คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เรื่องราวที่ 11 : การแข่งขันรอบสุดท้าย 2
เรื่องราวที่ 11 : การแข่งขันรอบสุดท้าย 2
“ทางมาดาระ และ ฮาชิรามะ
“คิดว่าไงล่ะ จะจูบฉันจริงๆหรอ ฮาชิรามะ”
“แล้วนายคิดว่าฉันไม่กล้ารึไง”
“ก็แหมกลางงานแบบนี้เสียด้วย”
“งั้น จะเอาเลยล่ะนะ”
“เดี๋ย…!!!”
ฮาชิรามะค่อยๆบรรจงจูบมาดาระอย่างเบามือ ต่อมาจึงค่อยๆเพิ่มความรุนแรงขึ้นในรสชาติ หัวใจของมาดาระกลับนึกขึ้นถึงวันที่ฮาชิรามะทำให้หัวใจเขาแตกสลายไม่เป็นท่า ตอนนี้เป็นโอกาสแก้ตัวสำหรับมือใหม่อย่างเขา เขาอยากจะสอนให้ฮาชิรามะลองดูบ้างเวลาที่ถูกจูบหน่ะมันเป็นอย่างไร
ร่างบางค่อยๆเปลี่ยนทิศทางของลิ้นที่พันเกี่ยวกันอยู่ จากที่เขาเป็นฝ่ายรับตอนนี้ได้ขึ้นไปเป็นฝ่ายรุกแล้ว ร่างสูงค่อยๆปลดกิโมโนชั้นนอกของร่างบางออกมาครั้งหนึ่ง เพื่อให้ได้สัมผัสถึงผิวหนังอันเบาะบางของเขา ร่างบางตอนนี้ได้เปลี่ยนกลายเป็นฝ่ายรับเหมือนเดิม เขาพยามที่จะดันลิ้นของร่างสูงออกไปจากโพลงปากของเขา ซึ่งถ้าดูดีๆแล้วรสชาติของมันช่างหวานหอมละมุน ผิดกลับความร้อนแรงของลิ้น ร่างบางไม่อยากจะถูกจูบแบบนี้ เขาต้องการที่จะเป็นอิสระจากลิ้นของร่างสูง แต่ทำไม่ได้ในเมื่อความต้องการมันสูงกว่าความเกลียด ร่างบางจึงยอมทนไม่ต่อรองใดๆ ได้แต่ครางเสียงอยู่ในลำคอ จนกระทั้งร่างสูงปล่อยลิ้นของร่างบางให้เป็นอิสระ น้ำลายของเขาเลอะเปรอะเปือนแก้มและคางทำให้ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
ทั้งบนเวทีและล่างเวทีปรบมือสนั่นหวั่นไหวจนคนที่ถูกจูบอายจนแทบจะเอาหน้าไปซุกแผ่นดินหนีแล้ว ทั้งนารูโตะและซาสึเกะ ต่างปรบมือกันรัวเพื่อแสดงความยินดีที่พวกเขาชนะการแข่งขันในครั้งนี้
“เอาล่ะคะ ถึงเวลาประกาศผู้ชนะในครั้งนี้แล้วค่ะ”
“ผู้ชนะในรอบแรกคือ……
ผู้ชนะในรอบที่2 คือ อาจารย์คาคาชิค่ะ” โอ้ว คนที่มองอยู่ข้างล่างอย่างโอบิโตะแทบจะลมชัก เมื่อเพื่อนของตนได้รับรางวัล
ผู้ชนะในรอบสุดท้ายคือ อุจิวะ มาดาระ และ เซนจู ฮาชิรามะค่ะ”
“โอ้วพระเจ้าช่วย ฉันจะบ้าตาย เราชนะหรอ “
“ใช่ แล้วเธอทั้งหมดที่ชนะจะขออะไรกันล่ะ”
“เอ่อ..คือ..ท่านซึนาเดะ ผมขอ..(ซุ๊บซิบๆ)”คาคาชิพูดกระซิบบางอย่างก่อนที่จะเดินออกไป
“ได้สิ นายขอแล้วนะ “ ซึนาเดะพูดบอกก่อนจะตะโกนเรียก
“อุจิวะ โอบิโตะ!!!!” ชายผู้ถูกเรียกรีบหันหลังไปหาก่อนที่จะเจอบทลงโทษอันแสนโหด
“มีอะไร..ครับ”โอบิโตะพูดเสียงแผ่วก่อนที่จะเดินมาหาซึนาเดะ เพราะกลัวว่าคาคาชิเคยคิดดีกับเขาซะที่ไหน
“คาคาชิขอให้นายช่วยมาเป็นแฟนกันกับเขา เขาแค่อยากจะขอให้นายเป็นแฟนกันกับเขาแค่นี้แหละ”
“อ่าๆๆ!!!... o/////o “ โอบิโตะหน้าแดงก่อนที่จะมีเสียงเชียร์จากหลายๆด้าน ก่อนที่เขาจะตอบ
“ครับ ผม..ก็..แอบชอบเขาเหมือนกันครับ” โอบิโตะพูดเสียงอ่อน ก่อนที่คาคาชิจะกระโดดจากเวทีลงมา เหมือนเจ้าสาวกระโดดลงมาจากพรมแดงเพื่อมาหาเจ้าบ่าว ส่วนซากุระหรอ แทบจะเป็นลมกับการกระทำของหัวหน้าทีมแล้ว
“ได้ไงอ่ะ โอบิโตะ ฉันอุตส่าห์รอโอกาสที่จะเป็นแฟนกับเจ้าคาคาชิแล้วทำไมนายมาเอาไงง่ายจัง” ไกพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
“แล้วไงล่ะ ก็คาคาชิรักฉันนี่ไม่ได้รักนาย “
“ไอ้โอบิโตะ ฉันจาฆ่าแก๊!!”
“ถ้านายทำได้ก็ผ่านฉันไปก่อน”คาคาชิพูดเสียงเย็นก่อนที่จะเดินจับมือไปกับโอบิโตะ
“แล้วคุณปู่ล่ะคะ มีอะไรจะขอรึเปล่า”
“ฉันยกสิทธินี้ให้กับมาดาระละกัน “ ฮาชิรามะยิ้มหน้าแดงก่อนที่จะบรรจงจุมพิตร่างบางอีกครั้ง
“งั้นฉันจะขอเหมือนคาคาชิละกัน”มาดาระพูดอย่างไม่เกรงกลัวใคร
“แต่ว่ากับนายฮาชิรามะ “ ตอนนี้ร่างสูงหน้าแดงจนไม่รู้ว่าไปเอามะเขือเทศทาหน้ารึเปล่า ร่างบางหัวเราะก่อนที่จะบอกกับซึนาเดะ
“เอาอย่างเนี่ยแหละ และฮาชิรามะต้องตอบตกลงด้วยนะ”ฮาชิรามะยิ้มๆก่อนที่จะขยี้หัวร่างบางจนกลับมาฟูอีกครั้งหนึ่ง
“ได้แน่นอน มาดาระ ฉันก็ไม่ได้ติดปัญหาอะไรหรอก”
“เป็นอันว่าตกลงกันแล้วนะ ฉันขอจบงานนี้เพียงเท่านี้แหละทุกท่าน
“ฉันทำตามที่นายขอแล้วนะนารูโตะ”มาดาระกระซิบก่อนที่จะเดินออกไป
…………………………………………………………………………….
เมื่อตอนที่อยู่กันหลังม่าน
“นี่มาดาระ ฉันขออะไรอย่างหนึ่งหน่อยได้ไหม”
“มีอะไร”
“คือว่า..ช่วยชนะแล้วบอกความรู้สึกจริงๆกับคนที่นายรัก แล้วทำให้ฉันดูเป็นตัวอย่างได้ไหม”
“อึมก็ได้ฉันจะทำตัวเป็นคนดีสักวันก็ได้”
………………………………………………………………………………….
หลังงานเลิก
“นี่มาดาระนายแต่งชุดนั้นแล้วทำเอาฉันอึ้งเลยนะ นายแต่งแล้วเหมือนผู้หญิงมากๆล่ะ”มิโตะเธอต้องการจะสื่ออะไร
“นั่นสิ ไปหลังภูเขากันเถอะ เดี๋ยวจะมีพลุจุดงานกัน”โทบิรามะพูด
“ว่าแต่นายเนี่ยไม่อายเลยนะที่กล้าพูดว่ารักกับฮาชิรามะเนี่ยไม่เบาเลยนะ”
“สงสัยตอนนั้นฉันเมากาวอยู่ เลยไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปล่ะมั้ง”
“คำแก้ตัวนายฟังไม่ขึ้นเลย มาดาระ”
“เอาเถอะไปกันได้แล้วน่าเดี๋ยวไม่ทันดูดอกไม้ไฟ!!”มาดาระแก้ตัวโดยการพูดปัดๆไป
“เฮ้อ ไม่เนียนเนอะฮาชิรามะ”
“ฮึๆ ก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเขาล่ะนะ”
บนหลังภูเขา
“ว้าวดอกไม้ไฟสวยจัง “ มาดาระพูด
“นั่นสินะคงจะมีแต่ที่นี่แหละที่เห็นได้ใกล้ที่สุด”
“นายจริงจังกับเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่า ฮาชิรามะ”
“แน่นอน นายจริงจังไหมล่ะฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนนายนั้นแหละ”
“แต่ฉันจริงจังจริงๆนะ”
“นายก็พูดเล่นเก่งจัง ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนนายก็แค่นั้นแหละ”
“ฮาชิรามะ…”
‘ปุ๊ง’ เสียงดอกไม้ไฟดัง แสงสว่างมันส่องวาบลงมาจนทำให้เห็นน้ำตาของร่างบางซึ่งไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน นี่เขาคิดว่าสิ่งที่ผมบอกมามันเป็นเรื่องโกหกงั้นหรอ ผมไม่ได้โกหกนะ แต่ทำไมเขาถึงคิดกับผมแค่เพื่อนล่ะ ไม่เอานะ ไม่เอา ไม่เอา ทำไมล่ะ ทำไมถึงคิดมากกว่านี้ไม่ได้อีกรึไงฮะ เศร้านะที่เห็นนายไม่เคยเห็นค่าความรู้สึกของฉันเลย
“มาดาระ เป็นอะไรไป” ฮาชิรามะตกใจเหวอเมื่อเห็นร่างบางร้องไห้อีกครั้ง แต่ว่าใครทำให้เขาร้องไห้ล่ะ
“เจ้าบ้า เจ้าโง่ ซื่อบื้อเอ้ย!!!!”มาดาระอุทานออกมาท่ามกลางเสียงพลุที่ดังวาบ
“มาดาระ”ฮาชิรามะค่อยๆผ่อนเสียงลงจนไม่พูดอะไร
ร่างบางกระโดดเข้ามาทุบแผงอกของร่างสูง แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่กำเสื้อคลุมของเขาเอาไว้แน่น แล้วเอาหัวซบแผงอกของร่างสูงไปเรื่อยๆ
“ฉันพูดจริงนะ..ฮาชิรามะ”
“อืม..รู้แล้ว เพราะงั้นหยุดร้องไห้เถอะ ฉันเข้าใจดี”
“นายเข้าใจความหมายมันว่าอะไร “
“นายชอบฉันมากกว่าเพื่อนใช่ไหมล่ะมาดาระ”
“…….”
“ใช่สินะ งั้นฉันจะบอกอะไรบางอย่างให้นายฟัง”
“……”
“ว่าฉันไม่เคยชอบนายเลยในฐานะนั้น และเราคงจะยังเป็นเพื่อนกันต่อไป ยกเว้นแต่นายอยากจะให้มันพังทลายลงเพราะเรื่องพรรนี้”
“ขอตัวล่ะ แล้วเจอกัน”
“……”ร่างสูงเดินผ่านร่างบางก่อนที่มิโตะกับโทบิรามะจะเดินมาหาเขา
“เป็นไงบ้างดอกไม้ไฟสวยไหมมาดาระ”มิโตะถาม
“มิโตะ..”โทบิรามะสะกิดให้มิโตะมองดูสภาพที่ไม่ปรกติของมาดาระในตอนนี้ เขากำลังร้องไห้ท่ามกลางดอกไม้ไฟหลากสีสัน หัวใจของเขากำลังโดนบีบคั้นให้มีแต่ความเจ็บปวดอยู่ข้างใน
“ฮ่าๆๆ..เป็นเรื่องที่น่าขันจังเลยเนอะ..คนนึงรักเขาแทบตาย..แต่อีกคนกลับปฎิเสธอย่างง่ายดาย “
“น่าขันจริงเรื่องราวพรรนี้เนี่ย ถ้ามันมีต่อไปก็คงแย่มากสินะ ถ้าฉีกทิ้งก็คงจะดีมาก”
“ถ้าทำลายคงจะดีกว่านี้ “ มาดาระพูดพร้อมกับเดินลงไปจากภูเขา และตรงกลับไปยังป่าผีสิงที่บ้านเขาเช่นเดิม
…………………………………………………………………………………..
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกเนี่ย”มิโตะพูดอย่างหัวเสีย
“ก็เห็นๆอยู่ว่ามาดาระถูกพี่ชายปฏิเสธไปหน่ะ”
“โธ่ เมื่อกี้ยังดีๆกันอยู่เลย นึกจะเป็นก็เป็นกันซะ”
“นั่นสินะ แล้วเธอหน่ะรู้ไหมว่าขวดยาของฉันหายไปไหน”
“ก็ฉันให้มาดาระกินเข้าไปไง”
“หา!!ยัยเบ๊อะใครเขาให้กินยานัน้เข้าไปกัน ยานั้นมัน..”
“ฉันรู้น่า แต่ว่าเราจะทำไงดีล่ะกับ2คนนี้”
“เอาง่ายๆพรุ่งนี้มาดาระคงจะได้เห็นฤทธิ์ยากันแล้วล่ะ”
“ว่าไงนะ!!”
“เปล่า..กลับกันเถอะ”
“อืม…”
………………………………………….. end 11 ………………
ความคิดเห็น