คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 11 รอยรักบนผืนทราย
บทที่ 11
รอยรับนผืนทราย
ระลมเย็นๆ ที่่อน้าะพัแรึ้นามลำับ ทำให้ายหนุ่มที่นั่อยู่บนหลัอาา้อแหนหน้ามอฟ้า หลัเาเม้อนให่บบัรัสีแห่วามร้อนอวะวันไปนหมสิ้น
“สสัยเราะเอพายุเ้าแล้ว”
เาบอเสียเบา นึเป็นห่วนัวเล็ึ้นมาในทันที ที่สายาเหลือบไปเห็นเม้อนให่สีำสนิทำลัเลื่อนัวมาทาพวเา นัวเล็บอบบาที่นั่เียบมานานแหนมอาม าลมเบิว้าเมื่อมอไปบนท้อฟ้าที่แ่่อนสว่า้า ทว่าบันี้มันลับมืรึ้มนน่าใ
“พายุทะเลทราย... ” เธอพูออมาเบาๆ ะที่สายายั้ออยู่ับสิ่ที่เห็นไม่วาา
“ใ่ เรา้อหาที่หลบ่อนที่มันะมาถึ” เาแนะ ามประสบาร์และสัาาอารระวััว
“ราเนะ แล้วเราะเป็นอะไรมั้ย”
ใบหน้าสวยหวานหันมามอเ้าอวหน้าม้วยสายาหวาหวั่น ีหนุ่มที่ยัไม่ยอมเปิเผยัวนส่ายหน้า้าๆ เป็นารให้ำมั่นสัาว่าเาะไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปแม้แ่ปลายเล็บ พายุลูเท่านี้ไม่ามือเาหรอ เป็นห่วนถามมาว่าะลัวสิ่นั้นาปาิ้มลิ้มอเธอ
“อย่าัวล ผมะปป้อุเอ”
“แ่ันรู้มาว่าพายุทรายน่าลัวมา”
“ที่ผมเอมามันหนัหนาว่านี้เยอะ เื่อเถอะว่าเราะผ่านมันไปไ้อย่าปลอภัย”
“รินะ”
“ุลัวรึ?”
เธอพยัหน้ายอมรับรๆ ึ้นื่อว่าพายุย่อมน่าลัวทั้นั้น ยิ่เป็นพายุแปลที่แปลทาอย่านี้ เธอเอ็เพิ่เยเอและสัมผัสมันเป็นรั้แร
มือนุ่มถูรวมมาวาแนบอำยำ้า้าย ที่มีเสียเ้นอหัวใทำานอย่าทรพลั ทรรศยามอาเาที่รึเอาไว้โยไม่มีหลบ และแน่ใว่าเธอแทบะลืมหายใไปทันทีใน่วนั้น ะที่มือแ็แร่และอบอุ่นอเาพามือเล็บา สอเ้าไปในสาปเสื้ออัวเอที่ปลระุมลมาถึสอเม็ นเธอสัมผัสไ้ถึไอวามร้อนที่แทรึมเ้ามาทาปลายนิ้วอเธอ
“ไม่้อลัว ผมสัาะูแลุ้วยีวิอผมเอ”
“ราเน... ” เสียหวานน่าฟัเอ่ยออมา “รู้หรือเปล่า ว่าผมอบใหุ้เรียื่อผมแบบนี้ที่สุ”
“ทำไมะ”
“ไม่รู้เหมือน รู้แ่ว่าผมอบและมีวามสุทุรั้ที่ไ้ยิน”
ายหนุ่มในราบอมโรผู้ไม่เรลัว่อใร พยายามอธิบาย้วยน้ำเสียที่ัวเอิว่านุ่มนวลที่สุ โยไม่สนใเลยว่า้านนอนั้นพายุไ้่อัวมาอย่าเรี้ยวราแ่ไหน ลูทะเลทรายสายเลืออาหรับอย่าเาะหวาลัว้วยเรื่อแ่นี้ ็เห็น้อลับาิไปเิใหม่เสียอีรอบระมั เาิอย่าไม่สะทสะท้าน มอหน้าผู้เป็นั่วใ้วยวามรัที่ล้นอ
“ถ้าอย่านั้นันะเรียุแบบนี้ลอไป... ” เธอบออย่าเอาใ
“อบุนะ ที่ามใผม”
เาบอ้วยถ้อยำนุ่มหูที่สุเท่าที่เยพูมา ทรรศยายิ้มหวานและไม่รู้ัวเลย้วย้ำว่าใบหน้าอเธออนนี้เป็นเ่นไร ทั้สอ่าลืมวามมึนึที่มีมาแ่แรเริ่มไปทันที ราเนทอสายามรวราเรื่อหน้าสวยพริ้มเพราอย่าหาัวับไ้ยาอย่าหลใหล มือให่เลี่ยพวแ้มาวนวล้วยิริยาหลลืมทุสิ่รอบ้า ยเว้นวหน้าระาราอเธอที่รึหัวใเาไม่เว้นวา
“เรา... ะหาที่หลบัน่อนไหมะ?” เธอ่อยๆ โพล่ึ้นมาอย่าเรใ ไม่ัมา เมื่อเห็นเาบอว่าะหาที่่อน ทว่าอนนี้ลับนั่้อเธอไม่เลิรา และเสียนั้นอเธอ็ึสิอนหนุ่มให้ลับมาไ้อย่ารวเร็ว น้อระบายรอยยิ้มมาเสน่ห์ส่มาแ้เ้อ
“แน่นอนเพื่อวามปลอภัย” พร้อมับบอ ร่าสู็วาปลายเท้าลาหลัม้า โยไม่ลืมอุ้มร่าเล็อนรัามลมา้วย ่อนับูมือเธอแล้วเินไปยัเป้าหมาย
“รนี้น่าะีที่สุ”
เาบอ พลารั้ร่าอเธอมานั่โน้นไม้ให่ ที่รอบ้ารายล้อม้วย่อนหินลูมหึมาหลาย้อน ที่สามารถ้านทานแรลมที่ำลัะเิึ้นไ้เป็นอย่าี ่อนะเินไปเอาม้าัวโปรมาผูไว้ใล้ๆ ในเวลาอันรวเร็วพร้อมลับรไปหาเธอเมื่อทุอย่าเสร็สิ้น
ผ้าผืนเิมที่รอิรรมรัอย่าเร่าร้อนลาทะเลทรายยามสาย ถูเ้าัวถือิมือลับมา้วย เพื่อมาลุมร่าสวยสะราอเธออย่าเป็นห่ว โยมีร่าหนาอเาอประอเธอเอาไว้อีั้น เป็นประาร่านแรป้อันไม่ให้เม็ทรายนับล้านมาระทบผิวพรรอเธอ
“ราเนะ...”
เธอเรียเาเสียหวาหวั่น เมื่อรับรู้ไ้ถึลื่นลมแรมหาศาลารอบัวๆ แม้ไม่ไ้สัมผัสับมันรๆ แ่เสียหวีหวิวรีร้อราวับสนุสานอมัน ยามเมื่อระทบเ้าับสิ่่าๆ มามาย โยเพาะับ้อนหินรูปทรแปลๆ ลาผืนทรายเวิ้ว้า มัน็ยิ่ส่เสียร้อที่้อัวานฟัูน่าลัวมายิ่ึ้น นเธอ้อสวมอร่าหนาที่อยุ้มภัยเธอเอาไว้แน่นอย่าหวาลัว
“อย่าลัวที่รั... ผมบอแล้วไว่าุะปลอภัยาทุสิ่ทุอย่า”
เา้มลมาระิบที่ริมหูเล็ ะเสียลื่นลมแรพัระหน่ำมาที่ร่าอสิ่มีีวิทั้สามนสั่นสะท้าน เม็ทรายละเอียนับล้านๆ เม็่อยๆ ลอยละล่อระทบผิวพรราวผ่ออทัู้่ นราเน้อโอบอร่าบาไว้แนบแน่น อย่าเป็นห่ว พยายามอย่ายิ่ไม่ให้ส่วนหนึ่ส่วนใอเธอลอพ้นผืนผ้าออมา
“เราะฝ่ามันไปไ้ใ่ไหมะราเน” เธอถาม แหนหน้าในผ้าลุมึ้นมอเา
“แน่นอน ยอรั”
และเา็ุมพิลที่หน้าผาโหนนูนอย่าให้ำมั่น และเสียปลอบประโลมอเา ทำให้ร่าหอมรุ่นึมับ้วยวามเื่อใ
ความคิดเห็น