ทำไม้เราสองคนต้องรสนิยมความรักเหมือนกันด้วย

เนื้อเรื่อง

  ณ หอประชุมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กึ่งกลางของโรงเรียนมัธยมชั้นนำของจังหวัด

หญิงสาวที่ท่าทางมั่นใจ วิ่งเงียบๆเข้ามาแล้วจี้หลังเพื่อนที่กำลังยืนรอเธออยู่
"นี่เเหนะๆ มารอนานรึยัง" เธอจี้ไปด้วยเเล้วถามไปด้วย
"เมย เล่นอะไรเเบบนี้ เราตกใจนะ"
"แหม วนิก็ เราก็แต่อยากแกล้งเท่านั้นเอง"ทั้งสองคนหัวเราะลั่น ไม่ได้เกรงใจคนรอบข้างเเม้เเต่นิดเดียวเลย
    ภายในหอประชุมถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งหลากสีสัน ชวนให้ผู้ที่พบเห็น หยุดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาชมว่าภายในมีอะไรกันรึปล่าว
ใช่เลย!
วันนี้เป็นวันรับน้องใหม่ของโรงเรียน ของภายในนี้ถูกจัดกเเต่งให้สามารถมีมุมถ่ายรูปที่สวยงามได้ 
แหม ใครๆก็อยากมีรูปที่ระลึกทั้งนั้นเเหละ
"วนิ พี่มิวสิคนี่นา" เมยสะกิดวนิเเรงๆเพื่อให้เธอหันไปมองคนที่ทำให้เธอตื่นต้นได้ทุกนาที
วนิชายตามองไปทางที่เพื่อนบอก เธอมองเขาเหมือนโลกทั้งใบมีเเค่เราสองคน
"ตาเยิ้มเชียว" เมยแขวะเล็กน้อย
   สองสาวเดินมาเข้าแถงหลังจากได้ยินเสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนดังขึ้น เธอเลือกที่จะนั่งข้างหลังสุดเพราะเหมาะที้จะคุยกันอย่างหลุดพ้นสายตาของครูที่หน้าเสาธง
"โถ่ ฉันลืมทำการบ้านมาอ่ะ" เมยสบถ
"ฉันรู้ทันเเกหรอกน่า ตั้งใจไม่ทำซะมากกว่า"วนิพูดดักเพื่อนอย่างรู้ดีว่าเพื่อนของเธอเป็นคนยังไง
"โอม ทำการบ้านเสร็จยัง"
'โอม' หันมาจามเสีนงเรียกของเมย พลางทำหน้าตาทะเล้นใส่
"หน้าอย่างเราเหรอจะเสร็จ" โอมตอบกลับมา
"นี่เมย จะไปรลกวนคนอื่นเค้าทำไม ฉันทำเสร็จแล้ว" วนิตีเเขนเมยเบาๆ ก่อนจะกระซิบว่า'ฉันทำเสร็จเเล้ว'
"ฉันไม่อยากรบกวนเเกมากนี่นา" เมยทำหน้ามุ่ย
"แกพูดอย่างนี้ทุกครั่ง แต่แกก็ต้องลอกอยู่ดี"วนิพูดอย่างรู้ทัน

 สัญญานออดบอกหมดเวลาเรียนของวันนี้ วนิแยกกันกับเมยเพร่ะกลับคนละทาง
บ้านวนิ
เธอเปิดเฟสสบุ๊คของเธอขึ้นมา เลื่อนหาดกล่องแชทของเพื่อนอีกคนที่วันนี้ดันลาโรงเรียน

วนิ:นีออน เราว่าเราชอบ....
นี่ออน:ใครวะๆ อยากรู้
วนิ:เราชอบโอมว่ะ
นีออน:เฮ้ยยย ใกล้ตัวไปป่าวว่ะ 

จากบทสนทนาข้างบนนั้น นีออนเป็นคนมีความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็เป็นคนที่วนิสามารถฝากความลับไว้ได้
นีออน:แล้วพีมิวสิคล่ะ 
วนิ:ไม่รู้ว่ะ เราชอบพี่เค้ามาก แต่เรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้