คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9
วันนี้มาต่อแล้วน่ะค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นน่ะค่ะ
FIC i love you my dear [รักวุ่นๆฉับบ Kim Junsu]ตอนที่9 [YOOSU ]
By: punjunjae
“ก็นายพูดไม่รู้รื่อง ฉันบอกว่าให้ขึ้นไปพร้อมกันไม่เข้าใจเหรอไง ห๊ะ!”
“โอเค โอเค งั้นเรากลับด้วยกันก็ได้ ฮะ ถ้าอย่างงั้นคุณก็ปล่อยผมได้แล้ว”
Th Th Th… อยู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยูชอนหยุดเดินหันกลับมามอง เสียงโทรศัพท์ที่ดังมาจากกระเป๋ากางเกงของจุนซู ร่างบางมองหน้าของยูชอนเหมือนจะต้องการบอกให้ปล่อย ร่างโปร่งค่อยๆปล่อยมือที่จับจุนซูออก ร่างบางยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาลูบเบาๆ
“คุณนี้น่ะแรงเยอะชะมัดเลย ดูสิข้อมือผมเป็นรอยหมดเลยแย่จัง!”จุนซู พูดจบก็รีบลวงมือลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดูว่าเป็นใครโทรมาแล้วรีบกดรับทันที ยูชอนเหลือบไปดูข้อมือของจุนซูก็เห็นมีรอยแดงๆอยู่
“ปาป๊า!คิดถึงจังเลย เมื่อไร ปาป๊าจะมาสักที จุนซูคิดถึงปาป๊ามากกกกก!เลย”จุนซูพูดรั่วเป็นชุดจนคนที่อยู่ปลายสายอดหัวเราะไม่ได้
“(ฮา ฮ่า…พอก่อนจุนซูถามเป็นชุดเลยปาป๊าตอบไม่ทันกันพอดี)”แจจุงยืนอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของจุนซู
“ก็จุนซูคิดถึงปาป๊านิหน่า! หรือว่าปาป๊าไม่คิดถึงจุนซูแล้วใช่มั้ย!”
“(ใครบอกว่าปาป๊าไม่ คิดถึงเจ้าตัวยุ่งจุนซูห๊ะ! ไม่คิดถึงลูกจะให้ปาป๊าไปคิดถึงใครล่ะ)”
“จุนซูก็คิดถึงปาป๊าเหมือนกันแล้วเมื่อไรปาป๊าจะมาสักทีอ่ะ?”
“(ก็คงจะอีกสอง สามวันปาป๊าเคลียร์งานเสร็จจะรีบไปหาเราเลย อืม..วันนี้ลูกชายของปาป๊าถ่ายแบบวันแรกเป็นไงบ้างเอ๋ย? โอเคใช่มั้ย?)”
“ก็โอเคฮะ จุนซูลูกปาป๊าแจจุง ต้องทำได้อยู่แล้วฮะ คริ คริ”
“(อ้า…ต้องอย่างงั้นซิลูกของคิม แจจุงซะอย่าง ฮา ฮ่า ถ้าอย่างงั้นแค่นี้ก่อนน่ะไว้ปาป๊าจะโทรมาหาอีกน่ะระวังตัวด้วยนะจุนซู และปาป๊าจะรีบไปหานะ)”
“คร๊าบบบ!ปาป๊าไม่ต้องห่วง จุนซูรักปาป๊านะครับ”
“(อืม.. ปาป๊าก็รักจุนซูเจ้าตัวยุ่งของปาป๊า บายไว้เจอกันนะลูกรัก)” จุนซูกดปิดโทรศัพท์แล้วเก็บลงไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม หันกลับมามองยูชอนที่ต้องนี้ยืนมองจุนซูคุยโทรศัพท์อยู่ ก่อนที่จุนซูจะพูดอะไรอยู่ๆยูชอนก็พูดขึ้นมา
“ขอโทษ”เป็นคำขอโทษที่เย็นชาที่สุด จุนซูส่ายศรีษะไปมาอย่างเอือมๆ กับพฤติกรรมแปลกๆของยูชอน
“ขอโทษเรื่องอะไรไม่ทราบครับ”จุนซูถามขึ้นอย่างกวนๆ
“ก็… ที่ข้อมือของนาย ...”ยูชอนพูดเสียงแผ่ว
“อืม...ไม่เป็นมากหลอกฮะ แต่… คุณเนี่ยนะมีหลายอารมณ์จัง เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย แปลกคนจัง” จุนซูสถบออกมาเบาๆ ยูชอนได้ยินที่จุนซูพูด
“นายพูดว่าอะไร ห๊ะ!” ยูชอนหันกับมาถามจุนซู ร่างบางสั่นศรีษะไปมา
“เปล่าไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ไปดีกว่าลิฟท์มาแล้ว”พูดจบจุนซูก็วิ่งปรือไปที่ลิฟท์ทันที โดยที่ยูชอนเดินตาม ให้ตายสิไว้นักนะเจ้าตัวเล็ก หึ หึ ! ยูชอนสถบอยู่ในใจ
~~~~~~~~~~~ love you my dear~~~~~~~~~~
เมื่อขึ้นมาถึงห้องต่างคนก็แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวกัน ส่วนยูชอนอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื่อผ้าเรียบร้อยก็หยิบสมุดสำหรับจดเนื้อเพลงที่ตัวเองแต่งเดินมานั่งที่ระเบียงห้อง ส่วนจุนซูนอนเล่นอยู่บนที่นอนในมือมีไอแพทตัวโปรด กำลังเล่นเกมอย่างเพลิดเพลิน
ก๊อก! ก๊อก ก๊อก! อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูอยู่หน้าห้อง โดยที่จุนซูและยูชอนหันมามองไปทีประตูพร้อมกันและหันกลับมามองหน้ากัน จุนซูทำเป็นไม่สนใจหันกลับมาเล่นเกมเหมือนเดิม ส่วนยูชอนเห็นจุนซูทำเป็นเฉยร่างโปร่งก็ทำมั้ง จนกระทั้งเสียงเคาะประตูก็ยังไม่หยุดเคาะ
“จุนซูทำไมไม่ลุกขึ้นไปเปิดประตูล่ะ”
“และทำไมต้องเป็นผมที่ต้องลุกขึ้นไปเปิดด้วยล่ะ ทำไมคุณไม่ไปเปิดเอง ก็ผมไม่อยากจะรู้สักหน่อยว่าใครมา ถ้าคุณอยากรู้ก็ไปเปิดเองสิคร๊าบบ” จุนซูขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ ยูชอนได้ยินที่จุนซูพูดถึงกับถอนหายใจออกมา
“หึ..นายนี้ มันน่านักนะให้ตายสิเจ้าตัวแสบ”ยูชอนสถบออกมาเบาๆและลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง
แกร๊ก!
“โห!ฉันนึกว่าจะต้องให้ฉันพังประตูเข้าไปซะแล้วสิ!”เป็นเสียงขอยุนโฮทีพูดขึ้นอย่างเสียงดัง
“พี่จะเสียงดังทำไม!แล้วนี้จะเข้าหรือไม่เข้าถ้าไม่เข้าผมจะได้ปิด”ยูชอนทำท่าจะปิดประตู ยุนโฮรีบแทรกตัวเข้ามาภายในห้องทันที
“อะไรขอแกว่ะทำเป็นใจร้อนไปได้!” ยูชอนไม่พูดอะไรปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามานั่งเก้าอี้หน้าระเบียงห้องตามเดิม จุนซูลุกขึ้นมานั่งแล้วเอ่ยทักยุนโฮ
“หวัดดีฮะคุณผู้จัดการชอง”จุนซูยิ้มให้ยุนโฮ
“ก็บอกแล้วไงว่าให้เรียกพี่ หรือว่าอาก็ได้”
“หรือว่า คุณพ่อ”เป็นเสียงของยูชอนที่พูดขึ้นมาเบาๆแต่ก็พอทีจะทำให้คนที่อยู่ในห้องได้ยิน จุนซูหันไปมองหน้าของยูชอนอย่างสังสัย
“คุณว่าอะไรนะฮะ” จุนซูถามขึ้นอย่างสงสัย จนยุนโฮรีบพูดกลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว
“เออ…คือว่าพอดียูชอนมันเกิดคิดถึงพ่อขึ้นมาพอดีอะจะ ใช่มั้ย ยูชอน” ยูชอนยิ้มที่มุมปากแต่ไม่ได้พูดอะไรก้มลงมองสมุดที่อยู่ในมือ จนยุนโฮต้องหันมายิ้มแห้งๆให้จุนซู
“ไม่มีอะไรจริงเชิญจุนซูเล่นเกมต่อเถอะตามสบายน่ะ แฮะ แฮะ” พูดจบยุนโฮก็เดินมานั่งข้างๆยูชอน
“นี้แกไม่พูดก็ไม่มีใครเขาว่าแกเป็นใบ้หรอกพูดออกมาได้ไอ้น้องบ้า”
“อ้าว!ก็เห็นพี่กำลังจะจีบพ่อเขาผมก็เลยจะแนะนำพี่ให้จุนซูรู้ซะเลยว่าอยากจะไปเป็นคุณพ่อเขาจนตัวสั่น หึ หึ!’ยูชอนพูดแบบกวนๆ
“ขอบใจนะ! คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องฉันจัดการเองได้! เออ!มัวแต่นอกเรื่องอยู่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะหลับโซล”
“แล้วพี่จะกลับโซลไปทำไม”
“ก็เรื่องอัลบั้มใหม่ของนายไงก็นายบอกให้ฉันหาตัวแทนผู้จัดจำหน่ายรายใหม่ ตอนนี้มีติดต่อมาสามสี่รายฉันเลยจะกลับไปดูสักหน่อย”ยูชอนหันกลับไปมองหน้ายุนโฮอย่างสงสัย
“อะไรแกอย่ามามองหน้าฉันแบบนี้น่ะโว๊ย! ฉันไปเรื่องงานจริงๆ”ยุนโฮพูดขึ้นอย่างร้อนร้น ยูชอนยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเลห์
“ออ..เหรอ ไม่ได้อยากจะกลับไปหาใครทีโซลจริงๆเหรอ อืม..น่าเชื่อตายล่ะ!.”ยูชอนพูดขึ้นอย่างกวนๆ ยุนโฮลุกขึ้นยืน
“ฉันไปดีกว่าพูดกับแกชักจะไม่รู้เรื่องแล้ว ออ! แกจะลงไปกินข้าวด้วยกันมั้ยคุณฮีชอลให้ฉันมาตาม”
“รู้ทันทำเป็นเอาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อนเลยน่ะ”
“เออ!มันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับแกว่าไงจะลงไปกินข้าวมั้ย”
“ไม่ดีกว่าข้างนอกมันหนาวอยู่ในห้องดีกว่าเดี๋ยวผมหิวผมโทรสั่งอะไรขึ้นมากินเองได้บอกคุณฮีชอลด้วยน่ะ”
“โอเคงั้นฉันไปก่อนน่ะ”พูดจบยุนโฮก็เดินไปทีประตูก่อนถึงประตูหันกับมาถามจุนซู
“จุนซูจะลงไปทานอาหารด้วยกันมั้ยคุณฮีชอลให้มาตาม” จุนซูละจากเกมหันมองยุนโฮทียืนอยู่หน้าประตูห้อง เสตาไปมองยูชอนนิดหนึ่ง
“ไปด้วยฮะกำลังหิวพอดีเลย”พูดจบจุนซูก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบกุญแจห้อง แล้วหันกับไปมองยูชอนอีกที
“คุณยูชอนไม่ไปด้วยเหอรฮะ”
“ไมนายไปเถอะ”ยูชอนพูดเสียงเรียบ
“งั้นผมไปนะฮะ”พูดจบจุนซูและยุนโฮก็พากันเดินออกไปจากห้อง
~~~~~~~~~~~~~~~i love you my dear~~~~~~~~~~~~~~
จุนซูมัวแต่คุยเพลินจนลืมเวลาจนกระทั้งเหลือบไปมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้วจึงของตัวกลับขึ้นห้องก่อน พอเปิดประตูเข้ามาแสงไฟในห้องก็มืดมีเพียงแสงไฟบนหัวเตียงทีเปิดอยู่ ร่างบางปิดประตูห้องให้เบาที่สุดแล้วเดินมาที่เตียงของตัวเองมองเลยไปอีกเตียงทีอยู่ข้างๆกัน
“สงสัยคงจะหลับไปแล้วมั้งอุตสาห์เอาแซมวิชมาฝาก งั้นเก็บไว้ให้พรุ่งนี้ก็ได้เน่อะ” ก่อนที่จุนซูกำลังจะขึ้นเตียงก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากเตียงยูชอนเบาๆ
“ไม่…นะอย่า…ไป ฮือ…ผมขอ….ขอโทษ อย่าทิ้ง…ผมไว้คนเดียว พ่อ…แม่…ยูฮวาน…อย่างเพิ่งไป” จุนซูได้ยินเสียงก็เลยเดินมาที่เตียงขอยูชอนค่อยๆก้มลงมามองก็เห็นใบหน้าที่ยังคงหลับตาอยู่มีเหงื่อจับอยู่ตามใบหน้าหางตามีน้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้ม จุนซูค่อยๆยกปลายนิ้วขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาไม่รู้ทำมั้ยจุนซูถึงทำแบบนี้ แต่สิ่งที่ร่างบางคิดได้ในตอนนี้ก็คือไม่อยากเห็นคน คนนี้ร้องไห้ เหมือนว่ายูชอนจะรับรู้ว่ามีอะไรมากระทบบนใบหน้าค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆกระพริบตาสองสามครั้งก็เจอเขากับมืออุ่นๆเหลือบตาขึ้นไปมองก็เจอกับใบหน้าทีน่ารักกำลังมองเขาอยู่ จนจุนซูตกใจที่จู่ๆยูชอนก็ตื่นขึ้นมา
“เออ…คือว่า …”จุนซูพูดอั้มอึ้ง แล้วรีบชักมือออกแต่ก็ช้ากว่าคนทีนอนอยู่ ยูชอนคว้ามือของจุนซูไว้
! หมับ!
“เห้ย!” จุนซูร้องออกมาด้วยความตกใจ
“จะรีบไปไหนอยู่กับฉันก่อนได้มั้ยจุนซู”เป็นเสียงพูดแผ่วเบาดูน่าสงสารจนจุนซูต้องหันกับมามอง
“เออ คุณฝันร้ายเหรอฮะ”จุนซูถามขึ้นในขณะทีตัวเองนั่งลงบนเตียงนอนของยูชอน
“อืม..ใช่ฉันฝันร้าย ฉันไม่เคยหลับเต็มเลยตาสักครั้งตั้งแต่พ่อ แม่ และยูฮวานจากไปพอฉันหลับตาทีไรก็เห็นภาพเดิมๆที่ตามมาหลอกหลอนทุกครั้งจนฉันไม่อยากนอนเลยจุนซู” ยูชอนบีบมือของจุนซูแน่นจนร่างบางรู้สึกได้ จุนซูยิ้มกระชับมือของยูชอนแล้วบีบกลับไปเบาๆ
“นายเคยบอกใช่มั้ยว่าเวลาฉันอยากร้องไห้นายจะให้ฉันยืมไหล่นายยังจำได้มั้ย”ยูชอนพูดขึ้นอย่าช้าแต่สายตายังจับจ้องอยู่บนใบหน้าหวานของจุนซู ร่างบางได้ยินที่ยูชอนพูดก็พยักหน้า
“จำได้สิฮะ”จุนซูยิ้ม
“ถ้างั้นฉันขอยืมไหล่นายนะจุนซู”
“ได้สิฮะ” จุนซูพูดยังไม่ทันจบก็ถูกยูชอนดึงลงมาที่เตียงอย่าเร็วจนจุนซูร้องขึ้นอย่าตกใจ
ตุบ!
“เห้ย! จะทำ อะไรอ่ะ”
TBC 10
ความคิดเห็น