คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องราวที่2 :อดีต
เรื่องราวที่ 2 :อดีต
In kitchen …
“…….” ไม่มีเสียงโต้ตอบใดๆจากห้องครัว จะไม่ให้มาดาระอึ้งได้อย่างไร ในเมื่ออาหารที่ฮาชิรามะ เพื่อนของเขาซื้อมามีแต่ ราเม็งถ้วยทั้งนั้น แต่ก็เป็นโชคดีที่เขายังพอซื้ออย่างอื่นมาบ้าง อาทิ ข้าวสาร ปลา และก็พวกผักต่างๆ ช่วยไม่ได้ งั้นเช้านี้กินราเม็งละกัน
“ถ้าจะให้กินราเม็งกันขนาดนี้อีกหน่อยร่างกายผมคงจะได้กลายเป็นเส้นราเม็งแน่ๆ - -“ ” ร่างบางคิด
พัดลมเดี๋ยวนี้รู้สึกว่าจะไม่ค่อยได้ใช้งานแล้ว งั้นก็ถอดปลั๊กทิ้ง โทรทัศน์ไม่มีอะไรดีเลยงั้นก็ถอดปลั้กทิ้ง บ้านเราเดี๋ยวนี้ชักจะไม่ต้องจ่ายค่าไฟมากเท่าไหร่นะ แต่ว่าตั้งแต่เจ้าฮาชิรามะมาเยี่ยมนี่ รู้สึกว่าค่าไฟชักจะมากขึ้นแฮะ โดยเฉพาะกับข้าวที่ซื้อมามักจะเป็นของสดมากกว่าของแห้ง(ยกเว้นราเม็งเพราะว่ามันเป็นของแห้งที่มีจำนวนมาก) ดังนั้นตู้เย็นเลยกลายเป็นแหล่งจ่ายค่าไฟประจำบ้านไปโดยปริยาย
“วี้-“ น้ำคงจะสุกแล้วล่ะมั้ง เดินไปปิดแก๊สก่อนล่ะกันเดี๋ยวค่าไฟขึ้น แล้วเราจะลำบาก
“มาดาระ ฉันเก็บกวาดห้องให้เสร็จแล้วนะ ห้องนายรกยิ่งกว่า รูหนูซะอีก “
“ช่วยไม่ได้ก็ฉันไม่มีเวลามาเก็บห้องนี้หน่า ไหนจะต้องไปทำภารกิจอีก ไหนจะต้องไปส่งเอกสารอีก ใครมันจะไปมีเวลามาเก็บห้องขนาดนั้นล่ะ” นี้ผมดูเหมือนกับว่าเป็นพวกชอบเก็บรักษาความสะอาดมากเลยหรอ บ้ารึไง!!
“ถ้าฉันมาครั้งหน้าแล้วห้องนายยังสกปรกอีกล่ะก็นะ ฉันจะไม่เอากับข้าวมาให้นายอีกเลย” แหม น่ากลัวมาก…
“ก็ตามใจ ราเม็งฉันมันฟังนายบ่นจนอืดแล้วนายต้องรับผิดชอบด้วย”
“งั้นนายก็กินมันซะสิ นายเป็นคนทำให้มันอืดเอง นายก็สมควรรับผิดชอบด้วย “
“หยุดเถียงได้แล้ว ฉันจะกินราเม็งนายจะทำอะไรก็ทำไปซะ หรือถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปซะสิ”
“เออ ฉันจะกลับล่ะ มีอะไรก็ห้ามเรียกใช้ล่ะ วันนี้ฉันจะกลับก่อนก็ได้ยังไงซะมิโตะก็ไม่ว่าฉันอยู่แล้ว”
บางที คำพูดของเขาก็ดูเสียดแทงผมมากซะจนแทบจะทะลวงเครื่องในของผมออกมาก็ได้ เวลาทะเลาะกับผมทีไรก็ชอบบอกแต่ว่าจะไปหามิโตะ อะไรๆ ก็มิโตะ ผมไม่ชอบเลยเวลาที่เขาเอาแต่พูดถึงเธอหน่ะ
“นายอะช่วยอยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหมล่ะ มันเหงาเวลาไม่มีใครมานั่งกินเป็นเพื่อนด้วย เห็นแก่ฉันหน่อยสิ”
“ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวมิโตะสงสัยว่าฉันมัวไปทำอะไรบ้านนายนานนักหนา“
“งั้นเย็นนี้ไปดูเขาฉลองเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิกันไหม น่าจะสนุกดีนะ “
“ไปไม่ได้หรอก เย็นนี้มิโตะก็ชวนไปด้วยเหมือนกัน หรือว่านายจะไปด้วยกันล่ะ มาดาระ”
“ อ่า…ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันไปคนเดียวก็ได้ ถ้างั้นเจอกันวันพรุ่งนี้นะ เอาอย่างอื่นที่ไม่ใช่ราเม็งมาด้วยล่ะ”
“พรุ่งนี้มาไม่ได้หรอก คืนนี้มิโตะจะพาไปนอนโรงแรมนอกชานเมืองหน่ะ ส่วนอย่างอื่นที่ไม่ใช่ราเม็งหรอ เดี๋ยวดูก่อนละกัน ฉันต้องไปแล้วล่ะ นายกินไปก่อนละกัน เย็นนี้หวังว่าเราจะได้เจอกันนะ มาดาระ”
“อ่า…. งั้นก็เชิญตามสบายล่ะกันนะ ประตูบ้านอยู่ทางนะหน่ะ”
“ฉันรู้น่า ไม่งั้นจะเข้ามาบ้านนายได้ไงล่ะ งั้นไปก่อนล่ะกัน โชคดีนะ”
…………………….ปึง!!!.............................
ฮาชิรามะคงจะไปไกลแล้วล่ะมั้ง งั้นก็ขอระบายหน่อยล่ะกัน
“นี่นายคิดว่าชีวิตของนายมีแต่ผู้หญิงที่ชื่อมิโตะหรือไงกันนะ หัดสนใจเพื่อนหน่อยสิ เดี๋ยวนี้กลายเป็นว่าทุกลมหายใจของนายมันจะกลายเป็นมิโตะไปหมดแล้วนะ การที่นายมาหาฉันแล้วมาคุยด้วยกัน เอาของมาให้ ช่วยเก็บของให้(!!) คอยตัดหญ้ารอบบ้านให้ (!!!!) แถมยังช่วยทำกิจวัตรประจำวันในห้องนอนด้วย(!!!!?)ไหงนายจะยังไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกล่ะ แล้วที่ผ่านมานายเรียกว่าอะไร(อดีตไง///โดนตบ) อยากให้นายหันมาสนใจผมบอกแค่สักนิดก็ยังดี อิจฉามิโตะชะมัดที่โดนฮาชิรามะคอยเอาอกเอาใจขนาดนี้ เศร้าง่ะ ทำไมนายไม่เห็นเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ….
หลายปีก่อนโน้น……ณ บนหน้าผาแห่งหนึ่ง
“ฉันถามอะไรหน่อยสิมาดาระ’
“ว่ามาสิ”
“นายไม่คิดอยากจะมีผู้สืบทอดตระกูลบ้างหรอ”
“ไม่ล่ะ ก็คนที่ฉันชอบหน่ะดันเป็นผู้ชายเหมือนกัน”
“จริงดิ!!ถ้าไม่หล่อ ฉันไม่อนุมัตินะ”
“นายจะไม่กล้าอนุมัติตัวเองหรอ???”
“หมายความว่าไงหรอ”
“หรือว่า…นายชอบฉันหรอ!! “
“กว่าจะรู้ตัว ความรู้สึกช้าจังเลยนะ”
“แล้วนายล่ะรู้สึกยังไงกับฉัน”
“ฉันก็ต้องชอบนายเหมือนกันสิ เพราะยังไงนายก็เป็นคนสำคัญของฉันคนเดียวเท่านั้น”
“ถ้านายนอกใจฉันนายจะต้องโดนแบบนี้นะ มาดาระ”
ฮาชิรามะค่อยๆบรรจงจูบริมฝีปากของร่างบางอย่างเบาบาง แล้วค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงของรสชาติอย่างมากขึ้น ลิ้นของเขาค่อยๆพันเกี่ยวกันกับร่างบาง รสชาตืหวานละมุนค่อยแผ่ซานไปทั่วภายในปาก จนร่างบางเริ่มรู้สึกว่าที่เขาเคยบอกว่าไม่เคยจูบใครนั้นจริงหรอ หัวใจของร่างบางเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาของเขาสั่นระริกเพราะไม่คิดว่าตนเองจะถูกจูบด้วยรสชาติอันร้อนแรงเพียงนื้ เขาอยากบอกร่างสูงว่าให้พอได้แล้ว แต่ยิ่งขัดขืน ริบฝีปากของตนกลับรู้สึกว่ากำลังถูกบดขยี้อย่างรุงแรงโดยคนตรงหน้า มือของร่างสูงค่อยๆใชไปทั่วร่างกายของเขา สัมผัสช่วงนั่น ช่วงนี้ที
เจ็บ เป็นคำเดียวที่เขาคิดได้ตอนนี้ น้ำตาใสๆค่อยไหลออกมาจากร่างบาง ทำให้ร่างสูงผง่ะ จึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากร่างบางอย่างนิ่งนวล ตอนนี้ใบหน้าของร่างบางเขลอะไปด้วยหยาดน้ำสีใส เต็มไปหมด ร่างบางตอนนี้ร้องไห้เหมือนกับเด็กๆที่ถูกผู้ใหญ่แกล้ง จนร้องไห้ ฮาชิรามะซึ่งทนไม่ไหวค่อยๆเอามือมาสัมผัสใบหน้าอันร้อนผ่าวของร่างบาง เพื่อเช็ดน้ำตาให้ บางทีมาดาระในมุมนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ร่างสูงคิด
“คราวหน้าเดี๋ยวจะสอนให้รู้จักเวลาคืนดีกัน” ร่างสูงเอานิ้วจิ้มจมูกของร่างบางก่อนทีจะเดินลงจากหน้าผาไปทิ้งให้ร่างบางนั่งมองด้วยความแปลกใจ
......................................
ณ ตระกูลเซ็นจู เวลาค่ำ
“กลับมาแล้วโทบิรามะ”
“พี่ชายไปทำอะไรมา ทำไมเสื้อผ้าถึงยับขนาดนี้”
“ก็แค่….”
“ไปทำให้ใครร้องไห้มารึเปล่าพี่ชาย”
“ไม่ได้ทำสักหน่อย นายนี่ก็…” เดาเก่งไปซะทุกเรื่อง
“หรอ…แต่วันนี้ผมเห็นนะว่าพี่ชายไปทำอะไรกับผู้นำตระกูลอุจิวะ ที่หน้าผามาหน่ะ”
“บ้าหรอ ไม่มีอะไรหรอก “
“เหรอ งั้นสบตาผมหน่อยสิ”
“……”(พยามสบตาอย่างมาก)
“อ๋อ พี่ชายคู่หมั้นพี่เขาเดินทางมาถึงแล้วนะ ไม่คิดจะไปหาหน่อยหรอ”
“คู่หมั้น ฉันมีของแบบนั้นด้วยหรอ”
“เฮ้อ..พี่ชาย นั้นไงเธอมาแล้ว”
ทันใดนั้นหญิงสาวผมสีแดงสดราวกับดอกกุหลาบแดง ผิวสีขาวเนียนสวยราวน้ำนมบริสุทธิ์ ใบหน้าคมสันได้รูป ใครเห็นก็ต้องอึ้งในหน้าตาของเธอ รวมทั้งฮาชิรามะด้วย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ท่านฮาชิรามะแห่งตระกูลเซ็นจู ดิฉันชื่อมิโตะ มาจากตระกูลอุสึมากิค่ะ”
“ครับ ไม่ทราบคุณมิโตะมาในฐานะอะไรหรือครับ”
“ค่ะ ในฐานะคู่หมั้นตามพิธีการของ2ตระกูลค่ะ”
“ครับ ถ้าเช่นนั้นผมจะขอเชิญท่านในฐานะแขกทางพิธีการก่อนนนะครับ”
“ค่ะ เช่นนั้นดิฉันจะไปรอทางห้องรับแขกนะคะ”
………..หลังมิโตะออกไป……………
“พี่ชาย พี่จะต้องแต่งงานกับเธอผู้นั้นนะ”
“แต่นายก็น่าจะรู้นี่หน่าว่าฉันก็มีคนรักอยู่แล้ว”
“บุรุษกับบุรุษหรือ พี่ชายพี่โตแล้วก็น่าจะรู้นี้หน่าว่าคู่หมั้นต้องสำคัญกว่าเพื่อน”
“แต่…”
“ผมออกไปรอข้างนอกนะพี่ชาย และก็ช่วยมองออกไปนอกประตูด้วยนะ พี่ชาย”ประโยคหลังโทบิรามะพูดเสียงเบา
พอฮาชิรามะหันออกไปถึงกับอึ้ง ภาพที่เขาเห็นคือ ร่างบางที่บังเอิญผ่านมาเห็นกำลังร้องไห้ หยาดน้ำตาของเขาค่อยๆไหลลงมากระทบกับพื้นสนามหญ้าตระกูลเซ็นจู น้ำตาที่ตระกูลอุจิวะบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา บัดนี้มันกลับไปอยู่บนใบหน้าของตระกูลอุจิวะซะเอง นัยตาของเขาบัดนี้ไม่รู้ว่ามันจะมีอารมณ์อะไรบ้าง รู้สึกจะมีทั้งโมโห เศร้า เกลียด แต่อารมณ์แสดงให้เห็นจะๆคือ เจ็บปวด หัวใจของเขาตอนนี้รูปสึกราวกับถูกแช่แข็ง มันไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว...
มาดาระค่อยๆเดินมาหาฮาชิรามะที่ประตูแล้วโน้มคอฮาชิรามะลงมาประทับริมฝีปากของตน แต่ดูเหมือนว่ามันจะค่อยๆบดขยี้ริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างจัง จนทำให้ อีกฝ่ายต้องเป็นฝ่ายถอนจูบนั่นเสียเอง เขาได้ยินสิ่งที่ร่างบางพูดอย่างจังและ2รูหู
“คนโกหก”
………………………………………………………………………end2
ความคิดเห็น