คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องราวที่ 4 : การอาบน้ำที่แสนนาน
เรื่องราวที่ 4 : การอาบน้ำที่แสนนาน
หลังจากกลับมาจากห้างก็คงไม่มีอะไรมาก ทุกสิ่งดูเป็นปรกติทุกอย่าง ยกเว้นภายในตัวผม ดูเหมือนว่ามิโตะจะเทน้ำยาแปลกๆเข้าไปในร่างกายผม รสชาติออกหยึยๆชะมัด ผมไม่เชื่อหรอกว่าเป็นยาแก้ความดันหน่ะ ก็ดูสิทั้งสีทั้งรสชาติ มันบ่งบอกว่าอาจจะเป็นยาพิษก็ได้ เอาเถอะคืนนี้เราต้องไปงานฉลองเข้าฤดูใบไม้ผลิด้วยนี่หน่า =_= เฮ้อ…ลองไปค้นดูในตู้ดีกว่าเผื่อจะมีชุดหลงเหลืออยู่บ้าง
ยังดีที่ฟ้ายังประทานพรมาให้ มันยังเหลือชุดอยู่1ชุดพอดี แต่ว่าชุดนั้นมัน …. ชั่งเถอะคงไม่มีอะไรมากหรอก ใส่ๆไปก็พอ ให้เป็นแค่พิธีการแค่นั้นแหละ หวังว่าคงจะไม่มีใครสังเกตหรอกมั้ง เอาเถอะตอนนี้เย็นแล้วรีบไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าน่าจะดีกว่า
ภายในห้องน้ำ
อึม…จะว่าไปก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าน้ำนั้นมีอะไรผสมอยู่ ถ้าเป็นยาพิษล่ะ ปัดโถ้!มัวคิดมากอยู่ได้ รีบๆอาบรีบขึ้นน่าจะดีกว่า ถ้าเกิดว่าเจ้าฮาชิรามะมาตามถึงบ้านจะว่าไงล่ะ บานล็อคประตูห้องน้ำยิ่งเสียอยู่ด้วย เดี๋ยวคงต้องหาเวลาซ่อมแล้วล่ะมั้ง อีกอย่างคือผมลืมเสื้อผ้าไว้ในห้องนอน ดังนั้นถ้าเวลาจะไปแต่งตัวคงต้องแอบตะล่อมๆไปสินะ ห้องน้ำเรานี่ช่างดูดีไปหมดทุกมุม ไหนจะเป็นธรรมชาติที่สวยงามรอบด้าน ไหนจะเป็นพวกแสงไฟนีออนที่ติดๆดับๆอีก แถมกับกลิ่นหอมอโรมาที่ลอยมาตามลมอย่างหวิวๆอีก เอาง่ายๆคือห้องน้ำผมเป็นห้องน้ำกลางแจ้ง ไม่ต้องคิดอะไรมาก มันห่างจากบ้านผมไปประมาณ 2เมตร เพราะงั้นไม่ต้องสงสัยหรอกว่าถ้าลืมเอาเสื้อผ้ามาผลจะเป็นอย่างไร
“ก๊อกๆๆ” หึมเสียงใครเคาะประตูห้องน้ำไม้ไผ่ของผมล่ะถ้ามันพังลงมาจะให้จ่ายค่าเสียหายเลย
“นั่นใคร”ยังมีหน้าไปถามเขาอีกนะ
“ฉันไงมาดาระ ฮาชิรามะไง “ อ้อ !!แกจะมาแอบดูฉันอาบน้ำหรือไง
“มีเรื่องอะไร”
“ก็ตอนนี้มันเย็นแล้วได้เวลาไปงานเทศกาลแล้วไง นายยังอาบน้ำไม่เสร็จรึไง”
“เออ ว่าแต่ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม”
“มีอะไร”
ซ่า..ซ่า เสียงน้ำกระเพื่อมเป็นเหตุให้คนที่รอตั้งข้อสงสัยว่า เขาคงกำลังเดินมาหาล่ะกระมัง แต่ว่าเขามีอะไรด่วนถึงกับใช้ให้เขาไปช่วย ว่าแต่เรื่องอะไรนะ
“คือว่า..”ผมค่อยๆแง้มบานประตูออก ทำให้คนข้างหน้าผงะเล็กน้อยที่เห็นผมยังไม่แต่งเสื้อผ้า มีแค่ผ้าเช็ดตัวผูกเอวอยู่แค่ผืนเดียว ก็แหงล่ะ ใครมันจะไปใส่ได้ทันล่ะ ยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยด้วย
“อ้าวนายยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรอ นี่ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะ”
“หวา!!มิโตะ มาทางไหนเนี่ย” เล่นมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะ และเธอก็เป็นผู้หญิงหัดรู้จักเกรงใจบ้างสิ นี้เวลาอาบน้ำนะ
“มาทางเดียวกับฮาชิรามะ และก็ โทบิรามะ” ผมลองหันไปตามทางก็เห็นโทบิรามะยืนกอดอกเขาอย่างไม่พอใจ ท่าทางจะรอนานแฮะ
“หา !! นายมาทำไม”
“ก็แค่มายืนรอเพื่อนพี่ชายที่อาบน้ำอืดอาดก็แค่นั้น” หนอย!! ผมอาบน้ำยังไม่ถึง5นาทีก็หาว่าอาบน้ำนาน บ้านนายอาบวันละกี่นาทีกัน
“เอาน่าๆว่าแต่นายมีอะไรจะให้ช่วย”สรุป คือ คนที่เป็นฝ่ายเงียบมาโดยตลอดต้องมาคอยห้ามทับของพวกเรา
“ยื่นหูมาสิ”
“มีอะไร”
“คือว่านายช่วยไปเอาเสื้อผ้าฉันที่ชั้น2มาให้หน่อยสิ “
“….อึ้ง”<<<<<ฮาชิรามะ
“นายลืมของแบบนั้นไว้ได้ยังไง”
“ไปหยิบให้หน่อย เร็วๆ เดี๋ยวฉันยืนรอจนปอดบวมกันพอดี”
“คร้าบๆ นายท่าน”
……..ผ่านไป5นาที
ระหว่างรอผมก็อาบน้ำเสร็จพอดี ไม่มีขาดเหลือ เพียงแต่ว่าเมื่อไหร่เจ้านั่นถึงจะเอาของมาให้สักทีเนี่ย!!!
“อ่า…เอามาให้แล้ว โทษทีที่ไปนาน”
“อืมขอบใจ”
ฮาชิรามะก้มหน้าลงมาข้างๆหูแล้วกระซิบให้ผมฟังเบาๆ
“ชุดนายนี่ขาดเป็นรอยยาวออกมาซะสวยเลยนะ แถมยังขาดตรงนั้นอีก”
“นาย…เห็นด้วยหรอ”
“แน่นอน แต่ว่าฉันซ่อมให้เสร็จแล้วล่ะ หายห่วงได้ แต่ว่า..”
“แต่ว่า”
“มันดูเหมาะกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชายอีกนะ ชุดนี้หน่ะ”
“นาย..คิดว่างั้นหรอ”
“อึมแน่นอน แต่ถ้านายใส่คงจะสวยมากแน่ๆ”
“งั้นฉันจะลองดูกับคำว่าสวยของนาย”
ผ่านมา10นาที
“เฮ้!!มาดาระ ยังไม่เสร็จรึไง”
“เสร็จแล้วๆบ่นอยู่ได้”
ร่างบางออกมาในชุดยูกาตะสีครามอ่อน ปะปนไปด้วยกลิ่นหอมฟุ้งของดอกไม้จากห้องน้ำ ผิวหน้าหวานละมุนกลมกล่อมทำให้รู้สึกว่ากลมกลืนเข้าไปกับชุดที่ใส่ ผมสีนิลยาวสลวยของร่างบางมีแต่ละอองน้ำเปียกปอนเหมือนว่าเขาเป็นเด็กหญิงตัวน้อยท่าทางไร้เดียงสา ไม่ยอมเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นัยน์ตาของร่างบางดูมีประกายออกมามากกว่าทุกๆวัน อาจเป็นเพราะเขาพึ่งอาบน้ำเสร็จก็ได้ ขนตาเงางามของเขายาวพริ้วออกมาราวกับเด็กผู้หญิงไม่มีผิด หน้าตาตอนเขินอายของร่างบางดูเหมือนว่าจะยิ่งทวีคูณมากยิ่งขึ้นเมื่อเวลาที่ร่างสูงคอยจับจ้องเขา แก้มสีขาวของเขาค่อยๆเผยให้เห็นสีชมพูจางๆเล็ดลอดออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูเข้ม
“คือว่า..นายจะจ้องฉันอีกนานมั้ยฮาชิรามะ”เสียงนุ่มๆละมุนหวานของร่างบางทำให้เรียกสติของร่างสูงกลับมาได้ทันพอดี
“นายดู..สวยมาก”
“นี่ฉันเป็นผู้ชายนะ นายจะมาหาว่าฉันสวยได้อย่างไร”เสียงของร่างบางแฝงความหงุดหงิดไว้เพียงเล็กน้อย แต่ว่าในสายตาของร่างสูงคงจะเป็นการเรียกเสน่ห์ออกมาจากคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น เวลาเขาโกรธยิ่งทำให้ดูน่ารักมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก
“นายควรจะถอดถุงมือออกนะมันไม่เข้ากับชุดเลย”
“ถอดก็ได้ วันนี้ฉันจะไม่เอาอุปกรณ์นินจาไปนะ”
“อ่า..งั้นไปได้แล้ว คนอื่นเขารอเธออยู่นะ องค์หญิง”
“นายกลัวว่าจะไม่ได้ตายดีหรือไง “
“ป่ะ ไปกันเถอะ มาดาระ “
“อึม..”รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าของร่างบาง เป็นที่พึงพอใจเป็นอย่างมากแก่ร่างสูง
พวกเขาเดิมไปพร้อมๆกัน ตามทางดินที่ลาดชัน ตรงเข้าไปภายในเมืองถึงแม้ว่าจะมีผู้คนส่วนใหญ่แปลกใจที่ได้เห็นตระกูล อุจิวะมาเดินอยู่ตามงานเทศกาลธรรมดา โดยเฉพาะอุจิวะ มาดาระ ผู้หยิ่งทะนงตัวสูงอย่างเขา แต่บัดนี้ไม่ว่าใครต่างก็ต้องให้ความนับถือเขาในฐานะแขกผู้มาร่วมงานรื่นเริงในครั้งนี้ด้วยความไม่เต็มใจอย่างไม่มากนัก เพราะพวกเขายังจดจำภาพเรื่องราวในสงครามได้อย่างดี แต่ถึงแม้ว่าอย่างไร เขาก็ยังคงเป็นผู้มีความผิดติดตัวเป็นอย่างมาก และยังเป็นผู้ที่ได้ถูกตีตราไว้แล้วว่าเป็นพวกนอกคอก ดังชื่อของเขา “มาดาระ หรือก็คือ จุดด่าง”บนแผ่นกระดาษใบหนึ่งนาม”โคโนฮะ”
…………………………………………………………………….End4…
ความคิดเห็น