คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องราวที่ 5 : งานเทศกาล
เรื่องราวที่ 5 : งานเทศกาล
ภายในงานรื่นเริง ชายหนุ่มทั้ง2 เดินเข้าไปท่ามกลางผู้คน ทุกสายตาต่างจับจ้องมองที่พวกเขา อาจจะเป็นเพราะชายผู้หนึ่งได้รับตำแหน่งโฮคาเงะ นินจาในตำนาน หรือเป็นเพราะว่าชายหนุ่มอีกคนซึ่งเดินตามหลังเขามา ชายหนุ่มผู้เป็นปฎิปักต่อหมู่บ้าน บัดนี้เขาได้มาร่วมงานรื่นเริงของหมู่บ้านอีกครั้ง ในชุดยูกาตะสีคราม แนบพัดสีแดงไว้ข้างกาย ใบหน้าเนียนสวยของเขาแทบจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่หน้าหวานที่สุดที่เคยเห็นมาในอดีต แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกอายที่จะต้องไปพบกับคนในหมู่บ้านเดิมของตนเอง หัวใจของเขาสั่นไหว เต้นรัว ราวกับมีกลองมาอยู่ข้างในอก มือทั้ง2ข้างกำชายชุดไว้แน่น จนร่างสูงข้างหน้าเริ่มรู้สึกว่าร่างบางเริ่มเงียบไปตั้งแต่เขาเข้ามาในงาน เขาจึงจับมือของร่างบางไว้พลางพูดไป
“นายกังวลอะไรอยู่มาดาระ เห็นนายเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว” ร่างสูงถามด้วยความกังวล
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกอึดอัดเฉยๆ”
“งั้นก็จับมือฉันไว้สิ นายจะได้ไม่รู้สึกแปลกๆ”ร่างสูงยิ้มให้จางๆกับร่างบาง
“อืม…”
“ไปดูตรงซุ้มของเล่นกันดีกว่านะ”
“อึม”
“นายเป็นอะไรดูไม่ค่อยดีเลย” ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วงเพราะไม่เคยเห็นร่างบางเป็นเช่นนี้มาก่อน
“…”ร่างบางไม่ตอบอะไร เพียงแค่สบตากับร่างสูงแค่นั้นเขาก็เข้าใจว่าร่างบางรู้สึกอย่างไร
“งั้นไปเถอะมาดาระ”
………………………….
ที่ซุ้มขายหน้ากาก
“มาดาระ หน้ากากอันนั้นเหมาะกับนายมากเลยนะ”
“อันไหนหรอ”
“นั่นไง อันบนสุดหน่ะ” ร่างสูงชี้ไปที่หน้ากากสุนัขจิ้งจอกกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มาดาระมองอย่างพิจารณาอย่างเคร่งเครียด ร่างสูงเมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังพิจารณาอย่างเคร่งเครียดเขาจึงหัวเราะออกมาในท่าทางของร่างบาง
“นายขำอะไรหน่ะ”
“เปล่า แค่เห็นว่านายมองหน้ากากนั่นนานมากเกินไปแล้วนะ”
“แค่เห็นว่ามันสวยดี แต่บังเอิญว่ากระเป๋าสตางค์ฉันอยู่บ้าน”
“ฮึๆ งั้นฉันซื้อให้ นายหยิบมันลงมาสิ”
ผ่านไป5นาที
“ฮึบ…ฮึบ..”
“ท่าจะยากแฮะ ไหวป่าว”
“แน่นอน ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้”
“งั้นหยิบได้รึยัง”
“พยามอยู่น่า”
“งั้นกระโดดให้สูงกว่านี้สิ รึว่านายเตี้ยเกินไป”
“นี่ฉันกระโดดได้แค่นี้นายจะเอาอะไรมาก และฉันก็ไม่ได้เตี้ยมากกว่านายมากเท่าไหร่หรอก”
“งั้นฉันหยิบให้ก็ได้”
“ปู๊ๆ” เสียงร่างบางทำปากป่องออกมา ทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเขา
“ครับ รบกวนเอาอันนี้นะครับ”ร่างสูงตะโกนบอกเจ้าของร้าน
“โอ้ นั่นเป็นหน้ากากที่เหมาะมากกับคุณผู้หญิงคนนั้นนะครับ ว่าแต่ทำไมเขาถึงแต่งตัวเป็นผู้ชายล่ะครับ”
“คือว่าเขาเป็นผู้ชายนะครับ แต่ก็ไม่แปลกหรอกครับที่คุณจะคิดว่าเป็นผู้หญิง”
“โอ้!!หรอครับ ขออภัยครับ บังเอิญว่าเขาเป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากหน่ะครับผมจึงนึกว่าเป็นผู้หญิง”
“แฮะๆก็งั้นแหละครับ ผมขอซื้อหน้ากากอันนี้แหละครับ”
“งั้นผมให้ฟรีเลยละกันนะครับ เพื่อเป็นคำขอโทษแก่เขานะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ว่าแต่ทำไมคุณหน้าตาคุ้นๆจังเลยนะครับ”
“คือว่าผมเป็นโฮคาเงะรุ่นที่1ของหมู่บ้านนี้หน่ะครับ”
“โอ้!!งั้นหรือครับ แล้วเขาคนนั้นคงเป็นเพื่อนของคุณสินะครับ”
“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ”
“ครับโอกาสหน้ามาใหม่นะครับ”
………………………………………………………….
ในเวลาต่อมา
“มาดาระสวมมันดูสิ”
“เป็นไงบ้างล่ะหน้ากากนี้”
“เข้ากับนายมากเลยหล่ะ แต่นายใส่ให้มันอยู่ด้านข้างจะดีกว่าโดยเฉพาะให้มันอยู่ด้านที่ผมนายปิดตาข้างนั้นอยู่”
“งั้นก็ได้”
“ฮึๆๆนายใส่อย่างนี้ยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่เลยนะ”
“นายอย่าอำเล่นแบบนี้สิ”
“งั้นก็ได้”
พวกเขาเดินไปตามทางเรื่อยๆผ่านสีสันของงานเทศกาลที่ชวนให้ลุ่มหลง แต่ว่าร่างบางไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งพวกนี้แล้ว มันดูเป็นของล่อตามากสำหรับพวกคน ยกเว้นเขา แต่ว่าดวงตาข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถูกปิดด้วยหน้ากากกลับไปหยุดจ้องอยู่ที่ร้านขายขนมร้านหนึ่ง มันเป็นร้านเล็กๆพอที่จะให้คนมองเห็นได้ ขนมที่มีสีสันฉูดฉาดได้พาตาของเขาไปหยุดอยู่ที่ “แอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล “สีแดงลูกโตน่ากิน ดูเหมือนร่างสูงจะเข้าใจความคิดของร่างบางเขาจึงพาร่างบางไปดูตรงร้านขายของนั้น
“จะรับอะไรดีครับ”
“ขอเป็นแอ๊ปเปิ้ลเชื่อมน้ำตาล1ลูกครับ”
“ไม่ เอามา2อัน” ร่างบางพูดเสียงเย็นจนทำให้ร่างสูงผวา
“งั้นเอามาตามที่เขาบอกละกันครับ”
“ครับๆ ว่าแต่พวกคุณดูเหมือนสามีภรรยากันจังเลยนะครับ”
“มันคงเป็นไปไม่ได้นะครับ เพราะเขาเป็นผู้ชาย”
“เอ๋ นั่นเขาเป็นผู้ชายงั้นหรือครับ แต่ว่า..”
“ครับ ผมรู้ว่าคุณจะบอกว่าเหมือนผู้หญิงมากนะครับ”
“ครับ งั้นทำไมไม่ลองไปตรงซุ้มแต่งตัวตรงนั้นล่ะครับ น่าสนใจดีนะครับ”
“ครับ ขอบคุณที่แนะนำครับ”
“ นี่แอ๊ปเปิ้ลของคุณทั้ง2ครับ”
“ขอบคุณครับ”ร่างบางพูดก่อนจะรับแอ๊ปเปิ้ลมาจากคนขายของ
“ขอให้สนุกนะครับ”
………………………………..
บริเวณลานกว้าง
“อะ ฮาชิรามะ “ร่างบางยื่นอมยิ้มมาให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“ขอบใจ ว่าแต่ทำไมนายดูเงียบๆจังวันนี้”
“….”ร่างบางไม่ตอบเพียงแค่เอาหน้ากากมาปิดไว้เพื่อปกปิดใบหน้าของเขา
“เป็นอะไรหน่ะ มาดาระ”
ฮาชิรามะเป็นหน้ากากของร่างบาง ปรากฏว่าเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือร่างบางกำลังร้องไห้ แววตาเขาในตอนนี้ดูไร้ซึ่งทุกสิ่ง แต่ว่าจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อไม่มีอะไรที่ทำให้เขาทุกข์ใจนี่หน่า
“มาดาระ”
“อึก..นายหน่ะ..เข้าใจบ้างหรือเปล่า…ฮึก….เวลาคนโดนมองและดูถูกด้วยสายตาเหยียดหยามหน่ะ…ฮึก….มันเจ็บนะ…เกลียดชังก็รู้อยู่ว่าเกลียด…แต่ทำไมถึงต้องมองดูด้วยสายตาแบบนั้นด้วยล่ะ….ทำอะไร..ไม่ได้… ถึงได้แต่คอยมองค้อนคนอื่นหรอ”
“เอาน่าอย่างน้อยนายก็ยังมีเพื่อนร่วมทุกข์อยู่กับนายทั้งคน”ฮาชิรามะโอบแขนคล้องคอมาดาระไว้ เขาเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าอมทุกข์แต่เมื่อได้เห็นร่างสูงยิ้มอยู่เป็นเพื่อนถึงค่อยรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวลอยู่ในเมือ่ถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งโฮคาเงะจะมาตีสนิทกับพวกนอกคอกอย่างเขาทำไม
“นายไม่รู้สึกรังเกียจฉันหรอ”
“บ้าหรือไงใครเขาดูกันที่ศักดิ์ศรี แค่นายจริงใจต่อฉันเราก็เป็นเพื่อนกันได้แล้ว”
“อืม….งั้นไปตรงซุ้มแต่งตัวกับดีกว่าน่าจะสนุกนะ”
“เอางั้นก็ได้ แต่ว่านายห้ามร้องไห้แล้วนะมาดาระและก็กินแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลให้หมดด้วย”
“ก็ได้ จะกินให้หมดไม่ให้เหลือไว้เลย” มาดาระยิ้มแย้มเหมือนเด็กน้อยดีใจที่ได้ของเล่น แต่บัดนี้ไม่ว่าใครจะมองเขาว่าอย่างไรเขาก็จะไม่สนใจอีกแล้วในเมื่อมีเพื่อนที่ดีและจริงใจกับเขาอย่างฮาชิรามะอยู่ทั้งคน มาดาระวิ่งไปนำหน้าก่อนโดยที่ไม่ได้สังเกตว่าฮาชิรามะกำลังหน้าแดงเพราะรอยยิ้มของมาดาระอยู่เช่นกัน
………………ณ ที่แห่งหนึ่งในงานเทศกาล
“คิดว่ายังไงบ้างกับ2คนนั้นนี่” บุคคลปริศนารวมกล้องส่องทางไกลออกจากตาแล้วคุยกับคู่หู
“ก็รู้สึกว่าพี่จะเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆให้กับเจ้ามาดาระหน่ะสิ”
“แหมนายก็ วันนี้เรามาเล่นเกมเอาใจช่วยสวีตวี้ด วิ้ว กับ2คนนั้นดีไหม”
“เธอจะทำอะไรก็ทำไปเถอะมิโตะ ฉันไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเจ้าพวกนั้นดีกว่า”
“แหมโทบิรามะ หรือว่าไม่มีน้ำยาพอที่จะไปช่วยให้พี่ชายมีความสุขกับคนรักได้”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“งั้นก็แสดงห็เห็นสิว่าตัวเองหน่ะไม่ได้ป๊อด”
“งั้นเธอก็ควรจะรู้ว่าอย่ามาทำให้ฉันโกรธนะ มิโตะ ไม่งั้นจะเจอแบบนี้”
“ว้าย!!ปล่อยฉันลงนะโทบิรามะ”
“ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะบอกว่าฉันไม่ได้กระจอก และก็ถ้าอยากท้าฉันก็ควรจะมาทำด้วยกันกับฉันด้วย”
“โอ้พระเจ้า เจ้าโทบิรามะเกิดอะไรขึ้นกับเขาอีกล่ะเนี่ย ToT”
…..……………………………………………….end5………..
ความคิดเห็น