คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Lost for love ♥ Chapter 8
Chapter 8 : เข้าใจผิด 2
..โอ๊ย! นี่ก็สามวันเข้าไปแล้วนะที่นายไม่พูดกับฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรให้นายเลยนะ นายนั่นแหละที่อยู่ๆก็.. อะไรกันนักนะ น่าอึดอัดจริงๆ หันมามองหน้ากันหน่อยสิ ตาบ้าเอ๊ย..
ใบบัวนั่งหน้าบูดหันไปมองยุนโฮบ่อยครั้ง แต่เขาก็ไม่หันมามองเธอซักที ด้วยความอึดอัดใจที่เขาไม่คุยกับเธอ ไม่แม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำ สร้างความหงุดหงิดให้ใบบัวเป็นอย่างมาก ..งี่เง่าจริงๆผู้ชายคนนี้ ชิ! ไม่สนใจก็เรื่องของนาย..
“ชางมิน” ใบบัวกระเถิบไปหาชางมินที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ แล้วยื่นหน้าไปมองสิ่งที่ชางมินอ่านอยู่
“ทำไมต้องมาเบียดด้วยเนี่ย”
“เหอะน่า อ่านอะไรอยู่เหรอ” ใบบัวเบียดชางมิน แต่ก็ยังเหลือบไปมองยุนโฮหน่อยนึง ..ชิ! น่าหมั่นไส้..
“นี่ อย่ามาเบียดได้มั้ย ออกไปเลย เกะกะจริง”
“ชางมินอ่า”
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้ แก่แล้วนะ”
“คำก็แก่ สองคำก็แก่ ก็ฉันเบื่อนี่นา ไปก็ได้” ใบบัวหน้างอ
“แล้วยูชอนไปไหนเนี่ย” ทีนี้แหละที่คุณหัวหน้าวงเหลือบมามองใบบัวบ้าง เด็กชายตัวสูงส่ายหน้าแทนคำตอบ
“จุนซู!” หญิงสาวร้องเรียกผู้ที่ไม่เคยเกี่ยงงอนเธอเลยซักครั้ง แล้วเธอก็วิ่งดุ๊กๆไปหาคิมจุนซู
“จ๋า ยอนฮวา” คนถูกเรียกตอบรับด้วยน้ำเสียงสดใส
“ฉันเบื่อจังเลย”
“งั้นไปเดินเล่นกัน” เขาเอ่ยชวนอย่างรวดเร็วทันใจ ชางมินมองตามใบบัวกับจุนซูที่เดินออกไปด้วยกัน ท่าทางร่าเริงราวกับเด็กๆนั่น ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ ชางมินส่ายหน้าน้อยๆแล้วนึกขำคนทั้งคู่ที่ทำตัวราวกับเป็นเด็กน้อยเสมอๆ เวลาอยู่ด้วยกัน
ผิดกับคนตัวสูงอีกคน ที่นั่งหน้านิ่ว บ่งบอกถึงอารมณ์ที่อยู่ๆก็พาลหมดอายุ เหม็นบูดขึ้นมาซะอย่างนั้น มองตามเจ้าคนสดใสกับยัยตัวยุ่งอย่างหมั่นไส้ ..หึ! อะไรก็ยูชอนๆ น่าหมั่นไส้..
หลังจากที่หายต๋อมกันไปพักใหญ่ ในที่สุดจุนซูกับใบบัวก็กลับมา เสียงหัวเราะดังมาตั้งแต่ประตูบ้านยังไม่ทันเปิดด้วยซ้ำ คนทั้งสี่จึงพร้อมใจหันไปมองเด็กโข่งสองคนที่เดินจูงมือกันเข้ามา พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มและเสียงหัวเราะสดใส
“พวกนายหายไปไหนกันมาเนี่ย” แจจุงถามจุนซูที่ยังคงคุยเล่น หัวเราะกับใบบัวอยู่
“ก็แถวๆนี้แหละ” ..เวลาตอบน่ะหันมองหน้าคนถามมั่งสิฟะ
“เฮ้! แล้วทำไมต้องจับมือกันด้วย” ยูชอนแกล้งโวยจุนซูที่ยังจับมือใบบัวไม่ยอมปล่อยถึงจะเข้ามาในบ้านแล้วก็เถอะ ทำให้ยุนโฮที่ตอนแรกนั่งนิ่ง ทำเป็นไม่สนใจ เงยหน้าขึ้นมามองทันที
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย” จุนซูเริ่มต่อปากต่อคำ
“นายอยากมีเรื่องหรือไง!” แต่มีหรือที่ยูชอนจะกลัว
“อิยะฮะฮ่า เข้ามาเลย”
“หึ! ยอนฮวาไม่ใช่ของนายนะ”
“ใครบอกนาย ยอนฮวาน่ะเป็นของฉัน” ไม่พูดเปล่า เจ้าจุนซูยังกอดแขนใบบัวซะแน่น
“จริงมั้ยจ้ะ?” แล้วหันไปมองใบบัว สบตาปิ๊งๆด้วยท่าทางน่ารักสุดขีด
ใบบัวไม่ได้ตอบอะไร ทำได้เพียงแค่ขำสองคนนี้ที่ทำท่าเหมือนเด็กแย่งของเล่นกันเท่านั้น
“อ่า อย่าหัวเราะสิ”
“ก็พวกนายตลกนี่น่า ทำหยั่งกับเด็กแย่งของเล่นกันเลย”
“เธอโตตายล่ะ” ชางมินแขวะ
“ชางมิน! นาย..” ใบบัวทำท่าจะโวยวาย แต่ก็ถูกจุนซูดึงไว้
“นายเงียบไปเลย อย่ามาว่ายอนฮวาของฉันนะ” จุนซูทำเป็นเก่ง ปกป้องใบบัว ทั้งที่ในใจก็นึกหวั่นนิดหน่อย ก็ตัวเองตัวเล็กกว่าเขาตั้งเยอะ
“ยอนฮวา อย่าไปสนใจชางมินเลย ตอบมาดีกว่าว่า ชอบใครมากกว่ากันระหว่างฉันกับยูชอน”
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ” มันเป็นคำถามที่ตอบยากมากเลยนะนั่น
“ก็ให้ยูชอนรู้ไปเลย แล้วจะได้เลิกยุ่งกับเธอไง”
“ฮ่าฮ่า ดูนายมั่นใจจังนะ” ยูชอนพูดไปก็ขำรั่วไป ตลกทำท่าขึงขังของจุนซู ..ซีเรียสไปได้
“ตอบๆๆๆ” จุนซูยืนดิ้น เขย่าแขนใบบัวไปด้วย
“ฉัน..” ใบบัวมองไปมาระหว่างจุนซูและยูชอน เธอแทบจะกลั้นขำไว้ไม่ไหว คนพวกนี้เป็นนักร้องดังจริงๆหรือเนี่ย
“ฉันชอบ..” จุนซูทำหน้าตาลุ้นมาก ส่วนยูชอนน่ะหรือ ยืนขำหน้าจุนซูอยู่น่ะสิ แล้วแจจุงก็เดินเข้ามากอดคอยูชอน แต่พอหันไปมองหน้าจุนซู ก็เลยร่วมขำกับยูชอนด้วย หน้าหยั่งกับโลมาหิว
“พวกนายหัวเราะอะไรกัน ฉันจริงจังนะ” จุนซูว๊ากใส่คนทั้งสองเข้าให้ แต่มันก็ไม่เป็นผล ยิ่งทวีความฮาเข้าไปอีก ช่างเป็นบุคคลซึ่งหาความโหดในตัวไม่ได้เลยจริงๆ ขนาดดุยังไม่มีใครกลัว
“ฉันชอบยู..”
“ปึง!” เสียงนิตยสารเล่มโต ถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างแรง ทำให้ทุกคนชะงักหันไปมองต้นเสียงกันเป็นตาเดียว แล้วยุนโฮก็เดินหน้าบึ้งออกไปจากห้องไปทันที
“อะไรของเขา” ใบบัวพ่นลมออกมาจากแก้มป่องๆอย่างที่ชอบทำ นึกหงุดหงิดที่หมอนี่ชอบทำลายบรรยากาศยามสนุกสนานของเธอทุกที
“เดี๋ยวฉันจะไปดูหน่อยนะ” แจจุงจะเดินตามยุนโฮออกไปแต่กลับถูกชางมินดึงไว้ซะก่อน แล้วกระซิบอะไรบางอย่างกับแจจุง ทำให้คนหน้าสวยพยักหน้ายิ้มๆ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงอะไรบางอย่าง
ยูชอนหันไปมองแจจุงที่เดินกลับมานั่งที่โซฟาพร้อมกับชางมินเหมือนเดิม ท่าทางยิ้มๆนั่น ดูแปลกๆ ทั้งที่ปกติถ้ายุนโฮเป็นแบบนี้ แจจุงจะต้องตามไปดูเขาแล้ว
“ไม่ไปดูยุนโฮเหรอ เขาเป็นอะไร”
“อ่อ ไม่รู้สิ ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง พวกนายจัดการปัญหาให้เสร็จก่อนเถอะ”
“ใช่ครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ายอนฮวาเขาจะชอบใคร แต่..เอ๊ะ เมื่อกี๊ผมได้ยินยอนฮวาพูดคำว่า ยูขึ้นมานะ” ชางมินพูดจุดประเด็น ทำให้จุนซูที่เงียบไปแล้ว เริ่มกลับมาโวยวายอีกครั้ง
“จริงเหรอ ยอนฮวาอะ ไม่จริงใช่มั้ย” จุนซูเริ่มงอแง
“ฮ่าฮ่า จริงๆ ฉันน่ะ..ชอบยูชอน แล้วก็จุนซูด้วยไง” จุนซูที่ในทีแรกได้ยินคำตอบก็ถึงกับหน้าเบ้ แต่พอได้ยินจนจบประโยค พ่อคนน่ารักก็หัวเราะอิยะฮะฮ่าออกมาทันที แหม่ ใจหายหมดเลย นึกว่าจะถูกเจ้ายูชอนที่ยืนยิ้มรอ สมน้ำหน้าเข้าให้แล้ว
“นึกว่ายูโนว์ซะอีก” ชางมินพูดเบาๆกับแจจุง แล้วแอบหัวเราะกันสองคน
“อะไรนะ” ใบบัวได้ยินแว่วๆ
“เปล่านิ เอ้อ! ยอนฮวาช่วยไปดูยุนโฮให้ทีสิ”
“ห้ะ! ฉันเนี่ยนะ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ”
“เอาเถอะ ไปดูให้หน่อยก็แล้วกัน พอดีว่าฉันมีธุระสำคัญจะคุยกับชางมิน เลยไปดูไม่ได้”
“งั้นฉันไปดูให้เอง” ยูชอนอาสา แล้วทำท่าจะเดินไป ทำให้ทั้งแจจุงและชางมินรีบวิ่งหน้าตั้งไปตะครุบทันที
“ไม่ ไม่ เอ่อ นายด้วย พวกเราอยากคุยกับนายเหมือนกัน” ยูชอนหรี่ตามองแจจุงที่ท่าทางดูมีพิรุธชอบกล
“แล้วฉันล่ะ ฉันด้วยรึเปล่า” จุนซูกระโดดเหยงๆถาม
“เออ นายด้วยๆ”
“อะ อ้าว สรุปฉันต้องไปจริงๆหรือเนี่ย” ทั้งแจจุงและชางมินพยักหน้าตอบพร้อมกัน
“ฉันกลัวอะ!”
“อย่ากลัวเลยนะ ดีซะอีกที่เธอไปดู” ชางมินพูดยิ้มๆ
“หมายความว่ายังไง” หญิงสาวย่นคิ้ว ไม่เข้าใจ
“อย่าถามมากน่า ไปดูให้หน่อยก็แล้วกัน พวกฉันจะคุยธุระ” แจจุงโบกมือไล่ให้ใบบัวรีบไป ใบบัวจึงได้แต่เกาหัวแกรกๆ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น
ใบบัวยืนมองบันไดอยู่พักหนึ่ง กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่กว่าจะตัดสินใจก้าวขาออกไป ..โอย หยั่งกะจะออกรบแน่ะ ร่างบางพยายามเคลื่อนตัวให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนกลัวคนอารมณ์บูดจะรับรู้การเคลื่อนไหวแล้วเปิดประตูออกมาโวยเธอเสียก่อน
ใบบัวยืนทำใจอยู่นาน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อรวบรวมความกล้า พยายามบังคับมือไม่ให้สั่น มือน้อยเคาะประตูห้องเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“ขอฉันเข้าไปหน่อยนะ” ใบบัวพูดขณะแง้มประตูเข้าไป
ภาพคนตัวสูง นั่งนิ่งอยู่ตรงปลายเตียง โดยไม่มีท่าทีจะหันมาสนใจเธอเลยซักนิด ใบบัวเห็นแล้วได้แต่ขนลุกขนพอง ..ทำไมน่ากลัวอย่างนี้เนี่ย รังสีอำมหิตแผ่ซ่านเชียว..
“นี่ นาย เอ่อ นายเป็นอะไรรึเปล่า?” ใบบัวทำใจดีสู้หมี ทั้งที่อึดอัดกับสถานการณ์แบบนี้จะแย่ ถ้าเจ้าพวกนั้นไม่ใช้เธอมา ให้ตายเธอก็ไม่มาคุยกับหมอนี่ตอนนี้แน่
“...” ยังคงไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกเช่นเดิม
“นี่ อย่าเงียบสิ” ชักหงุดหงิดแล้วนะ พูดด้วยก็ไม่พูด
“นายไม่มีมารยาทรึไงกัน คนพูดด้วยก็ไม่พูด หึ!” ใบบัวชักจะเหลืออดกับท่าทีเฉยเมยของยุนโฮ ทั้งตอนนี้แล้วก็หลายวันที่ผ่านมาด้วย แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าพูดประโยคนี้ออกไปอย่างไม่หวาดกลัวแบบนั้น
“ชึ!” เสียงสบถเบาๆของคนตัวสูงซึ่งยังคงนั่งหันหลังให้ใบบัว
“ทำเสียงแบบนี้หมายความว่ายังไง คิดว่าฉันอยากมาคุยกับนายนักเหรอ ถ้าพวกนั้นไม่ใช้ให้ฉันมา ให้ตายฉันก็ไม่มาหรอก”
“ก็ไม่ต้องมาสิ ถ้ามันหนักหนาสำหรับเธอนัก” ยุนโฮพูดออกไปโดยที่ไม่หันมามองหน้าใบบัวเหมือนเดิม
“คนอวดดี นายน่ะมันงี่เง่า เป็นบ้าอะไรของของนาย งี่เง่าที่สุด!”
“หยุดนะ อย่าพูดแบบนั้น” ยุนโฮลุกพรวดขึ้นมา แล้วพุ่งตัวมาหาใบบัวทันที ทำให้คนตัวเล็กกว่าถึงกับชะงักด้วยความตกใจไปเหมือนกัน
“ทำไมฉันต้องหยุดด้วย ก็ฉันพูดเรื่องจริง” หญิงสาวเชิดหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ ไหนๆก็ไหนๆ พูดมาขนาดนี้แล้ว ตายเป็นตายฟะ
“นี่เธอ!”
“ทำไม? ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นบ้าอะไรของนาย ฉันก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน ฉันไปทำอะไรให้นายไม่พอใจ นายถึงทำเหมือนฉัน.. ทั้งที่นาย.. ช่างเหอะ! ขี้เกียจจะพูด” แล้วใบบัวก็หันหลังเดินไปทันที ป่วยการที่จะพูดกับคนแบบนี้
“เดี๋ยวสิ!” ยุนโฮคว้าข้อมือของใบบัวไว้ ก่อนที่จะเดินไปถึงประตู
หญิงสาวหันมามองคนตัวสูงทันที กะจะหันมาด่าเต็มที่ แต่พอเห็นท่าทีที่อ่อนลงของเขา ไอ้คำพูดจิกกัดมากมายก็หายไปในทันที
“อะไรของนาย ทีตอนฉันพูดด้วยก็ไม่พูด พอฉันจะไป จะมาเรียกไว้ทำไมกัน”
“ตกลงเมื่อกี๊เธอตอบว่าอะไร”
“ห้ะ? อะไรนะ?” อะไรของเขาเนี่ย อยู่ๆก็มาถามอะไรแปลกๆ
“ก็..ที่จุนซูถามไง”
“หือ? อ๋อ.. แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม” ใบบัวมองหน้ายุนโฮด้วยความสงสัย จนคนถามอึกอัก
“ตอบมาเถอะน่า” ยุนโฮหลบสายตา ทำเสียงเข้มแบบว่ารำคาญที่ถูกถามซักไซร้
“ทั้งสองคน”
“อะไรนะ?”
“ไม่ได้ยินรึไงเล่า ฉันตอบว่า ฉันชอบยูชอนแล้วก็จุนซูด้วย ฉันก็ชอบทั้งคู่นั่นแหละ พวกนั้นนี่ตลกจริงๆเลย” ใบบัวนึกถึงที่จุนซูกับยูชอนเถียงกัน ยังอดนึกขำไม่ได้
แต่ยุนโฮน่ะสิ ใบหน้าที่บึ้งตึง ดูอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างทันที จนคนตัวเล็กกว่ายังนึกงง ผีออกแล้วหรือเนี่ย
“ยิ้มอะไรของนาย หายโกรธฉันแล้วเหรอ” ใบบัวทำตาโต มองหน้าคนตัวสูง
“เปล่า เอ้อ! ใครบอกว่าโกรธเธอกัน ห้ะ”
“ก็นายไง อยู่ๆก็ไม่พูดกับฉันตั้งหลายวัน”
“อะไรกันเล่า พูดมากอยู่ได้”
“นายนี่ ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ” หญิงสาวส่ายหน้าเหมือนเหนื่อยหน่าย
“ก็เธอน่ะ ชอบทำให้ฉันโมโหอยู่เรื่อย”
“ฉันเนี่ยนะ ฉันไปทำอะไรให้นายไม่ทราบ”
“ก็เธอ..”
“โอ๊ย! ยัยตัวยุ่งมาดูดฝุ่นอะไรแต่เช้าเนี่ย วันนี้เป็นวันหยุดของฉันนะ” ยุนโฮบ่นพึมด้วยความหงุดหงิด ชายหนุ่มลุกขึ้นมาจากเตียงเพราะเสียงดูดฝุ่นทำความสะอาดบ้านของใบบัว เขากะจะโวยวายยัยตัวยุ่งเต็มที่ ที่มารบกวนการนอนของเขา ทั้งที่เสียงเครื่องดูดฝุ่นก็เงียบไปพักใหญ่แล้ว แต่มันก็ทำให้เขาไม่สามารถข่มตาหลับต่อไปได้อีก ก็มันปลุกเขาตื่นแล้วนี่นา จะให้พยายามหลับต่อก็คงทำไม่ได้
หลังจากที่ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันด้วยความหงุดหงิดเสร็จ ยุนโฮก็พาตัวเองลงไปข้างล่าง เพื่อเตรียมเม้งคนที่ทำให้เขาต้องตื่นเช้าในวันหยุดแบบนี้
“นี่ยัย..” แต่ยังไม่ทันจะได้โวยวายอะไร ภาพที่เขาเห็นมันกลับทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก ภาพของยูชอนที่กำลังโน้มหน้าเข้าหาใบบัว มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าสวยนั้นไว้ ส่วนมืออีกข้างก็บรรจงเช็ดหน้าของเจ้าหล่อนอย่างเบามือ สีหน้าและอาการขัดเขินของใบบัว มันทำให้เขาเลือกที่จะหันหลังกลับ ไม่มองภาพนั้นอีก ใบหน้าแบบนั้น สายตาที่มองไปที่ยูชอนนั่น เขาเพิ่งเคยเห็น ตั้งแต่ใบบัวเข้ามาอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอาการเคอะเขินแบบนั้นของใบบัว ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกชาวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ยุนโฮค่อยๆเดินจากตรงนั้นไปอย่างเงียบๆ คำพูด การหยอกล้อ และเสียงหัวเราะ มันยังดังอยู่ด้านหลังเขา แม้เขาจะเดินห่างจากตรงนั้นมาเรื่อยๆ แต่ทำไมมันถึงชัดนัก มันยังดังชัดเจน จนร่างสูงเดินเข้าห้องและปิดประตูลงอย่างเบามือ
“อะไรของนายเนี่ย” ใบบัวเรียกยุนโฮให้เขาได้สติกลับคืนมาหลังจากนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน
“หือ”
“แล้วจะปล่อยมือฉันได้รึยัง?” ใบบัวถามเบาๆ คำถามนี้ ทำให้ใบหน้าของคนทั้งคู่แดงเรื่อ ต่างฝ่ายต่างพยายามไม่มองหน้ากัน
“อือ” แล้วยุนโฮก็ปล่อยมือจากมือน้อยของใบบัว
“นายดีขึ้นแล้วใช่มั้ย งั้นฉันไปนะ” ใบบัวพูดเบาๆ แล้วหันหลังเดินกลับออกไป
“นี่! เธอชอบ..” ยุนโฮเรียกใบบัวที่กำลังเดินออกจากห้องไป
“หืม?”
“เปล่า ไม่มีอะไร บอกพวกนั้นทีนะว่าฉันไม่เป็นอะไร” ใบบัวพยักหน้าหงึกๆ แล้วประตูสีขาวหม่นก็ถูกปิดลง
ยุนโฮ ค่อยๆถอยหลังไปนั่งลงบนเตียง สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ประตู ..เธอชอบยูชอนรึเปล่า?.. คำถามนี้ยังคงดังอยู่ในหัว สิ่งที่อยากรู้แต่ไม่กล้าเอ่ยถาม แต่เขาก็รู้สึกดีที่เธอตอบคำถามของจุนซูแบบนั้น
แล้วยุนโฮที่นั่งยิ้มอยู่ดีๆ ก็กลับมาตีหัวตัวเองซะอย่างนั้น ..บ้าเอ๊ย! แล้วทำไมเราต้องโมโหด้วยเนี่ย ยัยนั่นจะชอบใคร มันก็เรื่องของเธอสิ ไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย..
..........................
ความคิดเห็น