สามีฉันคือท่านประธาน

ตอนที่ 35 : บทที่ 13 : จับพิรุธ (30%)

ติณภัทรขับรถมาถึงกรุงเทพทันเวลาที่น้องพอร์ชเลิกเรียนพอดี ตลอดระยะเวลาที่ขับรถมาเขานึกถึงเด็กชายอยู่ตลอด รู้ตัวอีกทีก็ขับมาถึงหน้าโรงเรียนของน้องพอร์ชแล้ว จึงตัดสินใจจอดรถที่เดิมซึ่งเคยจอดเมื่อวันก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้แพรริศามารับลูกไปหรือยัง ด้วยเกรงว่าอาจจะคลาดกันเขาจึงโทรศัพท์ไปหาเธอ

          “สวัสดีค่ะท่านประธาน” เสียงนุ่มเอ่ยทักจากปลายสาย

          “แพร คุณออกมารับน้องพอร์ชหรือยัง”

          “กำลังนั่งรถไปค่ะ ใกล้จะถึงแล้ว ไม่ทราบว่าท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ”

          “ตอนนี้ผมอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปรับแกเองก็แล้วกัน”

          “เอ๊ะ! ตอนนี้ท่านประธานไม่ได้อยู่ที่พัทยาเหรอคะ” เสียงของเธอดังกว่าเดิมเล็กน้อยเพื่อแข่งกับเสียงที่มาจากรอบๆ ตัว

          “ผมขับรถกลับมาแล้ว เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องรีบมากนะ เดี๋ยวผมเข้าไปรับแกเอง”

          เขาวางสายเป็นการตัดบท ก่อนจะมุ่งหน้าไปทางโรงเรียน เขาเดินผ่านสนามเด็กเล่นที่มีเด็กนับสิบคนกำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วเล่นกันอย่างมีความสุข แล้วก็ได้ยินเสียงเล็กร้องเรียกตนเอง

“ลุงภัทร!”

          เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นร่างเล็กวิ่งหลุนๆ เข้ามาหาด้วยความดีใจพร้อมกับยกแขนขึ้น เขาจึงย่อตัวรับร่างเล็กที่โผเข้ามากอด แล้วอุ้มแกขึ้นสู่วงแขนแกร่ง

          “ลุงภัทรมารับพอร์ชแล้ว เย่ๆ” เด็กน้อยชูมืออย่างดีใจ

          “น้องพอร์ชคิดถึงลุงเหรอ”

          “คิดถึงค้าบ” เด็กชายตอบเสียงใส แล้วดวงตากลมเป็นประกายไร้เดียงสาก็มองสอดส่ายไปรอบตัว “แล้วหม่ามี้ล่ะค้าบ หม่ามี้ไม่มาด้วยเหรอ”

          “เดี๋ยวหม่ามี้ก็มาครับ ลุงมาถึงก่อนก็เลยมาหาน้องพอร์ชก่อน”

          เขาปล่อยเด็กชายลงแล้วเปลี่ยนมาจูงมือแทน คุณครูคนเดิมที่เขาเคยเจอเมื่อวันก่อนเดินเข้ามาทัก

          “อุ๊ย! วันนี้เจ้านายของคุณแพรอุตส่าห์มารับน้องพอร์ชด้วยตัวเองเลยเหรอคะเนี่ย”

          “ผมขับรถผ่านมาทางนี้พอดีน่ะครับ เห็นว่าแพรยังมาไม่ถึงเพราะรถติด ผมเลยมารับให้ก่อน งั้นผมขอพาน้องพอร์ชกลับเลยนะครับ”

          “ได้ค่ะ”

          เพราะเห็นว่าชายหนุ่มเป็นเจ้านายของผู้ปกครองเด็ก แถมตัวเด็กเองก็ยังดูสนิทสนมกับเขามากอีกด้วย คุณครูสาวจึงยอมให้ชายหนุ่มพาเด็กชายออกไปจากโรงเรียน

          “วันนี้น้องพอร์ชอยากกินลูกชิ้นอีกมั้ย” เขาถามเด็กชายที่เดินจูงมือมาด้วยกัน

          “อยากกินค้าบ พอร์ชช๊อบชอบ”

          เขาจึงพาแกไปยังรถเข็นขายลูกชิ้นหน้าโรงเรียนเจ้าเดิม ก่อนหยิบมาทั้งหมดยี่สิบไม้จนแม่ค้าเกือบจะปิ้งให้ไม่ทันเลยทีเดียว

          “น้องพอร์ช! ท่านประธาน”

          เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังของคนทั้งคู่ แล้วเด็กชายก็ปล่อยมือจากติณภัทร วิ่งเข้าไปหาเจ้าของเสียงเรียกนั้นทันที

          “หม่ามี้!”

          เธออ้าแขนรับเจ้าตัวเล็กที่โผเข้ามาหา ก่อนจะหอมแก้มยุ้ยสองฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึง ราวกับไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน

          “ลุงภัทรซื้อลูกชิ้นให้พอร์ชยี่สิบไม้เลยค้าบ” เด็กชายชี้ไปยังท่านประธานที่กำลังยืนรอลูกชิ้นปิ้งอยู่หน้าเตา เธอเดินไปหาเขา

          “นี่ท่านประธานซื้อให้น้องพอร์ชเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ” เธอบุ้ยปากไปยังลูกชิ้นเสียบไม้ที่วางเรียงกันจนเต็มเตา

          “เปล่าหรอก ผมจะกินด้วย แล้วก็...แบ่งให้คุณด้วย เพราะวันก่อนคุณเลี้ยงผมแล้ว”

          แพรริศาไม่อยากจะเชื่อว่าท่านประธานสุดเนี้ยบอย่างเขาจะมายืนซื้อของกินตามรถเข็นให้เธอกับลูก ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้เลยก็ได้

          “ได้แล้ว นี่ของคุณกับน้องพอร์ช” เขารับถุงมาจากแม่ค้า ก่อนแบ่งถุงหนึ่งมาให้เธอ

          “ขอบคุณค่ะ แล้วนี่...ท่านประธานจะเข้าไปที่ออฟฟิศอีกมั้ยคะ ถ้าไม่เข้าแล้วฉันจะได้พาน้องพอร์ชขึ้นแท็กซี่กลับไปโรงแรมเลย ไม่อยากให้เสียเวลามากกว่านี้น่ะค่ะ”

          “ใครบอกล่ะว่าคุณจะให้คุณกลับไปทำงานต่อ ผมจะไปที่บ้านของคุณต่างหาก”

          อีกแล้วหรือนี่ เขาจะไปที่บ้านของเธอบ่อยๆ ทำไมกันนะ

          “แต่ท่านประธานเคยไปที่บ้านของฉันแล้วนี่คะ มันก็ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”

          “แต่พอร์ชอยากให้ลุงภัทรไปค้าบ” น้องพอร์ชเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นมารดาทำท่าจะปฏิเสธ

          เขาพยักเพยิดไปยังเด็กชาย “ผมก็ไปตามความต้องการของน้องพอร์ชไงล่ะ ตามมาเร็วๆ เข้าคุณ”

          ชายหนุ่มจัดการจูงมือของเด็กชายเดินกลับไปยังรถของตนเองเสียเลย ทำให้แพรริศาต้องเดินตามมาอย่างขัดคำสั่งไม่ได้

          แพรริศาก็อยากจะเชื่ออยู่หรอกว่ามันเป็นเพียงความผูกพันระหว่างสายเลือดของติณภัทรกับน้องพอร์ช ที่ทำให้เขาอยากอยู่ใกล้ๆ ลูกชายตลอดเวลา เธอไม่อยากคิดกังวลว่าเป็นเพราะเขากำลังสงสัยอะไรอยู่

          เธอปล่อยให้ทั้งคู่นั่งเล่นอยู่ด้วยกันประมาณหนึ่งชั่วโมง แล้วคิดว่าควรแก่เวลาที่เขาจะกลับไปได้แล้ว

          “ท่านประธานคะ เดี๋ยวฉันจะพาน้องพอร์ชไปหาของกินมื้อเย็นที่ตลาดนัดแถวนี้ ท่านประธานจะกลับเลยหรือยังคะ” เธอเอ่ยถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

          “ตลาดนัดเหรอ น่าสนใจดีนะ ผมยังไม่รีบกลับงั้นไปด้วยคนก็แล้วกัน”

          นั่นไม่ใช่คำตอบที่แพรริศาคาดว่าจะได้ยิน เธอเผลอถลึงตาใส่เขานิดๆ เป็นการไล่ทางอ้อมว่าเขาควรกลับไปได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถออกปากไล่เจ้านายตัวเองตรงๆ ได้

          “ที่ตลาดไม่ค่อยมีอะไรหรอกค่ะ คงไม่มีของที่ท่านประธานอยากจะซื้อ แถมอากาศก็ร้อน คนก็เยอะด้วยค่ะ” เขาได้ยินเช่นนี้แล้วต้องเปลี่ยนใจแน่ๆ เธอมั่นใจ

          “ผมไม่ซีเรียสหรอก เปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างก็ดีเหมือนกัน แล้วนี่คุณจะออกไปหรือยังล่ะ”

          แพรริศาถึงกับต้องหันไปมองทางอื่น สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ พยายามประคองสติให้มั่นคง รับมือกับเขาด้วยความใจเย็น

          “แต่ฉันคิดว่าท่านประธานอย่าไปด้วยเลยนะคะ มันเดินไม่สะดวกเหมือนห้างสรรพสินค้าหรอกค่ะ”

          เมื่อเธอปฏิเสธเขาหลายรอบ ชายหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอต้องมีเรื่องบางอย่างปิดบังเขาอยู่แน่ๆ  จึงไม่ยอมให้เขาใกล้ชิดกับน้องพอร์ชมากเกินไป

          เขาลุกขึ้นจากโซฟาหนังสีน้ำตาลกลางเก่ากลางใหม่ที่นั่งอยู่กับน้องพอร์ช ก่อนปรี่ไปคว้าแขนของเธอเดินไปทางหน้าบ้านโดยไม่สนใจว่าเด็กชายจะงุนงงหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น

          “ท่านประธาน!”

          แพรริศาสะบัดแขนทิ้ง ทั้งตกใจและประหลาดใจที่เขาจู่โจมถึงเนื้อถึงตัวเธออย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

          “คุณมีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่าแพรริศา พูดมาตรงๆ ก็ได้นะ”

          “ใครจะไปกล้ามีปัญหากับท่านประธานล่ะคะ” เธอพยายามทำใจดีสู้เสือไว้ แม้ใจจะเต้นตึกตักด้วยความหวั่นเกรงก็ตาม

          “หรือว่าคุณปิดบังอะไรผมอยู่”

✿◕ ‿ ◕✿ 

แพรจะตอบท่านประธานว่ายังไงนะ แต่ไม่ว่ายังไงก็คงสายเกินไปแล้วที่จะทำให้ท่านประธานถอยหลังซะแล้วล่ะ

ตอนแรกปันแก้วก็คิดจะให้ท่านประธานแอบนำเส้นผมของน้องพอร์ชไปตรวจดีเอ็นเอนะคะ แต่ตามบทแล้วก็คิดว่าแพรคงไม่ยอมง่ายๆ แน่ และการแอบตรวจโดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ปกครองของเด็กก็เป็นเรื่องผิดกฎหมายค่ะ จึงเปลี่ยนเป็นการจ้างนักสืบแทน ซึ่งจะได้ผลยังไงนั้นฝากติดตามกันต่อนะค้า