คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 8 เมียโจร จบบท
เธอว่าให้พร้อมับเบือนหน้าหนีไปทาอื่นทันที ใบหน้าามบึ้น้อยๆ แ่น่ารัน่าใร่ในสายาอนมอยิ่นั ปาิ้มลิ้มสีมพูระเรื่อที่เาทลอมาแล้วว่าหวานว่าสิ่ใๆ ในโล ห่อเ้าหาันนน่ามอและน่าูบในที ่อนนหนุ่มที่มีวามระหายในัวเธอัอย่าเาะทนไม่ไหว โน้มใบหน้าลไปหอมแ้มาวนวลอเธอฟอให่อย่ารวเร็ว
หิาเบิว้ายมือบาลูแ้มสวยใสป้อยๆ พร้อมหันมามอหน้าเาอย่าเอาเรื่อทันที ่อนวามรรื้นหนาที่เ็มใบหน้ามเ้มนั้น ะสร้าวามระายเือให้ับผิวพรราวผ่ออเธอนเิรอยแ หลัอีฝ่ายถอนใบหน้ามร้ามออไปไ้ไม่นาน
วหน้ามเ้มอเ้าอวามหล่อเหลา ที่่อนัวภายใ้หนวเรายาวะมอเธอ้วยรอยยิ้มยั่ว ที่สามารถวยโอาสอนเธอเผลอและเอาเปรียบนสวยในอ้อมแนนั้นไ้อีรั้ ่อนมอสิ่ผิปริบนเรื่อหน้าสวยระาราอย่าไม่พอในั
ผิวพรรและเนื้อัวอทรรศยาือสิ่้อห้ามสำหรับทุสิ่ยเว้นเา วามาวเนียนระ่าใสไม่สมวรมีริ้วรอยใๆ มาแ่แ้ม ราเนนึโมโหนอยาเอาหมัหนัๆ มา่อยหน้าัวเอให้สาสมับสิ่ที่ทำับเธอนั เ็บที่ร่าายยัไม่ทันหายเา็ันมาทำให้เธอ้อเป็นแบบนี้อีมันน่าโมโหริๆ เาิอย่าโมโห หวนนึถึบาแผล่อนหน้าอเธอที่เาลืมไปั่วะึ้นมาทันที
ายหนุ่มลาหลัม้าที่เพิ่เินเหยาะๆ มาไ้ไม่นานอีรั้ อุ้มร่าอเธอลมา แล้วพาไปนั่หลบแสแที่โน้นปาล์มนาให่ไม่ไล เาับ้อเท้าอเธอึ้นมาวาบนหน้าาอัวเอ แะผ้าที่พันไว้อออย่านุ่มนวลแล้วเพ่มอ้วยวามห่วใย ่อนะยิ้มว้าออมาเมื่อเห็นแผลที่พอสมุนไพรเอาไว้เริ่มสมานเ้าหาัน ทั้อาารบวม่อนหน้า็เริ่มทุเลาลไปแล้วอย่าโล่ใ ถัไปเป็นแผลบนฝ่ามือบาที่อาารน้อยว่า้านล่า ึ่มัน็ีวันีืนอย่ารวเร็วนเาเบาใ
“ยัเ็บอยู่หรือเปล่า” เาละสายามที่สามารถละลายใสาวๆ มาแล้วมามายไม่เว้นเธอรหน้าึ้นมามอ หลัถามออไป้วยน้ำเสียที่แสนนุ่มละมุนหู
“มือไม่เ็บแล้ว แ่เท้ายัเ็บอยู่นิๆ” เธออบ พร้อมหลุบาล่ำมอมอไปที่ปลายเท้าอัวเอ เพื่อหลบสายาร้อนแรอเา ที่อบส่มาหลายรั้หลายหนนเธอไหวหวั่น
ฟาอมโรหนุ่ม็ลอบถอนใออมาเบาๆ ิโทษัวเอที่เอาแ่ใวบุมวาม้อารอัวเอไม่ไหวน้อเอาเปรียบเธอทั้ที่ยัเ็บัวไม่หายีแบบนี้ วามสัมพันธ์ทาายที่วาบหวามและหลาหลายเิึ้นอย่ารวเร็วนั้น ทำให้เาลืมไปเสียสนิทว่าเธอไ้รับบาเ็บอยู่ หาเธอเป็นอะไรไปหรือับไ้ึ้นมาหนัว่าเิมเาไม่ให้อภัยัวเอ
“ผมอโทษ”
น้ำเสียและวามล้าายแววสำนึผิ และโอสวรร์... เธอไ้ยินอะไรผิไปหรือเปล่านะ หิสาวร้อในใ อมโรที่่าแ็แร่ทัุ้ันแ็ร้าวนนี้ ที่บอว่าไม่เรลัว่อใรๆ รวมทั้เ้าอประเทศ ล่าวอโทษใร็เป็น้วย
“อโทษัน เรื่ออะไร?” เธอเว้นัหวะารพู นัยน์าหวานหยสบามริบนิ่นาน
“ทุเรื่อ” เาบอแววามล้าไม่ไ้ละไปาวหน้าามแม้แ่น้อย
“ุไม่ำเป็น้ออโทษัน็ไ้ เพราะบาเรื่อ... มัน็ไม่ใ่วามผิอุเสียเียว”
ทรรศยา่อยๆ ปล่อยประโยสุท้าย หมายถึเรื่อวามสัมพันธ์ระหว่าเธอับเา ถ้าเป็นเรื่ออื่นเธออาะโรธและไม่่อยเ้าใในารระทำอเาบ้า แ่ถ้าเป็นเรื่อนี้เธอไม่อยาโทษว่าเป็นวามผิอเาเพียนเียว นั่นเพราะเธอเอ็ยินีเป็นอเาเหมือนัน
ะอบและบอัวเอไ้อย่าไร ว่าเวลานี้หัวใอเธอเริ่มเอนเอียมาหาเาหนัึ้น ทั้ที่้อเือนัวเออยู่ลอเวลาว่าิอย่านั้นอย่านี้ับเาไม่ไ้ แ่เธอ็้อยอมปราัยให้เาในเวลา่อมาอย่าำนน นมามายมีมาให้รัลับไม่รัันไปรัอมโรที่อยู่ไลแสนไลแบบนี้
ราเนเอ็เ้าใวามหมายในำพูนั้นอเธอเป็นอย่าี นั่นเพราะเารับรู้มาโยลอะร่วมรัที่แสนวิเศษับเธอ ายหนุ่มมาเ้มระบายรอยยิ้มสวยบาใออมาเพียนิ แ่ระาใหิสาวที่มอมามายมหาศาล พร้อมสะเธอให้้อมอวามเป็นประายอัวเอ
“แ่ผม็ยัเอาแ่ใ เรียร้อเอาับุหลายรั้ หลายหน”
นฟัหน้าแั่อนวนเาับทในนาที่อมา “่ามันเถอะ เรื่อมันผ่านมาแล้ว ุอย่าพูถึมันอีเลย”
“เรียผมว่า ราเน ไ้หรือเปล่า”
เป็นอีรั้แล้วที่เาอเธอแบบนี้ หลัรับรู้อย่าเลื่อนลอยว่าเาเยบอเธอะที่... หิสาวรีบปัวามิ่อานี้ทิ้ไป เนื่อาใบหน้าามนั้นเริ่มประานวามิอัวเอออมา่อหน้าเา นอีฝ่ายที่นั่ลุ้นละทึรอเธออบลอบยิ้มออมามาึ้น้วยวามพอใ
“ว่าไ... ผมไม่อบรออะไรนานๆ นะ”
“เมื่อไหรุ่ะเลิบัับันะที” เธอว่าให้พร้อมใบหน้าที่อุ้มน่ารั
“นว่าุะเป็นนว่านอนสอน่ายนั่นล่ะ”
“ันไม่ใ่เ็แล้วนะ!”เสียเธอเริ่มั
“้อนั้นผมรู้ และผม็พิสูน์มาแล้ว้วย” เายิ้มพราย ใบหน้ามยื่นเ้ามาใล้อย่าเย้าแหย่ หิสาวรีบยมือึ้นห้ามพร้อมผลัไสใบหน้าอเาให้ออห่าาแ้มาวนวลอเธอเ็มำลั
“อื่นใหน่อยไม่ไ้หรือ”
“ไม่ไ้! ันแสบหน้าไปหมแล้ว”
ไ้ยินแบบนั้นร่าให่็หยุล หิสาวมอเา้วยวามนใ ทำไมเาถึไ้สบลอย่าว่า่าย ่อนะใ้สายาสวย้อมอเาอย่าไม่ไว้วาใ หลัเห็นเา้มลไปหยิบอะไรบาอย่า้าายออมา พร้อมับยื่นมันส่มาให้เธอที่นั่ยู่
“อะไร”เธอถามพลาทำหน้าสสัย มอหน้าเาสลับับอในมืออย่าไม่เ้าใ
“มี”
“มี... เอามาให้ันทำไม” ลูสาวนัารเมือผู้ยิ่ให่ร้อถาม้วยวามระหน นี่เาะ่าเธอทิ้ลาทะเลทรายแล้วอย่านั้นหรือ ทว่าำอบที่ไ้รับามมานั้นทำให้เธอหายใสะวมาึ้น
“โนหนวให้หน่อย”
ิ้วเ้มเลิึ้นสู ้ามมีึ่เล็ว่าริสีทออัวเอ ที่เหน็บอยู่้าเอวถูยื่นออมารหน้าสาว ทรรศยาำลัับ้นนปลายับำอนั้นอเานไม่ล้าเอื้อมมาหยิบมัน เมื่อำอร้อแมอ้อนวอนนั้นเธอไม่อาทำให้ไ้ นั่นไม่ใ่เพราะวามรัเียหรือัใบหน้าที่รรื้นนั่น แ่เพราะเธอเิมาในีวิไม่เยทำให้ใรเลย่าหา แถมมีที่ยื่นมารหน้า็ไม่ไ้ราบเรียบเหมือนมีโนแถวบ้านเมือเธอ รูปลัษ์มันโ้มนนเธอลัวว่าถ้าพลั้มือไปะทำให้เาเลือยาออึ้นมาไ้
“รัเียผมหรือไ” เาถาม่อ เมื่อเห็นเธอเียบไปนาน
“เปล่า ” เสียเธอเบามา แ่เา็ยัอุส่าห์ไ้ยิน
“แล้วทำไมไม่ทำ ลัวรับใบหน้าที่แท้ริอผมไม่ไ้ั้นเหรอ”
เธอส่ายหน้ารัวเร็ว “ไม่ใ่ ันไม่เยทำ ลัวมีะบาุ” เธอบอออมาในที่สุและเา็้ออมยิ้ม
“อเพียุั้ใ ผมเื่อุทำไ้ ลอู”
เธอส่ายหน้าอีรอบ วามล้ายัไม่เ้ามาหาอยู่ี “ไม่... ันไม่ล้า มีมันมมา ันไม่มั่นใ”
“แ่ผมเื่อใุ” ระแสเสียนั้นทั้ไว้ใเื่อใและหนัแน่น ะที่เธอลัวมาในอนแรนเิวามลัเลไม่แน่ใ มือเล็ถูมือหนาับึ้นมาพร้อมยัสิ่นั้นใส่มืออเธอ “ุทำไ้ ปลายฟ้า ”
“ทำไมุถึอยาโน ่อนหน้าไม่เห็นุสนใมันสันิ”
“เพราะนับานี้ ผมอใไม่ไ้บ่อยนัเวลาอยู่ใล้ๆ ุ แ้มุ ริมฝีปาอิ่มอุ หรือแม้แ่เนื้อัวอุอาะมีริ้วรอยอมันไ้ ถ้าผมไม่รีบำัมันออไป”
นฟัพูอะไรไม่ออ้อหน้าเาเหมือนนไม่เยเห็น มีอย่าที่ไหนมาพูาแบบนี้่อหน้าเธอไม่ละอายใบ้าเลย ราเนยิ้มออมาเมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นแเรื่อ อนนี้ไม่ว่าเาะพูหรือทำอะไรเธอมัไม่่าทอ่อว่าเาหนัเหมือนเ่าอีแล้ว มันอาเป็นเพราะวามสัมพันธ์ที่มี่อันอย่าลึึ้็เป็นไ้ ถ้ารู้ว่าัารเ้าหล่อนแล้วน่ารัแบบนี้เาเผ็ศึไปเสียั้แ่ืนแรที่ว้าัวมาแล้ว ราเนิอย่าเป็นสุ ้อมอผู้หิอัวเออย่าภูมิใ ใรเลยะสู้เาไ้ที่มีเมียสวยราวับเ้าหิแบบนี้
“ุทำไ้...”
เาย้ำอีรั้้วยน้ำเสียแบบเ่าน่าฟัและให้ำลัใ ย้อมือบาึ้นมานใบมีทาบิใบหน้ามเ้มอเา ทรรศยามออยู่ั่วอึใแล้ว็ทำามอย่าเลี่ยไม่ไ้ ไม่นานใบมีเล่มนั้น็รลมาที่แ้มสา หลัายหนุ่มพยัหน้าน้อยๆ เป็นเิอนุา ให้เธอเริ่มลมือ
ร่าที่ถูเาอุ้มมาเยบนั่อนหน้า เริ่ม้นทำามำแนะนำอเา าประสบาร์ที่มีเพื่อนายและเห็นพวมันโนันบ่อยๆ สมัยไปเที่ยว้วยัน เธอ็พยายามำรายละเอียนั้นและทำแบบที่เธอพอะำไ้้วยอาารสั่นประหม่า
ความคิดเห็น