คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 11 รอยรักบนผืนทราย
ราเนรั้ศีรษะเล็เ้ามาอแนบอ ่อนะมอไปบนท้อฟ้าอีรั้ และราวนี้สิ่ที่เาและเธอเห็น่อนหน้า ็เลื่อนัวเ้ามาใล้มาึ้นทุที ลุ่มเมสีำ้อนให่ำลัืบลานเ้ามาใล้ทุะ พร้อมับแรลมที่พร้อมะพัพาเอาเม็ทรายเนื้อหยาบร่วมล้านๆ เม็ สาัเ้าหาร่าอนทั้สอนอย่าไม่ิะปรานี
มือแ็แรอระับร่าแน่น้อยเอาไว้ราวับเธอเป็นแ้วาวใ วมสีสนิมเหล็ับ้อใบหน้าสวยอย่าให้ำลัใเ็มที่ ่อนะหันไปมอพายุร้ายที่เลื่อนไหวลพื้นเบื้อล่า แล้วลาเอาเม็ทรายำนวนหนึ่บนพื้นลอยึ้นที่สู ม้วนัวารูปทรรวยเล็ๆ ้านล่านระทั่ยายให่เบื้อบน แล้วมุ่หน้าเียเ้ามา
“ันเื่อใุ่ะ”
เสียหวานใสล้ายพึมพำบอับเาลาแผ่นอแ็แร่ หลั้อมาอยู่ในสถานาร์ที่เลวร้ายนี้อย่าเลี่ยไม่ไ้ สัาาแห่วามลัวับภัยธรรมาิ ที่ไม่เยพบเห็นหรือประสบเอ ทำให้เธอุหน้าลับวามำยำอเา พร้อมสอสอแนเรียวโอบอรอบเอวสอบเอาไว้อย่าหาที่พึ่
“อผมไว้แน่นๆ”
ายหนุ่มระิบบออีรั้ ่อนะยิ้มพรายอย่าพอใเมื่อเธอไม่ื้อึเาอี่อไป ราเนรู้สึมีวามสุอย่าบอไม่ถู นไม่สนใับมฤยูร้ายรอบัวที่โหมระพืออย่าบ้าลั่ ่อนหันไปมออาาัวโปรอัวเออย่าเป็นห่วไม่แพ้ัน เาส่สายามเป็นเิสั่ให้มันหมอบลับพื้น ึ่มัน็ทำามอย่าว่า่าย สมับเป็นอาาู่ใอเาอเสียเหลือเิน
ทรรศยาไ้แ่อ้อนวอนภาวนา่อสิ่ศัิ์สิทธิ์ในที่แห่นี้ในใว่าให้เธอและเามีีวิรอ พร้อมระับลำแนอัวเอให้อเาแน่นึ้นามำสั่่อนหน้า อบุรุษผู้เป็นเ้าอีวิน้อยๆ วนี้ที่เผลอมอบใและายให้หนุ่มทะเลทรายอย่าไม่ิะทวืน นเมื่อเสียำรามแห่วามโหร้ายเริ่มเบาบา นระทั่นิ่เียบไปในที่สุร่าทั้สอ็ยันั่อยู่ในท่าเิมไม่มีใรเลื่อนายหรือยับไปไหน
ใรเลยะรู้ว่า่อนหน้าที่พายุะมา ทุอย่าไม่ไู้ะเ้าที่เ้าทาอย่าที่เห็น รวมทั้เรื่อวามรัอนทัู้่ทีู่่็เบ่บานึ้นมาะทันหัน ทั้สอนเ้าใวามหมายอำว่าันและันมาึ้น ็่อเมื่อัวเอไ้รับวามลำบาและอันรายอย่าถึที่สุ ึ่ทรรศยาเอ็ไ้พบเอเ้าแล้วเมื่อไม่ี่วินาทีที่ผ่านมา โยมีร่าหนาอายหนุ่มผู้หล่อเหลาอยปป้อุ้มรอ
“มันไปแล้ว ลุึ้นเถอะ”
ผู้นำประเทศอัาย่าพูพลาลุึ้นยืนเ็มวามสู มือให่สะบัผ้าลุมร่าอเาและเธอออในเวลา่อมา ่อนะรั้ร่าบาอเธอให้ลุึ้นาม้วยวามเป็นห่ว สำรวอีฝ่าย้วยสอามอัวเออย่ารวเร็ว ว่ามีส่วนไหนอร่าายหิสาวไ้รับวามเสียหายบ้า
“ุไม่เป็นไรนะ” สีหน้าอเทพบุรในสายาเธอเอ่ยถาม้วยวามเป็นห่ว
“ันไม่เป็นไร”
รอยยิ้มปราบนวหน้าสวยหลัพูบ ่อนสายาสวยหวานที่ประับประาไป้วยแพนาอนยาวะวามอไปรอบๆ อย่าอยารู้ วามปลอโปร่โล่แ้ที่มาพร้อมับลำแสอวะวันยามบ่าย ทันทีที่พายุร้ายผ่านพ้นไปเพียไม่ี่นาที แู่ทุอย่ารอบ้าไม่ไ้บ่บอเลยว่าพวเธอเผิับมันมา
“ปิพายุพวนี้ะใ้เวลาโมีแ่ละรั้นานว่านี้ รั้นี้ถือว่าเร็วมาและีที่เิในทะเลทราย ถ้าเิในเมือล่ะ็...” ราเนมอาสายาอเธอแล้วเปรยออมา
“ทำไมะ”
ใบหน้ามาบ้มลมาอบ “ทุอย่าที่เป็นสิ่ปลูสร้า็ะไ้รับวามเสียหายอย่าหนั ประารอาล้มายเป็นำนวนมา ารราระลายเป็นอัมพา เรื่อบินไม่สามารถลอไ้ามาราเวลาที่ำหนไว้ และอะไรๆ อีหลายอย่า็ะพลอยรับผลระทบไป้วย”
“มันร้ายแรนานั้นเลยหรือะ” เธอถามเพราะไม่เห็นอานุภาพอมันัเ็มสอา เนื่อาร่าหนาป้อันเอาไว้อย่าี เ้าอวหน้าสวยแหนึ้นมอ วามเป็นห่วเือวามสสารผู้นแถบนี้ลอเล้าเ็มสอาอเธอนีหนุ่มปลาบปลื้ม
“มัน็ไม่เสมอไป แ่หนัสุมันะเป็นแบบนั้น สุท้ายหลัมันสร้าวามเสียหายนหนำใแล้ว มัน็ลอยผ่านไปเหมือนับสายลม ที่เราไม่สามารถเรียมันลับมารับโทษทั์ไ้เลย”
“ุพูเหมือนนัปรอบ้านเมือเลยนะะราเน… ”
เสียเล็ๆ ที่ำลัเอ่ยถามทำให้นที่ำลัมุ่มั่นอธิบาย่อเียบเสียล แล้วทอสายามมอเธออย่ามีวามหมาย เาอยาะบอเธอเหลือเินว่า นที่เป็นเ้าอัวเธอไม่ไ้ระออ่อยอย่าที่เธอิ เาเป็นมาว่านั้นเป็นมาว่าที่เธอและใริเอาไว้หลายร้อยเท่า เาสามารถเลี้ยูเธอและลูๆ ในอนาไ้อย่าไม่สะทสะท้าน และไม่ิที่ะโมยอๆ ใรมาเพื่อสร้าานะให้ับัวเอ เพราะเท่าที่มีอยู่ทุวันนี้็ินใ้หลาย่อหลายรุ่น็ไม่มีวันหม
“แล้วผมเป็นไ้หรือเปล่า”
“แุ่เป็น... เป็นนัโทษอทาาร” เธอพยายามละำว่า โร เหมือนเมื่อ่อนเอาไว้้วยสายาเรใเาสุๆ
“นั่นสิ... ผมเป็นไ้แ่นั้น ในสายาุ”
“ันไม่ไ้หมายวามแบบนั้น”
“่าเถอะ ผมยัไม่ไ้ว่าอะไรุนะ”
เาสรุป ึแนเล็ไปที่ม้าอัวเอเป็นารับท พลานึในใีแล้วที่ยัไม่บอวามริออมาอนนี้ เพราะแ่เาเริ่นออมาเพียเล็น้อยเท่านั้น สาวเ้า็ยัิที่ะให้เาลับไปเป็นอมโรที่สัมแสนะรัเียให้ไ้ อย่านี้แล้วเา็ะทำถูแล้วสินะที่ยัไม่บอับเธอในเรื่อานันรอัวเอ และเา็ไม่ไ้ื่อว่าหลอลวเธอใ่ไหม ราเนบอับัวเออย่าเ้า้า
“ุเป็นอะไระ”
ความคิดเห็น