สามีฉันคือท่านประธาน

ตอนที่ 5 : บทที่ 2 : ท่านประธาน (65%)

ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่ที่แพรริศาผ่านการสัมภาษณ์และได้งานใหม่ นอกจากวันนี้เป็นจะเป็นวันเริ่มต้นทำงานวันแรกของเธอแล้ว มันยังเป็นวันที่แสนวุ่นวายเป็นพิเศษด้วยเช่นกัน

          เริ่มจากที่ต้องปลุกปล้ำเจ้าคนตัวเล็กขี้เซาให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน และต้องใช้ความพยายามจับลูกชายจอมซนให้ยอมอยู่นิ่งๆ และสวมชุดนักเรียนได้สำเร็จซึ่งก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะแกคอยตื๊อจะตามแม่ไปที่ทำงานด้วย

“ไปกับแม่ไม่ได้นะครับ ลูกต้องไปโรงเรียน ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่ดื้อ”

หญิงสาวร่างบางพูดพลางกลัดกระดุมชุดนักเรียนตัวใหม่เอี่ยมให้ร่างเล็กอย่างขมักเขม้นเพื่อให้ทันเวลา

“พอร์ชจะไปโรงเรียนแค่แป๊บเดียวน้า”

คนตัวเล็กมีการต่อรองด้วย

“ไม่ได้จ้ะ ลูกต้องอยู่กับคุณครูและเพื่อนๆ ก่อน แล้วหม่ามี้จะมารับตอนบ่ายจ้ะ”

ใบหน้ากลมเอียงคอมองมารดาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แกเอ่ยถามไปตลอดทางที่มารดาจูงมือพาไปขึ้นรถสองแถว  โชคดีที่มีโรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก แค่นั่งรถลัดเลาะไปตามซอยไม่กี่นาทีก็มาถึงหน้าโรงเรียนที่กำลังเต็มไปด้วยเด็กเล็กๆ กำลังส่งเสียงงอแง ร้องไห้ระงมอยู่กับพ่อแม่

“ทำไมพวกเขาต้องร้องไห้กันด้วยละคร้าบ”

น้องพอร์ชกะพริบตาปริบๆ มองดูเพื่อนๆ วัยเดียวกันอย่างไม่เข้าใจ

แพรริศาไม่รู้จะตอบลูกอย่างไรดีที่จะไม่ทำให้แกร้องไห้ไปด้วยอีกคน เธอเดินเข้าไปอาคารเรียนสำหรับเด็กอนุบาล หันมองหาคุณครู แล้วก็มีครูคนหนึ่งเดินมาหาคนทั้งคู่

“สวัสดีจ้ะ หนูชื่ออะไรจ๊ะ”

คุณครูสาววัยประมาณสามสิบปี ย่อตัวลงคุยกับเด็กน้อย

“ชื่อพอร์ชค้าบ”

“พอร์ชเข้าไปข้างในกับครูและเพื่อนๆ ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวอีกไม่นานคุณแม่ก็มาหาและรับกลับแล้วจ้ะ”

คุณครูยื่นมือออกมาหาเด็กชายเพื่อจะจูงมือเข้าไปในห้อง เด็กน้อยมองหน้ามารดาอย่างไม่แน่ใจ เธอเลยก้มลงพูดกับลูก

“อยู่ที่นี่ก่อนนะลูก หม่ามี้สัญญานะว่าจะมารับตรงเวลาเป๊ะเลย”

เหมือนเด็กชายจะค่อยๆ เข้าใจได้โดยอัตโนมัติว่าตัวเองจะต้องทำอะไร พลันท่าทีของน้องพอร์ชก็เปลี่ยนเป็นเข้มแข็งขึ้น ใบหน้ากลมพยักหงึกๆ

“พอร์ชจะอยู่ที่นี่และรอหม่ามี้มารับค้าบ”

“คนเก่ง”

กลายเป็นแพรริศาเองที่เป็นฝ่ายน้ำตาคลอหน่วย เธอดึงร่างเล็กเข้ามากอด ถึงแม้บางครั้งเด็กชายจะดื้อไปหน่อยและซนไปนิด แต่ก็มีข้อดีตรงที่แกไม่ใช่เด็กขี้แย เธอแทบไม่เคยเห็นลูกร้องไห้เลยนอกจากจะวิ่งหกล้มและเจ็บจริงๆ

“แพรฝากน้องพอร์ชด้วยนะคะคุณครู”

หญิงสาวลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ ก่อนจะปล่อยแกให้กับคุณครู เธอโบกมือให้ลูกชาย รอจนกระทั่งเด็กชายหายเข้าไปในห้อง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าตนเองจะต้องรีบไปทำงาน จึงจ้ำอ้าวออกจากโรงเรียนแล้วเรียกโบกแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรมเลยเพราะไม่มีเวลารอรถประจำทางแล้ว

ร่างบางถึงกับยืนหอบอยู่ในลิฟต์ หัวใจเต้นเร็วแรง เธอถึงโรงแรมทันเวลาอย่างเฉียดฉิว เมื่อประตูลิฟต์เปิดเธอก็เลี้ยวขวาตรงไปยังห้องของท่านประธานทันที แต่แล้วพบว่าเลขานุการคนเก่ายังอยู่ มนสิตาเอ่ยทักเธอพร้อมยิ้มให้

“คุณแพร วันนี้มนอยู่ครึ่งวันนะคะ จะได้สอนงานให้คุณแพร”

แพรริศาวางกระเป๋าบนโต๊ะ ลมหายใจของเธอยังคงหอบอยู่นิดๆ

“ขอโทษด้วยนะคะที่เกือบมาสาย วันนี้ต้องไปส่งน้องพอร์ชเรียนซัมเมอร์วันแรกน่ะค่ะ รถก็ติดด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ท่านประธานยังไม่มา” มนสิตาพยักเพยิดไปยังห้องด้านหลัง “ปกติแล้ววันจันทร์ท่านประธานจะมาช้าค่ะ บางทีก็เข้ามาตอนบ่ายเลย”

“แล้ว...ท่านประธานใจดีมั้ยคะ”

แพรริศาเลียบเคียงถามอย่างอยากรู้ ด้วยความที่ยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตาของเจ้านายที่ตัวเองต้องมาเป็นเลขาเลย มันก็เลยหวั่นใจอยู่นิดๆ

มนสิตาหัวเราะเบาๆ

“ไม่ต้องกลัวท่านประธานไปหรอกค่ะ แรกๆ มนก็เป็นเหมือนคุณแพรนี่แหละค่ะ แต่พอทำงานด้วยจริงๆ ก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเลยค่ะ ท่านประธานแม้ภายนอกจะดูเนี้ยบๆ และเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็เป็นคนมีเหตุผล ถ้าทำงานให้ถูกใจ ท่านก็ใจดีค่ะ แถมให้โบนัสเยอะด้วย”

แพรริศาคิดว่ามันคงไม่เหนือบ่ากว่าแรงที่ความสามารถของเธอจะทำได้ แค่ได้ยินว่าท่านเป็นคนมีเหตุผล เธอก็คล้ายจะเบาใจลงได้หน่อย

✿◕ ‿ ◕✿ 

ใครที่รอให้ท่านประธานกับแพรเจอกันสักที อดใจรออีกนิดและมาติดตามกันต่อนะคะ