ตอนที่ 37 : บทที่ 13 : จับพิรุธ (100%)
“น้องณิครับ”
เสียงเรียกของชายหนุ่มลอยมากระทบโสตประสาทของเธอ
“คะ? เมื่อกี้พี่ภูมิพูดว่าอะไรเหรอคะ” เธอมัวแต่เหม่อลอยคิดถึงเรื่องในอดีตจนลืมฟังสิ่งที่เขาพูดด้วย
“พี่ถามว่าเราเตรียมตัวไปกินมื้อเย็นด้วยกันเลยดีมั้ย นี่ก็หกโมงครึ่งแล้ว”
“พี่ภูมิชวนณิไปทานข้าวเหรอคะ” รอยยิ้มของเธอเผยความยินดีออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ใช่สิครับ น้องณิเพิ่งมาถึงที่นี่วันแรก พี่จะปล่อยให้น้องณิไปกินข้าวคนเดียวได้ยังไงล่ะ”
ไม่ว่ามันจะเป็นเหตุผลใด หญิงสาวก็ดีใจที่จะได้ไปรับประทานอาหารกับเขา ชายหนุ่มนำทางเธอกลับเข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง ก่อนพาเธอขึ้นไปยังชั้นบนสุด ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องอาหารลอยฟ้าที่ให้บริการในช่วงเย็นจนถึงค่ำของทุกวัน บัดนี้เริ่มมีแขกในโรงแรมทยอยพากันมาจับจองโต๊ะ เมื่อพนักงานเห็นรัฐภูมิก็รีบเข้ามาต้อนรับและพาไปนั่งยังโต๊ะว่าง
ดาวดวงเล็กทอแสงประกายวิบวับต้อนรับท้องฟ้าที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ลมเย็นพัดโกรกเบาๆ ชวนให้รู้สึกสดชื่น ชายหนุ่มแนะนำเมนูอาหารเด่นๆ ของที่นี่และสั่งมาให้เธอลองชิม
“พี่ภูมิสั่งอาหารไปตั้งเยอะแยะ ณิจะทานหมดมั้ยคะเนี่ย”
“ไม่หมดก็ไม่ต้องห่วง มีพี่อยู่ทั้งคน ไม่เหลืออยู่แล้ว”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ อย่างรู้สึกผ่อนคลาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ออกอาการเกร็งเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มยังเอ็นดูเธอเหมือนเดิมหรือเปล่าเพราะไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี แต่ตอนนี้เธอหายห่วงเรื่องนั้นแล้ว
“ภูมิคะ!”
ใครคนหนึ่งร้องเรียกชายหนุ่ม ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน เห็นหญิงสาวสวยในชุดเดรสยาวคล้องคอลายฟลามิงโก้ ก้าวฉับๆ เข้ามาที่โต๊ะของพวกเขา เมื่อเห็นใกล้ๆ ณิชารีย์ก็จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่คุยกับเขาอยู่ริมสระว่ายน้ำเมื่อตอนกลางวันนี้เอง ผู้หญิงที่เขาบอกว่าเป็นแค่ ‘เพื่อน’
“คุณหายไปไหนตั้งแต่กลางวันเลยคะภูมิ แนทขึ้นจากสระก็หาคุณไม่เจอซะแล้ว”
“อ้อ...พี่ชายของผมมาหาน่ะครับ ผมเลยไปคุยงานกับเขาแล้วไม่ทันได้บอกแนท ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่...นี่ภูมิมาทานข้าวกับใครเหรอคะ” อีกฝ่ายมองสำรวจณิชารีย์
“นี่น้องณิ ณิชารีย์ เธอจะมาเป็นผู้ช่วยของผมน่ะ ส่วนนี่นัทรีน เพื่อนพี่เอง เรียกว่าแนทก็ได้” เขาแนะนำหญิงสาวทั้งสองให้รู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณแนท” ณิชารีย์เอ่ยทักอีกฝ่ายก่อน
“เช่นกันค่ะคุณณิ อุ๊ย! แต่ดูแล้วคุณณิน่าจะยังเด็กกว่าพี่หลายปี งั้นพี่เรียกว่าน้องณิก็แล้วกันนะคะ”
“ตามสะดวกเลยค่ะคุณแนท” หญิงสาวไม่ติดขัดอะไรอยู่แล้ว
“แนทมากินข้าวคนเดียว งั้นขอร่วมโต๊ะด้วยคนได้มั้ยคะภูมิ”
“เชิญครับเชิญ”
เธอเลือกเดินมานั่งลงฝั่งเดียวกับเขา ทำให้เขาต้องขยับเข้าไปอีกหน่อยเนื่องจากเป็นเก้าอี้แบบแนวยาว แล้วยกมือเรียกพนักงานมาบริการ
ส่วนใหญ่ณิชารีย์จะปล่อยให้คนทั้งคู่คุยกันมากกว่า เธอแค่รับประทานอาหารไปเงียบๆ พลางสังเกตความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ทั้งสองดูไม่ได้สนิทสนมกันอย่างที่เธอคาดไว้ เหมือนเป็นแค่คนรู้จักกันมากกว่า
“น้องณิอิ่มแล้วเหรอครับ” เขาทักเมื่อเห็นเธอวางช้อนลง
“อิ่มแล้วล่ะค่ะ ปกติณิก็เป็นคนกินไม่เยอะ”
“มิน่าล่ะ ยังตัวเล็กไม่ต่างจากตอนเด็กเลย เป็นเพราะกินไม่เยอะนี่เอง”
เขาแซวเธอเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ได้มาเจอหน้ากันอีกครั้ง ณิชารีย์รู้สึกได้ว่าพี่ชายแสนดีคนเดิมของเธอนั้นกลับมาแล้ว
“นี่น้องณิกับภูมิรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยเหรอคะ” นัทรีนเพิ่งจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่
“ครับ แม่ของผมกับแม่ของน้องณิเป็นเพื่อนกัน เราก็เลยได้เจอกันบ่อยครั้งตั้งแต่เด็ก” เขาตอบเธอ ก่อนหันไประลึกความหลังกับณิชารีย์ “พี่ยังจำวันแรกที่คุณน้าวิภาอุ้มน้องณิมาที่บ้านได้เลยนะ ตอนนั้นน้องณิอายุได้ขวบนิดๆ เองมั้ง พี่ยังขอคุณน้าอุ้มอยู่เลย ส่วนคุณแม่พี่นี่กลัวว่าพี่จะทำน้องณิตก”
“จริงเหรอคะ” ณิชารีย์หัวเราะ เธอไม่เคยรู้เรื่องนั้นมาก่อนเลย “แล้วทำตกมั้ย”
เขาส่ายหน้า “น้องณิตัวเบาเหมือนตุ๊กตาเลย แถมยังไม่ร้องไม่ตื่นคนด้วย อุ้มง่ายมาก”
นัทรีนลอบมองคนทั้งคู่ ตัวเธอเองนั้นเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทรัฐภูมิอีกทีหนึ่ง ก่อนหน้านี้เคยเจอกับเขาอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะตัดสินใจมาเที่ยวที่นี่คนเดียวและติดต่อขอพักที่โรงแรมเขา หวังจะได้สานสัมพันธ์กับเจ้าของโรงแรมหรูแห่งนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะมีคู่แข่งเสียแล้ว ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน เธอพอจะดูออกว่าณิชารีย์คิดอย่างไรกับชายหนุ่ม
ใช้เวลารับประทานอาหารกันสักเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ละคนก็เริ่มวางช้อนกันแล้ว โดยมีรัฐภูมิรั้งท้ายเป็นคนหลังสุด
“แนทจะกลับไปพักผ่อนเลยหรือเปล่าครับ”
“ยังไม่อยากกลับห้องพักเลยค่ะ อยากไปเดินเล่นริมทะเล เห็นว่าแถวนี้มีปาร์ตี้ด้วยนี่คะ ภูมิไปเดินเล่นกับแนทหน่อยนะคะ”
เธอทำให้รัฐภูมิปฏิเสธได้ยากด้วยการคล้องแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนม ณิชารีย์ได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองดู แต่ไม่แสดงออกว่ารู้สึกอย่างไร
ครั้นชายหนุ่มจะปล่อยให้นัทรีนไปเดินเล่นคนเดียวก็เกรงว่าจะเสียมารยาท เนื่องจากเธอมาคนเดียวและยังเป็นเพื่อนของเพื่อนเขาอีกด้วย
“โอเคครับ เดี๋ยวผมไปเดินเป็นเพื่อน แล้วน้องณิล่ะจะกลับเข้าห้องหรือยัง”
เขาเปิดห้องพักในโรงแรมให้ณิชารีย์อยู่ชั่วคราวระหว่างที่เธอทำงานที่นี่ ตัวเขานั้นมีบ้านอยู่หลังหนึ่ง แต่มันคงไม่เหมาะที่จะให้หญิงสาวไปพักอาศัยอยู่ที่บ้านของเขาเพียงสองต่อสองในเวลาหลายสัปดาห์
“ณิก็อยากพักผ่อนแล้วเหมือนกันค่ะ แต่พี่ภูมิไม่ต้องไปส่งณิหรอกนะคะ พี่ภูมิไปกับคุณแนทเถอะค่ะ เดี๋ยวณิกลับเองค่ะ” เธอรีบบอกไว้เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะไปส่งเธอ
ทั้งสามคนตรงไปยังลิฟต์ด้วยกัน แต่ณิชารีย์ต้องแยกย้ายไปก่อนเมื่อลงมาถึงชั้นห้องพักของเธอ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเคลื่อนปิดลง เธอทันเห็นนัทรีนขยับไปยืนเบียดชิดชายหนุ่ม เธอเห็นเพียงเท่านั้นก่อนที่ลิฟต์จะปิด
หญิงสาวบอกตัวเองไม่ให้คิดอะไร เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะแข่งขันหรือแก่งแย่งเป็นเจ้าเข้าเจ้าของใคร เธอเพียงแค่อยากเจอหน้าชายหนุ่มอีกครั้งก็เท่านั้นเอง เพียงแค่เขายังเอ็นดูเธอเหมือนเดิม ก็ทำให้เธอพอใจและยิ้มคนเดียวไปตลอดทางที่เดินกลับเข้าห้องพักแล้ว
✿◕‿◕✿
โถๆๆ น่าสงสารน้องณิจังเลยนะคะ ผิดหวังตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มเลย
แต่ว่า....เร็วๆ นี้ทุกคนจะได้สมหวังกันแล้วล่ะค่ะ สิ่งที่ทุกคนรอคอยจะมาถึงแล้ว ตอนหน้าต้องห้ามพลาดกันนะคะ :D
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอาใจช่วยยัยณิ อุตส่ามาหาเค้าถึงที่แล้ว ต้องเอาเค้าให้อยู่
พี่ภูมินี่ใจดีเกินไปหรือไม่ทันผู้หญิง?
เฮ้อ คุณภูมิ พี่จะดีเกินไป รึเปล่าคะ
รอจ้าไรท์
งั้นตอนหน้ามาเต็มร้อยเลยนะคะไรต์