คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Lost for love ♥ Chapter 9
Chapter 9 : หยอกล้อ
“วันนี้กลับเร็วเชียวนะลูก” ผู้เป็นป้ากล่าวทักทายหลานชาย ที่เดินหอบข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาในบ้าน
“อะไรกันครับ เดี๋ยวนี้บอนก็กลับเร็วตลอดเลยนะ” ใบบอนยกมือขึ้นสวัสดีคุณป้า หลังจากวางของที่เขาหอบหิ้วมา
“สาวๆให้มาอีกล่ะสิ”
“ฮ่ะๆ ก็ทำนองนั้นอ่ะครับ” ใบบอนขยี้ผมตัวเองอย่างเขินๆ คุณป้าอรยิ้มน้อยๆกับคำตอบนั้น แล้วหันไปเด็ดใบตำลึงต่อ
“คุณป้ามีอะไรให้บอนช่วยมั้ยฮะ”
“วันนี้มาแปลกนะเรา”
“โถ่ บอนก็แค่อยากช่วยคุณป้าบ้าง พี่บัวไม่อยู่ บอนก็เลยอยากช่วยแบ่งเบาไง” เจ้าหนุ่มน้อยออดอ้อน
“จ้าๆ ป้าล้อเล่นน่ะ งั้นก็ช่วยล้างผักในตะกร้านั่นก็แล้วกัน”
“แล้ววันนี้พี่บัวโทรมารึยังฮะ?” ใบบอนถามพลางหยิบผักไปล้าง
“ยังเลยลูก”
“เค้าคงไม่คิดถึงพวกเราแล้วใช่มั้ยฮะ” ใบบอนหน้ามุ่ย ตัดพ้อ
“แน่ะ! ใจน้อยอีกแล้วหรือเรา พี่เขาโทรมาคราวก่อน เค้าก็บอกว่าเค้ากำลังยุ่ง บอนต้องเข้าใจพี่เค้าสิลูก”
“พี่เค้าพักที่ไหนก็ไม่ยอมบอก พอบอนถามก็เปลี่ยนเรื่องทุกที คุณป้าว่ามันแปลกๆมั้ยล่ะครับ”
“อย่าคิดมากสิ เอ้า! ตายแล้ว ผักป้าช้ำหมด อู๊ย! อะไรกันเด็กคนนี้ จะมาช่วยป้าหรือมาวุ่นวายกันเนี่ยฮึ” ใบบอนได้แต่หัวเราะแหะๆ ที่ล้างผักแรงไปหน่อย ก็เขานึกถึงพี่สาวแล้วมันน่าน้อยใจนี่ ไปอยู่ตั้งหลายเดือน โทรมาหาแค่ไม่กี่ครั้ง ไม่รู้หรือยังไงว่าเขาน่ะคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงมากแค่ไหน
ท้องฟ้าสีฟ้าใส อากาศเย็นสบายถึงแม้จะมีแดดออกก็ตามที ใบบัวนั่งไขว่ห้างด้วยอิริยาบถสบายๆบนเก้าอี้ไม้สีขาวที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ปล่อยความคิดล่องลอยไปตามสายลม ดูเหมือนว่ามุมนี้จะเป็นมุมโปรดของเธอไปเสียแล้ว
“ขอนั่งด้วยได้มั้ย” เสียงทุ้มนุ่มของใครคนนึงทักเธอจากทางด้านหลัง ทำให้ใบบัวหลุดจากสิ่งที่กำลังนึกถึง
“อืม” ใบบัวหันไปพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงตอบรับ
“คิดอะไรอยู่เหรอ” ยูชอนหย่อนตัวลงนั่งข้างๆใบบัวพร้อมเอ่ยถาม
“เรื่อยเปื่อยน่ะ”
“คิดถึงบ้านใช่มั้ย” ใบบัวยิ้มบางๆแทนคำตอบ ดวงตาโตฉายแววเศร้าออกมาเพียงแว่บเดียวก่อนจะหลุบลง แต่มันก็ทำให้ยูชอนรู้สึกได้
“ทำไมไม่โทรไปหาพวกเขาล่ะ เอามั้ย? เดี๋ยวฉันไปเอาโทรศัพท์ให้” แล้วยูชอนก็ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินไป แต่กลับถูกมือน้อยดึงชายเสื้อเอาไว้
“อย่าเลย ไม่เป็นไรหรอก ไว้ค่อยโทรก็ได้” ใบบัวพูดโดยหลุบตาลง ไม่สบตากับสายตาของคนเจ้าเสน่ห์ที่มองมาด้วยความสงสัย
“มีอะไรรึเปล่า?” ยูชอนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่คนถูกถามกลับเอาแต่ส่ายหน้าไปมา
“ฉันแค่ไม่รู้จะตอบคำถามของพวกเขายังไง” ใบบัวมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก้อนเมฆสีขาวค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามแรงลม ใบหน้าน่ารักของน้องชายตัวดีก็ผุดขึ้นมา ถ้าหากเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาคงเป็นห่วงแน่ ไหนจะคุณป้าอรอีก นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมเธอถึงเลี่ยงตอบคำถามทุกครั้งเวลาถามว่าพักอยู่ที่ไหน หรือ จะกลับมาเมื่อไหร่
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันไม่อยากให้พวกเขารู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง ที่สำคัญ ฉันไม่รู้จะตอบพวกเขายังไง เวลาพวกเขาถามว่า พักอยู่ที่ไหน มีเบอร์ที่พักมั้ยจะได้โทรไปหา ฉันไม่อยากโกหกพวกเขา” ยูชอนพยักหน้าน้อยๆ เขาเข้าใจถึงความหนักใจของใบบัวดี อยู่ๆจะให้บอกทางบ้านว่าถูกปล้นแล้วได้มาอยู่กับพวกเขามันก็ใช่เรื่อง
“อืม ว่าแต่เดือนหน้าก็เปิดเรียนแล้วสิ ใช่มั้ย?” ยูชอนเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้ใบบัวต้องเครียด
“จ้ะ ทำไมเหรอ”
“มีอุปกรณ์รึยัง ฉันพาไปซื้อเครื่องเขียนเอามั้ย”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ พูดเหมือนฉันเป็นเด็กประถมไปได้”
“แต่ฉันยังเห็นเธอเป็นเด็กอยู่เลยนี่นา” แล้วยูชอนก็หัวเราะใหญ่ จนใบบัวอยากจะหยิกคนทะเล้นให้เขียวเลย หมั่นไส้จริงๆ
“มันน่าขำตรงไหนเล่า ฉันอายุเท่านายนะ”
“แต่สำหรับฉัน..” เขานิ่งไปนิด “เธอน่ะ ยังเหมือนเด็กสาวอยู่เลย ทั้งบริสุทธิ์ ทั้งสดใส แล้วก็ไร้เดียงสา” พ่อคนเจ้าเสน่ห์หันมามองหน้าใบบัวแล้วเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง สายตาที่มองด้วยความอ่อนโยนมันทำให้เธอรู้สึกขัดเขิน มือใหญ่ขยี้ผมนิ่มเบาๆอย่างเอ็นดู ทำให้หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและจริงใจ
..อ่า อย่าทำอย่างนี้สิ ฉันเขินนะยูชอน.. ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ เมื่อยูชอนเห็นก็อดนึกขำไม่ได้ ..น่ารักจริงๆ แค่นี้ก็เขินด้วยแหะ..
“เธอเขินฉันเหรอ” ยูชอนถามยิ้มๆ
“เปล่าซะหน่อย ใครจะไปเขิน”
“ฮ่าฮ่า เธอทำให้ฉันอยากมีน้องสาวแหะ” แล้วยูชอนก็หยิกแก้มใบบัวด้วยความมันเขี้ยว
“นี่! มาหยิกแก้มฉันทำไม จะบ้าเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะ อยู่ๆจะมาโดนตัวเค้าได้ไง” ใบบัวตีมือยูชอน ทำให้คนทะเล้นขำใหญ่ ใบบัวเลยได้แต่ทำหน้างอนแก้มป่องใส่ยูชอน แต่เขาดูจะไม่สนใจอาการงอนนั่นเอาซะเลย
ภายในห้องครัว กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารกระจายฟุ้งไปทั่ว กับข้าวอย่างสุดท้ายถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะโดยพ่อครัวหน้าสวยประจำบ้าน ยุนโฮนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวเรียบร้อยแล้ว แจจุงจึงตะโกนเรียกคนที่เหลือให้มาทานข้าว
“อ่า หิวจังเลย” เสียงสดใสของจุนซูดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่มาเสียอีก จุนซูเดินเข้ามาในห้องครัว ตามมาด้วยชางมิน จุนซูนั้นดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะเขาเพิ่งเล่นเกมส์ชนะชางมินไป 3 ตารวด
“แล้วยูชอนล่ะ” แจจุงถามชางมินที่กำลังเตรียมจะจัดการกับอาหารตรงหน้า
“ไปคุยกับยอนฮวาน่ะฮะ”
“ห้ะ!” จุนซูเสียงดังขึ้นมาทันที หันไปมองหน้าชางมินอย่างตื่นตระหนก
“แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน!”
“ก็พี่ไม่ได้ถามนี่ฮะ” ..เจ้าหมอนี่ มันกวนจริงๆ
“ยอนฮวาของฉันทั้งคนนะ ฉันต้องไปขัดขวาง ย๊าก!”
“ขัดขวางอะไรของนาย” ยังไม่ทันที่จุนซูจะลุกไป เสียงยูชอนก็ดังขึ้นมาซะก่อน ส่วนจุนซูที่เตรียมจะเปิดศึกกับยูชอน พอเหลือบไปเห็นใบบัวก็เปลี่ยนเป้าหมายทันที รีบพุ่งตัวไปหาแล้วลากเธอมานั่งตรงที่ว่างข้างตัว
“นั่นแก้มเธอไปโดนอะไรมา” แจจุงถามเพราะสังเกตเห็นรอยแดงจางๆบนแก้มของใบบัว ส่วนยุนโฮที่นั่งทานข้าวโดยไม่สนใจในทีแรก เงยหน้าขึ้นมามองบ้าง
“อ่า จริงด้วย ยอนฮวาอา เป็นอะไร เจ็บมั้ย” จุนซูทำหน้าตาตกใจปนน่าสงสาร
“ตบหน้าตัวเองอีกล่ะสิ” ชางมินเหลือบมองใบบัวนิดนึง แล้วกินข้าวต่อ ..ตาบ้าชางมินจะพูดถึงเรื่องนั้นทำไมเนี่ย
“พูดมากน่าชางมิน ก็ยูชอนน่ะสิ แกล้งฉันอ่ะ หยิกแก้มอยู่ได้” ใบบัวทำหน้างอนใส่ยูชอนอีกรอบ ..หึหึ ฟ้องซะเลย
“ฮึก!” ยุนโฮได้ยินถึงกับเนื้อติดคอจนต้องตบอกตัวเอง พอชางมินหันมามอง ก็โบกมือหยอยๆว่าไม่เป็นไร
“นี่นายบังอาจมาจับแก้มยอนฮวาของฉันได้ยังไง”
“โอ๋ๆ อย่างอนสิ” ยูชอนรีบง้อใบบัวโดยไม่สนใจจุนซูเลย เพราะใบบัวน่ะทำหน้างอนตุ๊บป่องใส่เขาอยู่น่ะสิ เลยปล่อยให้จุนซูพ่นไฟไป
“ก็ฉันเจ็บนี่”
“อ่า ขอโทษๆ หายโกรธนะ” ยูชอนขอโทษพร้อมเอื้อมมือไปตีแก้มเบาๆ แล้วชูนิ้วก้อยขอคืนดี ใบบัวเหลือบไปมองยุนโฮที่ลูบหน้าอกตัวเองไปมา ไอ้เนื้อชิ้นนั่นมันเพิ่งหลุดลงกระเพาะไป แต่เขาก็หลบตาแล้วไม่มองเธออีก
“ก็ได้” ใบบัวยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับยูชอน ทำให้จุนซูที่โวยวายอยู่ ตีมือยูชอนดังเพี๊ยะทันที
“มาตีฉันทำไมเนี่ย”
“มันจะมากไปแล้วนะ นายจับแก้มยอนฮวาของฉันไม่พอ ยังมาเกี่ยวก้อยต่อหน้าฉันอีกนะ!”
“แค่ก! แค่ก!” ยุนโฮซึ่งกำลังคีบกิมจิใส่ปากถึงกับติดคออีกครั้ง
“เดี๋ยวผมเอาน้ำให้นะฮะ” ชางมินรีบลุกไปเอาน้ำให้ยุนโฮก่อนที่กิมจิจะอุดหลอดลม คุณหัวหน้าวงทุบอกตัวเองอั้กๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำที่ชางมินยื่นให้
“พี่จะรีบกินไปไหนเนี่ย” ชางมินบ่นเบาๆ
“พวกนายทำหยั่งกับเป็นแฟนกันอย่างงั้นแหละ” แจจุงหันไปพูดกับยูชอนและยอนฮวา
“ฟรืดดดด!” ยุนโฮที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกับพ่นพรวดออกมาหลังจากได้ยินสิ่งที่แจจุงพูด จนชางมินเหลือบมามองอีกครั้ง แล้วทำสีหน้าท่าทางรังเกียจปนขบขัน จนยุนโฮต้องเบิกตากว้างใส่ ประมาณว่า อย่าทำหน้าอย่างนั้นนะ นายอยากตายรึไง
“พี่แจจุงอ่า หยุดนะ อย่าพูดอย่างนั้น” จุนซูเริ่มพ่นไฟใส่แจจุง
“ทำไมล่ะ นายอิจฉาล่ะสิ” ฉึก! แจจุงพูดแทงใจดำจุนซูเข้าเต็มๆ ทำเอาพ่อคนน่ารักติดอ่าง พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
“ฮ่าฮ่า อะไรของนาย พวกฉันก็แค่เล่นกันธรรมดา” ยูชอนตอบ ส่วนยอนฮวาพยักหน้าสนับสนุนสุดๆ
“กินข้าวดีกว่าเนอะ” ยอนฮวาหันไปพูดกับยูชอน ก่อนที่จะคีบเนื้อชิ้นใหญ่โปะลงไปบนข้าวของจุนซู จึงทำให้จุนซูหยุดพ่นไฟ หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่บวกยิ้มเยาะให้เจ้าปีศาจยูชอน ประหนึ่งว่าได้รับเนื้อจากสวรรค์
“พี่จุนซูเค้าเป็นเอามากนะเนี่ย” ชางมินกระซิบแจจุง คนหน้าสวยทำหน้าเหยเกหันไปมองท่าทางลัลล้าของจุนซูแล้วก็เห็นด้วยกับชางมิน อย่างมากมาย
“แต่ผมว่า มีคนอาการหนักกว่านั้นอีกนะ” ชางมินพูดต่อ พร้อมกับทำหน้าตาบุ้ยใบ้ให้หันไปมองยุนโฮที่กำลังเอาทิชชู่เช็ดเสื้อเช็ดแขนเพราะเลอะน้ำที่ตัวเองพ่นพรืดออกมาเมื่อตะกี๊นี้ แจจุงพยักหน้ารับ สายตาเจ้าเล่ห์ของคนสองคนสบกันอย่างขบขันแฝงไปด้วยเลศนัย
หลังจากทานข้าวเสร็จ ดูเหมือนว่าจุนซูจะคอยตามติดใบบัวไม่ยอมไปไหน ด้วยกลัวว่าเจ้าคนขี้หลียูชอนจะมาเข้าใกล้ใบบัวอีก
“นี่จุนซู ฉันรำคาญจะแย่แล้วนะ ทำไมต้องคอยเดินตามยอนฮวาด้วยเนี่ย” แจจุงดึงหูฟังออกจากหูข้างหนึ่ง แล้วตะโกนใส่จุนซู
“เธอก็เหมือนกัน ไม่รำคาญบ้างรึไง” แล้วหันไปพูดกับใบบัว คนหน้าสวยนึกรำคาญเพราะไม่ว่าใบบัวจะเดินไปไหน เจ้านั่นก็คอยเดินตาม
“นายเป็นสัตว์เลี้ยงรึไง” ยูชอนเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ พูดกัดจุนซูเสียเฉยๆ แล้วย่อกายนั่งลงบนโซฟา
“ก็เพราะนายนั่นแหละ เจ้าบ้า!” จุนซูเริ่มพ่นไฟใส่ยูชอนอีกครั้ง
“ฉันทำอะไร ห้ะ?”
“นายมาแต๊ะอั๋งยอนฮวาของฉัน”
“ก็ยอนฮวาน่ารักนี่” ยูชอนแกล้งแหย่ให้จุนซูโมโห
“นายอยากตายรึไง”
“แน่จริงก็เข้ามาเลย” ยูชอนยิ้มท้าทาย หน้าตากวนประสาททำให้จุนซูนึกหมั่นไส้เพื่อนเจ้าเล่ห์คนนี้ เขาเดินเข้าไปตรงหน้าโซฟาที่ยูชอนนั่งอยู่ทันที ส่วนใบบัวที่ยืนดู ยังอดคิดในใจไม่ได้ว่า สองคนนี้เค้าแหย่กันหรือทะเลาะกันจริงๆกันแน่เนี่ย
ยูชอนลุกขึ้นมาจ้องหน้าจุนซูตอบ แจจุงที่ยัดหูฟังกลับเข้าที่เดิม เหลือบมองนิดนึงแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เจ้าสองคนนี่มักจะชอบเล่นอะไรกันแบบนี้เสมอ ถึงแม้จะชอบด่ากันบ้าง ตีกันบ้าง แต่พวกเขาก็รักกันดี ไม่มีอะไรที่ทำให้พวกเขาผิดใจกันง่ายๆอยู่แล้ว
ใบบัวเห็นทั้งสองมัวแต่จ้องกันไปมาเลยหลบฉากหนีขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ
ประตูห้องนอนถูกเปิดออก แสงสลัวภายในห้อง ทำให้ใบบัวเห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
“อะ ขอโทษค่ะ” ใบบัวเอ่ยขอโทษก่อนจะรีบหันหลังกลับ
“ยอนฮวา” ยุนโฮเอ่ยเรียกใบบัวเบาๆ ร่างบางหยุดชะงักทันที บรรยากาศภายในห้อง ทำให้ใบบัวนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ที่จู่ๆคุณหัวหน้าวงก็มากอดแล้วพูดจาแปลกๆ แต่มันก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นและหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึง
“คะ?” ใบบัวตอบกลับไป หลังจากที่เรียกสติตัวเองคืนกลับมาได้ ทั้งพยายามสลัดความคิดที่นึกถึงเรื่องเมื่อคราวก่อนทิ้งไปเสีย
“เธอว่างมั้ย?” ยุนโฮถามโดยไม่ได้หันไปมองใบบัวที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ตรงที่เขานั่ง
“ทำไมเหรอ” ใบบัวถามกลับ นี่เขาต้องการอะไรเนี่ย อยู่ๆมาถามแบบนี้ แต่ยุนโฮก็ไม่ได้ตอบกลับไป ท่าทางที่เหมือนกับมีเรื่องไม่สบายใจของเขา ทำให้ใบบัวไม่อยากจะถามให้มากความ
“ความจริงตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรทำแล้วแหละ” ใบบัวตอบเป็นเชิงว่าว่าง ถึงยังไงเจ้าหล่อนก็ยังคงไว้ฟอร์มใส่คนตัวสูงตรงหน้าอยู่ดี
“ไปข้างนอกกันเถอะ” ยุนโฮหันมาพูดกับใบบัวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
“ห้ะ?” หญิงสาวเหวอกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เขาจะบ้าเหรอ ดึกขนาดนี้ยังจะออกไปไหนอีก
“นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะ นายจะออกไปไหนตอนนี้เนี่ยอะเหรอ ทำไมถึง..” แต่ก่อนที่ใบบัวจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ คนตัวสูงก็คว้าข้อมือเธอแล้วดึงออกจากห้องไปทันที
“ไปเถอะน่า”
“นี่นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ ฉันเจ็บ” ใบบัวพยายามสลัดมือออกจากการเกาะกุม แต่มันก็ไร้ผล คนตรงหน้าแข็งแรงเกินกว่าเธอจะต่อต้านอะไรได้ จึงได้แต่จำใจเดินตามเขาไปเงียบๆ
ยุนโฮลากเธอออกมาหน้าบ้าน แล้วจับคนตัวเล็กยัดใส่รถสปอร์ตสีดำก่อนจะพามันแล่นออกไป แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ไม่รอดพ้นสายตาของชางมิน น้องเล็กสุดแสนฉลาดของวงไปได้ เขามองตามอย่างนึกสงสัย ก่อนจะยิ้มนิดๆ แล้วยักไหล่เดินกลับเข้าไปในห้องโถงที่จุนซูกับยูชอนนั่งดูทีวีด้วยกันอยู่
“นายเห็นยอนฮวาของฉันมั้ย” จุนซูหันไปถามชางมินที่เพิ่งเดินเข้ามา
“นอนแล้วมั้งฮะ” ชางมินตอบหน้านิ่งราวกับไม่ได้เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ คนแสนฉลาดหย่อนตัวลงนั่งข้างๆจุนซู แล้วร่วมดูทีวีเหมือนปกติ เพราะถ้าเขาบอกไป พี่จุนซูก็คงโวยวายพ่นไฟอีกระลอก แล้วโทรตามยุนโฮกับยอนฮวาจ้าละหวั่น ก็แหม รายนี้เขาคลั่งยอนฮวาเข้าขั้นโอเว่อร์ไปแล้วนี่นะ เรียกง่ายๆ เป็นโรคยอนฮวาลิซึ่มนั่นเอง
..พี่ยุนโฮสู้ๆนะ ผมเปิดทางให้พี่เต็มที่แล้วนะเนี่ย..
..........................
ความคิดเห็น