❀マジェンターネコ ^ↀᴥↀ^

ลำดับตอนที่ #9 : story|sanc*2-starting point

H
a
s
h

ก่อนวันเปิดภาคเรียนอย่าเป็นทางการหนึ่งวัน
 

"สวัสดีนักเรียนทุกคนอย่างเป็นทางการนะครับ
ผมผู้อำนายการซีวานขอต้อนรับนักเรียนใหม่
เข้าสู่โรงเรียนของเราอย่างเป็นทางการ"
เสียงของ ผอ.พูดทักทายนักเรียนบนเวทีการแสดง
ซึ่งตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นห้องประชุมของเหล่านักเรียนชั้นปีหนึ่ง

ฉันยืนฟังทั้งเสียงผอ.ซีวานและเสียงของชิจังพูดพร้อมกัน

ไม่รู้ว่าจะฟังใครดี และสุดท้ายเสียงอันร่าเริงตลอดเวลาของชิจังก็ชนะเสียงเนิบนาบของผอ.จนได้

"นี่ชิสึ เธอไม่คิดถึงที่บ้านบ้างหรอ?"

นั่นสินะ
ตอนนี้ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างน้า

และฉันก็จมสู่ห้วงของอดีต
.
.
.

ที่บ้านไม้หลังเล็กๆที่ดูอบอุ่นหลังหนึ่ง รอบบ้านเต็มไปด้วยป่าไม้ที่ไม่รู้จักสิ้นสุด
เด็กสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่กับพ่อแค่สองคน ซึ่งวันๆเธอก็เอาแต่เล่นกับตุ๊กตา หรือไม่ก็นั่งพูดกับพวกธรรมชาติรอบๆบ้าน

ใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้มานานแล้ว

จนวันหนึ่ง

"ชิสึวันๆเอาแต่นั่งเย็บตุ๊กตาทำไมไม่รู้จักไปหาที่เรียนบ้างหา"
คุณพ่อพูดกับฉัน

"...."

ฉันเงียบ ไม่พูดพลางสนเข็มเพื่อจะเย็บตุ๊กตาต่อไป

"ชิสึ!!"

คุณพ่อขึ้นเสียง ทำให้ฉันต้องละมือจากสิ่งที่ทำไปมองใบหน้าของพ่อ

"...."

"ไปเรียนซะ เขาจะขึ้นหัวลูกอยู่แล้วนะ รู้มั้ยว่าสักวันพ่อต้องตาย ลูกจะเอาแต่เย็บตุ๊กตาไม่ได้"

"ก็หนูเย็บตุ๊กตาขายได้นี่คะ"

ฉันตั้งหน้าสนเข็มต่อ ในที่สุดก็เข้า

"ฮึ่ม!! ไม่ได้ ถึงยังไงลูกก็ต้องมีความรู้ แล้วอีกอย่างถ้าลูกไปโรงเรียนจะมีเพื่อนนะ ไม่งั้นลูกพ่อก็คงเป็นใบ้ตายเลย"

"เพื่อนหรอคะ"

คำๆนี้ทำเอาฉันจ้องตาของพ่อเป็นประกาย

"ใช่แล้ว"

พ่อยิ้ม

"ถ้างั้นออกจากบ้านไปหาที่เรียนกันนะลูก"

ฉันเงียบและมองตุ๊กตาบนชั้นที่เรียงกันอยู่เป็นตับ บ้างเป็นสัตว์บ้างเป็นมนุษย์ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสัตว์

ตุ๊กตาตั้งอยู่ทุกที่ภายในบ้านของฉันเลยทีเดียว

มันเป็นงานที่ฉันชอบ พวกเขาเป็นเหมือนชีวิตของฉัน พวกเขาก็เหมือนเป็นเพื่อนของฉัน...

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่มีชึวิต ไม่มีหัวใจ พูดไม่ได้

แต่จะกลัวอะไรฉันก็ยังมีต้นไม้ใบหญ้านอกบ้านให้ออกไปคุยเล่นด้วยนี่นา

"ไม่เอาอ่ะค่ะ"
ฉันลงมือปักลายลงในตุ๊กตา

"ชิสึ!!!"

พ่อตะคอก ซึ่งฉันทำหูทวนลม

พ่อเงียบไปนานจนในที่สุดพ่อก็พูดขึ้นมาเสียงดังว่า

"ถ้าลูกยอมไปเรียนพ่อจะสอนวิชาคาถาที่สามารถทำให้ตุ๊กตามีชีวิตขึ้นมาได้

และจะสอนให้ทำตุ๊กตาโดยใช้เวทมนตร์ ไม่ต้องใช้นุ่น ผ้าหรือเข็ม ด้าย เลย ลูกจะยอมไปมั้ย"
เมื่อพ่อพูดเช่นนั้นทำให้ฉันตาเป็นประกาย และหันไปจ้องดวงตาของพ่อ

"จ....จริงหรอคะ ถ้างั้นเรื่องที่เราเป็นเผ่าพันธุ์ ช่างทำตุ๊กตาก็ไม่มช่เรื่องหลอกน่ะสิ"
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความตื่นเต้นและดีใจ

"อืม ก็อย่างนั้นแหล่ะ"

พ่อหรี่ตามองฉัน แต่แววตานั้นอ่อนไปมากแล้ว

"ว่าไง ลูกจะไปเรียนมั้ย"

"...."

"...."

"ค่ะ!!"

ฉันตอบด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นจริงจังและดีใจ

และนี่ก็เป็นจุดที่เปลี่ยนแปลงชีวิตอันเงียบเหงาของฉันตลอดกาล...

หลังจากที่ชิสึยอมรับแล้ว คุณพ่อของเธอก็สอนวิชาคาถาพวกนั้นให้จริงๆตามสัญญา

และก่อนเธอจะไปโรงเรียน คุณพ่อของเธอก็ได้สร้างตุ๊กตาแรคคูน หน้าตาน่ารักตัวเล็กมุ้งมิ้ง ให้กับลูกสาวของเขา
ซึ่งแรคคูนเป็นสัตว์ที่ชิสึชื่นชอบมากที่สุด เพื่อที่จะให้ตุ๊กตาตัวนั้นคอยดูแล ปกป้อง และเป็นเพื่อนกับลูกสาวของเขา

"ว้าวน่ารักจังค่ะ ขอบคุณนะคะคุณพ่อ"

เธอรับตุ๊กตาตัวนั้นมา

"ตั้งชื่อให้เขาสิ...ชิสึ"

"อืมมม ถ้างั้นเธอ 'ชิจัง' ก็แล้วกันนะ"

และพ่อของเธอก้เสกให้ตุ๊กตาตัวนั้นมีชีวิตขึ้นมา

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชิสึ! ต่อไปนี้ฉันจะเป็นเพื่อนเธอคอยปกป้องเธอตลอดไป!!"
ตุ๊กตาแรคคูนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่แฝงความจริงจัง

เด็กสาวผมชมพูมองตุ๊กตาตัวนั้นด้วยความแปลกใจ

"จ้ะ ฝากตัวด้วยนะ ชิจัง"
.
.
.

"คิดถึงคุณพ่อจังเลยนะชิจัง"

"นั่นสินะ"

"แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องตั้งใจเรียนแล้วก็หาเพื่อนแล้วล่ะ"

"ใช่ เธอจะป๊อดไม่ได้อีกแล้วนะ ชิสึ"

"อืม...หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ"

----------------------

จบที่มาที่ไป
ป.ล. คิดไม่ค่อยออก 5555