[ fic naruto ] love of comrades..มิตรภาพที่ผันแปรตามกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #16 : เรื่องราวที่ 14 : แตกแยก

เรื่องราวที่ 14 : แตกแยก

 

เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นมา ร่างทั้งสองยังคงนอนอุดอู้อยู่ใต่ผ้าห่มที่แสนยับยู่ยี่ แสงอาทิตย์ส่องทะลุผ่านผ้าม่านข้างฝาเตียง เป็นเหตุให้คนขี้เซาอย่างมาดาระตื่นขึ้นมาอย่างจำใจ เขามองไปรอบๆห้องที่มีสภาพเหมือนผ่านสงครามมาเมื่อคืน สายตาของเขาดูว่างเปล่า ไม่มีแววตา สักพักจึงค่อยๆหันมามองคนข้างๆอย่างรู้สึกผิด เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขาไม่น่าทำให้คนข้างๆเขาต้องร้องไห้ แม้แต่ตัวเขาเองยังต้องเสียน้ำตาให้กับเรื่องอย่างนั้น

 

แม้ว่าเขาอยากจะเดินไปจากตรงนี้ให้พ้น แต่ร่างกายที่เพิ่งผ่านสภาพการใช้งานอย่างหนักเมื่อคืนนี้ก็ยังคงจะต้องการพักผ่อนอย่างหนัก เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร เขาจึงนั่งอยู่บนเตียงนั้นเช่นเดิม เขาไม่กล้าสบตาคนข้างๆเลย แค่มองเข้าไปอย่างเดียวก็รู้สึกไม่ดี

 

สักพักคนข้างๆเริ่มมีการหวั่นตัวอยู่สักพัก แสดงให้เห็นว่าเขาตื่นแล้ว มาดาระตกใจจนเขาไม่กล้าหันไปมอง แต่คนที่นอนบนเตียงแค่ลืมตาให้เห็นเพียงหรี่ๆเท่านั้น เผยให้เห็นเเค่นัยน์ตาสีดำอมน้ำตาล เมื่อเห็นว่าร่างบางตื่นขึ้นมาแล้ว เขาเลยค่อยๆลุกขึ้นมา ร่างบางหันไปมองอย่างเฉยเมยก่อนจะล้มตัวลงไปนอนต่อ เป็นเหตุให้ร่างสูงรู้สึกแปลกใจเลยล้มตัวลงไปนอนข้างๆ

 

"นายเป็นอะไร"ร่างสูงถาม

 

"เปล่า..ฉันแค่คิดว่าอยากจะนอนต่อ"

 

"งั้นหรือ งั้นฉันจะไปหาอะไรให้กินก่อนล่ะกัน"ว่าเปล่า ร่างสูงสวมเสื้อให้มิดชิดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องของตน ทิ้งให้ร่างบางนอนนิ่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ

 

…………………………………………………………………

 

ข้างนอกห้องเล็กๆ

 

เสียงกระซิบเล็กๆคุยกันอย่างเครียดครันก่อนจะเริ่มมีน้ำเสียงโต้ตอบกัน

 

"พี่ชาย นี่พี่กำลังทำอะไรอยู่ พี่ทำอะไรลงไป"

 

"ฉันก็แค่ทำเรื่องอย่างว่าแค่นั้นแหละ ขอตัวล่ะโทบิรามะ"

 

"เดี๋ยวสิพี่ชาย ฟังผมพูดบ้างสิ"ยังไม่ทันไรผู้เป็นพี่เดินตีจากไปจากน้องชายของเขา โดยไม่มีท่าทีว่าจะกลับเป็นปรกติ

 

……………….…………………………………………………

 

ภายในห้องเล็กๆห้องเดิม

 

มาดาระที่แอบนอนอุดอู้อยู่ภายในผ้าห่มไม่ยอมพูดอะไรออกมาจนฮาชิรามะเดินออกไปจึงค่อยๆโผล่หัวออกมา

เพียงแต่เขาแค่ได้ยินเสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกโดยน้องชายของเจ้าของบ้าน เขาเลยต้องจำใจยอมลุกขึ้นมา

 

"นายมีธุระอะไรแต่เช้าเนี่ย โทบิรามะ!"มาดาระร้องก่อนที่จะสำรวจสภาพร่างกายของตน

 

"ถึงฉันจะบอกไปนายก็คงไม่รู้อะไรหรอกน่า"

 

"บอกเรื่องอะไรอีกล่ะทีนี้"

 

"ไม่มีอะไร ว่าแต่นายเถอะโดนอะไรไปบ้างล่ะนั่น "โทบิรามะมองดูตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อผ้าที่ถูกจัดแจงอย่างไม่เป็นระเบียบ ผมเพร้าที่ยุ่งและฟูพอๆกันไปฟัดกับใครมา นั่นทำให้คนตรงหน้ารู้สึกเอื่อมระอากับคู่รักคู่นี้มาก

 

"จะว่าไปเดี๋ยวนี้พี่ชายดูเหมือนจะเย็นชาขึ้นนะ นายคิดว่าไง"

 

"……"ไม่มีเสียงตอบรับมาจากคนตรงหน้า เขาเพียงแต่ยืนนิ่ง ไม่มีความรู้สึกอะไรเท่านั้น เพราะความรู้สึกนั้นได้ถูกส่งมอบไปกับเรื่องเมื่อคืนเป็นที่เรียบร้อย เพียงแต่เขาจะสามารถยอมรับมันได้รึเปล่า

 

"นายเองก็ด้วยหรอ ที่สูญเสียความเป็นตัวเองไปขนาดนี้"………

 

"เปลี่ยนไปมากกับตอนที่สงครามเกิดขึ้นมาเลยนะ มาดาระ"โทบิรามะกล่าวก่อนจะปล่อยให้สติเขากลับมาอีกเช่นเคย

 

"อืม…ฉันแค่รู้สึกไม่ดีกับร่างกายตัวเอง และ หัวใจของตัวเองเสียแล้วสิ"มาดาระเริ่มเปิดประเด็น เสียงของเขายังคงความเยือกเย็นเอาไว้จนวินาทีสุดท้าย แม้ว่ามันจะกลั้นไม่ไหวแล้ว

 

"ถ้าร่างกายนายหน่ะ.ใช่มันไม่ปรกติ แต่หัวใจของนายคงต้องไขเอาเองเพราะฉันก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับหัวใจนายเลยสักนิด" โทบิรามะไม่สนใจคนตรงหน้าที่เอาเเต่เหม่อไปเรื่อย เพียงแต่หยิบเอากุญแจดอกสีทองรูปหัวใจยื่นให้แค่นั้น

 

"เก็บเอาไว้สิ สิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้นายเชื่อมั่นว่าจะต้องทำได้"เขาทำท่าหันหลังกลับก่อนที่จะถูกถามด้วยคำถามที่เป็นปรกติว่า 'เอาไว้ทำอะไร'

 

"นายไม่ต้องรู้มากหรอกน่า"โทบิรามะว่าเปล่า ก่อนที่จะปิดประตูและปล่อยให้มาดาระอารมณ์เสียกับคำตอบของเขานั่งสงบสติก่อนจะอาละวาด

 

……………………………………………………………………

 

กลับเข้ามาตามเดิม

 

'กุญแจสีทองงั้นหรือ นายให้ฉันทำไมกันล่ะเจ้าบ้า'เสียงมาดาระบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะไปจัดแจงทุกอย่างให้เข้าที่ แม้ว่ามันจะใช้เวลามากก็ตาม

 

'ปึก!!'เสียงวัตถุเล็กๆได้ตกลงมากระแทกกับพื้น กล่องบางๆที่เหมือนจะเก่าคร้ำครึนั้นได้ทำให้สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่วัตถุนั้น 

 

'กล่องเพลงธรรมดาเนี่ยนะ ใครเป็นคนให้มา'มาดาระคิดไปมาหลายรอบก่อนที่จะเปิดกล่องดนตรีสีเงินที่เย็นเฉียบนั้น เสียงเพลงที่แสนวังเวงและเศร้าสร้อยนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรไปกับมันมากเสียเท่าไหร่ หลังจากนั้นเขาจึงปิดกล่องเพลงลงอีกครั้ง แต่อักขระที่สลักไว้บนกล่องดนตรีเป็นสิ่งที่ยืนยันเจ้าของที่ให้มาได้อย่างดี

 

'U M <3 S H' รหัสตัวอักษรที่ง่ายเกินคำบรรยายนั้นไม่ได้ทำให้อารมณ์เขาเดือดขึ้นสักท่าไหร่ สักพักมาดาระจึงเริ่มออกไปข้างนอกห้อง เพื่อไปสำรวจหาอะไรทานเป็นมื้อเช้า

 

ห้องครัว..

 

'......'ไร้ร่องรอยอาหารในบ้านอย่างผิดปรกติ เเม้เเต่ในตู้เก็บของยังไร้ซึ่งสิ่งของทุกอย่างเลย บนโต๊ะอาหารก็ไร้ซึ่งของ. มีเพียงแต่ดอกไม้สีขาว1ช่อ วางอยู่บนโต๊ะอย่างเป็นปรกติ 

 

'นี่เขาคิดจะให้เราทานดอกไม้เป็นอาหารรึไง'มาดาระคิด พลันเหลือบไปเห็นสิ่งของที่อาจจะพอทำกินได้อยู่จำนวน2ชิ้น คือ ไก่(สดๆที่กำลังเดินอยู่) และ ลูกหมูซึ่งคงเป็นสัตว์อัญเชิญ เพราะเห็นแต่งตัวดีซะขนาดนั้น

จะจับมาทำกินดีไหมนะ อ้วนกำลังดี แถมยังดูว่าเนื้อน่าจะอร่อยเสียอีก. มาดาระซึ่งกำลังถือมีดอยู่นั้น ไม่ได้รู้สึกกังวลใจเลยแม้แต่น้อยเกี่ยวกับหมูตัวนั้น เพราะตอนนี้ความหิวมันทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

 

'ปึง!!'

 

'ไอ้นิสัยแบบนี้ฉันอยากจะแก้ให้หายเสียที พวกที่ชอบถีบประตูบ้านเข้ามาเนี่ย'เขาแอบคิดอยู่ในใจลึกๆ ถ้าประตูมันพังขึ้นมาคงไม่พ้นเขาหรอกที่จะต้องมาคอยซ่อมให้. มือของเขาสะบัดคมมีดไปมาอย่างรวดเร็วกับเจ้าไก่ตนนั้น(ซึ่งสภาพก็กลายเป็นชิ้นเนื้ออย่างดี ราดซอสมะเขือเทศเยิ้มๆ) ต่อมาคมมีดก็ได้ถูกหันไปยังเจ้าหมูที่มีท่าทางหวั่นๆผสมกับกล้าอยู่บ้าง ความเมตตาสำหรับเขาคงเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นไปอีกแล้ว

 

"มาดาระ!!อย่าหั่นหมูตัวนั้นนะ!!"ฮาชิรามะตะโกนเสียงดังจนทำให้คนตรงหน้าเผลอปล่อยมีดลงอย่างไม่รู้ตัว

 

"ฮาชิ..รามะ.."มาดาระกำลังอึ้งที่เห็นสภาพของฮาชิรามะในตอนนี้ เสื้อผ้าที่ยับไม่เป็นท่า ไหนจะเรื่องของที่ถือมาอย่างกับย้ายบ้านแบบนั้นหน่ะ

 

"เกือบไปแล้วสินะ ตันตัน" ฮาชิรามะร้องเสียงหลงก่อนจะปล่อยของที่ซื้อมาลงและรีบวิ่งไปยังเจ้าหมูตันตัน โดยที่วิ่งผ่านร่างบางไปอย่างกับว่าเขาไม่มีตัวตนเสียอย่างนั้น นี่เขาคิดว่าผมไม่มีตัวตนงั้นหรอ

 

"มาดาระ นายเกือบจะทำให้หมูตนนี้ได้รับบาดเจ็บแล้ว!!"ฮาชิรามะพูดกับมาดาระด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร แถมตะคอกใส่เขาอีกต่างหาก แต่สักพักหน้าเขาดูจะเจื่อนลงไปเพราะนึกได้ว่าอีกฝ่ายนั้นก็เป็นเพื่อนของตนอีกเช่นกัน

 

มาดาระค่อยๆก้มลมไปหยิบมีดที่ตกลงไป โดยที่ไม่สบตาร่างสูงแม้แต่น้อย เลือดสีแดงของเจ้าไก่ผู้รับเคราะห์นั้นยังคงอาบเป็นทางตามยาว ไปจนถึงคมมีด เขาสะบัดเลือดสีสดไปข้างกำแพง นั่นทำให้ฮาชิรามะผงะเล็กน้อย

 

"นี่นายเห็นฉันเป็นอะไร ฮาชิรามะ.."

 

"นายเห็นฉันเป็นอะไร!!"มาดาระตะโกนถามอย่างโกรธคลั่ง เขาไม่เคยรู้สึกเหมือนอยากจะบ้าเสียขนาดนี้กับใครมากหรอก ถ้าไม่ใช่เพื่อนของเขาก็คงไม่มีใครที่จะได้เห็นว่าเขาโกรธขนาดนี้หรอก

 

"ขนาดฉัน..นายยังเห็นค่าฉันน้อยกว่าสุกรตัวนั้นอีกหรือ" 

 

"..."ฮาชิรามะไม่ตอบอะไร เพียงแค่มองไปหาคนตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก

 

"งั้นฉันก็ขอบใจละกัน..."

 

"ขอบใจที่เป็นเพื่อนกันจนถึงวันนี้.."

"ลาก่อนและขอบใจสำหรับเรื่องเมื่อคืน และขอโทษด้วยที่ทำให้ร้องไห้ นายคงจะไม่ให้อภัยแล้วสินะ.."

หลังประโยคสุดท้าย มาดาระเดินหนีไปทางหน้าต่างก่อนจะหายไปกับสายลม ปล่อยให้คนตรงหน้ายืนนิ่งอยู่กับการกระทำของตน

 

………………………………………………………………

 

"พี่ชายทำอะไรลงไปกัน..ก็น่าจะรู้หนิว่าเมื่อคืนเขาก็รู้สึกแย่มากแค่ไหน"

 

"ฉันรู้น่า นายอย่ามาสอนฉันอีกโทบิรามะ"

 

"แล้วเป็นไงล่ะกับเรื่องที่พี่รู้อยู่ตอนนี้"

 

"นั่นสิ ฉันเองก็ยังไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับหมอนั่นมากเท่าไหร่นี่หนา"

 

"แล้วพี่จะเอาอย่างไรต่อไปล่ะ โดนเกลียดเข้าแล้วจังๆ"

 

"ก็คงจะต้องปล่อยไปก่อน แล้วค่อยเป็นฝ่ายง้อล่ะกระมัง"

 

"หึ..ขอให้มันจริงและยังไม่สายเกินไปเถอะ.."โทบิรามะทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปเก็บซากเจ้าไก่ราดซอสของผู้มาเยือนอันแสนวุ่นวาย"

 

"……………………;………………….;…;……………

 

บ้านกลางป่าแห่งเดิม

 

"ชิ.."เสียงของบุคคลตรงหน้าแอบสบดเล็กน้อยกับสังขานของตนในเวลานี้

 

'ทำไมต้องมาเป็นเอาตอนนี้ด้วยเสียล่ะ'มาดาระถามกับตัวเองหลังจากที่รู้สึกว่าร่างกายของตนกลับมาผิดปรกติอีกครั้งหนึ่ง

 

'ฮาชิรามะ นายจะรู้บ้างไหมนะ ว่าฉันกำลังทรมานกับเรื่องราวอันมากมายในตอนนี้อยู่'

 

'แล้วนายจะสามารถรับได้ไหมกับสิ่งที่น้องชายของนายทำกับฉันล่ะเนี่ย'

 

'แล้วฉันจะมีหน้าไปพบกับพวกนั้นอีกไหมล่ะเนี่ย ถ้าพวกนั้นรู้ขึ้นมาล่ะว่าฉันท้อง'

 

'อ้า!!..แล้วทำไมร่างกายมันถึงได้ปวดร้าวไปจนถึงขนาดนี้ อีแค่เรื่องเมื่อคืนนี้กลับไปตอบสนองกับอาการในร่างกายเราได้เสียอีก ซวยเสียจริง..'

 

'แล้วฉันจะยังคง..ทนกับเรื่องราวแบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่กัน..'

 

………………………………………………………………………END14

 

WRITER TALK

 

ขอโทษอย่างสูงนะที่เรามาอัพช้า แล้วก็น้อยด้วย T^T

 

บังเอิญว่าติดงานที่โรงเรียนและก็การบ้านด้วย

 

ตอนหน้าอาจจะช้าน้า เพราะว่าเราต้องติวอ่านสอบบ้างแล้ว

 

จะพยามมาอัพให้เร็วที่สุดนะ ช่วยรอกันด้วย

 

ส่วนช่วงนี้อารมณ์ดราม่าจัดกับเรื่องงานเศร้าๆที่โรงเรียน ฟิคอาจจะออกมาแนวเศร้าๆนะ

 

ตอนนี้เราต้องไปแล้ว ติดตามกันต่อได้ในตอนหน้านะ

 

(ดีไม่ดีอาจจะเป็นตอนพิเศษให้กับเทศกาลทานาบาตะนะ เป็นวันเกิดน้องเราเองเดี๋ยวจะมาลงให้ล่ะกัน)

 

ไปก่อนละนะ ไม่อยากนอนดึก - -zzzz

 

………………………………………………………………….