คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Lost for love ♥ Chapter 4
Chapter 4 : ปากร้าย
ตอนนี้ใบบัวกำลังหาอุปกรณ์ทำราเมนตามคำเรียกร้องของชางมินอยู่ในครัว ซึ่งเพิ่งกลับบ้านมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หิวอีกแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเขาแวะกินข้าวมาก่อนแล้วด้วย ตอนแรกชางมินขอให้ยูชอนทำให้ แต่เธอเองก็ทำเป็น ไหนๆก็ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขาแล้ว เราก็ต้องตอบแทนให้ถึงที่สุด ถึงจะแค่ทำราเมนก็จะทำให้สุดฝีมือเลย เข้ากับสุภาษิตที่ว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย แต่เปลี่ยนจากปั้นวัวปั้นควายเป็นทำราเมนแทน หึหึ ..ว่าแต่ หม้อมันอยู่ไหนหว่า?..
“นี่! พรุ่งนี้ไปซื้อของกันมั้ย?” ยูชอนโผล่เข้ามาจากด้านหลัง ถามใบบัว
“ของอะไรเหรอคะ”
“ก็ของของเธอไง เธอคงไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าของพวกเราไปตลอดหรอกนะ”
“แต่ฉันไม่มีเงินนี่นา”
“อ่า เรื่องเล็ก เธออย่าลืมสิว่าพวกเราเป็นใคร” ..จ้ะ พ่อนักร้องดัง
“นั่นยิ่งแล้วใหญ่เลย ถ้ามีคนเห็น นายไม่ถูกรุมทึ้งตายกันพอดีเหรอ”
“อืม.. นั่นสิเนอะ ฉันก็ลืมคิดไป แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันปลอมตัวเก่ง” ใบบัวขำยูชอนที่ดูมั่นอกมั่นใจซะเหลือเกิน
“แต่ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้นายต้องไปอัดรายการกับแจจุงแล้วก็จุนซูแต่เช้าไม่ใช่เหรอ” เสียงเข้มดังขึ้นมาจากประตูห้องครัว
“เฮ้ย! จริงอะ ฉันลืมได้ไงเนี่ย” ยูชอนตาโต ว่าแล้วก็วิ่งตึงตังขึ้นไปบนห้อง เพื่อเช็คตารางงานของตัวเอง
ยุนโฮมองไปที่ใบบัว ที่ก้มหน้าก้มตาทำราเมนให้ชางมินต่อไป..
“เหอะ!” เสียงสบถอย่างหมั่นไส้ของยุนโฮ ทำให้ใบบัวหันมามองทันที
“ทำเสียงอย่างนั้น หมายความว่าไงคะ”
“ก็แล้วแต่เธอจะคิด” ยุนโฮยียวน เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอกว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
“ถ้าไม่พอใจ ก็บอกกันตรงๆก็ได้นี่คะ”
“เปล่า ฉันแค่แปลกใจ นี่เธอมาแค่ไม่กี่วัน ยูชอนยังตามเธอแจขนาดนี้ จนถึงกับลืมการลืมงาน ฉันคิดถูกรึป่าวเนี่ยที่ให้เธออยู่ที่นี่”
“ถ้านายไม่พอใจ ฉันไปก็ได้” ใบบัวหันไปปิดเตาแก๊ส แล้วเดินปึงๆออกไปทันที แต่ยุนโฮมาขวางหน้าเธอไว้
“คิดจะไปง่ายๆอย่างงี้เหรอ ฉันไม่ให้เธอไป”
“นายจะเอายังไงกันแน่” ตอนแรกก็ไล่ ทีนี้มาบอกไม่ให้ไป
“รู้มั้ยว่ามันเสี่ยงแค่ไหนที่ช่วยเธอไว้น่ะ แล้วถ้าเธอคิดว่าเธอจะไปจากฉันง่ายๆละก็ ไม่มีทาง” เขาต้องผีเข้าแน่ๆ
“แล้วใครใช้ให้นายมาช่วยฉันเล่า!”
“แล้วใครใช้ให้เธอโผล่มาขวางหน้ารถพวกฉันล่ะ” ใบบัวจ้องหน้ายุนโฮ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นคนร้ายกาจแบบนี้ ตาโตของใบบัวเริ่มแดง มันบ่งบอกได้ว่าเธอรู้สึกยังไง ยุนโฮเห็นดังนั้นก็ชะงักไป เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้พูดออกไปแบบนั้น รู้แต่ว่าเขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างประหลาดก็เท่านั้นเอง
“ยอนฮวา ฉัน..” แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ใบบัวก็เดินหนีไปทันที สวนกับชางมินที่เดินผ่านมาได้ยินเรื่องทั้งหมดเข้าพอดี
“เอ่อ ราเมนเสร็จแล้วนะจ้ะ” ใบบัวก้มหน้าพูดด้วยเสียงสั่นๆ แล้วเดินออกไป
ชางมินเดินเข้ามา แล้วมองยุนโฮอย่างเหลือเชื่อ..
“ผมไม่อยากจะเชื่อเลย พี่เป็นคนพูดจาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” นั่นสิ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เท่าที่จำได้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ใบบัวไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหน เลยหนีขึ้นไปนั่งอยู่ตรงขั้นบันไดที่จะขึ้นไปชั้นสอง เธอนั่งกอดเข่าเอนศีรษะพิงกำแพง ..นี่มันอะไรกัน มาถึงที่นี่แค่ไม่กี่วัน แต่มันกลับเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ ฉันฝันไปใช่มั้ย? ฉันอยากตื่นแล้วล่ะ คุณป้า ใบบอน อยากกลับไปหาจัง ฮือ..
“มาแอบร้องไห้อยู่นี่เอง” เสียงชางมินดังขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะกินราเมนหมดเร็วกว่าที่คิด
“เปล่าซะหน่อย” ใบบัวตอบปฏิเสธโดยไม่ยอมเงยหน้าเขา
“จะเปล่าได้ไงล่ะ แต่ช่างเถอะ ไปเดินเล่นกันมั้ย”
“ตอนนี้เหรอ นี่มันจะดึกแล้วนะ”
“อืม เดินตอนนี้สิดี จะได้ไม่มีใครเห็นเราไง”
“แล้วพรุ่งนี้นายไม่มีงานเหรอ”
“ไม่อ่ะ กว่าจะมีก็ช่วงเย็น แป๊บนะ” แล้วชางมินก็เดินหายไปพักนึง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับเสื้อหนาวตัวใหญ่ ถุงเท้า แล้วก็กางเกงยีนส์ของใบบัว ที่คาดว่าคงซักเรียบร้อยแล้ว
ใบบัวดูเหมือนเด็กเล็กๆที่เอาเสื้อของพ่อมาใส่ มันตัวใหญ่มาก ความยาวของมันก็เกือบถึงเข่าเธอแน่ะ หญิงสาววิ่งตามชางมินที่เดินจ้ำๆไปอย่างเร็ว
“นี่! รอด้วยสิ”
“เธอก็เดินเร็วๆสิคุณป้า”
“เรื่องอะไรมาเรียกฉันป้าเนี่ย”
“ก็เดินช้าอืดอาดเป็นป้าซะขนาดนี้”
“นายชวนฉันออกมาเองนะ จะมาบ่นทำไมเล่า”
“แล้วเหนื่อยมั้ยล่ะ” ชางมินหยุดยืนรอใบบัว
“ก็เหนื่อยสิ ถามได้” ใบบัวยืนหอบแฮ่ก ..พาเดินมาตั้งไกล ไม่เหนื่อยได้ไงกัน แถมเดินเร็วแล้วยังไม่รออีก
“แล้วหายเศร้ารึยัง” คนฉลาดถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เอ๋! นี่นาย..”
“อืม อย่างที่เข้าใจนั่นแหละ” ใบบัวเข้าใจแล้วล่ะว่าที่ชางมินชวนเธอออกมาเดินเล่น ก็เพราะอยากให้เธอสบายใจนั่นเอง ดีกว่าอยู่เฉยๆแล้วคิดอะไรไปเองคนเดียว
“ขอบคุณนะ”
“ฉันก็เหมือนเธอแหละ เวลามีเรื่องกลุ้มใจ ก็อยากจะเก็บไว้คนเดียว ฉันไม่ใช่คนประเภทที่ชอบแสดงอารมณ์นี่นา” ชางมินเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ฉันขอโทษแทนพี่ยุนโฮด้วยนะ” เด็กหนุ่มหันมายิ้มน้อยๆ
“ปกติ เขาไม่ใช่คนแบบนี้หรอก เธออย่าถือเขาเลยนะ เธอรู้มั้ย ว่าเขาน่ะ เป็นคนที่สุดยอดมากๆเลยนะ”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ” ดูจากในโทรทีศน์ก็พอจะรู้แล้วล่ะ
“เธอไม่โกรธเขาเหรอ”
“ไม่หรอก ฉันก็รู้สึกว่า เขาคงไม่ใช่คนแบบนั้น บางที..อาจจะเป็นฉันเองก็ได้ ที่ทำให้เขาไม่พอใจ”
“นี่เธอน้อยใจพี่ยุนโฮเหรอเนี่ย”
“เอาอะไรมาพูด ไม่ได้น้อยใจซักหน่อย”
“นั่นแน่! พี่ชายฉันหล่อนะ” เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มล้อเลียน
“นี่นาย!” ใบบัวหน้าเขียวหน้าแดง แต่คนข้างๆดูจะไม่สนใจอะไรเลย นอกจากหัวเราะอย่างชอบใจ
“ฉันก็แค่ไม่เข้าใจเขาน่ะ” ใบบัวหยุดเดิน แล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดสนิท ไร้แสงดาว นึกถึงคนที่เธอไม่เข้าใจ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย จนเธอตั้งรับไม่ทัน “เฮ้อ! ฉันคิดถึงน้องชายฉันจังเลย จะเป็นยังไงบ้างนะ”
“เธอมีน้องชายด้วยเหรอ”
“อืม เรามีกันสองคนพี่น้องน่ะ พ่อกับแม่ของเราเสียไปตั้งแต่เรายังเด็ก เราก็เลยผูกพันกันมาก ถึงน้องชายฉันจะแสบไปหน่อย แต่ฉันก็รักเขาที่สุดในชีวิตของฉันเลย” สีหน้าของใบบัวดูมีความสุขมาก เวลาที่พูดถึงใบบอน ชางมินมองใบบัวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งเห็นใจ แล้วก็เข้าใจ
“เสียใจด้วยนะ” เขาเอ่ยเสียงแผ่วอย่างระมัดระวัง
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันนานมาแล้วน่ะ” ใบบัวพูดยิ้มๆ ยังไงซะ พ่อกับแม่ของเธอก็ยังอยู่ในหัวใจและความทรงจำที่แสนสวยงามอยู่ดี
“นี่ ยอนฮวา”
“หือ?” หญิงสาวหันไปมองตามเสียงเรียก
“สบายใจขึ้นแล้วสินะ” รอยยิ้มของเขา ทำให้เธอยิ้มออก
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณนายมากเลยนะ”
“ต่อไปนี้ ถ้าเธอมีเรื่องไม่สบายใจก็บอกฉันได้เลยนะ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ โอเคมั้ย”
“ค่ะ ขอบคุณนะที่ดีกับฉัน” ใบบัวยิ้มกว้าง มองเขาอย่างซาบซึ้ง
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก แต่เราออกมานานแล้วนะ กลับกันเถอะ”
“อ่า นั่นสิ แล้วฉันจะโดนยุนโฮว่ามั้ยเนี่ย”
“ทำไมต้องพี่ยุนโฮล่ะ คิดอะไรกับพี่ฉันรึเปล่าเนี่ย”
“บ้า! อย่ามาพูดมั่วๆนะ” ใบบัวโวยวาย เชอะ! ถึงเขาจะหล่อแต่ก็ไม่ทำให้เธอหวั่นไหวง่ายๆหรอก ชอบหาเรื่องออกปานนั้น
“โอเคๆ แต่ระวังไว้เถอะ พี่ชายฉันเสน่ห์แรงนะ”
“พวกเธอสองคนหายไปไหนกันมา” เสียงยุนโฮดังขึ้นทันทีที่เห็นชางมินกับใบบัวเดินเข้ามา
“ไปเดินเล่นมาน่ะฮะ”
“เห็นมั้ยล่ะ ฉันว่าแล้วเชียว” ใบบัวกระซิบชางมิน
“เธอน่ะไม่สบายอยู่นะ ออกไปข้างนอกได้ยังไงกัน” ยุนโฮเสียงเข้ม เขาไม่ชอบใจเลยนะที่ออกไปทั้งที่ร่างกายยังไม่แข็งแรง ข้างนอกนั่นหนาวก็หนาว ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง
“ผมชวนไปเองแหละ พี่อย่าไปว่ายอนฮวาเลย”
“เอ่อ ฉันขอโทษค่ะ เป็นความผิดฉันเอง” ใบบัวแย้ง
“ไม่ครับ ผมเองที่ชวน”
“แต่เพราะฉันต่างหากชางมิน ถ้าฉันไม่..”
“พอๆ เอาเถอะ เฮ้อ!” คุณหัวหน้าวงถอนใจ ใครจะผิดไม่ผิดก็ช่าง เขาไม่ได้จะจับเข้าตะรางซะหน่อย ยุนโฮมองคนทั้งสองสักพัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จนชางมินต้องเอ่ยขอตัว แล้วแยกไป ใบบัวเลยค่อยๆย่องจะปลีกตัวไปเหมือนกัน
“จะไปไหน” เสียงเข้มเอ่ยขัดจนใบบัวสะดุ้งเฮือก
“ไป เอ่อ ไปนอนไงคะ”
คนตัวสูงลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆเดินเข้าหาใบบัว ท่าทางที่ดูเหมือนมีอะไรจะพูดบวกกับอาการขัดเขิน ทำให้ใบบัวนึกขำนิดๆ
“คือ.. เรื่องเมื่อกี๊นี่น่ะ ฉัน.. เอ่อ..”
“คะ?” ใบบัวทำตาโตมองยุนโฮที่ยืนเก้ๆกังๆ
“เมื่อกี๊นี้ที่ฉันพูดไม่ดีกับเธอน่ะ ฉัน.. ฉันขอโทษนะ ยอนฮวา”
อ่า เขาขอโทษ แต่แค่ขอโทษทำไมต้องเขินด้วยล่ะ ใบบัวมองยุนโฮที่เอ่ยขอโทษเธอด้วยท่าทีที่เคอะเขิน เธอไม่คิดว่าคนอย่างเขาที่ดูเข้มแข็งมาดแมนจะอายกับเรื่องเล็กๆแบบนี้
“เธอขำอะไร ห้ะ?!”
“เปล่าค่ะ อืม แต่ความจริงฉันเองก็ไม่ได้โกรธหรอกค่ะ ฉันโอเค”
“โอเคก็ดี จะไปนอนไม่ใช่หรอ ก็ไปสิ” ยุนโฮพูดอะไรไม่ออก เขินก็เขิน หงุดหงิดก็หงุดหงิดที่มาขำเขา อยากจะจับมาตีก้นจริงๆเชียว
“ยอนฮวา” เขารีบเรียกเอาไว้ ก่อนเธอจะเดินลับไป หญิงสาวเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไรอีกเหรอ “ฉันยกห้องให้เธอเลยแล้วกัน จากนี้เธอก็นอนห้องฉันต่อไปแหละ ฉันจะไปนอนกับคนอื่นเอง” แล้วยุนโฮก็ดึงใบบัวขึ้นไปบนห้องทันที เล่นเอาหญิงสาวตาโตที่จู่ๆก็ถูกดึงซะตัวปลิว
“ค่ะ ว่าแต่..ทำต้องลากฉันมาด้วยเนี่ย ฉันเดินเองได้” ใบบัวโวยวายแต่ก็ไม่กล้าโวยมากนัก เพราะยังๆเขาอยู่
“เงียบเถอะน่า ฉันจะพาเธอไปส่งที่ห้องไง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
และเมื่อเข้าห้องมาได้ เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ใบบัวค่อยๆถอยหลังเมื่อเห็นยุนโฮที่ย่างสามขุมเดินเข้ามา สายตาคมมองมาที่หญิงสาวอย่างไม่กระพริบ.. หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เมื่อแผ่นหลังของเธอไปชนเข้ากับตู้เสื้อผ้าพอดี ยุนโฮยังคงเดินตรงมายังเธอเรื่อยๆ มือใหญ่ยื่นเข้ามายันตู้เสื้อผ้าไว้ คนตัวสูงค่อยๆโน้มหน้าลงมา ไม่มีแววล้อเล่นในสายตานั้น มันทำให้เธอใจสั่นอย่างที่สุด ใบบัวหลับตาปี๋ ..แย่แน่ๆ ฉันต้องแย่แน่ๆ..
“เป็นอะไรของเธอ?” กึ๋ย! ใบบัวลืมตาขึ้นมาข้างนึง มองยุนโฮยืนกอดอกอยู่
“เป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย หลบไป ฉันจะเอาเสื้อ”
อะ อ้าว นี่ไม่ได้.. ตายแล้ว นี่ฉันคิดอะไรไปเนี่ย เสียหายหมด ฮือ ไม่นะ ไม่น่าเลย.. ใบบัวยืนงี๊ดๆบิดไปบิดมาอยู่ทางด้านหลัง
“เธอนี่ท่าจะเพี้ยนนะเนี่ย” ยุนโฮส่ายหน้ามองเธออย่างเยาะๆ
“นายว่าฉันเหรอ” หญิงสาวเข่นเขี้ยว ..อะไรกันน่ะอีตาคนนี้
“ก็แล้วฉันพูดอยู่กับใครล่ะ”
“นี่! นาย..” ใบบัวตั้งท่าจะโวย
“หยุดเลย อย่าแม้แต่จะคิดโวยวาย ไม่งั้น..”
“ไม่งั้นอะไร” หญิงสาวเบ้ปากอย่างแสนงอน
ยุนโฮไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่ยิ้มและเดินออกไปเท่านั้น
..ตาบ้า! อย่าคิดว่าช่วยฉันไว้แล้วจะมาแกล้งกันง่ายๆนะ ไม่มีทาง..
..........................
ความคิดเห็น