.

ลำดับตอนที่ #3 : Lost for love ♥ Chapter 2

Chapter 2 : ทงบังชินกิตัวจริง!

“ขอบคุณมากนะครับ คุณคิม” ยุนโฮโค้งขอบคุณชายวัยกลางคน ผู้ที่มาขับรถให้พวกเขาเป็นประจำ หลังจากเกลี้ยกล่อมคุณคิมจนยอมตกลงด้วยว่าไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้ อีกทั้งสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่โทษชายผู้นี้เป็นอันขาด

ประตูถูกปิดลง ยุนโฮถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินตรงมายังห้องรับแขกที่มีโซฟาตัวใหญ่ หญิงสาวปริศนายังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนนั้น โดยมีคนหน้าตาดีสี่คน นั่งรายล้อมโซฟา จ้องมองกันตาแป๋ว..

“ฉันว่าต้องไม่ใช่คนเกาหลีแน่เลย” จุนซูเปิดประเด็น

“นั่นสิ ฉันก็ว่าไม่ใช่ แต่ เอ๊ะ! ไม่แน่อ่ะ” แหม ยูชอน พ่อคนโลเล

“ตัวก็ไม่ร้อนนะ” แจจุงเอาหลังมือไปทาบที่หน้าผาก

“แค่ก! แค่ก!” หญิงสาวปริศนาของพวกเขาไอออกมา

“ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว” ชางมินตาโต ทำให้ยุนโฮที่ยืนดูอยู่ห่างๆ รีบเดินเข้ามารวมกลุ่ม

“น้ำ หิวน้ำ ใบบอน” หญิงสาวยังคงหลับตา มือเรียวยกขึ้นนิดหนึ่ง แต่แล้วก็ต้องวางลงที่เดิม เพราะไร้เรี่ยวแรง

“พูดอะไรอ่ะ” แจจุงมุ่นคิ้ว งงกับภาษาไทยที่หลุดออกมาจากปากของคนที่นอนไม่ได้สติ

“เห็นมะ บอกแล้วว่าไม่ใช่คนเกาหลี” ยูชอน ชางมินและแจจุง พร้อมใจกันหันไปมองจุนซูแบบว่า เออ! เอ็งเก่ง แต่มาพูดอะไรตอนนี้วะ

“บอน! ใบบอน!” เสียงใสที่แหบพร่าของหญิงปริศนา ซึ่งก็คือใบบัว เรียกหาน้องชาย

“อะไร เบบัน เบบัน” ยูชอนพยายามออกเสียงตาม ส่วนจุนซูก็ทำปากขมุบขมิบตามเช่นกัน แบบัน? เบบุน?

“นี่! เธอ” ชางมินตัดสินใจเขย่าตัวหญิงสาวเพื่อเรียกสติ

“ทำอะไรน่ะ” แจจุงเบ้หน้า เรื่องอะไรไปเขย่าคนสลบอยู่ฟะ

“ปลุกไงฮะ” ชางมินตอบหน้าตาเฉย แจจุงทำหน้าแบบ.. เออ รู้ว่าปลุก แต่เอ็งจะปลุกทำไมวะ

“นี่! นี่!”  ชางมินผลักๆแขนหญิงสาวเบาๆ ซึ่งคราวนี้มันได้ผล ใบบัวค่อยๆลืมตาขึ้น

หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ แต่ดูเหมือนดวงตามันหนักอึ้ง ลำคอแห้งผากไปหมด เธอค่อยๆยันกายลุกขึ้น พอหันไปมองรอบๆ ก็เห็นผู้ชายห้าคนยืนล้อมเธออยู่ ..อืม ใครกันน่ะ?..  หยุดคิดได้สักพักก็ต้องตกใจ ..นั่นสิ ใครกันวะ?!.. ไอ้หนังตาที่ว่าหนัก มันกลับเด้งดึ๋งเบิกโพลงขึ้นมาทันที

“กรี๊ดดดดด!” ใบบัวร้องลั่นทันทีที่สำเหนียกได้ว่ามีผู้ชายแปลกหน้าห้าคนยืนล้อมเธออยู่

“อ้าวเฮ้ย! อย่าร้องสิ” ชางมินตกใจ รีบร้องห้าม แต่ทว่าเสียงกรี๊ดก็ไม่ได้หยุดลง

โชคดีที่ยูชอนมือไว คว้าใบบัวมาปิดปากได้ทันท่วงที ใบบัวที่ตาโตด้วยความตื่นกลัว หันไปมองคนที่เอามืออุดปากเธออยู่ ..เฮ้ย! ทำไมหน้าคุ้นๆ.. ในตอนแรก เธอคิดว่าเป็นเจ้าพวกที่วิ่งไล่เธอ เมื่อตอนที่เธอเดินหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ แต่เธอจำได้ว่า พวกนั้นมันหน้าตาอัปลักษณ์ มีกันสามคน ส่วนนี่ มีห้าแต่หล่อขั้นเทพ

“ปล่อยได้แล้ว ยูชอน” เสียงยุนโฮดังมาจากข้างหลัง ยูชอนหันไปมอง แต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือที่ปิดปากหญิงสาวอยู่

“นี่ ฉันจะปล่อยมือนะ แต่เธอห้ามร้อง สัญญานะ” เสียงทุ้มแสนเซ็กซี่กระซิบใบบัว โอ้! พระเจ้า แค่ได้ยินเสียง ใบบัวก็จะเป็นลมอีกสิบแปดรอบแล้ว

ใบบัวพยักหน้ารับหงึกๆ ยูชอนยิ้มพอใจจึงปล่อยมือออก ก่อนจะขยิบตาให้เธอหนึ่งที ตอนนี้เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอมันบีบตัวแรงจนวูบไหว

“เธอฟังเกาหลีออกด้วยนี่นา” ยูชอนพูด ใบบัวพยักหน้ารับ

“รู้ได้ไงอ่ะ?”  จุนซูถาม

“ก็เมื่อกี๊ ฉันลองพูดเกาหลีกับเธอ” จุนซูมองยูชอนงงๆ มันไปพูดตอนไหนวะ ..ก็ไอ้ตอนกระซิบน่ะแหละ

“พวกคุณเป็นใครกันน่ะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ภาษาเกาหลีสำเนียงแปร่งๆ ถูกส่งออกมาจากปากใบบัว

“ห้ะ! นี่เธอไม่รู้จักพวกเราจริงๆหรอ” แจจุงตกใจ นี่ในเกาหลี มีคนไม่รู้จักพวกเขาด้วยเหรอเนี่ย

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ” 

“ลองมองพวกเราดีๆสิ” จุนซูบอก แล้วทำหน้าบ๊องแบ๊วน่ารัก

ใบบัวไล่มองหน้าคนทั้งห้า เริ่มจากพ่อคนที่ปิดปากเธอก่อน ต่อมาก็คนเสียงแหบหวานที่ทำหน้าน่ารัก ถัดมาเป็นเด็กหนุ่มตัวสูง ที่นั่งเงียบจ้องหน้าเธอ ถัดมาอีกคือชายหน้าสวยที่มองเธอด้วยรอยยิ้มแห้งๆ จนมาถึงคนสุดท้ายที่ยืนหน้านิ่ง มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยชอบสายตาแบบนั้นซักเท่าไหร่

..ทำไมที่นี่ มีแต่คนหน้าตาดีอะ หรือว่าฉันตายไปแล้ว ไม่นะ!..

“นึกออกยัง?” จุนซูยิ้มแฉ่ง ใบบัวได้แต่ส่ายหน้าไปมา จุนซูเลยถอนหายใจเฮือก นั่งตัวงอ เอามือเท้าคางอย่างสุดเซ็ง

“คุ้นๆน่ะ” แต่จะว่าไป ก็หน้าคุ้นๆเหมือนกันแหะ

“ ‘O’ --- อิเจ นัน ทูร ยอวอ บันเดมันนึล วีฮัน บันเด..” เสียงเพลงในทีวีคุ้นทำให้ใบบัวเหลือบไปมองแล้วหันกลับมา แต่ก็ต้องตกใจอีกรอบ ก็ในทีวีมันคุ้นๆน่ะ หน้าคล้ายกับพวก.. แล้วก็มองหน้าคนทั้งห้าไปมา ทั้งห้าหนุ่มก็มองใบบัวงงๆกับสายตาประหลาดนั้น แล้วจู่ๆ ใบบัวก็ลุกพรึ่บ วิ่งพรวดไปหน้าจอทีวีทันที

ใบบัวหันไปหันมา ระหว่างจอทีวีกับห้าหนุ่มที่นั่งอยู่กันเป็นกลุ่มด้านหลังเธอ สลับไปมาอย่างนั้นสี่ห้ารอบ..

..ไม่ผิดแน่ ใช่แน่ๆ..

“พวกคุณ..”  ใบบัวชี้ไปที่คนทั้งห้า สลับกับทีวีไปมา พวกเขาทั้งห้าพยักหน้าพร้อมกัน เป็นเชิงตอบ

ใบบัวค่อยๆลุกขึ้นยืน อาการคล้ายคนกำลังฝัน เธอไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นเป็นความจริง กลุ่มคนตรงหน้าเธอคือ บอยแบนด์สุดฮ็อตของเกาหลี ห้าเทพเจ้าแห่งโลกตะวันออก ทงบังชินกิ!

“ทีนี้ เธอก็รู้แล้วใช่ม๊า? ว่าพวกเราเป็นใคร” จุนซูพูดยิ้มๆ แต่ไม่ทันที่ใบบัวจะตอบอะไร เธอก็เป็นลมไปซะแล้ว คร่อก!

“เฮ้ย!”  ยูชอนร้องเสียงหลง  รีบวิ่งพรวดเข้าไปทันที แต่ก็ไม่ไวเท่ายุนโฮที่ไปถึงตัวหญิงสาวก่อนที่เธอจะล้มหัวฟาดพื้น ทันเวลาพอดี ท่ามกลางความโล่งอกของทุกคน

“ฟู่วว! เกือบไป”  จุนซู เอามือทาบบนหน้าอกตัวเอง สีหน้าบ่งบอกถึงความโล่งอกอย่างมากมาย

“แค่นี้ถึงกับเป็นลมเลยหรอ” ยุนโฮพูดเบาๆ มองหน้าหญิงสาวที่สลบไปอีกรอบแล้วนึกขำในใจ ..อ่อนแอจังเลยนะ

“นั่นนายจะไปไหนน่ะ” แจจุงถามยุนโฮที่เดินฉับๆก้าวขึ้นบันไดไป โดยอุ้มร่างบางเอาไว้

“พาเธอขึ้นไปนอนห้องฉัน” เขาตอบ แล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนที่เหลือมองตามกันตาปริบๆ

ภายในห้องนอนที่เน้นโทนสีเทาเป็นหลัก ดูเป็นระเบียบแต่ก็มีรกบ้างตามปกติของเจ้าของห้องซึ่งเป็นชายหนุ่ม ยุนโฮวางใบบัวลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือ เขาค่อยๆย่อตัวลงนั่งข้างเตียง นั่งมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเงียบๆ ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาคิดอะไร แต่คงเกิดคำถามมากมายในใจแน่ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงได้มีสภาพแบบนี้

“แค่ก! แค่ก!” เสียงไอของหญิงสาว ทำให้ยุนโฮหลุดจากความคิดของตน ปากที่เคยสีชมพูสวยกลับซีด เสียงไอแห้งๆทำให้ยุนโฮรู้ได้ในทันที เขารีบกุลีกุจอไปหาน้ำมาให้เธอดื่ม 

ยุนโฮค่อยๆประคองใบบัวขึ้นมา แล้วเอาแก้วน้ำจ่อปาก ค่อยๆขยับแก้วน้ำ เพื่อไม่ให้มันหกรดเธอ เมื่อคนบอบบางดื่มน้ำเข้าไป ด้วยความกระหายจึงรีบดื่มอึกๆ จนแทบสำลัก

“ใจเย็นๆ” น้ำเสียงอบอุ่นบอกกับคนตรงหน้าที่เขาประคองอยู่ในอ้อมแขน แต่เธอก็ไม่ได้รับรู้อะไร อาจเพราะความเหนื่อยและร่างกายที่อ่อนแอ บวกกับสิ่งต่างๆที่เธอเพิ่งเผชิญมาไม่นาน แต่ใบบัวรับรู้ได้อย่างหนึ่งว่าตอนนี้เธอรู้สึกปลอดภัย แล้วหญิงสาวก็ผล็อยหลับไป..

..........................