คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [บทนำ]
บทนำ…
หลังจากสงครามนินจาได้จบอวสานลง เหล่านินจาได้แยกย้ายกับหมู่บ้านของตน เพื่อซ่อมแซมในสิ่งที่ “เขา”ได้ก่อเอาไว้ การสูญเสียในครั้งนี้ ทำให้เกิดความเศร้าหมองอย่างมากกับนินจาทุกๆแคว้น แม้ว่าจะสามารถยุติสงครามครั้งนี้ได้ แต่ถ้าพูดถึงในด้านของจิตวิทยา คงจะเป็นสิ่งที่ทำให้นินจาทั้งหลาย ไม่อยากที่จะเป็นนินจาอีกต่อไปแล้ว ความสูญเสียไม่สามารถนำกลับคืนมาได้ ชะตากรรมของพวกเขานั้นถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างไร ไม่ว่าใครก็ต่างก็ยอมรับมัน เว้นแต่เด็กหนุ่มนาม “อุสึมากิ นารุโตะ”ผู้เปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเองและผู้อื่น ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องเปลี่ยนชะตากรรมของทุกคนให้ได้รวมถึง “ผู้ร้าย”ในเหตุการณ์ต่างๆ รวมถึง“เขา”ผู้นั่นด้วย
โชคดีที่นารุโตะมาหยุดยั้งสงครามได้ทันเวลา มิฉะนั้นโลกนินจาอาจจะพังพินาศเลยก็เป็นได้ ถึงแม้ว่าจะหยุดสงครามได้ แต่ว่าคนที่ยังไม่รู้จักว่าชีวิตของตนนั้นมีค่า ก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้วหรอก หรือถึงแม้ว่าจะรู้ว่าตนเองนั้นมีค่า แต่ยังไงในฐานะของผู้ร้าย เป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกสังคมรังเกียจ ทุกคนมักจะตัดสินคนจากภายนอก ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม แต่ไม่มีใครเคยรู้เหตุผลที่แท้จริงที่พวกเขากระทำไป สุดท้ายก็ต้องพบกับความสูญเสีย เหมือนกับ “นินจาผู้เคยทรยศหมู่บ้าน” เพราะว่าไม่มีใครเลยสักคนที่จะเปิดใจฟังคำพูด เหตุผล หรือว่าคำบอกกล่าวของผู้ร้ายเลยสักคน
แม้ว่าสงครามจะจบลง แต่เหล่าร่างสัมพเวสีกลับไม่สามารถกลับคืนไปบนสวรรค์ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถอยู่ได้เหมือนมนุษย์ธรรมดาบนผิวดิน ได้ทักทายกับลูก หลาน เหลน ของตนเอง เป็นภาพที่หาได้ยากมากสำหรับร่างสัมพเวสีที่ได้เสียชีวิตไปแล้ว บางคนมีความสุขกับครอบครัวที่ได้กลับมาเจอหน้ากันอีก บางคนกลับเสียใจที่ญาติพี่น้องของตนได้หายไปอย่างล่วงลับในสงครามครั้งนิ้ แต่ไม่ว่ายังไงทุกคนต่างก็มีความสุขที่สงครามครั้งนี้จบลงได้ ครอบครัว ….คนรัก…นั้นคือสิ่งที่เหล่านินจาทั้งหลายคิดได้ในเวลาเช่นนี้
แต่สำหรับ ‘เขา’มาดาระ ผู้ไม่หลงเหลือใครที่รู้จักในยุคสมัยนี้ ถึงแม้ว่าจะมีผู้หลงเหลือในตระกูลเพียงคนเดียวที่มีชีวิตอย่างสมบูรณ์ แต่ว่านิสัยของเขาเป็นพวกที่ว่าถ้าเกลียดใครแล้วจะเกลียดมากๆ รวมถึงมาดาระที่อยู่ในแบล็คลิสเขาด้วย ดังนั้นไม่ว่าใครจะสุขหรือทุกข์เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว เพราะในตัวของเขามันมีแต่ความเศร้าเพียงแค่นั้น ร่างกายที่เจ็บปวดนั้น มันก็กลายเป็นแค่ความด้านชาไปแล้วล่ะ ภาพต่างๆไหลเข้ามาในหัวสมองของเขา ไม่ว่าจะเป็นความสุข ความทุกข์ เขาเพียงแต่ไม่อยากรับฟังอะไรแล้ว หนี !! นั่นคือคำที่เขาคิดได้ในตอนนี้ ฝีเท้าที่ตอนนี้เดินตามปรกติ เริ่มเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง น้ำตาของเขาที่เริ่มเขามาแทนความเจ็บปวดภายในใจ ภาพของความรัก ความอบอุ่นค่อยๆผ่านหน้าของเขาไปอย่างช้าๆเหมือนกับว่าอยากจะเน้นย้ำที่เดิมว่า “ตนเองเป็นผู้ที่ทำให้มันหายไปจากทุกคน”แต่จู่ๆกลับมีมือปริศนาเข้ามาคว้าข้อมือของเขาเอาไว้!!
“นั่นนายจะรีบไปไหนหน่ะ มาดาระ” ฮาชิรามะถาม
ไม่มีเสียงตอบรับมาจากผู้ร่วมสนทนามาแต่อย่างใด
“มาดาระ นายจะไปทำอะไรอีก แค่นี้ยังไม่เละพออีกหรอ!!”
“ฉันไม่ได้จะไปทำอะไรทั้งนั้น”
“แล้วนั่นนายจะรีบไปไหนหน่ะ”
“ไม่รู้…”
“ที่แท้ก็อยากจะวิ่งหนีความจริงล่ะสินะ “
“…………….”
“งั้นถ้านายไม่มีที่ไปก็ให้นายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านโคโนฮะสิ แล้วก็สร้างบ้านเอง ปลูกที่อยู่เองแค่นี่ไง ง่ายๆ “
“นายแน่ใจได้ยังไงว่าฉันจะได้เข้าไปอยู่ในฐานะของคนหมู่บ้านโคโนฮะ??”
“แน่นอน เพราะว่าฉันอยู่ในฐานะของโฮคาเงะ”
“รุ่นที่1”
“เออๆก็ได้ แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันจะให้นายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านของฉันในฐานะเพื่อนเก่า”
“เอางั้นก็ได้ ”
“แต่ว่าฉันจะไปปลูกบ้านอยู๋นอกชายคาเมืองล่ะ”
“อะไรอ่ะ มาดาระ ไอ้เจ้าบ้า”
“ไปล่ะ…”
“เฮ้ กลับมาก่อนสิมาดาระ”
……………………………………………
ถ้าจะพูดให้ถูกคือนายนั้นหน่ะ ชอบทำตัวไม่เหมือนกับรุ่นที่1เอาเสียเลย ทำตัวเหมือนเด็กๆ ใครมันจะบ้าบิ่นเหมือนกับนายกันเล่าฮาชิรามะ แต่ว่านะยังไงนายที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงคงจะเป็นเรื่องดีสำหรับฉันอยู่แล้วล่ะนะ เพราะว่ายังไงซะ ฉันก็จะได้มีโอกาสแก้มือกับความรักที่สมหวังดูซักหน่อยอีกครั้ง มาดาระคิดอยู่ในหัว และเผลอเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกไปให้ฮาชิรามะเห็นเล็กๆ
“รู้สึกว่ามาดาระกำลังวางแผนอะไรบ้าๆในหัวของเขาอีกแล้วล่ะสินะ น่าจับตามมองดูแฮะ “
“และอย่าให้ห่างสายตามากหล่ะ พี่ชาย” โทบิรามะกระซิบ
“อึม….ว่าแต่นายมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ยโทบิรามะ!!”
…………………………………………..
“งานนี้ชักเริ่มน่าสนุกแล้วสิ”
.”หมายความว่าอะไร”
“ไม่มีอะไร…ไปเถอะ”
“หรอ – 3-ไม่เชื่ออ่ะ “
“ไปกันเถอะ…”
“กลับมาบอกกันก่อนสิโทบิรามะ กลับมาก่อนสิ!!”
กลับให้โง่สิ พี่ชาย - _ -ใครมันจะไปกลับด้วยกันกับพี่ล่ะ....
………………………………………………………………………………….end
Chapter 2
ความคิดเห็น