ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chepter4 เจ็บปวด..
Chepter4
เจ็บปวด
เจ็บปวด
ความเงียบเกาะกุ่มพวกเขาอยู่ตอนนี้ไม่มีใครปริปากสักคน ทุกคนกำลังตกอยู่ในความเครียด เงินที่พวกเขาหามาก็เอามานับจำนวนว่าครบรึเปล่า
"เฮ้ย..ไอ้ยงกุกมึงอย่าเครียดเว้ย พวกเราต้องช่วยยองแจได้อยู่แล้วน่า"
"อืม.."
ตอบเพียงสั้นๆแล้วยงกุกก็ลุกขึ้นเดินออกไป
"มึงกูคิดถึงยองแจ.."
"กูก็เหมือนกันไอ้แด้มึงอย่าคิดมากเว้ย"
ความเงียบกลับมาเยือนอีกครั้งหลังจากแดฮยอนพูดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[YoungJai Part's]
ตอนนี้ผมอยู่ในรถไฟใต้ดินที่กลุ่มโจรพาตัวผมมาเพื่อรอเขาคนนั้น..คนที่เป็นเพื่อนของผม ผมเชื่อว่าเขาต้องมาแน่ ไอ้พวกกลุ่มโจรคนนึงก็เดินมาหาผมแล้วถามขึ้น
"ไอ้พวกนั้นมันจะมาแน่เหร๊อ.."
"มาสิ!เขาต้องมาแน่"
ผมตอบออกไปอย่างมั่นใจแล้วก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ..เขามาแล้ว! ฮิมชาน แดฮยอน จงออบ จุนฮงและ...ยงกุก พวกนั้นมันกระชากตัวผมขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อให้ยงกุกเห็นตัวผม
"ไหนล่ะ!เงิน$10,000,000ของพวกกู"
"เออ พวกกูไม่ผิดสัจจะหรอก"
ยงกุกพูกออกมาแล้วมองมาที่ผม ทำไมผมรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ..โจรคนนึงเดินออกไปเปิดกระเป๋าเงินของยงกุกดูแล้วมันก็ส่งสัญญารว่ามีเงินครบแล้วพวกมันก็ปล่อยตัวผมไป รู้สึกดีจังที่จะได้กลับไปอยู่กับยงกุก..
[YoungJai Part's end]
เมื่อพวกโจรปล่อยตัวยองแจออกมายงกุกก็เดินเข้าไปหายองแจเพื่อปลอบประโลมแต่..ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเมื่อหัวหน้าโจรสั่งลูกน้องคนนึงยิงไปที่ยองแจ!
ปังงงงงงงงงงง!
เหมือนทุกอย่างเป็นฝันร้ายที่อยากตื่นซะตอนนี้ กระสุนได้พุ่งใส่ยองแจเข้าเต็มๆ ทุกคนต่างตกตะลึงอึ้งโดยเฉพาะ..ยงกุก เมื่อร่างเล็กๆของยองแจล่มลงใจของยงกุกเหมือนแตกสลายลง เมื่อยงกุกควบคุมอารมณ์โกรธไม่อยู่เขายิงพวกโจรอีกฝังด้วยความโกรธ โมโห เสียใจ ทุกอย่างชุลมุนไปหมด ต่างฝ่ายต่างไม่ยองหยุด แต่แล้วเมื่อหัวหน้าโจรคนนึงยิงใส่ยงกุกเข้าไปจุนฮงรีบวิ่งเข้าไปดูทันที แดฮยอนทนไม่ได้จึงเดินออกมากระนัมยิงเข้าไปและแล้วแดฮยอนก็ถูดยิ่งตามๆกันไป ทุกคนถูกยิง ถูกฆ่ากันเอง หัวหน้าโจรเห็นว่าทุกคนทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายตรงข้ามถูกฆ่ากันหมดก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าเงินแล้วหันหลังจะเดิน ยงกุก!ลุกขึ้นมาช้าๆถือปืนแล้วยิงไปที่หัวหน้าโจรคนนั้นเต็มๆ ทุกอย่างเกิดความเงียบขึ้นแม้กระทั้งความเงียบที่อยู่ในใจยงกุกด้วย..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ย..ไอ้ยงกุกมึงอย่าเครียดเว้ย พวกเราต้องช่วยยองแจได้อยู่แล้วน่า"
"อืม.."
ตอบเพียงสั้นๆแล้วยงกุกก็ลุกขึ้นเดินออกไป
"มึงกูคิดถึงยองแจ.."
"กูก็เหมือนกันไอ้แด้มึงอย่าคิดมากเว้ย"
ความเงียบกลับมาเยือนอีกครั้งหลังจากแดฮยอนพูดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[YoungJai Part's]
ตอนนี้ผมอยู่ในรถไฟใต้ดินที่กลุ่มโจรพาตัวผมมาเพื่อรอเขาคนนั้น..คนที่เป็นเพื่อนของผม ผมเชื่อว่าเขาต้องมาแน่ ไอ้พวกกลุ่มโจรคนนึงก็เดินมาหาผมแล้วถามขึ้น
"ไอ้พวกนั้นมันจะมาแน่เหร๊อ.."
"มาสิ!เขาต้องมาแน่"
ผมตอบออกไปอย่างมั่นใจแล้วก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ..เขามาแล้ว! ฮิมชาน แดฮยอน จงออบ จุนฮงและ...ยงกุก พวกนั้นมันกระชากตัวผมขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อให้ยงกุกเห็นตัวผม
"ไหนล่ะ!เงิน$10,000,000ของพวกกู"
"เออ พวกกูไม่ผิดสัจจะหรอก"
ยงกุกพูกออกมาแล้วมองมาที่ผม ทำไมผมรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ..โจรคนนึงเดินออกไปเปิดกระเป๋าเงินของยงกุกดูแล้วมันก็ส่งสัญญารว่ามีเงินครบแล้วพวกมันก็ปล่อยตัวผมไป รู้สึกดีจังที่จะได้กลับไปอยู่กับยงกุก..
[YoungJai Part's end]
เมื่อพวกโจรปล่อยตัวยองแจออกมายงกุกก็เดินเข้าไปหายองแจเพื่อปลอบประโลมแต่..ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเมื่อหัวหน้าโจรสั่งลูกน้องคนนึงยิงไปที่ยองแจ!
ปังงงงงงงงงงง!
เหมือนทุกอย่างเป็นฝันร้ายที่อยากตื่นซะตอนนี้ กระสุนได้พุ่งใส่ยองแจเข้าเต็มๆ ทุกคนต่างตกตะลึงอึ้งโดยเฉพาะ..ยงกุก เมื่อร่างเล็กๆของยองแจล่มลงใจของยงกุกเหมือนแตกสลายลง เมื่อยงกุกควบคุมอารมณ์โกรธไม่อยู่เขายิงพวกโจรอีกฝังด้วยความโกรธ โมโห เสียใจ ทุกอย่างชุลมุนไปหมด ต่างฝ่ายต่างไม่ยองหยุด แต่แล้วเมื่อหัวหน้าโจรคนนึงยิงใส่ยงกุกเข้าไปจุนฮงรีบวิ่งเข้าไปดูทันที แดฮยอนทนไม่ได้จึงเดินออกมากระนัมยิงเข้าไปและแล้วแดฮยอนก็ถูดยิ่งตามๆกันไป ทุกคนถูกยิง ถูกฆ่ากันเอง หัวหน้าโจรเห็นว่าทุกคนทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายตรงข้ามถูกฆ่ากันหมดก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าเงินแล้วหันหลังจะเดิน ยงกุก!ลุกขึ้นมาช้าๆถือปืนแล้วยิงไปที่หัวหน้าโจรคนนั้นเต็มๆ ทุกอย่างเกิดความเงียบขึ้นแม้กระทั้งความเงียบที่อยู่ในใจยงกุกด้วย..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
<<<<<<<<Replay>>>>>>>>
เมื่อพวกโจรปล่อยตัวยองแจยงกุกก็รีบเดินเข้าไปกอดทันที
"ไม่เป็นไร..นายปลอดภัยแล้วยองแจ"
เมื่อสิ้นเสียงยงกุก ตำรวจก็ต่างวิ่งลงมาในรถไฟใต้ดินทันที ยงกุกรีบปล่อยตัวยองแจออกเพราะตกใจ
'ทำไมตำรวจถึงมาที่นี่!?'
เมื่อยงกุกหันมามองยองแจเขาไม่มีอาการตกใจเลยแถมยังยิ้ม..ไม่สิ แสยะยิ้มมากกว่า!อย่างกับผู้ชนะ ทำไม!? คำถามมากมายอยู่ในหัวของยงกุกเต็มไปหมด ตำรวจนายนึงเดิมเข้ามาหายองแจแล้วทำความเคารพแถมยังหยิบตราตำรวจส่งให้ยองแจอีก ยองแจชูมันขึ้นมาต่อหน้ายงกุก
"ผมคือนายตำรวจยู ยองแจผมตามหาคุณมานานแล้วล่ะครับ คุณบัง ยงกุก"
ไม่มีเสียงตอบจากยงกุก ทำไม!ทำไมยองแจถึงต้องหลอกเขา เขาไม่เชื่อ!ไม่เชื่อเด็ดขาด ยองแจยิ้มอีกครั้งแล้วทำความเคารพกับยงกุกก่อนจะเดินหันหลังกลับไป ยงกุกเมื่อได้สติก็วิ่งตามยองแจแต่ก็ถูกพวกตำรวจจับตัวไว้ เขามองยองแจที่เดินนำไปไกลแล้วคิดว่า
'ทำไมยองแจ..ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้!'
"ไม่เป็นไร..นายปลอดภัยแล้วยองแจ"
เมื่อสิ้นเสียงยงกุก ตำรวจก็ต่างวิ่งลงมาในรถไฟใต้ดินทันที ยงกุกรีบปล่อยตัวยองแจออกเพราะตกใจ
'ทำไมตำรวจถึงมาที่นี่!?'
เมื่อยงกุกหันมามองยองแจเขาไม่มีอาการตกใจเลยแถมยังยิ้ม..ไม่สิ แสยะยิ้มมากกว่า!อย่างกับผู้ชนะ ทำไม!? คำถามมากมายอยู่ในหัวของยงกุกเต็มไปหมด ตำรวจนายนึงเดิมเข้ามาหายองแจแล้วทำความเคารพแถมยังหยิบตราตำรวจส่งให้ยองแจอีก ยองแจชูมันขึ้นมาต่อหน้ายงกุก
"ผมคือนายตำรวจยู ยองแจผมตามหาคุณมานานแล้วล่ะครับ คุณบัง ยงกุก"
ไม่มีเสียงตอบจากยงกุก ทำไม!ทำไมยองแจถึงต้องหลอกเขา เขาไม่เชื่อ!ไม่เชื่อเด็ดขาด ยองแจยิ้มอีกครั้งแล้วทำความเคารพกับยงกุกก่อนจะเดินหันหลังกลับไป ยงกุกเมื่อได้สติก็วิ่งตามยองแจแต่ก็ถูกพวกตำรวจจับตัวไว้ เขามองยองแจที่เดินนำไปไกลแล้วคิดว่า
'ทำไมยองแจ..ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้!'
.......................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น