.

ลำดับตอนที่ #11 : Lost for love ♥ Chapter 10

Chapter 10 : ว้าวุ่น

ใบบัวนั่งหน้าง้ำไปตลอดทางระหว่างที่อยู่บนรถ หญิงสาวรู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อยที่ถูกบังคับให้ออกมาในยามวิกาลแบบนี้ ..คนอะไร ไม่มีถามซักคำว่าอยากมาด้วยเปล่า คิดจะมาก็ลากมาเลย คนเผด็จการ หญิงสาวเหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งหน้านิ่งอยู่หลังพวงมาลัย บังคับรถให้เคลื่อนตัวไปโดยไม่สนใจหรือพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

“ยอนฮวา” ยุนโฮเรียกชื่อหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ใบบัวงัวเงียตื่นขึ้นมา หยีตามองยุนโฮที่จ้องเธออยู่ เธอก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเผลอหลับไปตอนไหน

“ถึงแล้ว” ยุนโฮยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับจะรอให้หญิงสาวที่เพิ่งงัวเงียตื่นขึ้นมาปรับตัวให้ได้เสียก่อน

ใบบัวหน้ามุ่ย ขยี้ตาแล้วมองไปรอบๆ ภาพที่เห็นมันทำให้เธออยากจะกระเด้งตัวออกไปทันที ท้องฟ้าสีดำมืดสนิทแทบจะกลืนไปกับแม่น้ำเบื้องหน้า หากยังดีที่มีแสงไฟรอบๆ ทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆชัดเจน แต่ถึงแม้จะมีแสงไฟสว่างไสว แต่มันก็ไม่บดบังแสงของดวงดาวที่ส่องประกายเต็มท้องฟ้า สะพานแขวนประดับไฟตั้งตระหง่านอยู่ไกลลิบ ที่นี่คงไม่ได้อยู่ในโซลเป็นแน่

“สวยจัง” ใบบัวพึมพำออกมา ลงจากรถแล้วรีบตรงดิ่งไปยังริมแม่น้ำทันที ยุนโฮยิ้มนิดนึงก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กกว่าไป

“สวยใช่มั้ยล่ะ ทีนี้หายงอนฉันแล้วสิ” ยุนโฮแหย่ใบบัว เขารู้ว่าเธอไม่ค่อยพอใจนักที่จู่ๆก็ลากเธอออกมาแบบนี้ ปกติเขาไม่ชอบที่จะบังคับใคร แต่ไม่รู้ทำไมกับยัยตัวยุ่งคนนี้ เขาถึงได้ชอบบังคับเธอนัก

“โอ๊ย ใครจะไปกล้างอนคุณล่ะคะ คุณนักร้องดัง” ใบบัวประชดประชัน มองค้อนใส่เขาทีนึงแล้วทอดสายตาไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า

“อ่า พูดมากน่า เอาเป็นว่าฉันขอโทษเธอแล้วกันที่ลากเธอออกมาแบบนี้” แต่ใบบัวก็ยังหูทวนลม ทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

“นี่! ไม่ได้ยินรึไง”

“ได้ยิน”

“แล้วทำไมไม่ตอบ”

“จำเป็นด้วยเหรอ” ใบบัวลอยหน้าลอยตาหันมามองแบบกวนๆ เธอไม่รู้ว่าเธอมีความกล้าที่จะต่อปากต่อคำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เธอก็พอจะรู้ได้ว่า เขาคงไม่โกรธเธอแน่ ซึ่งมันก็จริง ยุนโฮขำออกมาเบาๆกับท่าทางราวเด็กน้อยกล้าหาญและภูมิใจเสียเหลือเกินที่กล้าต่อกรกับเขา มันช่างน่ารักดีจริงๆ

“น่ารัก” ยุนโฮพูดออกมาเบาๆ ใบบัวมุ่นคิ้วหันมามอง แต่ก็ไม่ได้สนใจว่าเขาพึมพำอะไร

“แล้วนายนึกยังไง พาฉันมาที่นี่เนี่ย”

“ฉันแค่อยากมาออกมาเดินเล่น”

“เดินเล่นอะไรต้องขับรถมาไกลขนาดนี้” ใบบัวบ่นๆ

“เวลาฉันไม่สบายใจ ฉันชอบออกมาหาที่สงบๆ” ชายหนุ่มพูดขณะที่ทอดสายตาไปยังเบื้องหน้า สายน้ำสีดำไหลไปเรื่อยๆตามกระแส ช่วยให้จิตใจของเขาผ่อนคลายลง

“นาย..เป็นอะไรรึเปล่า?” ใบบัวหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนนิ่ง ปล่อยกระแสความคิดไปตามสายน้ำ มือน้อยเอื้อมมาแตะที่ต้นแขนของเขาเบาๆ

ยุนโฮมองมือเล็กที่แตะอยู่หน่อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าขาวใส สายตาที่แสดงถึงความเป็นห่วง มันทำให้หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบขึ้นมานิดๆ

“ฉันก็..ไม่รู้เหมือนกัน” ยุนโฮไม่รู้จะพูดว่ายังไง สาเหตุที่ทำให้เขาปั่นป่วนหัวใจก็คือ หญิงสาวตรงหน้าของเขานั่นแหละ

“มีอะไร บอกฉันก็ได้นะ” มือน้อยของใบบัวเปลี่ยนจากแตะต้นแขน มาเป็นบีบไหล่เขาเบาๆ ราวกับให้กำลังใจ ท่าทางแสนดีแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาอยากจะดึงเธอมากอดไว้เสียจริงๆ

ยุนโฮถอนหายใจเฮือก แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรใบบัว หญิงสาวจึงลดมือลง แล้วปล่อยให้เขาคิดอะไรของเขาไป

สำหรับยุนโฮ เขาก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นใครเข้าใกล้ใบบัว ยิ่งเมื่อตอนเย็น ท่าทางสนิทสนมของเธอกับยูชอน มันทำให้เขาแทบจะหมดอารมณ์กินข้าวไปเลย

“ยอนฮวา” ยุนโฮเรียกใบบัวที่ยืนยิ้มหลับตาพริ้มรับสายลมยามค่ำคืนที่พัดเย็นสบาย

“หืม”

“เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอก” ยุนโฮรีบหันหน้าไปทางอื่น จนคนตัวเล็กกว่าก็ยังงงๆ วันนี้ท่าทางเขาดูแปลกๆแหะ ..เอ๊ะ! เขาหน้าแดงหรือเนี่ย หรือว่าเราตาฝาด

“ฉัน..” ไม่กี่อึดใจ ยุนโฮก็เริ่มพูดขึ้นมาอีกครั้ง ใบบัวจึงละสายตาจากวิวสวย แล้วหันมามองเขาแทน ตากลมโตจ้องมองเขาตาแป๋ว ดูใจจดใจจ่อตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาจะพูด แต่คนตัวสูงกลับหลบสายตาไปเสียดื้อๆ

“ฉันว่าเรากลับดีกว่า” แล้วยุนโฮก็เดินฉับๆออกไปทันที ปล่อยให้ใบบัวยืนงง อะไรกันอีก นึกจะมาก็มา นึกจะกลับก็กลับ

“เดี๋ยวสิ คอยด้วย” ใบบัวโบกไม้โบกมือแล้วเร่งฝีเท้าตามยุนโฮไป

ยุนโฮรีบเดินไปด้วยหัวใจเต้นรัว มันอะไรกันเนี่ย มือใหญ่ข้างหนึ่งจับที่หัวใจของตนเอาไว้ หน้าของเขาดูเหมือนจะร้อนขึ้นมา เพราะภาพที่เขาเห็นตอนที่หันไปเรียกชื่อเธอ ภาพของหญิงสาวใบหน้าขาวใส หลับตาพริ้ม เงยหน้าขึ้นเพื่อรับสัมผัสจากสายลมเย็น ปากสีชมพูสวยคลี่ยิ้มออกมานิดๆ ผมยาวดำขลับปล่อยสยายพริ้วไปตามสายลม เพียงเท่านี้ก็ทำให้คนจิตใจเข้มแข็งอย่างเขาแทบเข่าอ่อนเลยทีเดียว

ยุนโฮรีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งทันที เหมือนกับพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ ใบบัวที่หอบแฮ่ก วิ่งตามมา เปิดประตูเข้ามานั่ง เตรียมจะโวยวาย แต่พอเห็นคนตัวสูงสูดหายใจลึก ใบหน้าหล่อเหลาแดงเรื่อๆ ก็นึกว่าเขาไม่สบาย

“นายไม่สบายเหรอ” ใบบัวถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากยุนโฮเบาๆ โดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว

“อ่า! เอ้อ! มะ ไม่เป็นอะไรหรอก” ยุนโฮสะดุ้งโหยง! เมื่อมือนิ่มมาแตะลงบนหน้าผาก เขาพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ดูเหมือนลิ้นเจ้ากรรมมันจะพันกันซะแล้ว ใบบัวย่นคิ้วมองอาการประหลาดนั่น แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“นายไม่เป็นอะไรแน่นะ”

“อืม” เขาพยักหน้ายึกๆ ทั้งที่หัวใจนั้นเต้นรัวเหมือนโดนทุบ ก่อนจะตั้งสติ แล้วรีบสตาร์ทรถออกไปทันที

ทันทีที่รถสปอร์ตสีดำจอดสนิท ใบบัวที่หลับมาตลอดทางก็เดินงัวเงียเข้าไปในบ้าน โดยไม่ได้สนใจคนที่กลับมาพร้อมกัน เนื่องจากเจ้าปีศาจความง่วงมันกำลังเข้าครอบงำชีวิตแล้ว

“ราตรีสวัสดิ์ชางมิน” ใบบัวกล่าวทักชางมินที่เดินออกมาจากห้องซึ่งสวนกับเธอพอดี แล้วร่างบางก็พาตัวเองสโลสเลเข้าห้องนอนไป

“เป็นไงบ้างพี่” ชางมินเอ่ยทักยุนโฮที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา

“อะไรของนาย” ยุนโฮย่นคิ้ว มองหน้าน้องเล็กที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่

“ก็พี่กับยอนฮวาไง” ชางมินพูดยิ้มๆ สายตามีแววล้อเลียนนิดๆ

ใบหน้าหล่อเหลาของคุณหัวหน้าวงเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคนั่น เจ้าเด็กนี่ มันรู้เรื่องหรือเนี่ย ถึงได้ทำหน้าแบบนั้น

“พูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

“พี่ชอบยอนฮวาล่ะสิ”

“เจ้าบ้า! นายไปเอามาจากไหน พูดจาเลอะเทอะ” คนถูกทักเริ่มตะกุกตะกัก รีบบอกปฏิเสธพัลวัน

“แต่ผมว่าเธอก็ชอบพี่นะ เพียงแต่เธอไม่รู้ตัว”

“จริงเหรอ!?” ยุนโฮรีบโพล่ง ถามกลับไปทันที สีหน้าแววตามีแววตื่นเต้นดีใจเผยออกมาอย่างไม่มีทางปิดมิด แต่เมื่อรู้ตัวก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยไม่สนใจทันที ชางมินยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาแบบนั้น

“ไม่รู้สิฮะ เธออาจจะชอบพี่ยูชอนก็ได้ เพราะพี่เค้าใจดีกับเธอจะตาย ไม่เหมือนกับ..” ชางมินตั้งใจทิ้งท้ายประโยคโดยไม่พูดชื่อออกไป

“ช่างมันเถอะ ยังไงพี่ก็ไม่ได้ชอบยอนฮวาอยู่แล้วนี่นา ผมไปนอนดีกว่า” แล้วชางมินก็เดินดุ่มๆเข้าห้องของตัวเองไป แต่ยังไม่วายหันมาทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้ยุนโฮแทบหงาย

“เอ..หรือว่าผมจะยุให้พี่ยูชอนจีบยอนฮวาดีล่ะ? เค้าสองคนก็ดูน่ารักดีนะ แต่คงยาก เพราะพี่จุนซูน่ะหวงยอนฮวายิ่งกว่าจงอางหวงไข่ซะอีก” แล้วชางมินก็ปิดประตูทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้ยุนโฮได้พูดอะไรเลย ถือเป็นการยั่วอารมณ์เขาเล่นๆก็เป็นได้

ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มค่อยๆสว่างขึ้นทีละนิด ตอนนี้ยังเป็นช่วงเช้ามืดอยู่เลย ชางมินเดินเข้ามาในห้องครัวที่ใบบัวกำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตา หญิงสาวดูจะใจจดใจจ่อกับการทำอาหารเป็นอย่างมาก และมันก็เป็นแบบนี้อยู่เสมอๆ ด้วยความที่กลัวว่า รสชาติจะไม่ถูกปากคนทาน

“ตื่นเช้าจังเลยนะ” ชางมินหน้าตาสดใส แต่งตัวหล่อแบบสบายๆ เอ่ยทักพร้อมเดินมาเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะทานข้าว นั่งลงเอามือเท้าโต๊ะมองใบบัวทำอาหาร

“เมื่อคืนกลับดึกนี่ เธอตื่นไหวได้ยังไงเนี่ย”

“ฉันชินแล้วล่ะ ตอนที่อยู่ที่บ้าน ฉันก็ต้องตื่นเช้าทุกวันแหละ” ใบบัวตอบโดยที่ยังก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อไป

“แล้วเมื่อคืนไปไหนกันมาเหรอ” ชางมินลองแย๊บถามใบบัว

“ไม่รู้สิ”

“อ้าว นี่เขาพาไปไหนเธอก็ไม่รู้เหรอ ถ้าถูกใครพาไปก็ไปกับเขางั้นสิ”

“เปล่าซะหน่อย ก็ฉันไม่รู้นี่นา อยู่ๆเขาก็ลากฉันออกไป แล้วบังเอิญมันดึกแล้วไง ฉันเลยเผลอหลับไปตลอดทาง” แต่ก่อนที่ชางมินจะบ่นอะไรใส่เธอ เธอจึงรีบเล่าต่อทันที “มันอยู่ริมแม่น้ำอ่ะ มองเห็นสะพานอยู่ไกลๆ แถวนั้นก็ไม่มีคนด้วยนะ สงบแล้วก็สวยมากๆ มองเห็นดาวชัดเลยแหละ” ใบบัวพูดไปก็ยิ้มไป

“ฟังดูโรแมนติกดีเนอะ” เสียงแจจุงแทรกเข้ามา เขายิ้มมุมปาก พลางลอบสบสายตากับชางมิน แล้วนำพาร่างที่เหมือนกับมีแสงออร่าเข้ามาในครัว มานั่งลงตรงข้ามกับชางมิน ..อ่า คิมแจจุง วันนี้เขาก็หล่ออีกแล้ว ใบบัวคิด

“ฉันพูดอะไรผิดเหรอ” แจจุงถามเพราะเห็นใบบัวยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ขำคิกกับตัวเองเบาๆ

“อะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

“แล้วเธอหัวเราะอะไร มีอะไรตลกหรือ เล่าให้ฟังบ้างสิ” คนหน้าสวยรีบถาม เรื่องรั่วๆตลกๆเนี่ย เขาชอบอยู่แล้ว

“ไม่มีอะไรตลกหรอก ฉันแค่คิดว่า..”

“คิดว่าอะไรจ้ะ” เสียงจุนซูดังเข้ามาพร้อมกับเจ้าตัว ดูร่าเริงลัลล้าเหมือนทุกครั้ง

“คิดว่า วันนี้นายก็หล่ออีกตามเคย” ชมกันซึ่งๆหน้า

“ฮ่าๆ ไม่ต้องชมฉันหรอก เพราะของมันแน่อยู่แล้ว” แจจุงหัวเราะเถื่อน ไม่ได้มีการถ่อมตัวกันเลย

“แล้วฉันล่ะ ยอนฮวา ฉันไม่หล่อมั่งเหรอ” จุนซูส่งสายตาออดอ้อนไปยังใบบัว

“นายมันน่าเกลียดอยู่แล้ว ไม่ต้องไปถามยอนฮวาหรอก” ยูชอนที่เดินมาพร้อมกับยุนโฮเหน็บเข้าให้แต่เช้า

“อย่ายุ่งน่า ไอ้ปีศาจหน้าผาก” จุนซูสวนกลับอย่างแสบสัน เรื่องหน้าผากที่มีพื้นที่เยอะไปซักนิดของยูชอน ฮ่า!

“เสร็จแล้วๆ ถอยหน่อยจ้า” ใบบัวรีบห้ามศึกเจ้าสองคนนั่น ก่อนที่จะชี้โบ้ชี้เบ้แล้วพาลมาโดนเธอที่ถือชามใส่น้ำแกงร้อนๆเข้า

“ฉันช่วยนะ” ยูชอนรีบเข้าไปช่วย

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันช่วยเอง” ยุนโฮที่ไม่รู้มาจากไหน รีบแทรกกลางระหว่างยูชอนกับใบบัว เล่นเอายูชอนถึงกับงง

“มองอะไรของนาย ไปช่วยสิ” ยุนโฮสั่งชางมิน

เมื่อชางมินลุกไป ยุนโฮรีบดันใบบัวให้นั่งลงแทนที่ทันที ซึ่งมันติดกับที่ที่เขานั่งตรงหัวโต๊ะ แล้วไล่ชางมินไปนั่งเก้าอี้ตัวถัดไป

“อ๊า! ยอนฮวา มานั่งข้างฉันดีกว่า” จุนซูโวยวาย

“นั่งไหนก็เหมือนกันแหละ นายรีบกินไปเถอะน่า เดี๋ยวเราได้ไปสายกันพอดี” ยุนโฮปรามจุนซู คนน่ารักเลยได้แต่กระฟัดกระเฟียด แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป

“อะ นี่ กินซะ” ยุนโฮคีบผักใส่ชามข้าวของใบบัว คนได้รับมองเขาอย่างงงๆ

“กินผักเยอะๆ จะได้แข็งแรง เดี๋ยวเธอต้องทำงานบ้านอีกนะ” ยุนโฮพูดโดยไม่สบสายตาใบบัว

“กินผักแล้วจะมีแรงได้ไงกันเล่า มันต้องเนื้อนี่” ยูชอนบอกพร้อมกับคีบหมูมาใส่ให้แต่ไกล เรียกได้ว่าแทบจะถากหน้าแจจุงกันเลยทีเดียว ยุนโฮที่เคี้ยวข้าวอยู่ อ้าปากค้างหน่อยๆ มองชิ้นหมูที่อยู่ในชามใบบัว แล้วฮึดฮัดกินข้าวต่อไป

“แค่ก! แค่ก!” ใบบัวสำลักความเผ็ดของกิมจิ

“เดี๋ยวฉันเอาน้ำให้นะ” แล้วยุนโฮก็รีบลุกไปเอาน้ำมาให้ทันที แต่ดูเหมือนจะช้าไป ยูชอนส่งแก้วน้ำของตัวเองให้ใบบัวแทนก่อนแล้ว

“อย่ารีบกินสิ” ยูชอนบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มกึ่งดุกึ่งเอ็นดู

“หมั่นไส้จริงๆ” จุนซูยังไม่วายแขวะตาปาร์ค

“ฉันอิ่มละ ไปที่รถก่อนนะ พวกนายรีบตามมาแล้วกัน” ยุนโฮดื่มน้ำในแก้วที่ถืออยู่ในมือที่ตั้งใจจะเอามาให้ใบบัวจนหมดอย่างรวดเร็ว สายตาจ้องมองไปยังใบบัวขณะที่ดื่ม แลดูอำมหิตเล็กๆในความรู้สึกของหญิงสาว แต่กับชางมิน เขานึกขำกับพฤติกรรมของยุนโฮวันนี้เหลือเกิน

..สงสัยที่แหย่ไปเมื่อคืนจะได้ผลแหะ..

..........................