คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 โรงเรียนใหม่
เมื่อฉันนั่งอยู่นิ่งๆในสวนผีเสื้อแห่งหนึ่ง ผีเสื้อปีกสีฟ้า สีแดง สีเขียว และสีเหลืองบินมาเกาะตัวของฉัน
"โหแพร ผีเสื้อมาเกาะแกเต็มหมดเลย ตัวสีเหลืองตะกี้เกาะฉันอยู่ น่ากลัวเป็นบ้าเลย" มุนชี้ผีเสื้อ พลางทำท่าสยองสุดขีด
"อ๊ะ!!"
ผีเสื้อปีกสีฟ้าตัวนั้นบินออกไป ทำให้ฉันสังเกตปีกที่ขาดของมัน ฉันลุกขึ้นยืน ทำให้ผีเสื้อปีกสีเขียวบินหนีไปเกาะที่มุน มุนกระโดดโลดเต้นหนีผีเสื้อ ตัวสีเหลืองบินหายไป แต่ตัวสีแดงยังคงเกาะฉันไม่ไปไหน
"ดูสิแพรตัวนั้นยังบินไม่ไปไหน รู้มั้ยกว่าผีเสื้อจะมาบินเกาะคนได้น่ะยากนะ หนึ่งในร้อย หรือไม่ก็หนึ่งในแสน"
"คนเราถ้าไปไล่ผีเสื้อมันก็จะบินหนีเตลิดไป แต่ถ้าเรานั่งนิ่งๆเฉยๆมันก็จะบินมาเกาะเราเอง แต่บางที...ถ้าเรานั่งนิ่งๆเฉยๆบางทีมันก็อาจจะไม่มาเกาะเราเลยก็ได้..."
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันที่แสนเศร้ามาอีกครั้ง คุณเคยคิดมั้ย?แทนที่จะได้จัดงานวันเกิด สังสรรค์กับเพื่อน มีความสุขอยู่กับพ่อกับแม่ แต่ต้องมาเรียนที่โรงเรียนประจำ ฉันพึ่งจะกลับมาจากเมืองนอกไม่กี่วัน ก็ต้องย้ายมาที่โรงเรียนประจำบ้าๆบอๆนี่แล้วเหรอเนี่ย!!! พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของฉันด้วย อ้อ ขอโทษทีที่ไม่ได้แนะนำตัว ฉัน "แพร ชรินทร์ รัชวราการ" ชื่อเพราะใช่ม๊า ถึงแม้มันจะไม่เกี่ยวเท่าไหร่แต่ก็น่าจะรู้ไว้นะ...
ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งที่มีรั้วสูงตระง่าน มีลวดหนามอีกต่างหาก กลัวเด็กจะปีนหนีรึไง? ฉันดึงเสื้อยืดของฉัน มือหนึ่งเล่นอยู่กับผมที่ฉันมัดเอาไว้ อีกมือถือเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลัง ฉันเดินเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่ง ฉันเงยหน้ามองป้ายข้างบนประตู
'กรุณาถอดรองเท้า'
โรงเรียนนี้ประสาทกินกันรึไง เขียนป้ายแบบนี้ไว้บนประตู ให้ตาย ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบกับหญิงสาวสุดเซ็กซี่คนหนึ่งนั่งไขว่ห้างอ่านนิตยาสารอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง มีป้ายเขียนว่า 'เลขานุการ' ฉันเดินผ่านเข้าไปในห้องที่เย็นฉ่ำ
"อ้าว มาแล้วเรอะหนู ชื่ออะไรหละ?"
"ชรินทร์ค่ะ"
"อ้อ เด็กที่ย้ายมาจากฝรั่งเศสใช่มั้ย?" คุณผู้อำนวยการลืมตาถาม(แล้วมันแปลกตรงไหน)
"ค่ะ"
เขายื่นสมุดหนังสือเล่มสวยมาให้ พร้อมสมุดกฎระเบียบโรงเรียน กุญแจห้อง และเสื้อสีขาวปักชื่อฉันเรียบร้อย กระโปรง ถุงเท้า รองเท้า และเน็กไทสีดำสนิท เสื้อกั๊กสีเขียวเข้ม มีตราสีเงินสัญลักษณ์โรงเรียน ชุดพละ โน้ตบุ๊กและอื่นๆอีกมากมาย
"เอาล่ะไปได้แล้ว อ้อหนูช่วยเรียกเลขาฯข้างหน้าห้องให้ครูด้วย" ครูพูดพลางจิบน้ำชา ฉันเดินออกไปนอกห้องพลางเรียกพี่เลขาฯ
"พี่สาวคะ ผู้อำนวยการเรียกค่ะ" ฉันพูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้องทันที ฉันก้มลงใส่รองเท้าคอนเวิร์ดสีแดง
"เฮ้ ไอแพร" มีเสียงหวานๆดังขึ้น ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตากัน เธอใส่แว่น ผมยาวประบ่า ใส่เสื้อสีชมพูรัดรูปกับกางเกงยีน
"เฮ้ย!!ไม่เจอกันนานเลย มุนเป็นไงบ้าง เรียนสายวิทย์ยากมั้ย"
"ไม่ยากอะไรมากหรอก ว่าแต่ทำไมแกเรียนสายศิลป์อ่ะ" มุนเท้าเอวถาม
"แกก็รู้ว่าเราชอบวาดรูป แล้วยิ่งคณิตนะเกลียดเข้าไส้ แล้วจะเอาอะไรมันมากวะ"ฉันพูดกลับไป
"เออแกพูดยังกะเรียนสายวิทย์จะวาดรูปไม่ได้งั้นแหละ" มุนทำหน้าเบ้ ก่อนจะหยิบกุญแจจากมือฉันไป พลางดูเบอร์ห้อง(ปกติมันเป็นคนที่เรียบร้อยมากๆ แต่หลังมาเป็นเพื่อนกับฉันเนี่ย ก็เริ่มอาการแบบฉันเลย เหอๆ)
"G294? G294 เอ๊ะ!!ห้องของเรานี่!!" มุนตะโกนอย่างดีใจพลางกอดฉัน
"มา ฉันจะพาเธอไปเอง!!"มุนพูดอย่างร่าเริง แล้วออกวิ่งไป
"นี่มุน มุน" ฉันร้องเรียก
"อะไรอีกหละ?" มุนเอียงคอมาถาม
"แล้วฉันจะถือของพวกนี้ไปได้ยังไงหละ?"
ห้อง G294
"ให้ตาย ใหญ่เป็นบ้าเลย"ฉันพูดพลางกระโดดลงบนเตียง แล้วกระเด้งไปมา
"จริงๆแล้วห้องนึงนอนกันสามคน แต่ทีนี้มีคนออกไปตั้งสองคนแหน่ะ"มุนพูดพลางวางของลง
"ใครจะทนอยู่กับแกได้เล่า!! ฮะฮะฮ่า" ฉันหัวเราะกลิ้งไปมาบนเตียง
"เออ!!" มุนงอนเบือนหน้าไปทางอื่น
"นี่แต่ฉันยังทนแกได้นี่เก่งเนอะ!!" ฉันพูดมุนหันหน้าพลางอมยิ้มกลับมา
"ยังไว้หน้าม้าอีกเนอะ ว่าแต่แกไว้ผมยาวตอนไหน"
"ตอนเทอมสองตอนม.3อ่ะ ตอนนี้ก็ม.5แล้วอ่ะดิ"ฉันพูดพลางเล่นผมที่มัดเอาไว้สองข้าง
"แล้วนี่อะไรเนี่ยใส่สร้อย แหวน กำไลรุงรังเหมือนขนลิงอุรังอุตังเลย"มุนขมวดคิ้ว
"เออน่า"ฉันตอบกลับไปอย่างเบื่อๆเซงๆคันๆ (พอดีคันขาอ่ะ)
"เด็กขึ้นเลยนะแก"มุนพูดพลางจิ้มพุงของฉัน ทำให้ฉันนึกอะไรออก
"เออแล้วไอเรกับไอแจลหละ? ไปเรียนไหนแล้ว"
"ที่เดิมนั่นแหละ" ฉันขมวดคิ้ว
"แล้วไอเค้กกับเทมสุดที่รักของแกหละ" พอฉันพูดจบก็ต้องสะดุ้งเพราะความเจ็บ
"ไอบ้าแล้วมาหยิกทำไมเนี่ย นี่ถามดีดีนะ"ฉันทำหน้ามุ่ยแล้วลูบแขนที่มีบาดแผลสุดแสนสาหัส
"ไอพวกนั้นเรียนที่นี่"มุนพูดสีหน้าสลดลง เทมมันตายรึไง?
"ไปหาพวกมันดีกว่า"ฉันลุกขึ้นเดินแต่ถูกมุนจับมืออันบอบบาง (ดุจเพชร) ของฉันเอาไว้ ฉันมองอย่างแปลกใจ
"อย่าเลย ไอพวกนั้นมันกลายเป็นสมาชิกของ Butterfly สี่หนุ่มหล่อในโรงเรียนไปแล้ว"
มุนถอนหายใจ ฉันหูเพี้ยนไปรึไง ไอเค้กที่สุดแสนจะกวนส้นตีน กับไอเทมที่แสนเตี้ยนี่นะ!!
"จริงอ่ะ ไอเทมเตี้ยจะตายจะเป็นหนุ่มหล่อได้ไงกัน"
"มันสูงกว่าแกแล้วรู้มั้ยเล่ายัยต๊อง สมองกลวง!!!" สูงแล้ว สูงกว่าตูแล้ว ไม่จริ๊ง ไม่จริง!!!! มะ...มือสั่นทำอะไรไม่ถูกเลย(บ้าไปแล้ว)
"ฉันจะเล่าให้แกฟัง เอาทีละคนนะ คนแรกประทานนักเรียนสุดโหด หล่อนะแต่โหดสุดยอด ชอบสูบบุหรี่ ร้องเพลงก็เพราะ แถมเป็นเสือผู้หญิงอีกนะ ชื่อเฟียร์ ฟุรุคาวะ โจจิ หล่อมากกกก" ชัวร์ชื่อญี่ปุ่นแบบนี้ตี๋ชัวร์ เข้าทางไอมุนหล่าว มุนทำท่ากรี๊ดแถมด้วยการดิ้นไปมาก่อนจะเริ่มเล่าต่อ (อาการบ้าผู้ชายหล่อๆก็ติดฉันมาเหมือนกัน)
"แล้วคนที่สองก็หล่อเหมือนกันขาวที่สุดในกลุ่มเลย เขาลูกครึ่งอ่ะแม่อังกฤษพ่อไทย ดวงตาของเขาสีเทาซีดน่ากลัวมากเลย เป็นคนเงียบๆ ได้ฉายาว่า Snow Prince เลย ขาวและเย็นดุจหิมะไงหล่ะ ชื่อชิน ชินวุฒิ นามสกุลเนี่ยลืมแล้ว แล้วอีกอย่างมีแฟนแล้วด้วย" เท่าที่เล่ามาคนอย่างนี้ไม่น่าจะมีแฟนเลยนะเนี่ย
"คนที่สามก็ไอเค้ก ส่วนคนที่สี่ก็ไอเทมนั้นแหละ"
"แล้วทำไม่เล่าประวัติหน่อยหล่ะ แกรู้ดีไม่ใช่เหรอ?"
มุนเหล่มองฉันด้วยสายตาที่กินเลือดกินเนื้อ โหถามหน่อยก็ไม่ได้งอนแล้วโด่!!
ความคิดเห็น