ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ fic naruto ] love of comrades..มิตรภาพที่ผันแปรตามกาลเวลา

    ลำดับตอนที่ #13 : เรื่องราวที่ 11 : การแข่งขันรอบสุดท้าย 2

    • อัปเดตล่าสุด 17 พ.ค. 57





     เรื่องราวที่  11 : การแข่งขันรอบสุดท้าย 2
     

    “ทางมาดาระ และ ฮาชิรามะ

    “คิดว่าไงล่ะ จะจูบฉันจริงๆหรอ ฮาชิรามะ”

    “แล้วนายคิดว่าฉันไม่กล้ารึไง”

    “ก็แหมกลางงานแบบนี้เสียด้วย”

    “งั้น จะเอาเลยล่ะนะ”

    “เดี๋ย…!!!

    ฮาชิรามะค่อยๆบรรจงจูบมาดาระอย่างเบามือ ต่อมาจึงค่อยๆเพิ่มความรุนแรงขึ้นในรสชาติ หัวใจของมาดาระกลับนึกขึ้นถึงวันที่ฮาชิรามะทำให้หัวใจเขาแตกสลายไม่เป็นท่า ตอนนี้เป็นโอกาสแก้ตัวสำหรับมือใหม่อย่างเขา เขาอยากจะสอนให้ฮาชิรามะลองดูบ้างเวลาที่ถูกจูบหน่ะมันเป็นอย่างไร

    ร่างบางค่อยๆเปลี่ยนทิศทางของลิ้นที่พันเกี่ยวกันอยู่ จากที่เขาเป็นฝ่ายรับตอนนี้ได้ขึ้นไปเป็นฝ่ายรุกแล้ว ร่างสูงค่อยๆปลดกิโมโนชั้นนอกของร่างบางออกมาครั้งหนึ่ง เพื่อให้ได้สัมผัสถึงผิวหนังอันเบาะบางของเขา ร่างบางตอนนี้ได้เปลี่ยนกลายเป็นฝ่ายรับเหมือนเดิม เขาพยามที่จะดันลิ้นของร่างสูงออกไปจากโพลงปากของเขา ซึ่งถ้าดูดีๆแล้วรสชาติของมันช่างหวานหอมละมุน ผิดกลับความร้อนแรงของลิ้น ร่างบางไม่อยากจะถูกจูบแบบนี้ เขาต้องการที่จะเป็นอิสระจากลิ้นของร่างสูง แต่ทำไม่ได้ในเมื่อความต้องการมันสูงกว่าความเกลียด ร่างบางจึงยอมทนไม่ต่อรองใดๆ ได้แต่ครางเสียงอยู่ในลำคอ จนกระทั้งร่างสูงปล่อยลิ้นของร่างบางให้เป็นอิสระ น้ำลายของเขาเลอะเปรอะเปือนแก้มและคางทำให้ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

    ทั้งบนเวทีและล่างเวทีปรบมือสนั่นหวั่นไหวจนคนที่ถูกจูบอายจนแทบจะเอาหน้าไปซุกแผ่นดินหนีแล้ว ทั้งนารูโตะและซาสึเกะ ต่างปรบมือกันรัวเพื่อแสดงความยินดีที่พวกเขาชนะการแข่งขันในครั้งนี้

    “เอาล่ะคะ ถึงเวลาประกาศผู้ชนะในครั้งนี้แล้วค่ะ”

    “ผู้ชนะในรอบแรกคือ……

    ผู้ชนะในรอบที่2 คือ อาจารย์คาคาชิค่ะ” โอ้ว คนที่มองอยู่ข้างล่างอย่างโอบิโตะแทบจะลมชัก เมื่อเพื่อนของตนได้รับรางวัล

    ผู้ชนะในรอบสุดท้ายคือ อุจิวะ มาดาระ และ เซนจู ฮาชิรามะค่ะ”

    “โอ้วพระเจ้าช่วย ฉันจะบ้าตาย เราชนะหรอ “

    “ใช่ แล้วเธอทั้งหมดที่ชนะจะขออะไรกันล่ะ”

    “เอ่อ..คือ..ท่านซึนาเดะ ผมขอ..(ซุ๊บซิบๆ)”คาคาชิพูดกระซิบบางอย่างก่อนที่จะเดินออกไป

    “ได้สิ นายขอแล้วนะ “ ซึนาเดะพูดบอกก่อนจะตะโกนเรียก

    “อุจิวะ โอบิโตะ!!!!” ชายผู้ถูกเรียกรีบหันหลังไปหาก่อนที่จะเจอบทลงโทษอันแสนโหด

    “มีอะไร..ครับ”โอบิโตะพูดเสียงแผ่วก่อนที่จะเดินมาหาซึนาเดะ เพราะกลัวว่าคาคาชิเคยคิดดีกับเขาซะที่ไหน

    “คาคาชิขอให้นายช่วยมาเป็นแฟนกันกับเขา เขาแค่อยากจะขอให้นายเป็นแฟนกันกับเขาแค่นี้แหละ”

    “อ่าๆๆ!!!... o/////o “ โอบิโตะหน้าแดงก่อนที่จะมีเสียงเชียร์จากหลายๆด้าน ก่อนที่เขาจะตอบ

    “ครับ ผม..ก็..แอบชอบเขาเหมือนกันครับ” โอบิโตะพูดเสียงอ่อน ก่อนที่คาคาชิจะกระโดดจากเวทีลงมา เหมือนเจ้าสาวกระโดดลงมาจากพรมแดงเพื่อมาหาเจ้าบ่าว ส่วนซากุระหรอ แทบจะเป็นลมกับการกระทำของหัวหน้าทีมแล้ว

    “ได้ไงอ่ะ โอบิโตะ ฉันอุตส่าห์รอโอกาสที่จะเป็นแฟนกับเจ้าคาคาชิแล้วทำไมนายมาเอาไงง่ายจัง” ไกพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

    “แล้วไงล่ะ ก็คาคาชิรักฉันนี่ไม่ได้รักนาย “

    “ไอ้โอบิโตะ ฉันจาฆ่าแก๊!!

    “ถ้านายทำได้ก็ผ่านฉันไปก่อน”คาคาชิพูดเสียงเย็นก่อนที่จะเดินจับมือไปกับโอบิโตะ

    “แล้วคุณปู่ล่ะคะ มีอะไรจะขอรึเปล่า”

    “ฉันยกสิทธินี้ให้กับมาดาระละกัน “ ฮาชิรามะยิ้มหน้าแดงก่อนที่จะบรรจงจุมพิตร่างบางอีกครั้ง

    “งั้นฉันจะขอเหมือนคาคาชิละกัน”มาดาระพูดอย่างไม่เกรงกลัวใคร

    “แต่ว่ากับนายฮาชิรามะ “ ตอนนี้ร่างสูงหน้าแดงจนไม่รู้ว่าไปเอามะเขือเทศทาหน้ารึเปล่า ร่างบางหัวเราะก่อนที่จะบอกกับซึนาเดะ

    “เอาอย่างเนี่ยแหละ และฮาชิรามะต้องตอบตกลงด้วยนะ”ฮาชิรามะยิ้มๆก่อนที่จะขยี้หัวร่างบางจนกลับมาฟูอีกครั้งหนึ่ง

    “ได้แน่นอน มาดาระ ฉันก็ไม่ได้ติดปัญหาอะไรหรอก”

    “เป็นอันว่าตกลงกันแล้วนะ ฉันขอจบงานนี้เพียงเท่านี้แหละทุกท่าน

    “ฉันทำตามที่นายขอแล้วนะนารูโตะ”มาดาระกระซิบก่อนที่จะเดินออกไป

    …………………………………………………………………………….

    เมื่อตอนที่อยู่กันหลังม่าน

    “นี่มาดาระ ฉันขออะไรอย่างหนึ่งหน่อยได้ไหม”

    “มีอะไร”

    “คือว่า..ช่วยชนะแล้วบอกความรู้สึกจริงๆกับคนที่นายรัก แล้วทำให้ฉันดูเป็นตัวอย่างได้ไหม”

    “อึมก็ได้ฉันจะทำตัวเป็นคนดีสักวันก็ได้”

    ………………………………………………………………………………….

    หลังงานเลิก

    “นี่มาดาระนายแต่งชุดนั้นแล้วทำเอาฉันอึ้งเลยนะ นายแต่งแล้วเหมือนผู้หญิงมากๆล่ะ”มิโตะเธอต้องการจะสื่ออะไร

    “นั่นสิ ไปหลังภูเขากันเถอะ เดี๋ยวจะมีพลุจุดงานกัน”โทบิรามะพูด

    “ว่าแต่นายเนี่ยไม่อายเลยนะที่กล้าพูดว่ารักกับฮาชิรามะเนี่ยไม่เบาเลยนะ”

    “สงสัยตอนนั้นฉันเมากาวอยู่ เลยไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปล่ะมั้ง”

    “คำแก้ตัวนายฟังไม่ขึ้นเลย มาดาระ”

    “เอาเถอะไปกันได้แล้วน่าเดี๋ยวไม่ทันดูดอกไม้ไฟ!!”มาดาระแก้ตัวโดยการพูดปัดๆไป

    “เฮ้อ ไม่เนียนเนอะฮาชิรามะ”

    “ฮึๆ ก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเขาล่ะนะ”

     

    บนหลังภูเขา

     

    “ว้าวดอกไม้ไฟสวยจัง “ มาดาระพูด

    “นั่นสินะคงจะมีแต่ที่นี่แหละที่เห็นได้ใกล้ที่สุด”

    “นายจริงจังกับเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่า ฮาชิรามะ”

    “แน่นอน นายจริงจังไหมล่ะฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนนายนั้นแหละ”

    “แต่ฉันจริงจังจริงๆนะ”

    “นายก็พูดเล่นเก่งจัง ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนนายก็แค่นั้นแหละ”

    “ฮาชิรามะ

    ปุ๊ง เสียงดอกไม้ไฟดัง แสงสว่างมันส่องวาบลงมาจนทำให้เห็นน้ำตาของร่างบางซึ่งไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน นี่เขาคิดว่าสิ่งที่ผมบอกมามันเป็นเรื่องโกหกงั้นหรอ ผมไม่ได้โกหกนะ แต่ทำไมเขาถึงคิดกับผมแค่เพื่อนล่ะ ไม่เอานะ ไม่เอา ไม่เอา ทำไมล่ะ ทำไมถึงคิดมากกว่านี้ไม่ได้อีกรึไงฮะ เศร้านะที่เห็นนายไม่เคยเห็นค่าความรู้สึกของฉันเลย

    “มาดาระ เป็นอะไรไป” ฮาชิรามะตกใจเหวอเมื่อเห็นร่างบางร้องไห้อีกครั้ง แต่ว่าใครทำให้เขาร้องไห้ล่ะ

    “เจ้าบ้า เจ้าโง่ ซื่อบื้อเอ้ย!!!!”มาดาระอุทานออกมาท่ามกลางเสียงพลุที่ดังวาบ

    “มาดาระ”ฮาชิรามะค่อยๆผ่อนเสียงลงจนไม่พูดอะไร

    ร่างบางกระโดดเข้ามาทุบแผงอกของร่างสูง แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่กำเสื้อคลุมของเขาเอาไว้แน่น แล้วเอาหัวซบแผงอกของร่างสูงไปเรื่อยๆ

    “ฉันพูดจริงนะ..ฮาชิรามะ”

    “อืม..รู้แล้ว เพราะงั้นหยุดร้องไห้เถอะ ฉันเข้าใจดี”

    “นายเข้าใจความหมายมันว่าอะไร “

    “นายชอบฉันมากกว่าเพื่อนใช่ไหมล่ะมาดาระ”

    …….

    “ใช่สินะ งั้นฉันจะบอกอะไรบางอย่างให้นายฟัง”

    ……

    “ว่าฉันไม่เคยชอบนายเลยในฐานะนั้น และเราคงจะยังเป็นเพื่อนกันต่อไป ยกเว้นแต่นายอยากจะให้มันพังทลายลงเพราะเรื่องพรรนี้”

    “ขอตัวล่ะ แล้วเจอกัน”

    ……”ร่างสูงเดินผ่านร่างบางก่อนที่มิโตะกับโทบิรามะจะเดินมาหาเขา

    “เป็นไงบ้างดอกไม้ไฟสวยไหมมาดาระ”มิโตะถาม

    “มิโตะ..”โทบิรามะสะกิดให้มิโตะมองดูสภาพที่ไม่ปรกติของมาดาระในตอนนี้ เขากำลังร้องไห้ท่ามกลางดอกไม้ไฟหลากสีสัน หัวใจของเขากำลังโดนบีบคั้นให้มีแต่ความเจ็บปวดอยู่ข้างใน

    “ฮ่าๆๆ..เป็นเรื่องที่น่าขันจังเลยเนอะ..คนนึงรักเขาแทบตาย..แต่อีกคนกลับปฎิเสธอย่างง่ายดาย “

    “น่าขันจริงเรื่องราวพรรนี้เนี่ย ถ้ามันมีต่อไปก็คงแย่มากสินะ ถ้าฉีกทิ้งก็คงจะดีมาก”

    “ถ้าทำลายคงจะดีกว่านี้ “ มาดาระพูดพร้อมกับเดินลงไปจากภูเขา และตรงกลับไปยังป่าผีสิงที่บ้านเขาเช่นเดิม

     

    …………………………………………………………………………………..

     

    “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกเนี่ย”มิโตะพูดอย่างหัวเสีย

    “ก็เห็นๆอยู่ว่ามาดาระถูกพี่ชายปฏิเสธไปหน่ะ”

    “โธ่ เมื่อกี้ยังดีๆกันอยู่เลย นึกจะเป็นก็เป็นกันซะ”

    “นั่นสินะ แล้วเธอหน่ะรู้ไหมว่าขวดยาของฉันหายไปไหน”

    “ก็ฉันให้มาดาระกินเข้าไปไง”

    “หา!!ยัยเบ๊อะใครเขาให้กินยานัน้เข้าไปกัน ยานั้นมัน..

    “ฉันรู้น่า แต่ว่าเราจะทำไงดีล่ะกับ2คนนี้”

    “เอาง่ายๆพรุ่งนี้มาดาระคงจะได้เห็นฤทธิ์ยากันแล้วล่ะ”

    “ว่าไงนะ!!

    “เปล่า..กลับกันเถอะ”

    “อืม

     

    ………………………………………….. end 11 ………………

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×