คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องราวที่่ 1 : การทักทายยามสาย
เรื่องราวที่ 1 :การทักทายยามเช้า
เช้าวันใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ เป็นช่วงเวลาแห่งความสดชื่นเบิกบาน ดอกไม้เริ่มผลิแย้ม ใบไม้สีเขียวขจีแตกยอดชูไสว ลมเอื่อยๆเริ่มพัดพาเอากลิ่นไอแห่งธรรมชาติพาเข้ามาในหมู่บ้านนินจาเล็กๆแห่งหนึ่ง นามว่า “โคโนฮะ” ปกครองโดยโฮคาเงะรุ่นที่ 5 ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ ถ้ามีผู้มาเยือนพวกเขาจะไม่รู้เลยว่าที่นี้นั้นมีเหล่า “ผู้คุ้มครองจากสวรรค์” ที่ลงมาเดินดินเหมือนกับมนุษย์อยู่
ตอนนี้เป็นเวลาสาย แสงอาทิตย์เริ่มทวีความร้อนยิ่งขึ้น ไม่เว้นแม้แต่ในป่าแห่งหนึ่ง ดอกไม้เริ่มผลิบานรอบๆป่า ป่าแห่งนี้มักได้รับชื่อว่าเป็น “ป่าผีสิง” เนื่องจากว่าตกกลางคืนมักจะได้ยินเสียงแปลกๆในป่าแห่งนี้ โดยส่วนมากผู้พบเห็นส่วนใหญ่จะนึกว่าเป็นนินจา แต่ที่มันเป็นไปไม่ได้ตามข้อสันนิฐานเพราะว่าถ้าเป็นนินจาจะไม่สามารถทำให้พวกเขาที่ชำนาญทิศทางนั้นหลงทางไปได้หรอก โดยเฉพาะโฮคาเงะยังเคยหลงทางในป่าแห่งนี้ โชคดีที่ได้เจอนินจาคนอื่น พอถามว่านี่ป่าอะไร ทุกคนก็จะตอบไปว่า ป่ามรณะ ทุกๆรายจะตอบแบบนี้ ทั้งๆที่แน่ใจว่าที่เดินอยู่นี้ป่าผีสิงนะ
ถ้าถามว่าในป่าแห่งนี้มีผีจริงไหมคงต้องบอกว่าไม่มีจริงแหละค่ะ เพราะว่าตัวต้นเหตุของกาหลงทางในป่าแห่งนี้คือเจ้าของบ้านที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้ ตอนนี้แสงแดดเริ่มส่องแสงเข้ามาในป่าแห่งนี้มากขึ้น เหล่านกน้อยต่างส่งเสียงร้องกันอย่างสนุกสนาน ราวกับกำลังคุยกันเรื่องที่ตนเองไปพบเห็นมาจากในฤดูหนาวที่ผ่านมา แต่ว่าในขณะที่เจ้านกน้อยพวกนั้นกำลังส่งเสียงร้องกันอย่างสนุกสนาน
แต่ตรงกันข้ามเลยกับบุคคลปริศนาที่นอนหลับอยู่ภายในบ้านไม้หลังเล็กๆแห่งหนึ่ง เขามีความรู้สึกว่าถ้าเจ้านกน้อยพวกนั้นยังร้องอยู่อีกมีหวังเขาคงได้เอาพวกมันมาทำเป็นนกย่างแน่ๆ ไม่เกินวันพรุ่งนี้หรอก แต่ก็ยังดีที่เจ้านกพวกนี้ยังมีประโยชน์อยู่บ้างเช่นเวลาเช้าแบบนี้ การที่นกพวกนั้นร้องเพลงกันอย่างเจื้อยแจ้วได้ขนาดนี้ แปลได้ว่าอีกสักพักหนึ่งคงจะมี ‘เจ้าลิงป่า’ เดินถีบประตูเข้ามาในบ้านอย่างแน่นอน
‘ปัง!!’ นั้นไง เขาเคยเดาผิดซะที่ไหน
“มา-ดา-ร๊า- !! ตื่นหรือยัง” เสียงเรียกจากหน้าประตูดังเข้ามาข้างในห้องนอนเขาอย่างจัง นับได้ว่าเขาเป็นออดประจำบ้านเลยก็ได้ บุคคลที่นอนอยู่บนเตียงแทบอยากจะมุดดินหนีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา ผู้ได้รับตำแหน่งโฮคาเงะ รุ่นที่ 1 นี้ทันที เพราะเมื่อคืนเขาพึ่งจะได้รับไปทำภารกิจคุ้มครององค์ไดเมียวเพื่อไปส่งที่หมู่บ้านคิริงะคุเระ ซึ่งการคุ้มกันมันเป็นงานที่น่าเบื่อมากจนถึงขั้นที่เขาอยากเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นผู้ลอบสังหารซะเอง กลับมาถึงก็ดึกมากแล้ว ไม่ได้กินข้าวเย็นอีกต่างหาก แถมยังโดนเพื่อนสนิทผู้ให้ภารกิจมาปลุกตั้งแต่เช้าอีก ใครๆก็อยากจะนอนกันทั้งนั้นแหละ คำๆเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนี้คือ “อภินิหารแห่งความรันทด”
“รีบตื่นได้แล้ว รู้ไหมว่ากับข้าวที่ฉันซื้อมามันจะเย็นชืดหมด เสียดายนะ”
“รู้แล้วๆ ขออีก 5 นาที” เขาตอบอย่างปัดๆไป
“ไม่ต้องมาอีก5นาทีเลย รีบๆตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะมาดาระ !!”
มาดาระ ขณะนี้เขากำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มปุยฝ้าย เผยให้เห็นแค่เรือนผมสีดำยาวรุ่งริ่งออกมาข้างนอก เป็นผลให้คนที่ยืนรออดทนไม่ไหว จึงกระชากผ้าห่มออกมา เขามองเห็นร่างบางนอนตะแคงข้าง มือทั้ง2ข้าง วางข้างๆกันจนดูเหมือนจะกลมเกลียวไป ใบหน้าขาวอมชมพูของเขาผสมกับขนตาที่งอนงาม ปกปิดดวงตาสีดำทมิฬอยู่ เสื้อผ้าที่ใส่นั่นแทบจะเรียกว่าไม่ได้ใส่เลยจะดีกว่าในเมื่อ ชุดยูกาตะสีน้ำเงินเข้มของเขาตอนนี้มันกลายเป็นว่า แขนเสื้อทั้ง 2 ข้าง ของเขาหลุดออกมาจากบ่า ทำให้เห็นต้นแขนสีขาวนวลทั้งสองของเขาเผยให้คนตรงหน้าเห็นเต็มๆ ยิ่งทำให้คนตรงหน้ารู้สึกอดใจไม่ไหวที่จะไม่ปลุกเขา แต่ทำไงได้ในเมื่อตอนนี้มันสายแล้ว ถ้าเพื่อนของตนไม่ยอมกินข้าว แล้วมาปวดท้อง จะบอกว่าไปรู้ไม่ชี้ได้อย่างไรเล่า
“มาดาระ ฉันบอกนายไปกี่รอบแล้วว่าให้ใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยทำไม่ไม่เคยฟังกันบ้างเลย”
“นี่นายมาหาฉันเพื่อจะมาต่อว่าฉันอย่างเดียวหรืออย่างไร ถ้าจะมาบ่นอย่างเดียว ก็กลับไปสิ”
“ งั้นหรอ…งั้นฉันกลับล่ะ” สัญณาณไม่ดีนี้หมายความว่าคนตรงหน้าควรจะรีบไปง้อได้แล้ว
“รอเดี๋ยวฮาชิรามะ!!”
“พรึด!!”
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่านั่นเสียงอะไร มาดาระสะดุดผ้าห่มตัวเอง ลงไปนอนอยู่บนพื้น เป็นเหตุให้คนขี้งอนต้องหันกลับมาดูอย่างสงสัยพร้อมกับอาการเวทนา หรือไม่ก็ สงสารล่ะนะ
“ฮึๆฮ่าๆบอกว่าให้เก็บห้องตัวเองบ้างก็ไม่เคยเชื่อสุดท้ายก็มาสะดุดผ้าห่มตัวเอง ปุ๊ๆๆ”
“ถ้างั้นนายก็มาเก็บห้องให้ฉันแทนละกัน”ร่างบางพูดด้วยความเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาตะหงิดๆ พร้อมกับเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง
“ไม่เอานะ ไม่เอา มาดาร…”
“ปึง!!”ยังไม่ทันพูดจบร่างบางก็ปิดประตูไปเพราะกลัวว่างร่างสูงจะปฎิเสธและนั่นก็เป็นเหตุให้กับว่าร่างสูงจะต้องทำงานให้กับร่างบางโดยที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้…
………………………………………………………………end 1
ความคิดเห็น