คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Lost for love ♥ Chapter 7
Chapter 7 : เข้าใจผิด 1
“อ้าว แล้วยุนโฮล่ะ” ยูชอนเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปากถามใบบัวที่เดินเข้ามาด้วยอาการเลื่อนลอย
“เดี๋ยว.. เดี๋ยวก็คงลงมามั้ง” ใบบัวตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักจนคนเจ้าเสน่ห์นึกสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร
ใบบัวเดินไปนั่งเงียบๆข้างชางมิน หญิงสาวนั่งมองอาหารตรงหน้าอยู่พักนึงก่อนลงมือทาน แต่เธอก็ทานได้ไม่มากนัก ในหัวยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่
“ไม่อร่อยเหรอ?” แจจุงถาม เมื่อเห็นอาหารที่เขาทำยังเหลืออยู่เต็ม
“เปล่าจ้ะ พอดีฉันไม่ค่อยหิวน่ะ”
แล้วสักพักใหญ่ยุนโฮก็เดินเข้ามา เขานั่งลงตรงที่ว่างที่เหลืออยู่ด้านข้างแจจุง ตรงข้ามกับใบบัว แต่ทั้งสองก็ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน บรรยากาศช่างดูอึมครึมจนคนที่เหลือรู้สึกได้
หลังจากที่ทานอาหารเย็นกันเสร็จ ทุกคนก็มารวมตัวอยู่ในห้องนั่งเล่น ยกเว้นใบบัวกับยุนโฮเท่านั้น ที่ไม่ได้อยู่ด้วย
“พวกนายรู้สึกป่ะ” แจจุงเปิดประเด็น
“เรื่องอะไรเหรอ” จุนซูที่นั่งส่งเอสเอ็มเอสอยู่ เงยหน้าขึ้นมาถาม
“ยุนโฮกับยอนฮวาอะ”
“อ่า ใช่ๆๆ” ยูชอนร้องออกมาทันที
“ตอนแรกก็ยังดีๆอยู่เลย แต่หลังจากที่ยอนฮวาขึ้นไปตามยุนโฮก็แปลกๆไปเลยอะ”
“ยุนโฮก็เหมือนกัน พอลงมาก็ไม่พูดอะไร ฉันจะแหย่เล่นยังไม่กล้าเลย” ยูชอนทำหน้าสยอง
“เขาทะเลาะอะไรกันรึเปล่าอ่า” จุนซูที่ตอนนี้ส่งข้อความจากมือถือเสร็จแล้ว หันมาสนใจบทสนทนา
“ไม่รู้สิ” แจจุงส่ายหน้า
“แล้วพวกนายสังเกตปะ ว่ายุนโฮชอบดุยอนฮวาเรื่อยเลย”
“นั่นสิ ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้นะ” แจจุงพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ยูชอนพูด
“ฉันล่ะสงสารยอนฮวาจริงๆ อย่างคราวก่อนนะ แค่ยอนฮวาไปซื้อของแล้วกลับช้าไปนิดเดียว ยังโดนดุจนหน้าเสียไปเลยอ่ะ ฉันจะช่วยก็ไม่ได้ เพราะฉันไม่อยู่” กำ! เล่าซะหยั่งกับอยู่ในเหตุการณ์จริงเลยนะจุนซู
“อ้าว! แล้วนายรู้ได้ไง ”
“ชางมินบอก” พ่อคนน่ารักหันไปมองชางมินที่นั่งกินขนมปังอยู่เงียบๆข้างเขา ..ได้ข่าวว่า เพิ่งกินข้าวไปไม่ใช่เหรอ ชางมิน
“นั่นนายจะไปไหนน่ะ” แจจุงถามชางมินที่เดินไปทิ้งห่อขนมปังในครัวมา
“ผมจะไปดูยอนฮวาหน่อยฮะ”
ใบบัวนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ไม้สีขาวที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ในหัวยังคงนึกถึงคำพูดและการกระทำของยุนโฮเมื่อกี๊นี้อยู่
..เมื่อกี๊มันอะไรกันน่ะ อีกนิดเดียวก็จะ.. ไม่นะ! แล้วนายมากอดฉันทำไม พูดแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ.. ใบบัวบิดตัวไปมา อยากจะกรีดร้องแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้ในใจอย่างอึดอัด มือเรียวสวยยกขึ้นมาตบแก้มตัวเอง ไม่ให้คิดถึงอ้อมกอดของคนตัวสูง
“ไม่เจ็บหรือไง” เสียงชางมินดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้ใบบัวสะดุ้งเฮือก หันไปมองอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ!” ใบบัวถอนหายใจโล่งอก
“ถอนหายใจทำไม คิดว่าฉันเป็นพี่ยุนโฮล่ะสิ”
“บ้าเหรอ ฉันตกใจต่างหาก” ..ชิ! นายนี่รู้ทันทุกที
“ทำไมหน้าแดงอย่างงี้ล่ะ นี่เธอนั่งตบหน้าตัวเองจริงๆหรือเนี่ย”
“เปล่าซะหน่อย” ก็เพิ่งตบเบาๆก่อนที่เขาจะมาไม่ถึงนาทีเลย
“เป็นไข้รึเปล่า” ใบบัวส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ
“เอ หรือว่า..” ชางมินพูดแค่นั้น แล้วก็จ้องหน้าใบบัว
“อะไร มาจ้องหน้าฉันทำไม”
“...” ไม่มีคำตอบ เขายังคงจ้องหน้าเธอต่อไป สายตาเจ้าเล่ห์วิบวับนั่นเหมือนกับจะรู้ในสิ่งที่ใบบัวคิด
“เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดเรื่องยุนโฮซะหน่อย”
“ฮ่า! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เธอพูดเองนะ”
ใบบัวหน้าแดงขึ้นมาทันที รู้สึกเจ็บใจจริงๆที่พลาดท่าเสียทีให้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
“ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมเธอถึงหน้าแดง” ชางมินยิ้มชอบอกชอบใจ ที่จับไต๋ใบบัวได้
“ชางมินอา!” ใบบัวผลักแขนชางมินเบาอย่างนึกหมั่นไส้
“นี่ ถามจริงๆ เธอทะเลาะอะไรกับพี่ยุนโฮรึเปล่า”
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ” แต่มันยิ่งกว่าทะเลาะอีก เพราะหมอนั่นอยู่ๆก็มากอดเธอ โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย
“ฉันเห็นเธอใจลอยตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกกันได้นะ ฉันไม่อยากให้เธอเก็บไว้ในใจคนเดียว”
“ไม่มีหรอกจ้ะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
“แน่ใจเหรอ พี่ยุนโฮไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย?”
“ไม่ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย” ใบบัวรีบปฏิเสธหน้าตาตื่น
“ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้ย ว่ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ”
“ขอบใจจ้ะ แต่ไม่มีอะไรจริงๆ” หญิงสาวย้ำ ใจจริงเธอก็อยากจะบอกนะ แต่จะให้บอกได้ยังไงล่ะว่าพี่ชายเขาทำอะไรกับเธอ
“แล้วทำไมถึงไม่พูดกันล่ะ”
“ไม่รู้สิ เขาคงอารมณ์ไม่ดีมั้ง” ใบบัวเสทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เธอกับพี่ยุนโฮนี่แปลกๆเนอะ” ชางมินมุ่นคิ้ว ทำหน้าเหมือนคิดอะไรในใจ
“ทำไมอะ”
“ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ อย่าสนใจเลย” ชางมินลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองใบบัว “เข้าบ้านกันดีกว่า มานั่งตากลมแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
เสียงฟื๊ดๆของเครื่องดูดฝุ่นดังมาจากทางห้องนั่งเล่น ภาพหญิงสาวที่กำลังขะมักเขม้นจดจ่ออยู่กับการดูดฝุ่นบนพรมสีขาวครีมกลางห้อง ทำให้ยูชอนยิ้มออกมา
“ขยันจริงนะเรา” ใบบัวหยุดดูดฝุ่นแล้วหันไปมองยูชอนที่ยืนยิ้มแฉ่งพิงผนังอย่างสบายอารมณ์
“ทำไมตื่นเช้าจัง” ใบบัวถามยูชอนด้วยความแปลกใจ เพราะเมื่อคืนพวกเขานอนกันดึกเลยทีเดียว
“ไม่รู้สิ อยู่ๆก็ไม่อยากนอนขึ้นมาซะอย่างงั้น”
“แล้ววันนี้ไม่มีงานเหรอ”
“วันนี้พวกเราได้พักผ่อนแหละ ดีใจเป็นบ้าเลย” ยูชอนยิ้มกว้าง ใบบัวยิ้มรับ พยักหน้าหงึกๆ แล้วก้มหน้าก้มตาดูดฝุ่นต่อไป สักพักนึงก็ได้ยินเสียงโคร้งเคร้งดังมาจากในครัว ใบบัวจึงหันไปปิดเครื่องดูดฝุ่นแล้วเดินเข้าครัวไป ซึ่งภาพที่เธอเห็นคือ ยูชอนกำลังทำหน้าเคร่งเครียดราวกับทำข้อสอบเอนทรานซ์ ทั้งที่จริงๆแล้ว เขาแค่จะหาของมาทำอาหารเช้าทานเท่านั้นเอง..
“หิวแล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ”
“ก็ฉันไม่อยากกวนเธอนี่นา เรื่องแค่นี้ฉันทำเองได้”..ทั้งที่ทำเป็นแค่ราเมนจืดๆแท้ๆ ยังจะมาอวดเก่ง
“มานี่ ฉันทำให้” แล้วใบบัวก็เดินตรงเข้าไปคว้าหม้อจากมือยูชอน
“อ๊า! ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” พ่อคนเสน่ห์แรงรีบโวยวาย
“เงียบเถอะน่า แล้วก็นั่งเฉยๆซะ” ใบบัวดันคนตัวสูงกว่าไปจนถึงเก้าอี้ แล้วกดหัวไหล่ให้นั่งลง ยูชอนจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ไม่นานนัก ราเมนร้อนๆที่อัดแน่นไปด้วยคุณค่าทางอาหารก็ถูกยกมาให้ยูชอน ยูชอนตาโต ทำหน้าตาราวกับเป็นเด็กๆ นี่ถ้าเขาทำเอง มันคงไม่น่ากินแบบนี้..
แล้วก็เป็นไปตามคาด ราเมนชามโตนั่น ก็หมดไปอย่างรวดเร็ว
“เธอนี่เป็นแม่ครัวได้เลยนะเนี่ย” ยูชอนซึ่งนั่งดื่มน้ำอยู่ หันไปพูดกับใบบัวที่กำลังล้างจาน
“น่ะ ก็ฉันทำทุกอย่างเองมาตั้งแต่เด็กนี่นา ไหนยังจะต้องดูแลน้องชายอีก แค่ทำกับข้าวน่ะเรื่องเล็ก อีกอย่างคุณป้าฉันเปิดร้านอาหารด้วย ฉันเลยได้เป็นลูกมือทั้งช่วยทั้งชิมมาตลอด”
ยูชอนพยักหน้าหงึกๆแล้วเดินถือแก้วน้ำมายืนข้างๆใบบัว พ่อคนเจ้าเสน่ห์จ้องใบบัวนิ่งจนหญิงสาวรู้สึกได้ จึงละสายตาจากจานตรงหน้าแล้วหันไปมอง
“เอ๋?” แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมาปัดผมที่มันปิดหน้าปิดตาใบบัวออก มือใหญ่ไล้ผมนุ่มแล้วไปเหน็บไว้ที่ข้างหูอย่างเบามือ สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของใบบัว
ตึก! ตึก! เสียงหัวใจของใบบัวเริ่มเต้นแรง ..ทำไมถึงมองฉันอย่างนั้นล่ะยูชอน..
“หน้าเลอะหมดแล้วนะเธอ” แล้วยูชอนก็ขำก๊ากออกมา ก็สภาพของใบบัวน่ะ แทบจะหมดเค้าความสวยแล้วน่ะสิ หัวก็ฟู เหงื่อไหล ใบหน้าเลอะอะไรดำๆซักอย่าง
“เดี๋ยวฉันเช็ดให้” แล้วยูชอนก็คว้าผ้าจากไหนไม่รู้จะมาเช็ดหน้าให้ใบบัว
“อี๋ ผ้าอะไรอ่ะ”
“ผ้าขี้ริ้ว”
“บ้า เอาออกไปเลย”
“ฮ่าฮ่า ฉันล้อเล่น” แล้วเขาก็บรรจงเช็ดหน้าของใบบัวอย่างเบามือ คนตัวสูงโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ มือใหญ่ที่ประคองใบหน้าไว้อย่างอ่อนโยน สายตาที่มองไปยังใบหน้าขาวใสของหญิงสาว ถึงแม้จะไม่ได้สบตา แต่มันก็ทำให้หัวใจเต้นแรงได้เหมือนกัน ก็ยูชอนเสน่ห์แรงซะขนาดนี้นี่นา
“อะ ไม่ต้องแล้วล่ะ ขอบ..ขอบใจนะ” ใบบัวดันมือของยูชอนออกอย่างสุภาพ เอ่ยขอบคุณเขาทั้งที่ตัวเองเขินจะแย่แล้วตอนนี้
“ยังเช็ดไม่หมดเลย”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเช็ดเอง”
“อ่า ทำไมต้องหน้าแดงด้วย เขินฉันเหรอ” เขาแกล้งเย้า
“เปล่าซะหน่อย”
“เธอชอบฉันล่ะสิ ฮ่าๆ” ยูชอนหัวเราะชอบใจใหญ่ที่แหย่ใบบัวได้
“จะบ้าหรอ ฉันจะชอบผู้ชายที่เอาผ้าอะไรก็ไม่รู้มาเช็ดหน้าให้ฉันได้ไง น่าเกลียดที่สุด”
“ก็มันติดอยู่ในกระเป๋ากางเกงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เลยใช้ซะเลย”
“อี๋!! แล้วนายยังจะเอามาเช็ดหน้าฉันเนี่ยนะ ปาร์คยูชอนคนบ้า ตายซะเถอะ!” แล้วใบบัวก็สวมบทโหด วิ่งไล่ยูชอนทันที
“ว๊ากกก!” ยูชอนวิ่งหนี แถมทำหน้าทะเล้นใส่ใบบัวอีก ..คิดจะกวนฉันหรอ ฮึ่ม!
“หยุดนะ!”
“หยุดก็โง่สิ ฮ่าๆๆ” แล้วใบบัวกับยูชอนวิ่งไล่จับกันไปรอบบ้าน โดยหารู้ไม่ว่าทั้งคำพูดและเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ ทำให้คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงบันไดได้ยินทั้งหมด ร่างสูงยืนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปอย่างเงียบๆ เสียงหัวเราะยังคงดังตามหลังเขาไปเรื่อยๆ แต่มันก็ค่อยๆเบาลง เบาลง จนประตูสีขาวหม่นบานใหญ่ถูกปิดลง..
..........................
ความคิดเห็น