คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ปะทะไอ้บ้า!!!
ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าสบายๆเดินไปเดินมาในโรงเรียนตอนนี้เป็นตอนเย็น ไม่ค่อยมีคนออกมาเดินเพ่นพ่านมากนัก ฉันออกไปสำรวจร้านค้าในโรงเรียน ร้านคาราโอเกะ เทค(มีด้วยวุ้ย!!) ห้องสมุด จนไปถึงที่เผาขยะ(จะไปดูขี้เถ้ารึไง?)
ฉันเดินผ่านห้องๆหนึ่งซึ่งมีตาแก่ภารโลงกำลังยกถังสีอยู่
“นี่หนูช่วยขนถังสีหน่อยได้มั้ย?”ลุงแก่ๆถามพลางปาดเหงื่อ ฉันเดินเข้าไปช่วยลุงยกดูท่าแขนแกจะหักแล้วล่ะนั่น
“แล้วให้เอาไปไว้ที่ไหนล่ะลุง”ฉันถามพลางยกกระป๋องสีขึ้น
“ตามลุงมาเลย”ลุงบอกพลางเดินไปอย่างยากลำบากจะถึงมั้ยล่ะนั่น ฉันเดินตามลุงจนจะชนอยู่แล้วเนี่ย
ฉันเดินกลับมาเอากับลุงอีกรอบ
“ลุงคะ แล้วเอาสีไปทำอะไรล่ะคะ?”ฉันถาม
“เอาไปทาหอพักชายหน่ะ”
“แล้วใครทาละค่ะ”
“ลุงเอง อึ๊บ!! โอ้ย!!”ลุงยกถังสีขึ้นก็เกือบล้มดีที่ฉันประคองไว้ทัน แล้วถ้าทาสีที่สูงๆลุงไม่ตกมาคอหักตายเรอะเนี่ย!!
ลุงยังช้าเหมือนเดิม ฉันเลยเดินนำไปไกลจนมองไม่เห็นลุงเลย แถวนี้มีบึงน้ำด้วยแฮะ
พลั่ก!!!
ฉันชนเข้ากับใครบางคนทำให้ถังสีตกกระจาย มีอยู่ถังหนึ่งที่ฝาปิดไม่สนิทแตกออกทำให้กระเด็นไปโดนคนๆนั้นเข้า ตายล่ะ!!สีแดงซะด้วย
ฉันรีบเก็บกระป๋องสีก่อนมองคนที่ชนฉัน เขามีผมที่ซอยระต้นคอ ยังมีผมที่ชี้ไปข้างหลัง(เท่ห์มาก)และผมที่ปิดตาของเขาไปข้างนึงซึ่งมีสีดำสนิท ผิวขาวใสท่าทางไร้สิว(ยังไม่เห็นหน้าเลย)สูงเหมือน....เซนเซอร์ค่ะ สีทำให้เสื้อของเขาเปียกแนบเนื้อ โอ้จอร์จ!!เซ็กซี่มากกกกกกก เขากำลังโวยวายมองเสื้อเชิร์ตสีขาวที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงซะแล้ว เขาเงยหน้ามองฉัน นั่น!!!
“นาย/เธอ!!!!”
ฉันถลึงตามองเขาอีตานี่ที่ฉันไปชนตอนอยู่โรงเรียนเก่านี่นา เขาก็มองฉันตาแทบลุกเป็นไฟ ทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนฉันคนหนึ่ง ตอนที่ครูถามว่าบนดวงอาทิตย์มีแก๊สอะไรอยู่? ไอบ้านั่นตอบว่า “แก๊สไฟนรก” กร๊ากกกกๆ กร๊าก เอ่อ กะ...กร๊าก ไม่ขำเหรอ?
“นี่คราวที่แล้วทำสีน้ำเลอะใส่ แล้วนี่เธอทำอะไรของเธอ”
“หายใจ” ฉันตอบกวนๆไป
“ไม่อยากหายใจต่อรึไง เหลือเชื่อจริงๆผู้หญิงอะไรวะ!!” หมอนั่นตะโกนบ้าบอคอแตก ก่อนจะชักบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาสูบ นี่ฉันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่นะ!!
“ไอบ้าหยุดสูบนะ การสูบบุหรี่สามารถทำให้คนเป็นโรค IPD ได้นะ รู้จักป่ะ?”
เขาหันมามองหน้าฉันก่อนจะปาบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้มัน เขามองหน้าฉัน(อย่างน่ากลัว) เขาค่อยๆถอดเสื้อนั้นออกเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องซึ่งไม่ค่อยมี(โกหกแล้วแกอ่ะ) หน้าอกราบเรียบ แผ่นหลังกว้างๆ เหอะ!!แค่เนี้ยะ มีดีแค่เนี้ยะ!!!! เอาล่ะ...ฉันจะพูดความจริงก็ได้ จะละลายอยู่แล้วววววว
โปะ!!!
เขาปาเสื้อที่เลอะสีนั่นใส่ฉันก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขู่ว่า
“เอาไปซัก ถ้าสีมันไม่ออกก็ไม่ต้องเอามาคืนซักจนกว่ามันจะขาวเหมือนเดิม!!!” เขาหยิบบุหรี่มาสูบอีกครั้ง
“เข้าใจมั้ย? ฮะ!!”
‘อะไรวะ? น่าเกลียดจริงๆ นายเป็นผู้ชายบ้าบออะไร มาชนฉันก่อนแท้ๆ ทุเรศเดินแล้วใช้ตาตุ่มดูรึไง มัวแต่เก๊กหล่อ(เก๊กเมื่อไหร่)เป็นผู้ชายที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย นี่นายน่าจะเอาผ้าถุงมาคลุมหัวแล้วเดินนะ’
ข้างบนคือความคิดที่กล้าบ้าบิ่นของฉันถูกเลือนหายไปกับสายลมที่พัดมา
“อือ”
“อะไรนะ?! เธอพูดกับฉันว่า ‘อือ’ เรอะ” เขาพูดขณะที่ทิ้งบุหรี่ลง แล้วมันจะสูบซักกี่อันนิ
“อือ แล้วจะให้พูดว่าอะไรหล่ะ” ฉันถามเขาทำตาแป๋วใส่ เขามองฉันทำแววตาสมเพช
“ผู้หญิงอะไรไว้หน้าหมา แถมผูกจุกสองจุกด้วย สเหร่อจริงๆ” เขาพูดเหมือนพึมพำคนเดียว แต่ขอโทษเถอะ!! ได้ยินหูซ้ายทะลุหูขวาเลย
“นายว่าอะไรนะ...ป่าวไม่ได้พูดอะไร?”ฉันกะจะด่าเขาแต่พอเขามองมาด้วยสายตาน่าเอ็นดูอย่างเสือผู้หิวโหย(บ้าไปแล้วแก) ฉันสังเกตเห็นผู้ชายอีกสองคนเดินตามอีตาบ้านี้มา คนหนึ่งเดินล้วงกระเป๋ามามือนึงเกาจมูกผมของเขามีสีน้ำตาลเข้มหยักศก มีผิวที่ขาวซีด เขาคนนั้นใส่เสื้อคอวีแขนยาวถึงฝ่ามือสีดำลายหัวกะโหลก(เผยให้เห็นอกที่ขาวราบเรียบ โอ้ว!!)กางเกงยีนขาดเป็นริ้วๆ ส่วนหน้าตาเห็นไม่ชัดค่ะ
คนที่สองผมยาวซอยยุ่งๆระต้นคอ ดวงตาชั้นเดียวดูเป็นประกาย เสื้อกล้ามสีน้ำตาล กางเกงยีนสีดำ ใส่สร้อยคอไม้กางเขน เดินยิ้มไปยิ้มมาเมื่อสาวๆเดินผ่าน อย่างนี้มัน ไอเทม นี่หว่า!!
“นี่เฟียร์หม้อสาวไหนอีกหล่ะนั่น?”ไอเทมตะโกนมาแต่ไกลเลย แต่เดี๋ยวก่อนนั่นไอเทม แล้วนี่...เฟียร์ เฮ้ย!!นี่มันกลุ่ม Butterfly หนุ่มหล่อของโรงเรียนนี่นา ตายละวา ฉันค่อยๆเดินย่องออกไป
“นี่สาวน้อยจะไปไหน”อึ๋ย ฉันหันไปยิ้มเจื่อนๆ เทมตกใจเมื่อเห็นฉัน ฉันมองไปหน้าของผู้ชายผมหยักศก เขาเงยหน้าทำให้เห็นดวงตาสีเทาที่แสนคุ้นเคย ทำให้หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที นายอยู่โรงเรียนนี้นี่เอง!! ภัทร
“นี่แพรเธอย้ายเข้ามาโรงเรียนนี้เมื่อไหร่?”เทมถามอย่างแปลกใจ
“รู้จักยัยบ้านี่เรอะ!!”เฟียร์ถามเทม
“นี่ภัทร จำได้มั้ยแพรไง ยัยบ้าที่ไปเรียนเมืองนอกไง จำได้ป่ะ”ฉันไม่สนใจสิ่งที่ (ไอบ้า) เฟียร์กับเทมคุยกัน เขาชำเลืองมองก่อนจะเสมองไปทางอื่น งอนอีกอ่ะดิ
“นี่ภัทรนาย...”
“ขอโทษทีฉันชื่อชิน ชินวุฒิ”เสียงของเขาเย็นเฉียบต่างจากแต่ก่อนมากมาย ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“นี่...”
“แล้วอีกอย่างเธอเป็นใคร?”
“.........”
ฉันเดินล่องลอยขึ้นมาบนห้องโดยมีเสื้อของเฟียร์พาดอยู่บนหัว อะไรเนี่ย!! อยากจะเจอนายจะตาย มีมาโกหกกันอีกนะนาย
“ยัยแพรประสาทกลับรึไงเดินมายิ้มที ทำหน้าบึ้งทีแล้วเอาอะไรไปพาดไว้บนหัวอ่ะ บ้าป่าว” มุนพูดพลางทำการบ้านคุมองอยู่ ทำได้ทั้งวันทั้งคืนจริงๆ ฉันเอาเสื้อไปพาดไว้ที่ระเบียงก่อนจะเดินเข้ามา
“เออ ว่าแต่แกไปไหนมาล่ะ เดี๋ยวจะต้องไปกินข้าวกันแล้วนะ”
“ไปเดินแถวข้างล่างมา เจอเทมด้วย” ฉันตอบพลางเกาตูด (สกมกจริงๆ)
“นี่ไปกินข้าวกันเถอะ” มุนเก็บการบ้านแล้วเดินลากมือฉันออกไป แหมพูดถึงเทมที เปลี่ยนเรื่องทุกทีนี่แกอย่างลืมนะ ว่าไอเค้กหนึ่งในสี่หนุ่มหล่อก็ชอบแกอยู่ อิอิ
เสียงของผู้คนมากมายในโรงอาหารจ๊อกแจ๊กจอแจไปหมด ฉันเดินไปไหนก็มีแต่คนมอง เด็กใหม่แสนคิขุก็เงี่ยน่ารักเป็นธรรมดา ฉันเหลือบไปเห็นโต๊ะที่เป็นเป้าสายตาที่สุด สังเกตได้จากเหล่าหญิงสาวต่างไปนั่งบริเวณนั้นมากที่สุด โต๊ะของสี่หนุ่มหล่อของโรงเรียน เฟียร์ยังนั่งสูบบุหรี่ เทมกำลังคุยกับสาวข้างโต๊ะพลางสั่นเท้า เค้กนั่งหาวสงสัยเพิ่งตื่นนอนมาแหงๆ ส่วนนายภัทร(มันชื่อชินโว้ย!!!)กำลังนั่งอยู่ข้างๆผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตามาก
“อ้อม...”
“อะไรของแกอ้อม?” ฉันกระชากแขนไอมุนให้เดินไปหากลุ่มพวกนั้นทันที
“นี่มุนมาหาใครเหรอจ๊ะ”มาถึงก็ทักเลยนะไอเค้ก
“ไม่ได้มาหาแกล่ะกัน” มุนพูดถูกใจมาก เค้กสบถออกมาก่อนจะนั่งกินไข่พะโล้ต่อ ฉันหันไปมองภัทรก่อนจะเดินเข้าไปข้างๆ พลางตบโต๊ะดัง ปั้ง!!!
แล้วฉันก็เปล่งเสียงอันไพเราะออกมาว่า
‘ไปโกรธใครมา ทำท่าถมึงทึงทัง เอะอะปึงปัง ยิ้มไปก็ไม่ยิ้มมา ท่าทางไม่ดีท่าทีก็ดูเฉยชา ฟังใครเข้ามา ไม่เอาๆไม่งอน’
ความจริงอยากร้องเพลงนี้เหมือนแต่ก่อนอยู่หรอก แต่พอเห็นสายตาสุดเย็นยะเยือกที่จ้องมาทำให้ฉันต้อง...
“.........” หุบปากนั่นเอง ฉันยืนมองภัทรเขาหันกลับไป โดยมียัยอ้อมคอยเอาใจอยู่ ยังเป็นแฟนกันอยู่อีกเหรอ
“นี่แพรแกเป็นบ้าอะไร?”มุนถาม
เขาจำไม่ได้จริงๆหรือไง งอนแบบนี้มันก็เกินไปแล้วนะ!!! ฉันยังไม่ได้ไปทำอะไรให้นายเลย นายเป็นอะไรกันหนะ ฉันยังจ้องเขาอย่างไม่เข้าใจ เขายังคงนั่งอยู่นิ่ง
“ฉันแพรไง!!! ที่เรียนโรงเรียนเดียวกับนาย ที่ฉันทำให้นายได้ดีขนาดนี้นะ คนที่ช่วยเหลือนายนี่ไงฉัน!!!”ฉันตะโกนเขายังนั่งเงียบ เค้ก เทม เฟียร์มองฉันอย่างแปลกใจ หัวใจของฉันเต้นตูมตาม มือไม้สั่นไปหมด แกล้งอย่างนี้ไม่ตลกเลยนะภัทร!!
“ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธเล่า!! บอกมาสิ!!”ฉันเขย่าเขาแรงๆเขาไม่มีท่าทีว่าจะทำอะไร เทมทำท่าโมโหก่อนจะเดินออกไป ฉันเขย่าภัทรแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อย่ามาแกล้งกันได้มั้ย?!!”
พลั่ก!!!
“โอ้ย!!”ฉันร้องออกมาภัทรสะบัดแขนของฉันออกก่อนจะเดินออกไปนอกโรงอาหารกับยัยอ้อมที่มองมาด้วยสายตาสมน้ำหน้า มุนรีบวิ่งมาดูอย่างตกใจก่อนจะฉุดฉันขึ้นมา
“แพรแกเป็นอะไรแกรู้จักนายนั่นรึไง?”
“.........”
“นี่แพร!!!”มุนเขย่าฉัน ฉันหันไปมองรอบๆคนในโรงอาหารกำลังนั่งมองพวกเราอยู่
“ใครสั่งให้พวกแกดูวะ!!!! กินข้าวไปเซ่!!!! เหลือเชื่อจริงๆเจ้าพวกนี้!!!!”เฟียร์ตะโกน พลางเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบอีก
“แพรกลับห้องไปกับมุนเถอะเดี๋ยวฉันเอาข้าวไปกิน” เค้กพูด เฮ้ย!!นายเป็นผู้ชายดีดีกับเค้าก็ได้นี่หว่า
ฉันกับมุนเดินไปถึงห้องไม่นานก็มีคนเอาข้าวขึ้นมาให้ นึกว่าไอเค้กจะเอามาให้ซะอีก ฉันกับมุนนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย
“นี่แพรแกรู้จักชินเหรอวะ” มุนพูดขณะที่มีข้าวอยู่ในปาก
“สกมกจริงแกเนี่ย”ฉันด่ามันพลางแคะจมูก (แกก็สกมกพอกัน)
“ฉันถามแกว่า...”
“เออๆ พอดีหน้ามันคล้ายกับคนที่รู้จักหน่ะ”ฉันตอบผ่านไปพลางดื่มน้ำ
“แล้วคนที่แกรู้จักชื่ออะไรหละ?”มุนถามอย่างสงสัย
“ชิน ภัทร เจียรสกุล”ฉันตอบไป
“มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะหน้าคล้ายกัน เพราะชินอ่ะฉันจำได้แล้วว่านามสกุล เจียรสกุลเหมือนกันอาจจะพี่น้องกันก็ได้” มุนพูดก่อนจะหยิบจานของฉันไปซ้อนกับจานของตัวเอง
“เดี๋ยวมาเอาจานไปเก็บก่อน”มุนพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป เฮอะ!! พี่น้องเหรอ อีตาภัทรน่ะ...มันลูกคนเดียวต่างหากเล่า!!
ความคิดเห็น