❀マジェンターネコ ^ↀᴥↀ^

ลำดับตอนที่ #26 : story| montague*1

H a s h

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

C h a p t e r ; ZERO

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

" อ้าว เธอนี่เอง มาแล้วเหรอ เชิญนั่งก่อนสิ "

 

เสียงนุ่มทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

 

เด็กสาววัยสิบห้าปีหมาดๆ นั่งลงพร้อม ๆ กับเขา ในฝั่งตรงกันข้ามพอดี

เขารินชาใส่ลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบก่อนจะยื่นให้คุณพลางยิ้มน้อย ๆ 

ก่อนที่จะเสนอขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ทาน

 

"อะ...เอ่อ--"

 

 

" ทานได้ตามใจชอบเลยนะครับ หากต้องการเพิ่มก็บอกกันได้

เพราะดูท่าทาง ... พวกเราอาจจะต้องคุยกันยาวพอสมควร "

 

 

'คุย..กันยาว ?'
เธอคิดอย่างตื่นเต้นแกมหวาดกลัว

 

 

 

" เธอเพิ่งย้ายมาที่นี่ได้ไม่นานใช่ไหม ?

ผมเองก็อยากจะ ... ขอโทษนะครับ หากว่าเป็นการเสียมารยาท

อยากจะรู้ว่าเด็ก ๆ ทุกคนที่ย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้เป็นใคร มาจากไหน

เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นให้มากกว่านี้ ไหน ๆ ก็จะอยู่ด้วยกันไปอีกยาว

พูดง่าย ๆ ก็คือถามไถ่ประวัติส่วนตัวนั่นแหละนะ "

 

เสียงหัวเราะในลำคอของเขายิ่งทำให้เธอกลัวมากขึ้น

 

 

" ยกตัวอย่างเช่น ผมชื่อเอไลจาห์ มอนตาคิว อายุยี่สิบปีปลาย ๆ

เป็นคนฝรั่งเศสเชื้อสายแคนาดา พ่อแม่ของผมเสียชีวิตไปในอุบัติเหตุ

ปัจจุบันผมเป็นผู้ดูแลบ้านมอนตาคิว และเป็นผู้ปกครองของพวกเธอทุกคน... "

 

 

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มพรายยังคงไม่เลือนหายไปจากใบหน้าของเขา

 

 

 

" เอาล่ะ ได้เวลาเล่าเรื่องของเธอแล้ว .... "





                       B A C K G R O U N D                     


" It's all my fault . "




ก่อนอื่นคงต้องแนะนำตัวก่อนสินะ...

"สะ สวัสดีนะคะคุณเอไลจาห์
ฉัน ..ฉันชื่อ อัลบัส ไวท์ฟลอร์ ค่ะ เป็นชาวไอริช
อายุ.. เอ่อ สิบห้า เพิ่งจะสิบห้าหมาดๆเลยค่ะ
ส่วนเรื่อง ...

อ๊ะ-- !?"

พอพูดมาถึงตรงนี้ภาพความทรงจำในอดีตแวบเข้ามาในหัว
จนเด็กสาวหน้าซีดเผือด และน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มขาว

อัลพยายามเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อยเพราะคนตรงหน้ากำลังรอฟังเรื่องราวของเธอ

"ขะ ขอโทษ ขอโทษนะคะ ฮึก.."

เธอหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องของตัวเอง


"ฉันเป็นลูกคนเดียว คุณพ่อกับคุณแม่ชอบทะเลอะกันบ่อยๆ และฉันก็จะเข้าไปห้ามพวกท่านเสมอ
ฮึก.. ตะ แต่ว่าสุดท้ายก็โดนพวกท่านตะคอกใส่ว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน ฮึก ฮึก--
 

ฉันเลยชอบหนีออกจากบ้านบ่อยๆเพราะ..ความหวาดกลัว
แต่สุดท้ายฉันก็กลับไปที่บ้านอยู่ดี เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้ว
ต้องขอบคุณทุ่งดอกไม้นั่นจริงๆค่ะ-- ขอบคุณ..."

อัลบัสเล่าไปสะอึกสะอื้นไป บางประโยคของเธอช่างแผ่วเบาเหลือเกิน โดยเฉพาะประโยคที่พูดเรื่องการทะเลาะ

"พอโตขึ้นมาอีกหน่อยฉันเริ่มสงสัย..ว่าพวกท่านทะเลาะกันเรื่องอะไร

แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่คุณพ่อคุณแม่ทะเลอะกันอีกเช่นเคย ฉันก็เข้าไปห้ามเหมือนเดิม
แต่ครั้งนั้นฉันไม่อ่อนแอ หนีไปง่ายๆเหมือนที่แล้วๆมา

คุณพ่อ...คุณพ่อก็เปิดเผยเรื่อง ชู้สาว ออกมา---
ฮึก ฮึก ... ฮืก"

ไหล่เล็กสั่นเทิ้มจากแรงสะอื้น เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่พกติดตัวเสมอซับน้ำตา พลางกล่าวขอโทษซ้ำไปมา

"ฮึก.. ทั้งคู่มีปากเสียงกันรุนแรงกว่าครั้งอื่นๆ จนคุณพ่อ... ฮึก ฮึก
คะ คะ คุณพ่อ ท ำ ร้ า ย .. คุณแม่ จนคุณแม่ บ า ด เ จ็ บ ส า หั ส
ฮึก ฮึก ...ละ แล้วคุณพ่อ ก็-- หนีไป หนี หนีไปอยู่กับ......." (หนีไปอยู่กับชู้)

อัลบัสยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาอย่างห้ามไม่ได้ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนบางคำพูดขาดห้วง

"ฉะ ฉัน ฉันเป็นห่วงคุณแม่มากๆ ดูแลท่านไม่ห่าง--
แต่ถึงจะ ..ดูแลมากแค่ไหนท่านก็ ฮึก ฮึก ฮือ..ฮือ"

เธอปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไว้ไม่ได้

"ต า ย จากฉันไป--- ฮือ ฮือ
....แต่ก่อนท่านจากไป ทะ ท่านได้ให้ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มาให้ ฮึก.."

มือบางเอาผ้าเช็ดหน้าที่เธอซับน้ำตาอยู่ห่างออกมาระดับสายตา

"ฉันสัญญาว่าจะเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีค่ะ"

น้ำเสียงที่เอ่ยประโยคนี้เต็มไปด้วยความหนักแน่นอย่างที่หาได้ยากจากเด็กสาวที่ชื่อ อัลบัส ไวท์ฟลอร์ คนนี้