คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทำดีเอาหน้า
ตอนแรก
ผมเดินมาที่ห้องนอนของพี่ชายผมเอง ซึ่งผมก็ไม่ค่อยอยากมาซักเท่าไหร่ ถ้าคุณพ่อไม่ให้มาเรียกก็อย่าหวัง ผมไม่ใช้คนกล้าแกร่งอะไร กับกลัวพี่ชายคนนี้ด้วยซ้ำแต่ที่ทำตัวเก่งนั้น ก็แค่ลับหลัง
เฮ้ย~ซักที ผมถอนหายใจเหงือกใหญ่ก่อนจะเคาะประตู
~~~~~~ ก๊อกๆๆๆ ~~~~~
มีอะไรหะ แกกล้าดียังไงเอามือสกปรกของแกมาแตะต้องประตูห้องผมหะ ชานยอนพูดเสียงดุ ทำนองรังเกลียดใส่ผม
คุณพ่อให้ผมมาตามพี่ครับ มาตาม...
เออ รู้แล้ว เดียวไป
พี่ชานยอนมองหน้าผมด้วยสายตาดุ รังเกลียด
ผมรู้ตัวดีว่าผมไม่ใช้น้องแท้ๆของพี่ แต่พี่ก็ไม่หน้ามองผมด้วยแบบนิ ผมทำผิดอะไรทำไมพี่ถึงได้เกลียดผม ผมได้แค่พูดคำๆนั้นออกไป
เดียว
ผมหันหลังด้วยสายตาแสนระรื้น
ครับ
ผมถามอะไรหน่อยสิ ทำไมแกถึงอยากเป็นน้องผม ทำไมแกถึงอยากเข้าหาผม ทำไมแกต้องอยากเอาใจผม ทำไมๆๆ
คือ...ผมอยากมีพี่ชาย ผมไม่เคยมีใคร ผมอยากมีคนให้กอดยามผมไม่มีใคร
...
ชานยอนเงียบไปสักพักแล้วเดินเข้าห้อง โดนปล่อยให้เด็กหนุ่มรูปสูงตาหวานปนเศร้า ยืน งง อย่างเดียวดาย ก่อนที่ลู่หานจะลงไปหาคุณพ่อ
ว่าไงลูก ไอ ชานยอน จะลงมาไหม นั้นคือเสียง คิมจุนซู พ่อของผมเอง
ครับ เดียวลงมา พ่อครับ ผมขอตัวไปเรียนเลยนะครับ ผมไม่อยากให้พี่ชานยอนไม่พอใจ^^ ผมพูดพลางยิ้มบางให้กับคุณพ่อของผม
ไปเถอะลูก ตั้งใจเรียนนะลูก
ครับพ่อ ผมตอบรับพร้อมกับใส่รองเท้าเสร็จ
รถคันหรูมารอรับผม หน้าบ้าน ผมกำลังก้าวขาขึ้นรถ ก็มีเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังของผม
เดียวก่อน เดียวผมไปส่งน้องชายของผมเอง นายไม่ต้อง
ผมยืนอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะเรียกสติกลับมาได้ มะกี้พี่ชานยอนบอกว่าผมเป็นน้องของเค้า^^
ขณะนั่งรถมาในรถมีแต่ความเงียบ เงียบจนมาถึงโรงเรียนของผม
เดียวเย็นนี้ฉันมารับนาย เข้าใจนะ
คะ...ครับ ผมตอบเสียงสั่นด้วยความมึนงง
ผมเดินเข้าโรงเรียน และจงอิน มารอรับผมเหมือนเคย เค้ามาโรงเรียนเช้ากว่าผม และเค้าคือเพื่อนรักของผม เพื่อนรักของผมคนเดียว
วันนี้ใครมาส่งนายหรอลู่หาน
เอ่อ...คือ... พี่ชานยอน
หะ!... เสียงของเค้าทำเอาคนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียว (O O )( O O )(O O )
นิ! เบาๆหน่อยสิ (ผมติจงอิน)
ฝนตกหน้าหนาวแล้วนะ (จงอินค่อยๆกระซิบแทบจะเข้าไปอยู่แทนขี้หู)
ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นมั้ง จงอิน เพราะพี่ชานยอนไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพียงแค่เค้าไม่ชอบพ่อของผม เอาหน่าจงอิน พี่รักก็ดีกว่าพี่เกลียดไม่ใช่หรอ
อืมๆ ขอให้นายนั้นดีอย่างที่นายพูดจริงละกัน
ฮ่าๆ ไปเรียนได้แล้ว^^ ผมพูดพรางยิ้มให้จงอิน
เราสองคนเดินขึ้นตึงไปก็เห็นพวกเพื่อนๆต่างก็มองมาทางเรา และสายตาของทุกคนมันแทบจะฉีกเนื้อผมให้เป็นชิ้นๆ ปาร์ค จินซุน ลูกของน้องชายพ่อผม เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ ระหว่างที่ผมยืนงงกับสายตานั้น ปาร์ค จินซุนก็เดินเข้ามากระชากคอเสื้อนักเรียน
แก! ลูหาน ทำแบบนี้ทำไม ฮ่ะ บอกหน่อยสิ แกทำแบบนี้ทำไม
ผะ...ผมทำอะไร ผมไม่รู้เรื่อง ปล่อย
เฮ้ย! ปล่อยลูหาน ซ่ะ จินซุน ฉันขอแหล่ พร้อมกับมือที่จับข้อแขนของปาร์ค จินซุน
เสียงที่คุ้นเคย อย่า โอเชฮุน ผู้ที่รักอิสระ และรักความถูกต้อง
ไม่ใช้เรื่องของนาย โอ เซฮุน
ฉันรู้ว่ามันไม่ใช้เรื่องของฉัน แต่ฉันลำคานหน่ะ เรื่องไร้สาระ
โอ เซฮุนพูดพร้อมกับเดินด้วยสีหน้าว่างเฉยพร้อมส่งสายตาที่นิ่งสงบ โดยที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจินซุนโกธรอะไรผม
แก! ไม่ได้ชอบชานยอนไม่ใช้หรอ แล้วทำไมแกถึงมาโรงเรียนกับเค้า ทำไม ห่ะ ทำไม
ผะ...ผม !
พอเถอะ จินซุน เรื่องแค่นี้ ทำไมแกต้องโกนายอย่าธรเป็นฟืนเป็นไฟด้วย แกเป็นเกย์ หรือไง ทำท้าเหมือน หึง ชานยอนอะไรยังรู้สึกว่าผมงั้น
จินซุน ซะอึกไปชั่วขณะ ปล่าวนิ! นายอย่ามาบ้านะจงอิน
การที่จินซุนพูดแบบนั้น ทำให้ผมจะต้องระวังตัว ถึงพี่ชานยอน จะจบไปแล้ว
แต่แฟนคลับ พี่ชานยอน ที่เห็นดีเห็นงามเรื่องที่พี่ชานยอนเกลียดผม
ความคิดเห็น