คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
สวัสดีเพื่อนๆลีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนวันนีมาต่อแล้วน่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นเห็นแล้วมีกำลังใจจัง555
อาจจะไม่ค่อนสนุกน่ะแต่ทุกๆตอนไดเรดเตอร์ตั้งใจทำมากๆ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจน่ะค่ะ^^แล้วคอมเม้นมาอีกน่ะค่ะ
By: punjunjae
ตอนที่ 4
“ ยังไงผมก็ยังไม่อยากให้ลูกมาทำอยู่ดี นางแบบนักแสดงมีเป็นร้อยไม่เลือกดันมาเลือกลูกผม ไม่เข้าใจเลยจริงๆ” แจจุง ถอนหายใจออกมา ฮีชอลยิ้มขำๆในท่าทางของแจจุง
“เอาเถอะนา แกก็ยอมๆไปเถอะ แกลองคิดดูซิ จุนซูจะได้ไปเที่ยวตั้งหลายประเทศเลยน่ะ เพราะคอนแซ็ปนี้เราจะถ่ายทำหลายเซ็ตและหลายประเทศด้วย แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าจุนซูอยากไปเที่ยวต่างประเทศจะตายไป ไหนๆไม่เสียงตังค์สักบาทแล้วแถมยังจะได้เงินใช้อีก แกจะคิดอะไรให้มันมากมายว่ะเอานา ถือว่าช่วยฉันก็แล้วกัน”
“พี่อ่ะ ชอบทำให้ผมลำบากใจอยู่เรื่อยเลย อืม…งั้นผมขอถามลูกก่อนแล้วกันน่ะครับ”
“งั้น โอเค ฉันจะรอคำตอบจากนาย”
“เออ! พี่ใครเป็นตากล้องล่ะ งานนี้”แจจุงถามขึ้น
“เออิตะ”
“----------“ แจจุงนั่งนิ่งจนฮีชอลผิดสังเกตเลยหันกลับมามองแจจุง
“นายกลัวอะไรแจจุงเรื่องก็มันนานมาแล้ว และอีกอย่าง เจ้าเออิตะ มันก็คงลืมไปแล้วล่ะมันถึงได้ยอมรับงานนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนเรียกให้ตายมันก็ไม่ทำให้ หึ!” ฮีชอลยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินมาหาแจจุงยกมือขึ้นตบบ่าเบาๆ แจจุงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฮีชอล
“ผมไม่ได้กลัวสักหน่อย เพียงแต่ผมแปลกใจที่จู่ๆเกิดอะไรถึงยอมมาทำงานนี้”
“เจ้าเออิตะมันคงทำใจได้และมัง ที่แกปฎิเสธมัน ฉันก็แปลกใจว่าทำไมแกไม่ยอมรับรักมันว่ะมันออกจะดีจะตายไป อีกอย่างมันรู้ใจแกไปซะทุกอย่างเลยจนบางครั้งฉันยังแอบอิจฉาแกเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“รักบ้ารักบออะไร เป็นเพื่อนกินนอนมาด้วยกันดันมาบอกว่าอยากเป็นคนรักใครจะไปรับได้ล่ะ คิดแล้วปวดจิต เฮ้ย!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็คนมันรักอ่ะทำไงได้ว่ะ ฮ่า ฮ่า ดีน่ะที่มันไม่หนีไปโดยน้ำตายซะก่อน ฮ่า ฮ่า” ฮีชอลหัวเราะเสียงดังจนแจจุงค้อนให้
“พี่ก็พูดไปเรื่อย เออ!พี่มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า”
“ออ…ฉันว่าจะคุยกับนายรื่องสถานทีสักหน่อย แต่เอาเป็นว่านายไปคุยกับจุนซูก่อนดีกว่าและค่อยมาว่าเรื่องสถานที่กันอีกที่”
“อ้าว! พี่บอกว่าจะไปถ่ายทำที่ต่างประเทศไม่ใช่หรืองัย”
“เออ..ก็ใช่อยู่แต่ฉันว่าเราน่าถ่ายทำที่เกาหลีสักชุดดีกว่าแล้วที่เหลือค่อยไปถ่ายทำตามต่างประเทศ นายว่าไง”
“อืม…ผมก็ว่าดีเหมื่อนกัน”
“นั้นแหละ ฉันก็ว่าดี ฉะนั้นเราก็ต้องรีบถ่ายทำให้เร็วขึ้น”
“ทางผมไม่มีปํญหาอยู่แล้วเพราะเสื้อผ้าบางส่วนเสร็จแล้วเหลือแต่ส่วนนางแบบที่ยังไม่ได้ทำ”
“งั้นนายก็รีบไปคุยกับจุนซูให้รู้เรื่องเราจะได้ทำงานกันสักที” ฮีชอลพูดจบก็เดินมาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพ่าย
“นั้น พี่จะกลับแล้วเหรอ” แจจุงถามขึ้น
“อืม..ฉันต้องไปติดต่องานอีกหลายที่ ไปก่อนน่ะแจจุง แล้วอย่าลืมคุยกับจุนซูล่ะ” ฮีชอลเดินไปที่ประตูเปิดประตูแล้วเดินออกไป
~~~~~~~~~~~~~ i love you my dear~~~~~~~~~~~~~~
เมื่อ จุนซูและฮยองจุงออกมาจากร้านของแจจุงแ ทนที่ฮยองจุงจะไปเอารถแต่กับพาจุนซูเดินเลาะมาเรื่อยๆตามทางเดิน
“เป็นไงเราสบายใจขึ้นหรือยัง” ฮอยงจุงถามขึ้นในขณะที่เดิน
“ก็ดีฮะ”จุนซูหันมาตอบ
“เออ..จุนซูอาถามอะไรเราหน่อยได้มั้ย”
“ได้ฮะ อาจะถามอะไรล่ะ ถ้าจุนซุตอบได้จุนซูก็จะตอบ”
“ จุนซูรู้จัก ผู้ชายที่อยู่ในห้องเมื่อกี้นี้ หรือเปล่า” จุนซูส่ายหน้าไปมา
“ไม่ฮะ จุนซูเจอเขากำลังจะเป็นลมก็เลยช่วยพาเขาออกมานั่งที่สวนหลังร้านฮะ มีอะไรกันหรือเปล่าฮะ?”
“ออ..ไม่มีอะไรหรอกอา ก็ถามไปอย่างงั้นเอง”ฮยองจุงยิ้มให้จุนซู
“แต่คิดดูอีกที จุนซูรู้สึกเหมื่อนจุนซูเคยเจอที่ไหน น๊า… แต่นึกไม่ออก”
“สงสัยเราคงจะเห็นใน ทีวี ล่ะ สิ”
“อืม.. ก็คงจะอย่างงั้นล่ะมังฮะ”
“เอาล่ะถึงแล้ว” ฮยองจุงพูดขึ้นเพราะตอนนี้ทั้งเขาและจุนซูยืนอยู่ที่หน้าประตูบริษัทของชางมินแล้ว จุนซูหันมายิ้มให้ฮยองจุน
“ชอบคุณน่ะฮะ จุนซูไปก่อนบายฮะ” จุนซูพูดจบกำลังหันไปเปิดประตู แต่พอดีด้านในก็เปิดออกมาพอดี
“อ้าว! จุนซูกลับมาแล้วเหรอ” เป็นชางมินที่เปิดประตูออกมา เอ่ยทักจุนซูแต่สายตาเหลือบไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆจุนซู ชางมินยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“อ้าว! สวัสดีครับคุณผู้ชายหน้าหวาน” ชางมินพูดแบบกวนๆ โดยที่สายตาจ้องไปที่คนถูกทัก
“ไอ้คุณโย่ง! นายเลิกรียกฉันแบบนี้สักที่ฉันไม่ชอบ!” ฮยองจุงตวาดเสียงดังลั้น
“ฮ่า ฮ่า แต่ ผมดันชอบซะด้วยสิ ทำไงดีน๊า…คุณผู้ชายหน้าหวาน” ชางมินทำหน้ากวนๆใส่ ฮยองจุง แทบอยากจับคนตรงหน้ามาบีบคอให้ตายคามือเลยทีเดียว
“ไอ้บ้า ! ฉันบอกว่าไม่ชอบหูแตกหรือไงห๊ะ ไอ้โย่ง ! ฉันเป็นรุ่นพี่นายน่ะ!” ฮยองจุงตะโกนเสียงดังลั่น จนจุนซูที่ยืนอยู่ใกล้ๆตกใจ
“เออ..คือ..ว่า จุนซูว่าอาฮยองจุงกลับไปก่อนดีกว่าน่ะฮะป่านนี้ปาป๊าค่อยแย่แล้ว” จุนซูพูดพร้อมกับจับแขนลากฮยองจุงให้เดินไป
“เอ่อ! จริงด้วยสิ ลืมไปเลย นั้นอาไปก่อนน่ะ.” ฮยองจุงรีบหันหลังเดินกลับแต่ก็ไม่วายหันพูดใส่ชางมิน
“ฝากไว้ก่อนนะ ไอ้คุณโย่งปากปีจอ เชอะ!” ฮยองจุงพูดจบก็หันหลังรีบเดินไปทันที
“รีบมาเอาคืนเร็ๆวน่ะครับ! คุณผู้ชายหน้าหวาน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ชางมินหัวเราะเสียงดัง จุนซูเห็นถึงกับส่ายหน้า เจอกันไม่ได้เลยคู่นี้เจอกันที่ไรต้องเถียงกันทุกครั้งเลยซิน่าเฮ้ย! จุนซูถอนหายใจออกมา
“พอได้แล้วพี่ชางมิน ทำไมพี่ถึงได้ชอบเถียงกับอาฮยองจุงอยู่เรื่อยเลยล่ะ”
“หึ สนุกดีเวลาโกรธดูน่ารัก เออ…ไม่ใช่ดูตลกดีอ่ะ ไปทำงานได้แล้วเจ้าตัวยุ่งถามซอกแซกอยู่ได้” ชางมินจับตัวจุนซูให้หันหน้าไปที่เปิดประตูแล้วดันจุนซูให้เข้าไป
“อะไรอ่ะ เมื่อกี่จุนซูได้ยินว่า อะไร น่ารักๆน่ะ”จุนซูพยามจะหันมาพูดแต่กับโดยชางมินดันข้าประตูไป
“ไปทำงานได้แล้วพูดมากอยู่ได้” พอดันจุนซูเข้าประตูไปแล้วได้แล้ว ชางมินก็หันกับยืนมองหลังของฮยองจุงที่เดินจ่ำอ้าวแล้วยิ้ม นั้นสิน่ะทำไมเราถึงชอบทะเลาะกับคนคนนี้น่ะรู้สึกอยากจะแกล้ง พอไม่เจอก็รู้สึกว่าขาดอะไรไป และไอ้ทีว่าน่ารัก มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรน้า… ชางมินยกยิ้มที่มุมปาก
~~~~~~~~~~~~~ i love you my dear~~~~~~~~~~~~~~
Th…Th… เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจุนซูหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงมองดูว่าใครโทรเห็นเบอร์ที่คุ่นเคยยิ้มแล้วกดรับทันที่
“ฮัลโหล ปาป๊า”
( “ว่าไงเราทำงานวันแรก”)
“ก็ดีฮะ เอ่อ!ปาป๊ามีอะไรหรือเปล่าฮะ”
(“ ปาป๊าจะโทรมาบอกว่าตอนย็นปาป๊าจะไปรับน่ะ รถทำเสร็จแล้วล่ะ.”)
“ฮะ จุนซูจะรอ”
(“งั้นตอนเย็นเจอกันน่ะ”)
“ครับผม!”
พอถึงช่วงเย็นรถคันหรูสีดำมาจอดอยู่หน้าบริษัทของชางมิน จุนซูเปิดประตูออกมาจากบริษัทก็เห็นรถจอดอยู่จำได้ว่าเป็นรถของใครรีบวิ่งมาที่รถทันที
“แฮ่ก…แฮ่ก…แฮ่ก…”
“จะวิ่งทำไมล่ะจุนซู ดูสิหอบมาเชียว” แจจุงที่อยู่ในรถเห็นจุนซุวิ่งก็รีบเปิดประตูรถลงมาทันที่
“แฮ่ก…ก็จุนซูกลัวปาป๊ารอนานอ่ะ” จุนซูยยิ้มให้แจจุง แจจงุยิ้มส่ายหน้าไปมา
“งั้นขึ้นรถได้แล้ว” แจจุงพูดจบก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำทีคนขับ ส่วยจุนซูก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่งตรงข้ามกับคนขับ
“เออ จุนซูเดี๋ยวปาป๊าแวะไปเอาของที่ทำงานแปปหนึ่งน่ะ จุนซูจะลงไปกับปาป๊าด้วยมั้ย”แจจุงถามขึ้นในขณะที่รถแล่นมาจอดที่หน้าร้านของแจจุง
“ไม่ดีกว่า จุนซูรอในรถก็แล้วกัน ปาป๊าไปเถอะ” แจจุงพยักหน้าแล้วเปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไปในร้าน
เมื่อแจจุงลงรถไปแล้วจุนซุก็หยิบไอพลอที่อยู่ในกระเป๋าเป้ออกมา กำลังจะเปิดไอพลอก็พอดีกับเสียงโทรศัพท์ของแจจุงดังขึ้นมา จุนซูได้ยินก็เอือมไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่หน้ารถกดรับ
“สวัสดีครับ”
(“ อ้าว! นั้นจุนซูใช่มั้ย”) เสียงปลายสายถามขึ้น
“ใช่ครับ เอ้…นั้นน้าฮีชอลใช่หรือเปล่าครับ”
(“ ฮ่า ฮ่า ใช่แล้วจ้า ไงเรา ปาป๊าไปไหนซะล่ะ.”)
“ปาป๊าเข้าไปหยิบของในร้านฮะเดี๋ยวก็ออกมาครับ ถ้ายังไงเดี๋ยวจุนซูบอกปาป๊าโทรกับก็ได้ครับ”
( “ไม่เป็นน้าคุยกับจุนซูก็ได้ นี่จุนซูปาป๊าบอกเราหรือยังว่าน้าอยากให้รามาถ่ายแบบให้กับหนังสือน้า”)
“ปาป๊าไม่เห็นบอกเลยฮะ แต่ถึงบอกจุนซูก็ไม่อยากถ่ายแบบอยู่ดีล่ะครับ”
(“ทำไมล่ะจุนซูออกจะน่ารัก หรือว่าเราไม่อยากจะใส่เสื้อผ้าที่ปาป๊าเราออกแบบล่ะ”)
“ไม่ใช่สักหน่อย จุนซูอยากใส่ทุกตัวที่ปาป๊าเป็นคนทำ แต่…ว่าจุนซูอายนี่นา” จุนซูพูดเสียงเบา
(“ฮ่า ฮ่า โธ่! หลานฉัน แต่คราวนี้จุนซูจะได้ไปถ่ายแบบที่ต่างประเทศตั้งหลายประเทศเลยน่ะจุนซูอยากไปไม่ใช่เหรอ และอีกอยากเสื้อผ้าของปาป๊าเราจะได้มีคนรู้จักมากขึ้นด้วยไงไม่ดีเหรอ”)
“จริง! เหรอฮะ ได้ไปต่างประเทศด้วยเหรอครับ ว้าว!”จุนซูร้องขึ้นอย่างดีใจเลยไม่ทันได้ยินเสียงประตูรถที่เปิดเข้ามา
แกร๊ก…
“ดีใจอะไรอ่ะจุนซู” แจจุงถามขึ้นในขณะที่ตัวเองนั่งลงในเบาะรถ
“อ้าว! ปาป๊ามาแล้วเหรอฮะ พอดีน้าฮีชอลโทรมา ฮะ” จุนซูส่งโทรศัพท์ให้ แจจุง แจจุงรับโทรศัพท์จากจุนซู
แต่ก็แอบนึกสงสัยในถ้าทางของจุนซูที่มองเขาตาแป๋วเหมือนอยากจะได้ของอะไรสักอย่าง
“ว่าไงพี่ มีอะไรครับ”
(“นี่!~แจจุงแกยังไม่ได้บอกจุนซูเรื่องถ่ายแบบใช่มั้ย ห๊ะ!”)
“อืมใช่ หรือ…ว่าพี่บอกไปแล้ว นั้นไงผมว่าแล้ว ฮ่า ฮ่า” แจจุงเหลือบไปมองจุนซูทีส่งสายตาอ้อนๆมาให้เขา
(“ นี่! แจจุงนายเป็นบ้าหรือไง ถึงได้แหกปากหัวเราะซะดัง”)
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เอาเป็นว่า พี่ได้นายแบบเพิ่มมาอีกคนก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า.” แจจุงหัวเราะเสียงดังยกมือขึ้นมาลูบศรีษะจุนซูเบาๆ
(“หมายความว่า จุนซูจะมาถ่ายแบบให้ใช่มั้ย ว้า! วิเศษมาก”)
“ก็แหม พี่เล่นเอาของมาล้อซะขณะนี้มีเหรอจะพาดจริงมั้ย”
(“ฮ่า ฮ่า เออ... ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้นายพาจุนซูเข้ามาชุมที่บริษัทด้วยเลยก็แล้วกัน ส่วน เรื่องชางมินเดี๋ยวฉันบอกมันเอง โอเคตามนี้นะ”) อีชอลวางสายไปแล้วแจจุงวางโทรศัพท์ลงหันกับมามองจุนซูที่มนั่งมองเขาตาปริปๆ
“ไม่ต้องมามองปาป๊าแบบนั้นเลย เจ้าตัวแสบอยากไปล่ะซิต่างประเทศนะ” จุนซูพยักหน้าหงึกๆ แจจุงเห็นจุนซูแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
“งันจะให้ไปดีไมน้า…”
“ปาป๊าอ่ะ…อย่างแกล้งซิฮะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาถ้าอยากไปก็ไปแต่ต้องทำงานให้ดีด้วยเข้าใจมั้ย”
“เย้!!!!ปาป๊าใจดีที่สุดในโลกเลย” จุนซูโน้มตัวไปหอมแก้มแจจุงซ้ายที่ขวาที่จนแจจุงต้องร้องบอกว่าพอจุนซูถึงจะหยุด เฮ้ย! หวังว่าเราคงคิดไม่ผิดน่ะ แจจุงนึก
~~~~~~~~~~~~~ i love you my dear~~~~~~~~~~~~~~
Th…Th…
“อืม..ว่าไงพี่มีอะไร” ยูชอนกดรับโทรศัพท์ทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
(“นายนอนอยู่เหรอยูชอน”)
“ ครับพี่เผลอหลับไป พีมีอะไรก็ว่ามาเลย”
(“ฉันจะโทรมาบอกแกว่าทางนั้นเขาตกลงแล้ว”)
“ใครตกลง แล้วตกลงอะไรพี่พูดให้รู้เรื่องหน่อยได้ไม” ยูชอนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
(“นี่แก!อย่าเพิ่งลมขึ้นได้ไมฟังฉันก่อน ฉันจะบอกแกว่า คุณแจจุงเขายอมให้ลูกเขามาถ่ายแบบกับนายแล้วชัดหรือยัง ห๊ะ ! ทำเป็นหุดหงิดไปได้”)
“ หมายความว่า คิม จุนซู ตกลงจะมาถ่ายแบบคู่กับผมเหรอ”
(“เออ ก็ใช่ล่ะซิ นายเตียมตัวไว้พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันจะเข้าไปรับ เราจะได้ข้าไปประชุมพร้อมกัน นายจะได้ทำความรู้จักกับ คิม จุนซูเข้าใจหรีอยัง งั้นแค่นี้น่ะนายพักผ่อนเถอะ”) ยุนโฮวางสายไปแล้วยูชอนค่อยๆลุกจากที่นอน วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วลุกขึ้นเดินมาทีตู้เย็นเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดฝาแล้วยกขึ้นดื่มแล้วนึกถึงคำพูดของยุนโฮ ร่างโปร่งปิดฝาขวดน้ำแล้วใส่ไว้ในตู้เย็นแบบเดิม ยูชอนยกยิ้มที่มุมปาก
“หึ…อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้วน่ะ จุนซู” ยูชอนสถบออกมาเบาๆ
TBC 5
ความคิดเห็น