ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เรื่องราวที่ 12 : ผลของน้ำยา
บทที่ 12 : ผลของน้ำยา
วันรุ่งขึ้นหลังงานเทศกาลจบลง
"งืมมม..."เสียงร่างบางครางก่อนจะลุกขึ้นออกมาจากเตียงนอนพร้อมหันไปทางนาฬิกาปลุกเรือนเล็ก ปรกติตอนนี้เขาคงตื่นมานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนที่มาปลุกนั้นกำลังโกรธเขาอยู่ สุดท้ายร่างบางจึงเดินออกมาจากห้องนอนก่อนที่จะหันไปทางห้องครัว ไม่มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเก่าเล็กๆตัวนั้นอีกแล้ว มองไปทางประตูก็ยังไม่มีเสียงถีบประตูเข้ามาในบ้านของเขาในวันนี้ มันดูเงียบเหลือเกินสำหรับคนที่เคยมีเพื่อนอยู่แค่ไม่กี่คน..
วันนี้มันไม่มีอะไรพิเศษเหมือนทุกวันที่ดูพิเศษอีกแล้ว แม้แต่เสียงของธรรมชาติยังเงียบเหงาเสียเหลือเกิน บ้านที่เคยสะอาดด้วยฝีมือของร่างสูง ตอนนี้ก็กลับกลายเป็นบ้านที่รกเช่นเคย ว่างๆสำหรับวันนี้เขาคงคิดอะไรไม่ได้นอกเสียจากจะไปเดินเล่นในหมู่บ้าน แต่ว่าเขาไม่อยากไปเจอกับร่างสูง จึงตัดสินใจเก็บกวาดบ้านของเขาด้วยตัวเอง
ร่างบางเริ่มจากการเก็บห้องนอนของตนเอง มันทั้งรกรุงรังที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเขา ไหนจะเตียงนอนที่ยับยุ่ยี่ขนาดนี้อีก เขาคิดว่ามันเป็นงานที่น่าเบื่อมากถ้าเทียบกับการที่เขาต้องมาเก็บห้องนอนที่มีประโยชน์เอาไว้แค่นอน แต่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นของชิ้นเล็กๆอยู่ในถุงเท้าสีแดงสดที่ชั้นวางของ มันเป็นกระดาษแนบใบเล็กๆพร้อมกับลูกแก้วตั้งโชว์วันคริสต์มาสปีที่แล้ว ร่างบางไม่เคยสนใจของชิ้นนั้นเลย แถมไม่ได้สังเกตมันอีกต่างหาก เขาเลยเปิดกระดาษชิ้นเล็กที่พับแนบอยู่เพื่อให้รู้ว่าใครเอามาให้
มันเป็นกระดาษสาสีแดงปนขาวเป็นลายอ่อน ถูกห่อทับด้วยซองจดหมายเล็กๆลายขาวสลับแดงต้อนรับเทศกาลคริสต์มาสเมื่อปีที่แล้ว แต่ว่าวันที่เขียนเป็นวันที่ 24/12/xx ซึ่งตรงกับวันคริสต์มาสอีฟ แต่ความหมายโดยนัยสำหรับเขาคือวันเกิดของเขานั้นเอง แต่ว่ามีไม่กี่คนเองที่รู้ว่าวันนี้วันเกิดเขาสงสัยคงเป็นจดหมายแฮปปี้คริสต์มาสกระมัง ไม่ก็เรียกเก็บค่าใช้จ่ายวันคริสต์มาส - -"" ร่างบางค่อยๆเปิดจดหมายดู ตัวหนังสือเล็กๆที่เขียนด้วยความประนีต ถึงไม่ยาวมากแต่มันก็ทำให้ร่างบางมิอาจละสายตาออกจากกระดาษแผ่นนั้นได้
'วันลงนาม 24 เดือน ธันวาคม ปี xxxx
สุขสันต์วันคริสต์มาสอีฟนะมาดาระ วันนี้งานยุ่งเหมือนทุกปีเลย ปีนี้พอมีเวลาอยู่บ้างฉันเลยเขียนจดหมายมาหานายได้ แต่สักพักคงจะต้องไปทำงานต่อแล้ว แล้วนายตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ ช่วงนี้อากาศหนาว ดูแลตัวเองบ้างล่ะ แล้วก็นายคงเห็นลูกแก้วที่ฉันแนบไปให้แล้ว ฉันอุตส่าห์หนีเวลางานออกไปหาของขวัญให้นายนะ เก็บมันเอาไว้ให้ดีๆล่ะ ห้ามทำมันแตกด้วย - -#. ปีนี้ฉันมาหานายไม่ได้คงเขียนจดหมายนี้ไปให้นายแทนตัวฉันแหละ แล้วก็ตอนนี้ฉันต้องไปทำงานก่อนนะ ขอกล่าวคำอวยพรก่อนล่ะกัน สุขสันต์วันคริสต์มาสอีฟนะมาดาระ และ สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้มีความสุขตลอดไปนะ ^_^
ลงชื่อ....เซ็นจู..ฮาชิรามะ..(ว่าที่เพื่อนสนิทของเม่นขี้โมโห) '
ร่างบางอ่านกระดาษจบ ก็รู้เลยว่าเขาไม่ได้สนใจกระดาษแผ่นนี้และลูกแก้วลูกนี้เลย แถมคนที่จะเรียกเขาว่าเม่นนั้นไม่ได้มีบ่อยๆหรอกนะ จดหมายฉบับนี้คงเป็นแค่สิ่งที่เรียกกันว่าอดีตสำหรับเขา คิดจบร่างบางวางกระดาษแผ่นนี้เอาไว้ที่เดิมก่อนจะทำความสะอาดห้องนอนของตนเองโดยไม่คิดเรื่องของจดหมายฉบับนี้อีก....
หลังจากทำความสะอาดห้องเสร็จ ร่างบางเริ่มเดินไปจะการห้องต่างๆในบ้านของตนอีกครั้งหนึ่ง แต่ละห้องดูรกพอๆกับห้องนอนเขา บางห้องเขาไม่เคยรู้เลยว่าสภาพจริงของห้องนัน้เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ว่าตอนนี้เขาเริ่มมีอาการมึน เวียนหัว อยากอาเจียนมากเสียจนถึงที่สุด สุดท้ายสิ่งที่เขาต้องทำคือ บนหลังคาบ้าน ถึงแม้ว่าฝนจะตกลงมาล้างให้ แต่ว่าเขายังคงคิดคติว่า ถ้าไม่ได้ล้างหมดคงไม่เรียกว่าการทำความสะอาดครั้งใหญ่ แต่ยังไงเขาก็รู้สึกว่าเริ่มไม่สบายแล้ว
..บนหลังคาบ้าน..
วันนี้ไม่มีแดดถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับคนขี้ร้อนอย่างเขา สายยางถูกฉีดน้ำขึ้นไปโดยร่างแยกของเจ้าบ้านก่อนที่จะหายไปหลังจากที่หมดหน้าที่ ร่างบางเริ่มขัดจากมุมหลังคาไปยังตรงกลางหลังคา สีหลังคาน้ำเงินเข้มของมันเริ่มเงางามขึ้นหลังจากที่มันเก่าคร่ำครึมานาน แต่ว่าจะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้าย ร่างบางเกิดลื่นไหลลงมาขณะที่กำลังขัดหลังคาชั้นหนึ่งของบ้าน แต่ว่าโชคดีที่ตกลงมาไม่หนักอะไรมากเพราะเป็นแค่ชั้นหนึ่ง แค่ก้นจ้ำเบ้าแค่นั้น ร่างบางเลยไม่คิดอะไรมากปีนขึ้นไปขัดชั้น2ต่อ
ชั้น2 ถ้าตกลงมาอีกครั้งนี่คือตายอย่างเดียว เพราะว่ามันสูงมากกว่าเดิม แต่ว่าคราวนี้ก็แบบเดิมอีกครั้งหนึ่ง คือ ร่างบางตกลงมาอีกครั้ง เพราะนิสัยที่ชอบคิดวิตกกังวลของเขา เลยไม่ทันมองว่าตัวเองใช้น้ำยาหล่อลื่นมาขัดทำให้ตัวเองลื่นลงมาอีกครั้ง
"......"ไม่มีเสียงของเเข็งกระแทกกับพื้นอีกครั้ง ร่างบางถูกอุ้มท่าเจ้าสาวไว้โดยบุรุษปริศนา เขามองเห็นเงาของคนที่ช่วยเอาไว้ แสงแยงตาเขาเลยมองเห็นไม่ชัดสักเท่าไหร่ เขาหวังว่าคนที่มาช่วยอาจจะเป็นร่างสูงก็เป็นได้ ตอนนี้แสงแดดถูกเมฆบดบัง ทำให้มองเห็นเป็นร่างของบุรุษปริศนาอีกคนหนึ่ง ความหวังของร่างบางคงไม่มีวันเป็นจริงหรอก ในเมื่อคนที่มารับเขาไว้เป็นน้องชายของร่างสูงแทน
"นายขึ้นไปทำอะไรบนนั้น รู้ไหมว่ามันอันตราย"มาถึงโทบิรามะก็เริ่มเข้าโหมดอบรมอีกเช่นเคย
"ก็ขึ้นไปขัดหลังคาไงล่ะ วันนี้ฉันจะทำความสะอาดบ้านให้สะอาด สักหน่อย"
"หลังคาบ้านไหนเขาขัดกันหา!! ถ้าฉันไม่วิ่งมารับนาย ป่านนี้นายไปสวรรค์แล้ว"
"ใครขอล่ะ ฉันก็ขัดของฉัน นายจะวิ่งมาทำไม แล้วมาเดินเล่นแถวนี้ทำไม"ร่างบางเริ่มสวนกลับหลังจากเป็นฝ่ายถูกกระทำ(..??..)
โทบิรามะมองดูตั้งแต่หัวจรดเท้าของมาดาระก่อนจะพูดเสริม"อืม..ดูท่าว่ายังไม่ออกฤทธิ์สินะ"
"นายพูดถึงอะไรอ่ะ ฉันไม่เข้าใจ ??"
"ช่างเถอะ ว่าแต่มือนายนั่นหน่ะไปทำอะไรมา - -??" โทบิรามะถามก่อนที่จะชี้ไปที่มือของมาดาระ เขาไม่ทันสังเกตเลยว่ามันเป็นรอยอะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้จิตใจเขาเหม่อไปถึงไหนแล้วก็ไม่มีใครรู้
"คงเป็นเพราะว่าฉันไปขัดหลังคาชั้นหนึ่งแล้วร่วงลงมาล่ะมั้ง = =|| "
"...นายมันบ้าจริง บ้านไหนเขาขัดหลังคากัน ฉันอยากจะไปเห็นให้มันรู้จริง"
"เช้อะ!!ถ้าไม่มีอะไรฉันจะไปขัดหลังคาต่อล่ะ"มาดาระพูดอย่างหัวเสียก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนหลังคา
"นายเนี่ยนะ..งั้นฉันจะไปรอในบ้านล่ะกัน"โทบิรามะพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนมองด้วยความแปลกใจ
"นายเนี่ยเห็นฉันเป็นใคร ทำตัวอย่างกับเป็นเจ้าของบ้าน -3-"มาดาระบ่น และค่อยๆขัดหลังคาไปจนเสร็จ ใช้เวลานานจนทำให้คนในบ้านรอจนเบื่อ
เวลาต่อมา...[ภายในบ้าน]
"....... - -"<<<<<- -***"
"นายจะจ้องฉันอีกนานไหม ก็บอกไปแล้วไงว่าขอโทษที่ให้รอนาน"
"......"
"คือ..นายมีเรื่องอะไรมาพูดไหม"
"มี"
"งั้นก็ให้ฉันไปเตรียมชาให้ไหม"
"ไม่"
"....(หลบสายตาอย่างรุนแรง)"
"งั้นฉันจะเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน แต่ว่านายต้องตอบคำถามฉันก่อน"โทบิรามะพูดเสียงขรึมทำให้คนตรงหน้าระแวง
"มีอะไรก็ว่ามา"
"นายได้กินยาของฉันเข้าไปหรือเปล่า"
"งืมมม..เอาความจริงไหม"
"แสดงว่ากินสินะ"
"......"
"งานยุ่ง..นายลองเอาขวดยานั่นขึ้นมาดูสิ แล้วอ่านรายละเอียดดู"
"เชอะ!!ของแบบนั้นฉันทิ้งไปแล้ว"
"งั้นฉันจะอธิบายให้ฟังเกี่ยวกับยานั้นให้เอาไหม"
"อ่าๆเชิญท่านอธิบายเลยครับ"
"น้ำยาเนี่ยมันส่วนผสมสำคัญหลายอย่างที่มันค่อนข้างอันตราย แต่ว่าถ้านายกินแล้วไม่ตายก็ถือเป็นเรื่องอภินิหารมาก.."
"อ่า..มันหน้าดีใจไหมนะ"
"สิ่งประดิษฐ์นี้จะได้ผลเฉพาะผู้ชาย ทีแรกฉันคิดว่าจะเอาไปทิ้งแต่พี่ชายขโมยไปจากโต๊ะฉัน และมิโตะก็เอาไปจากพี่ชายอีกทีหนึ่ง มันทำให้ผู้ชายสามารถมีxxxกันได้ แต่ว่ามันไม่ใช่ผลของน้ำยานั่น. น้ำยานั้นทำให้นายสามารถท้องกับผู้ชายได้นั่นแหละ เอาง่ายๆคือทำให้ผู้ชายมีมดลูกเหมือนผู้หญิง และก็มีลูกได้"
"อ๋อ..แสดงว่าตอนนี้ร่างกายฉันมันผิดปรกติ และถ้าฉันไม่ไปxxxกับใครก็ไม่เป็นไรสินะ"
"เปล่า ที่ฉันจะบอกเรื่องสำคัญคือ..[เริ่มกระซิบ] ความลับนั่นคือยัยมิโตะแอบไปเอาน้ำเชื้อที่ฉันทดลองอยู่ไปใส่ลงในน้ำยานั่น แล้วน้ำเชื้อนั้นเอามาจากพี่ชายฉัน เพราะงั้นถึงนายจะไม่ได้ทำอะไรกับพี่ชายฉัน แต่ว่าถึงมีน้ำนั้นแล้วนายก็หนีไม่พ้นการมีลูกกับพี่ชายแล้วล่ะ เพราะงั้นนายติดกับมิโตะตั้งแต่นายดื่มน้ำเข้าไปแล้ว.."
"อ่า......นายคิดว่าพูดเรื่องนี้จะไม่ทำให้ฉันตกใจงั้นหรอ"
"เปล่า ฉันแค่พูดความจริง น้ำยามันน่าจะเริ่มออกฤทธิ์ประมาณวันรุ่งขึ้นของการกินยา"
"งั้นฉันจะลองคิดดูละกันว่านั่นเรื่องจริงหรือเปล่า"
"ถ้านายคิดว่าเป็นเรื่องจริงก็มาบอกฉันอีกครั้งล่ะกัน แล้วก็ช่วยจัดการกับเเขนตัวเองที่มันช้ำด้วยล่ะ"
"อ่าๆแล้วเจ้าฮาชิรามะบอกอะไรมาบ้างหรือเปล่า"
"ไม่มีหนิ เห็นทำตัวปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่นั้นแหละ ฉันกลับก่อนล่ะ"
"อืม" สุดท้ายเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสินะ
...หลังจากโทบิรามะกลับไป...
"ไม่เชื่อหรอก ยังไงก็ไม่เชื่อ แต่ก็ควรจะเชื่อ หรือไม่ดี"ร่างบางคิดซ้ำไปมาก่อนที่จะเดินไปหากล่องยาบนชั้น2
"ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะ ฉันจะทำไงดี เจ้าโทบิรามะเป็นพวกไม่ชอบโกหกใครซะด้วย"
"เอาเถอะวันพรุ่งนี้ค่อยไปหาโทบิรามะก็แล้วกัน"หลังจากที่ร่างบางพันแผลเสร็จ เลยเดินลงมาจากชั้น2 ก่อนที่จะเดินไปหาอะไรกินในห้องครัว แต่ว่าระหว่างทางอาการเดิมเริ่มกลับมาอีกครั้งคราวนี้เขาถึงกับต้องเข้าไปอาเจียนเลยทีเดียว ซึ่งทำให้ความหวังในการไม่ท้องของมาดาระเริ่มน้อยลงเต็มที....
....…5นาทีผ่านไป……
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย"มาดาระพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลังจากออกมาจากห้องน้ำ แล้วคิดได้ว่าถ้ามันไม่เป็นอะไรก็คงจะดี แต่ว่าถ้าเกิดสิ่งที่โทบิรามะพูดเกี่ยวกับร่างกายเขาเป็นจริงขึ้นมาล่ะ
"พรุ่งนี้ค่อยไปหาโทบิรามะดีกว่า.."เมื่อคิดได้ดังนั้นมาดาระจึงเดินเข้าห้องนอนไป อาหารก็กินไม่ลง น้ำก็ไม่อยากอาบอีกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่ล่ะกัน
……........................……………………………………..…………………End12………
ไง นักอ่านทุกท่าน ^_^ ช่วงนี้เปิดเทอมเเล้วนะ
ไรเตอร์ไม่ค่อยมีเวลามาอัพเหมือนตอนปิดเทอมเเล้วสิ T-T
เพราะตอนเย็นก็มาอัพไม่ได้ต้องทำการบ้าน
ดังนั้นไรต์จะมาอัพแค่ตอนวันเสาร์ไม่ก็อาทิตย์นะ
อดทนรอกันหน่อย เพราะว่าถึงไม่มีการบ้าน ยังไงก็ไม่ได้เล่นโน๊ตบุ๊คอยู่ดีแหละ
ตอนนี้เรื่องเข้าสไตเราแล้วนะ ส่วนคู่ของโทบิอิซึนะ จะเป็นอีกเรื่องนึงนะ
ถ้าแต่งฟิคนี้จบแล้วเดี๋ยวจะมีฟิคสั้นพิเศษให้นะ อดทนรอกันหน่อยนะ
ขอขอบคุณ ที่คอยติดตามเรื่องราวเล็กๆของ yami. ค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น