คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องราวที่ 3 : เรื่องวุ่นๆเมื่อพบมิโตะ
เรื่องราวที่ 3 : เรื่องวุ่นๆเมื่อพบมิโตะ
“หืม..เกิดอะไรขึ้น” นี่ผมเผลอหลับไปงั้นหรอ แถมเดี๋ยวนี้ชักจะเริ่มฝันเป็นตุเป็นตะไปซะแล้ว - -“ เอาเถอะมันก็แค่เรื่องในอดีต ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก แต่ว่าทำไมถึงได้ฝันเรื่องนี้กันล่ะ ?? ราเม็งยังกินไม่หมดเลยนี่หน่า ต้องรีบกินซะแล้ว อืดไปหมดแล้วเนี่ย!!
“ซู้ด…” งึมๆๆ ว่าแต่ทำไมรสชาติมันจืดลงเรื่อยๆ สงสัยคงอืดล่ะสิ วันนี้ก็คงเหมือนวันอื่นๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ยกเว้นว่าตอนกลางคืนมีต้อนรับงานฤดูใบไม้ผลิแค่นั้นแหละที่วันนี้มันพิเศษกว่าวันอื่นนิดหน่อย ส่วนชุดที่จะใส่ไปคืนนี้ก็ชุดยูกาตะเหมือนเก่านั้นแหละ ค่าใช้จ่ายก็คงไม่มากหรอก (มั้ง) ส่วนบุคคลที่ต้องไปเจอก็คงอาจจะเป็นพวก….เฮ้อไม่อยากคิดเอาเสียเลย ช่างเถอะเรื่องนั้นเอาไว้ที่หลัง วันนี้ไม่มีภารกิจ ก็ใช้เวลาที่เหลือเข้าไปเดินเล่นในหมู่บ้านล่ะกัน
เวลา10.00น. ณ หมู่บ้านโคโนฮะ
“ต๊อก..แต๊ก…”ผมเข้ามาเดินหาอะไรซื้อข้างในหมู่บ้านเล็กๆน้อยๆ ในหมู่บ้านรู้สึกว่าจะซ่อมอะไรต่ออะไรเสร็จไปมากแล้วนะ ทุกอย่างดูเหมือนเดิม แทบจะไม่รู้สึกต่างจากเดิมเลย ผมเดินเข้าไปเรื่อยๆในระยะสายตาของผมดันไปสะดุดตากับรูปปั้นโฮคาเงะทั้งหลาย ผมมองเห็นรูปของเจ้าฮาชิรามะอยู่เด่นเป็นสง่ามาแต่ไกล แต่รู้สึกเหมือนมันจะสะเทือนเรื่องราวในอดีตที่ผมเคยทำเอาไว้เลย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคง นับถือผมในฐานะเพื่อนอยู่ นั่นคงเป็นเหตุผลๆหนึ่งที่ทำให้ผมอยากจะมีชีวิตอยู่โดยที่ไม่ต้องโดดเดี่ยวล่ะนะ
^-^<<<<o-o เอ๊ะ!!นั่นมันเจ้าฮาชิรามะนี่หน่า ไปซ่อนก่อนดีกว่า เดี๋ยวถ้ามันรู้ว่าเราแอบเข้ามาในหมู่บ้านจะเป็นเรื่องใหญ่
ในซอกข้างทางเล็กๆ
ฮู่ว!!กว่าจะหลบพ้น เล่นเอาแทบแย่เลย งั้นแอบส่องดูตรงช่องนี้ละกัน(นับวันๆนายชักจะคล้ายกับขโมยขึ้นมากแล้วนะ- -“)
เจ้าฮาชิรามะมากับใครล่ะนั่น!!ผู้หญิงผมแดง..หน้าหมวย…นั่นมัน..มิโตะนี่หว่า!!!มาได้ไงเนี่ย !! อุตส่าห์จะมาซื้อของแต่ทำไมต้องแอบหลบๆซ่อนๆด้วยหว่า ถ้าจะไปซื้อก็คงจะต้องไปแบบเปิดเผย
ไม่ได้ๆ!จะไปแบบเปิดเผยไม่ได้ เสียฟอร์มแน่ๆอุตสาห์บอกว่าจะไม่มาในเมืองนี้อีกแล้วนี้หน่า แต่ว่า แล้วเมื่อไหร่นายจะได้ไปซื้อของล่ะ โธ่ๆๆๆเอาไงดีหว่า ออก ไม่ออก ออก ไม่ออก ออกก็ออกโว้ย!!
“นั่นมันมาดาระนี่หน่า” ซวยแล้วจะใส่เกียร์หมาไม่ทันแฮะ โดนเห็นซะแล้ว ///ค่อยๆหันหน้าไปหา
“นายเรียกฉันทำไม”
“เข้าหมู่บ้านมาทำไมล่ะ ไหนบอกว่าจะไม่เข้ามาไง “แน่ะจำได้อีก
“ของที่บ้านหมดล่ะ ก็แค่จะมาซื้อเฉยๆ ไม่ได้มาทำไรหรอก”ก็แค่มาสำรวจหมู่บ้านเล็กน้อย..
“หรอ ก็นึกว่ามาทำอะไรซะอีก ว่างั้นมั้ยมิโตะ”
“นั่นสินะมาดาระ นึกว่าจะมาก่อนเหตุร้ายอีก ตกใจหมด เห็นทำท่าจะวิ่งเมื่อกี้”อ๋อหล่อนมองตามทันด้วยหรอไม่อยากจะเชื่อว่าหล่อนสังเกตุ
“เธอสังเกตเห็นด้วยหรอว่ามาดาระยืนอยู่ตรงนั้น”
“แน่นอน!!ฉันเห็นเขากำลังมองดูรูปปั้นนายอยู่หน่ะ ฮาชิรามะ”
“เรื่องจริงสิ!! ว่าแต่นายมองทำไมล่ะ หรือว่ากำลังคิดอะไรอยู่”
“เปล่า ไม่มีอะไร แค่คิดว่าโฮคาเงะ ได้สืบทอดรุ่นสู่รุ่นมาโดยตลอด แต่ทำไมถึงไม่มีการจัดวันเฉลิมฉลองโฮคาเงะขึ้นมาบ้าง ในฐานะที่ทำงานหนักยังไงล่ะ” มั่วเข้าไปมาดาระ
“ก็น่าสนใจดีนะ ฉันลองไปยื่นความคิดเห็นให้กับซึนาเดะดีกว่าน่าจะได้คำตอบดีๆกลับมานะ” นายเอาจริงดิ ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆเอง
“งั้นฉันไปซื้อของก่อนดีกว่า ” ต้องรีบหาทางออกโดยด่วนก่อนที่มิโตะจะดักผมไปซะทุกทาง
“นี่จะว่าไปของที่บ้านเราก็ใกล้จะหมดแล้วนี่ ไปซื้อของกันหน่อยเถอะนะ “
“นั่นสิ งั้นฉันไปด้วยล่ะ รบกวนด้วยนะมาดาระ”
“อือ…”อ้าก!!!มิโตะเธอพูดอะไรของเธอกันแน่ มิโตะ!!
และแล้วผมก็ต้องยอมรับไปด้วยความไม่เต็มใจอย่างสูงส่ง…
…………………………………………………….
ณ ห้างแห่งหนึ่ง ใกล้ๆหมู่บ้านโคโนฮะ
“ในที่สุดก็มาถึงซักที เหนื่อยชะมัด” แค่นี้ก็บ่นปัดโธ่ เป็นนินจารึเปล่าเนี่ย
“ฉันจะไปดูมุมอย่างอื่นกับมาดาระนะ นายคอยอยู่ตรงนี้ละกัน ฮาชิรามะ”
“อ่า ฉันไปกับเจ้าโทบิรามะก่อนละกัน”
“อ้าว!!เขามาด้วยหรอ”
“ก็อยู่ข้างหลังเธอมาตลอดไงมิโตะ”
“ว้าย!!หัดมาให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิ” เออ ว่าแต่เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า
“ถ้ามาแบบนั้นจะเรียกว่าเป็นนินจาได้ไงล่ะ”นั่นสิ ถูกของเขา
“งั้นฉันจะไปกับมาดาระล่ะกัน นายไปกับพี่ของนายล่ะกันนะ”
“เออ มีอะไรก็อย่าเรียกล่ะกัน”
“ได้ ไปกันมาดาระ” นี่ ผมตกลงกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบ
………………………..
ที่ไหนซักแห่งในในห้าง
“นี่เธอลากฉันเขามาเอี่ยวอะไรกับเธอด้วย “
“เอาเถอะน่า ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่ะ +_+” หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายหรอกใช่ไหม แล้วดูตาสิน่าวางใจมาก
“นายหน่ะชอบฮาชิรามะใช่ไหม”นั่นไงว่าแล้วต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับฮาชิรามะ แต่ว่าถ้าถามว่าผมชอบเจ้านั่นหรอ…ถามว่าผมชอบเจ้านั่นหรอ!!ยัยบ้าที่ไหนเข้าสิงให้เธอกล้าพูดขนาดนี่เนี่ย
“ว่าแต่ถามทำไม -///////- “
“ก็เพราะฉันเห็นว่านายคอยแอบมองเจ้านั่นอยู่ตั้งหลายครั้งนี่ แถมเวลาที่ฉันเข้าใกล้เขานายยังทำท่าเหมือนกับกำลังแผ่รังสีออกมาแหละ พูดแล้วน่ากลัวชะมัด ตกลงนายชอบรึเปล่า” นี่ผมแสดงให้เห็นชัดขนาดนั้นเลยหรอ….
“ก็อ่ะนะ…มันเกินคำว่าเพื่อนไปซะแล้ว แต่ว่าหมอนั่นยังไม่รู้หรอก”
“ฉันรู้เจ้านั่นความรู้สึกช้าจะตายไป แต่ว่านายชอบเจ้านั่นสินะ”
“และเธอห้ามแย่งไปด้วย!!”
“รู้น่า ฉันต้องการให้นายทำอะไรสักอย่างนึงให้หน่อย”
“อะไร หวังว่าคงจะไม่ได้ทำอะไรที่มันเป็นอันตรายมาหรอกนะ”
“ฉันจะให้นายกินน้ำนี่เข้าไปหน่อย มันเป็นน้ำของเจ้าโทบิรามะ ฉันจะซ่อนมันไว้โดยให้นายกินเข้าไปเนี่ยแหละ”
“มันไม่อันตรายใช่ไหม”
“ถ้ามันไม่อันตรายฉันคงกินเข้าไปแล้วล่ะ” อ๋อแสดงว่ามันอันตราย ยัยบ้าใครให้เธอเอามาให้ฉันกิน ฉันยังไม่อยากจะไปลงหลุมเร็วนะ
“น่านะ ไม่ถึงชีวิตหรอก”
“ไม่เอาล่ะเชิญเธอกินคนเดียวเถอะ”
“โอ๊ะ!!นั่นมันขนมโปรดนายหน่ะ”
“ไหน!!”ผมหันขวับ ในจังหวะที่ผมเผลออ้าปากเธอก็เทของเหลวสีใสให้ไหลเข้าปากผมด้วยความเร็ว จนแทบจะสำลัก
“เสร็จล่ะ มาดาระ “
“ตกลงมันเป็นยาอะไรกันแน่ ตอบฉันมามิโตะ”
“ยาแก้ความดันสูงหน่ะ ฉันแค่จะให้นายกินสักหน่อย บังเอิญว่าเจ้าโทบิมันบอกข้อมูลให้มาแค่นี้”
“หรอ คงไม่ถึงตายหรอกมั้ง”
“ ไม่รู้สิ งั้นก็ไปจ่ายของก่อนเถอะก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะสงสัยจะดีกว่า เก็บขวดนี้เอาไว้ด้วยล่ะ อย่าให้เจ้าโทบิรามะเจอล่ะ”
“อืม”
………………………………………………………..
ทางด้านนั้น…
“พี่ชายตกลงเรื่องที่ผมให้ไปตามหานั่นไปถึงไหนแล้ว”
“ใจเย็นๆน่ายังไงก็ค่อยๆหาเถอะ”
“ไม่ได้หรอกพี่ ถ้าใครเผลอกินเข้าไปคงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ”
“แล้วไงล่ะ “
“พี่ก็รู้จักคิดบ้างสิ ผลของยานั่นล่ะ”
“เฮ้อ เดี๋ยวค่อยๆตามหาก็คงจะเจอแหละ”
“ไม่ได้นะพี่ น้ำยานั่นหน่ะผลของมัน….แถมในนั้นยังมีไอ้นั่นผสมอยู่ด้วย”
“นั่นสิ..คงเกิดเรื่องที่ผืดธรรมชาติขึ้นมาอีกเป็นแน่”
“รีบตามหาให้เจอโดยเร็วก่อนที่จะมีใครเผลอกินเข้าไป”
“อึมเอางั้นก็ได้”
……………………………………………………………………………….end3
ความคิดเห็น