ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนพิเศษ : เทศกาลทานาบาตะ
ตอนพิเศษ : เทศกาลทานาบาตะ
เมื่อนานมาแล้ว~ตั้งแต่ยุคเก่ากึก
"ก๊อง!!"เสียงกระดิ่งคล้องศาลเจ้าสั่นระริกตามเเรงของผู้มาเยือน
"นายอธิฐานอะไรอยู่หน่ะ โทบิรามะ" คนข้างกายถามด้วยความอยากรู้ เพราะตนเองก็ดันแอบฟังไม่ทัน
"นายเงียบไปเถอะน่ามาดาระ ถ้าบอกมันก็ไม่เป็นจริงหน่ะสิ"โทบิรามะพูดเสียงแข็งกับคนข้างๆก่อนจะเดินลงจากหน้าศาลร้างผู้คนแห่งหนึ่ง ทำเอามาดาระหัวเสียแต่เช้าตรู่
"เฮ้อ~อย่าพึ่งทะเลาะกันได้ไหมพวกนายก็ นี่วันดีนะหัดทำตัวให้ร่าเริงหน่อยสิ"
"คนที่ร่าเริงได้ก็คงมีแต่พี่นั่นแหละ"
"แล้วพวกนายจะไปไหนต่อล่ะ มาวัดเสร็จแล้วต่อไปจะไปไหนกันต่อ?"มาดาระมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหยิบขนมที่ตนเองแอบซ่อนเอาไว้ในเสื้อเอาออกมา ทำให้คนตรงหน้าทั้งสองเอื่อมระอามาก
"ก็จะไปเอาต้นไผ่ไงล่ะ จะได้อธิฐานด้วยกัน!"ฮาชิรามะพูดเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น ก่อนจะวิ่งนำหน้าไปในป่าไผ่ที่มืดครึ้มตรงหน้า
……………
"นายคิดว่าที่นี่น่ากลัวไหม"โทบิรามะถาม
"ไม่หนิ ฉันคิดว่ายังไงก็คงไม่มีอะไรน่ากลัวกว่าการที่มีคนยืนอยู่ข้างหลังอยู่แล้ว"มาดาระก็ยังกิน(แทะ)ข้าวโพดที่อยู่ในมือของเขาอยู่ดี
"เอาต้นนี้แหละ!!"ฮาชิรามะไม่ว่าเปล่า ถอนออกมาทั้งรากถึงโคนของต้นไผ่ทำเอาคนตรงหน้าทั้งสองผงะและสนิทกัน(กอด)โดยไม่รู้ตัว
หลังจากนั้น เมื่อฮาชิรามะหมดความอยาก ความกลัวของเขาเนิ่มเข้ามาแทนที่เป็นเหตุให้เขาเริ่มวิตกกังวลมากจนต้องลงไม่นั่งซึมอยู่ที่พื้น
"นี่นายกลัวเป็นด้วยหรอฮาชิรามะ"มาดาระยิ้มเยาะเย้ยตามนิสัยประจำตัวของเขา
"เหอ..ถ้าอยู่นานกว่านี้ไปเอาต้นไผ่ไปเเขวนไม่ทันแน่ ฝากพี่ชายด้วยล่ะมาดาระ"หลังจากนั้นบุคคลผู้น้องจึงหยิบต้นไผ่ที่ถูกถอนไว้ที่พื้นมาพาดหลังแล้วค่อยๆเดินจากออกไปจนไม่เหลือทิ้งไว้เเม้เเต่เงา
"ฮาชิรามะลุกขึ้นเร็วไม่งั้นฉันจะทิ้งนายไว้ที่นี่นะ"
"ไม่เอา!นายต้องไปด้วยกันสิอย่าทิ้งฉันไว้ในป่าเเห่งนี้คนเดียวสิ"ฮาชิรามะพูดอ้อนวอนก่อนจะกอดขาของมาดาระเอาไว้แน่นจะแทบจะเดินไม่ได้
"งั้นเอางี้ ถ้านายอยากอยู่ที่นี่คนเดียวก็ตามใจเพราะฉันจะไปแล้วล่ะ ลาก่อน"มาดาระลากขาตัวเองไปเรื่อยๆจนสามารถหลุดออกจากฮาชิรามะได้
"ไม่เอานายอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ ป่าที่เนี่ยน่ากลัวจะตายแล้วฉันก็ชอบหลงทางด้วย"ฮาชิรามะรีบเดินจ้ำอ้าวตามคนข้างหน้าไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะลืมนึกขึ้นไปว่าตนเองเอาแรงที่ไหนไปดึงต้นไผ่
……………
ตกกลางคืนในงานเทศกาล
เเสงสี หลอดไฟข้างทางชวนคารมณ์ให้สนุกไปกับงานเทศกาล ขนมและลูกอมที่ถูกแต่งแต้มสีสันอย่างสวยงามจัดวางเรียงกันไว้อย่างสวยงาม ของเล่นสำหรับเด็กๆตัวน้อยถูกซื้อขายไปอย่างว่าเล่น ก็นะนี่มันงานเทศกาลอะไรๆก็ดูสวยงามไปซะทุกอย่างรวมถึงการแต่งตัวของคุณชายที่ถูกบังคับให้แต่งเป็นหญิงสาวอีกหลายครั้ง
"นี่นายเขียนอธิฐานว่าไง มาดาระ"
"นายจะมารู้ของฉันทำไม อีกอย่างทำไมต้องบังคับให้แต่งชุดแปลกๆนี่อีกแล้ว"คนตรงหน้าโวยวายเสียงดัง ทำหน้าเหมือนถูกกดขี่ข่มเหง ในชุดยูกาตะหญิงสีดำและโอบิสีขาว
"น่าๆยังไงวันนี้ก็เป็นวันที่พวกเราจะได้สนุกสนานกันอีกวันหนึ่งไงล่ะ"
"แค่นายนั่นแหละ"มาดาระพูดเสียงสั่นก่อนจะเอากระดาษสีสันไปแขวนไว้กับต้นไผ่ของตนเองในระยะที่เอื้อมถึง
"แล้วนายล่ะอธิฐานว่าไงฮาชิรามะ"
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก-////-"
"งั้นหรอ.."จังหวะที่มาดาระเผลอ ฮาชิรามะรีบหยิบคำขอของมาดาระขึ้นมาอ่าน แต่ทว่าฮาชิรามะลื่นขึ้นมาเลยทำให้ร่างของเขาหล่นไปทับร่างของบุรุษอีกคนหนึ่ง
"อึก!"ฮาชิรามะและมาดาระตอนนี้แทบจะเรียกว่ารู้สึกอายมาก เพียงแค่ว่าที่โฮคาเงะรุ่นก่อนกำลังคร่อมตัวของเพื่อนรักตนเองอีก และปากที่ดีควรจะถูกบรรจงไปบรรจบอยู่กับอีกฝ่ายโดยมิได้ตั้งใจ ทำให้คนทั้งสองและอีกหนึ่งที่กำลังอึ้งกับท่าทางของพี่ชายตนเองอย่างไม่อาจยอมรับได้
เสียงปรบมือของรอบข้างดังเรียงรายกันอย่างรัวรัน เพราะคนอื่นต่างคิดกันว่ามาดาระนั้นคือผู้หญิงจริงๆ ซึ่งนั้นก็เป็นอีกเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิด ยิ่งทำให้ทั้งสองรู้สึกอายเข้าไปใหญ่
"ขอให้ฉันสูงขึ้นให้มากกว่าฮาชิรามะและ..ขอให้รักของฉันสมหวัง"
"ขอให้ทุกคนมีความสุขและของให้ฉันสมหวังในความรัก..งั้นรึ"
เสียงอ่านของโทบิรามะทำให้ผู้ที่อายอยู่แล้วยิ่งอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีไปให้ไกลลิบ
"รักสมหวัง"ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะยิ้มให้กันเล็กๆแล้วเดินผ่าฝูงชนออกไปท่ามกลางความยินดีเหมือนเจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่มีความสุข
"เจ้าพวกนั้นขออะไรแปลกๆชะมัด"โทบิรามะพูดขึ้นก่อนจะเดินไปแขวนคำอธิฐานของตนเเล้วเดินจากไป
……………………
ข้างๆหลืบเล็กๆ
"เฮ้อ…น่าเบื่อชะมัดยากเลย"โทบิรามะเดินไปเรื่อยๆกอ่นจะไปสะดุดกับคำพูดของผู้สัญจรไปมา
"นี่นายรู้อะไรหรือเปล่าว่ามีผู้ชายที่ถูกพันตาไว้2ข้าง ผมสีดำยาว กำลังเดินไปมาอยู่แถวๆนี้"
"เอ๊ะ แล้วนายว่ามันแปลกหรือไง"
"เปล่า .. ที่แปลกก็คือว่าเขาไม่มีขาน่ะสิ แถมยังมีตราของตระกูลอุจิวะที่เก่าแก่อยู่บนเสื้ออีกต่างหาก"
"บรือ~นายอย่าเล่าดีกว่าของตระกูลอุจิวะใครก็แตะไม่ได้หรอก"
"พวกนายเจอเขาที่ไหนล่ะ"โทบิรามะถามเดินหนุ่มทั้งสองด้วยความตระหนัก
"เอ่อ..ท่านโฮคาเงะรุ่น2 คือพวกเราแค่ไปเจออยู่แถวริมแม่น้ำเองแหละครับ งั้นขอตัวนะครับ"เด็กหนุ่มทั้งสองรีบวิ่งไปก่อนจะโดนหาว่าใส่ร้ายตระกูลอุจิวะ
"…………ถ้าใช่ก็คงจะดี…แต่ถ้าไม่ใช่ก็คงแย่เพราะถ้าตกน้ำลงไปก็คงไม่รอด ส่วนขาที่หายไปก็คงเกิดจากมันมืดล่ะมั้ง ตราตระกูลก็มีคล้ายๆกันทั่วไป…"โทบิรามะกล่าวก่อนจะเดินไปทางริมเเม่น้ำที่ทอดยาวไป ก่อนที่จะเห็นร่างของคนๆหนึ่งที่กำลังร้องไห้อยู่ริมทางเดินที่ใกล้จะพัง
"นี่คุณ มาทำอะไรแถวนี้เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"
"ผมแค่มาระบายความทุกเฉยๆ..แต่คุณมองเห็นผมด้วยหรอ"คนตรงหน้าถามด้วยความประหลาดใจ แตากลับทำให้โทบิรามะอึ้งไปชั่วขณะ
"คุณเป็นใครกันหน่ะ หืม บอกผมหน่อยเถอะ"คนตรงหน้าลุกขึ้นเผยให้เห็นเรือนผมสีดำสนิทที่ถูกมัดไว้ มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตาที่หยดออกมาเป็นเลือด ขาที่มองเห็นเพียงผ้าพันแผล และตาที่ถูกพันเอาไว้ และสิ่งสุดท้ายที่โทบิรามะมั่นใจว่าต้องใช่คือ ตราตระกูลอุจิวะที่กลางหลัง
"เซ็นจู โทบิรามะ"แค่นั้นก็ทำให้วิญญาณตรงหน้ารู้สึกแปลกใจเพียงพอ
"หรอ นายจริงๆหรอโทบิรามะ"บุคคลตรงหน้าคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะร้องไห้อีกครั้งเลยทำให้คนตรงหน้าเกิดอยากจะร้องไห้ตามแม้จะทำใจแข็งเพียงใด
"ไม่ได้เจอกันนานเหมือนกันเลยนะอิซึนะ"โทบิรามะกล่าวก่อนจะมองดูคนตรงหน้าที่ยื่นมือออกมา
โทบิรามะพยามจะกอดบุคคลตรงหน้า แต่ร่างกายของอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่อากาศที่ไม่สามารถจับต้องได้เพียงนั้น เเต่แค่บุคคลตัวหน้ามาปรากฎก็ทำให้เขาดีใจมากถึงมากที่สุดแล้วล่ะ
"โทบิรามะผม..ขอโทษจริงๆ..ที่รักษาสัญญานั้นไว้ไม่ได้..และตอนนี้ผมก็คงจะไม่อาจรักษาไว้ได้เช่นกัน"
"ไม่เป็นไร ขอแค่ให้นายมาอยู่ให้ฉันเห็นก็เพียงพอ"ร่างทั้งสองกอดกันอย่างมีความสุขก่อนจะเดินไปชมงานเทศกาลที่แสนวุ่นวายอีกต่อไป
…………………………
"ฮาชิรามะมาดูนี่ดิ"
"อะไรอีกล่ะมาดาระ"
"นี่ไงล่ะสิ่งที่เจ้าน้ำเเข็งอยากจะขอในวันนี้"
"หือ .... แล้วนายคิดว่าไง"
"เหอ...ฉันบอกแล้วว่าเจ้าโทบิรามะยังไงมันก็ต้องมีความรักอยู่ดีแหละ"มาดาระกล่าวก่อนจะเดินไปพบเจอกันเหตุการณ์อันคาดเดาไม่ได้ในภายหน้างานเทศกาลครั้งนี้
'ขอให้คนที่ผมรักกลับมาเจออีกครั้ง แม้ว่าพวกเราจะไม่อาจสัมผัสกันได้. แต่ขอเพียงแค่ให้รู้ว่าพวกเรายังรักกันก็พอ'
……………………………………….….END SPECIAL ……
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น