ตอนที่ 19 : บทที่ 7 : พ่อกับลูก (30%)
แพรริศาลืมตาตื่นเพราะได้ยินเสียงไอค่อกแค่กจากคนที่นอนอยู่บนเตียงเล็ก หญิงสาวเลิกผ้าห่มที่คลุมตัวมาทั้งคืน แล้วรุดไปยังเตียงของลูกชาย
“พอร์ช เป็นอะไรลูก”
เด็กชายลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย ก่อนจะไออีกสองสามครั้ง
“พอร์ชเจ็บคอ” มือเล็กจับคอของตัวเอง ใบหน้ากลมแดงก่ำ
หญิงสาวเห็นอาการของลูกก็ยื่นมือแตะบนหน้าผากของแกเพื่อจะดูว่ามีไข้หรือเปล่า แต่ก็พบว่าคนตัวเล็กไม่ได้ตัวร้อนแต่อย่างใด
“ดื่มน้ำสักหน่อยนะลูก”
บนโต๊ะตัวเล็กที่อยู่ระหว่างเตียงของทั้งคู่ มีขวดน้ำที่ตั้งเอาไว้เป็นประจำทุกคืน เธอรินน้ำใส่ฝาขวดที่ใช้ต่างแก้ว แล้วป้อนให้น้องพอร์ชดื่มจนหมด
“เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นมั้ย”
เด็กชายพยักหน้า แต่ยังคงกุมมือที่คอ “พอร์ชเจ็บคอค้าบ”
เธอคิดว่าคงเป็นเพราะเมื่อวานเธอให้ลูกกินไอติมไปสองถ้วย ถ้วยแรกเมื่อตอนกลางวัน ส่วนอีกถ้วยเป็นมื้อเย็นที่เด็กชายตื๊อขอกินอีกถ้วย ประกอบกับดื่มน้ำน้อย จึงทำให้ระคายคอ
ระหว่างที่อาบน้ำและแต่งตัวให้เด็กชาย แกก็ยังไออยู่เป็นระยะ ก่อนเข้าโรงเรียนเธอจึงซื้อยาแก้ไอสำหรับเด็กจากร้านเภสัชแถวบ้าน และรินน้ำใส่กระติกเล็กๆ ลายการ์ตูนติดกระเป๋าไว้ให้ลูกดื่มระหว่างวัน และแจ้งกับคุณครูด้วยว่าเด็กชายมีอาการอย่างไร
“วันนี้ให้น้องหยุดเรียนหนึ่งวันก็ได้นะคะ เพราะว่าช่วงนี้ครูแค่อยากให้เด็กๆ ได้ปรับตัวเท่านั้น น้องพอร์ชเป็นเด็กที่ปรับตัวได้เร็วอยู่แล้ว ขาดเรียนไปวันสองวันคงไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้ให้หายดีก่อนค่อยมาก็ได้ค่ะ”
เธอลูบศีรษะของเด็กชายและเอ่ยถามแก
“แล้วพอร์ชล่ะลูก อยากอยู่กับเพื่อนๆ หรือว่าอยากไปกับหม่ามี้ครับ”
เด็กชายอ้าแขนแล้วกอดเธอ “อยากไปกับหม่ามี้ค้าบ”
คุณครูประจำชั้นหัวเราะเบาๆ “งั้นก็ให้น้องไปกับคุณแม่เถอะค่ะ”
แพรริศาก็อยากพาลูกชายไปด้วยเหมือนกัน เพราะเป็นห่วงและไม่อยากออกมารับแกอีกรอบ
“ถ้าพรุ่งนี้อาการของน้องพอร์ชยังไม่ดีขึ้น แพรอาจจะโทรมาขอลากับคุณครูอีกวันนะคะ”
“ได้ค่ะ”
อีกฝ่ายยิ้มกว้างและรับไหว้จากเด็กน้อยที่กระพุ่มมือไหว้ลาคุณครูอย่างน่าเอ็นดู ท่าทีซึมๆ ของคนตัวเล็กที่ไม่สบายกลับดูสดใสขึ้นมาในทันตาเมื่อรู้ว่าจะได้ไปที่ทำงานกับแม่
“ไม่ต้องมาทำเป็นดีใจเลยนะจอมยุ่ง เวลาที่หม่ามี้ทำงาน ห้ามดื้อห้ามซนนะรู้มั้ย”
เธอบอกเด็กชายก่อนจะเดินเข้าไปในออฟฟิศ
“พอร์ชจะไม่ดื้อค้าบ”
ตอนให้สัญญาก็พูดแบบนี้ทุกทีนั่นแหละ แต่พอถึงเวลาจริงๆ ก็ต้องลุ้นกันอีกทีว่าเด็กชายจะป่วนหรือเปล่า
พ่อของลูก เอ๊ย! ท่านประธานยังไม่มา แพรริศาจึงมีเวลาเล็กน้อยที่จะจัดแจงเอกสาร ก่อนจะเอาเข้าไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่ม
“พอร์ชขอเข้าไปด้วยน้า” น้องพอร์ชรีบวิ่งมาเกาะติดคนเป็นแม่ทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเข้าห้องของท่านประธาน
เพราะเห็นว่าเจ้าของห้องไม่อยู่ หญิงสาวจึงเปิดประตูให้ลูกชายเข้าไปด้วย
มนสิตาเคยบอกกับเธอไว้ว่าเมื่อเข้ามาแล้วให้เปิดมู่ลี่อ้าออกเล็กน้อยเพื่อให้แสงสว่างเข้ามาในห้องทำงาน เพราะชายหนุ่มชอบแสงธรรมชาติมากกว่าแสงไฟ ทันทีที่เปิดมู่ลี่ คนตัวเล็กก็ตรงเข้ามาเกาะขอบหน้าต่าง เขย่งปลายเท้ายืนดูวิวด้วยความสนใจ
“ทำไมหม่ามี้ไม่ทำงานห้องนี้ล่ะค้าบ”
เด็กชายร้องถามตามประสาเด็กช่างสงสัย ถามจบก็ส่งเสียงไอค่อกแค่กเบาๆ
“นี่เป็นห้องส่วนตัวของท่านประธาน ส่วนหม่ามี้เป็นแค่เลขาของท่านประธานจ้ะ”
“พอร์ชมานั่งเล่นห้องนี้ได้มั้ยค้าบ”
“ไม่ได้จ้ะ ท่านประธานไม่ชอบให้ใครมารบกวน เราออกไปจากห้องนี้กันเถอะ”
มือบางจับจูงมือเล็กให้เดินตามตัวเองออกไป แต่เธอยังไม่ทันได้แตะที่จับประตู บานประตูก็ถูกผลักเข้ามาด้านในเสียก่อน
ร่างสูงก้าวเข้ามา ต่างฝ่ายต่างชะงักเมื่อเห็นหน้ากัน แพรริศาอดคิดไปถึงเรื่องเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้เลย เธอยังแปลกใจที่เขาจำเธอไม่ได้ คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นราวกับจะถามว่าเธอเข้ามาทำอะไรในห้องนี้
“สวัสดีค่ะท่านประธาน เอ่อ...ดิฉันเอาแฟ้มมาวางให้น่ะค่ะ”
แพรริศารีบอธิบายก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด ติณภัทรไม่ได้ตอบเธอ แต่กลับมองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแฉ่งเมื่อเจอเขา
“ว่าไงเรา วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนหรอกเหรอ”
“พอร์ชไม่สบายค้าบ คุณครูเลยให้หยุดหนึ่งวัน” เด็กชายพูดพลางชูนิ้วชี้หนึ่งนิ้วประกอบ
“ไม่สบายเป็นอะไรเหรอ” ประโยคนั้นเขาถามคนเป็นแม่
“แกเจ็บคอและไอน่ะค่ะ คงเป็นเพราะเมื่อวานให้กินไอติมเยอะไปหน่อย”
“พาไปหาหมอหรือยัง”
ถึงคราวหญิงสาวต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจบ้าง เพราะเขาไม่จำเป็นจะต้องสนใจอาการป่วยของลูกเธอเลย
“ไม่ได้พาไปหาหมอค่ะ แค่ซื้อยาแก้ไอเด็กมากิน คิดว่าถ้าตอนเย็นอาการไม่ดีขึ้นก็จะพาแกไปหาหมอที่คลินิกใกล้บ้านค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนก้าวตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง ส่วนน้องพอร์ชนั้นรีบปล่อยมือจากแม่แล้วเดินตามร่างสูงไปแทน
“ลุงภัทรค้าบ! พอร์ชขอมานั่งเล่นห้องนี้ได้มั้ยค้าบ”
✿◕ ‿ ◕✿
วาร์ปมาสู่ปัจจุบันกันต่อนะคะ
น้องพอร์ชขี้อ้อนมากมาย อย่างนี้ลุง เอ๊ย! ท่านประธานจะสงสัยบ้างหรือเปล่านะว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นสายเลือดของตัวเอง
มาติดตามความน่ารักของพ่อแม่ลูกกันต่อนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปาทานๆๆอนุญาตินะค้าบบบบบ