้ใส่ใับารมาออีฝ่ายนั เพราะรู้ีว่ายัไเสีย็้อเอันอยู่ไม่วันนี้็วันไหน าม้มลมามอนสวยอเา ที่มีท่าทีระหนอย่าเห็นไ้ัยามเมื่ออีฝ่ายปราัว พร้อมำลัทหารที่นับ้วยสายาไม่ไหว
ทา้านีาร์ลีผู้เรีย ทอสายามล้าสีน้ำาลเ้ม มออีฝ่ายอย่าไม่อยาเื่อสายาัวเอ แม้วามสว่าไสวะไม่เพียพอ่อารมอเห็น แ่็ไม่ไ้ทำให้ผู้มาเยือนมอไม่เห็นวามเปลี่ยนแปลบนใบหน้าร้ามออมโรทะเลทรายไ้ ีหนุ่มระพริบาหลายรั้ ะเป็นไปไ้อย่าไรอมโรลายร่ามาเป็นเทพบุร เ้าอใบหน้าอันหล่อเหล่าที่นั่้อนหลัหิสาวที่เาหมายปอนนั้น ือใรันแน่ ใ่นที่เาำลัามล่าแน่หรือ หนวเราที่เยเห็นมาเนิ่นนาน ที่ประมือันมานับรั้ไม่ถ้วนอันรธานหายไปไหน าร์ลีถามัวเอะใ้สายาอันแหลมมไม่แพ้ันเพ่มอเ้าไป
“ท่านี!” เสียหวานถูเ้าัวเปล่ออมา้วยวาม หลัหันมาามเสียเ้มอบุลอื่น ที่ไม่ใ่เาและเธออย่าที่เยเป็น
“ทรรศยา ุปลอภัยีนะ”
ถ้อยำที่เือวามห่วใยไปทั้วหน้าหล่อมาผู้มาใหม่ ึ่มันแ่าาที่เาพูับอมโรหนุ่มเมื่อรู่ ทำให้เ้าอัวเธอรับฟั้วยวามไม่พอใน้อบรามแน่น แน้า้ายที่อเธอไว้อยู่แล้วระับแน่นึ้นอย่าหึหวนทรรศยารู้สึ
“... ันปลอภัยี่ะ ท่านี” เธออบออไป็เรใน้าายไป้วย น้อรีบึสายาสวยหวานลับมาาู่สนทนาอย่าเร่่วน รับรู้ถึอานุภาพวามหวแหนาร่าสู ที่อระับเอวออเธอมาึ้นทุะ
“ไม่้อลัวนะรับ ผมะ่วยุลับไป... ”
ความคิดเห็น