❀マジェンターネコ ^ↀᴥↀ^

ลำดับตอนที่ #10 : story| sanc*3 - พลังที่สูญหาย

H
a
s
h

"ได้ข่าวว่าหลายคนมาอาศัยที่นี่กันเยอะสินะคะ"

ฉันก้าวเข้ามาภายในตัวเมืองที่กว้างขวางและสวยงาม น่าอยู่
พลางสำรวจมองไปเรื่อยๆ จนชิจัง...ตุ๊กตาแรคคูนในอ้อมแขนคู่หูทักขึ้นมาด้วยเสียงแหลมๆว่า

"เฮ้ ชิสึ~ดูบอร์ดนั่นสิ คนมุงเยอะจังเลยนะ ไปดูกันเถอะๆ"

ฉันจึงเดินไปที่บอร์ดนั่นและกวาดตาอ่านตัวหนังสือ

ลงทะเบียนสายนักล่า หรอ??

น่าสนใจจังแฮะ

นี่คือสิ่งที่ฉันคิด

"ถ้างั้นเอาสายอะไรดีล่ะเนี่ย"

ฉันพึมพำ ชิจังเลยเสริมว่า

"นี่ๆลงสายป้องกันสิเธอมีฉันนะฉันจะใช้พลังของฉันปกป้องเธอเอง ฮีโร่มากเลยชิม้า ฮ้ะ ฮ้าาา"

amour hunter หรอ... เค้ก Amour รึเป่า??

"เอาอย่างนั้นก็ได้ ชื่อน่ากิน(?)ดีนี่นา"

ฉันคลี่ยิ้มบางๆพลางกรอกใบสมัครและไปยื่น

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินสำรวจเมืองต่อไปนั้นก็ได้พบกับควันดำรวมตัวกันอยู่ในตรอกแคบๆตรอกหนึ่ง
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและชิจังเป่าหู เลยเดินเข้าไปสำรวจ และแล้ว...

ฟู่มมม~~~~~~~

โดนดูดครัชผม
.

.

.

"สวัส...."

"เฮ้!! เป็นไรมั้ยๆชิสึ เธอตายยังเนี่ยหา"

เสียงเรียกอันแสนจะขี้เล่นของชิจังดังขึ้นข้างๆหู

ฉันลืมตาขึ้นและพบว่ารอบกายเป็นสีดำมืดไปหมด

อ่า ที่นี่ที่ไหนน่ะ??

"สวัสดะ...."

"อย่าแช่งสิชิจัง ทำไมเดี๋ยวนี่ชอบพูดจากวนจัง เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ"

ฉันคลำหาร่างของแรคคูน พอคลำเจอก้อนนิ่มๆก็หยิบมาไว้ชิดอก ตามเดิม

"เธอก็เหมือนกันนั่นแหล่ะน่า"

"เปิดโอกาสให้ข้าพูดเถิด...สวัสดีเหล่าผู้กล้าทั้งหลาย"

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"หา เราเป็นผู้กล้าหรอ ชิสึ!! ฉันอยากเป็นเฮอร์คิวลิสล่ะ

เท่ระเบิดเทิดเทิงยิ่งกว่าโหน่งพี่เท่งจีวรบินหนีหาย ตะกายฟอลล์007 อีกนะเฮ้ย!!!"

ชิจังพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"เสียมารยาทน่าชิจัง เบาๆหน่อย"

ฉันพึมพำดุชิจังเสียงเบา

"เอ่อ ขอโทษนะคะที่เมื่อกี้พูดขัด ว่าแต่คุณเป็นใครหรอ?"

ฉันตะโกนถามออกไป

"ตะกายฟอลล์ที่ไหน สกายต่างหาก ปั๊ดโถ่!!

เอ้ย...ข้ายังบอกเจ้ามิได้ ยังไม่ถึงเวลาเบย"

เสียงของหญิงคนเดิมตอบกลับมา

"อ้าว สกายหรอ นึกว่าตะกวดมาตลอดเลยนะคะ

เอ้ย...ขอโทษที่นอกเรื่องค่ะ แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลาอ่ะ"

ฉันถามอีกรอบด้วยความสงสัย "นี่ชิจังลองเดินไปดูหน่อยสิ..."

"...."

เงียบ

"ชิจัง??"

"......"

"ชิจั--"

"เจ้าแรคคูนเบาปัญญาตัวนั้นไร้ซึ่งชีวิตแล้วล่ะในตอนนี้

เพราะพลังชีวิตของมันได้หายไป พร้อมกับพลังของเจ้านั่นแหล่ะ"

เสียงผู้หญิงดังขึ้นอีกรอบ

"เอ๋!?"

ฉันช็อคไปชั่วขณะ ก่อนจะยกมือขึ้นเสกพลังในการทำตุ๊กตา

ซึ่งมันกลับว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ประกายใดๆทั้งสิ้น....

"ไม่เชื่อที่ข้าพูดหรือไง?"

"โอม พระมาพูดก็ไม่เชื่อ หน้าเนื้อใจเเสือเชื่อไม่ได้..."

ฉันตะโกนร้องเพลงออกไป

"อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ...พอๆ"

"นั่นสิคะ แล้วทำไงล่ะคะ...พลังชั้นถึงจะกลับมา"

ฉันตะโกนถามพลางกระชับอ้อมแขนแน่น

"ไม่เป็นไรนะคะ วิธีที่จะนำพลังกลับมาคือ...."

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ฟังคำตอบ จู่ๆร่างของฉันก็โดนดูด

เฮือก!!?

ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในเมืองเอซิล

เอะ...เกิดไรขึ้นนะ

ฉันสำรวจร่างกายตัวเองก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และคุยกับชิจังที่อยู่ในอ้อมกอด

"เฮ้ ชิจัง"

"....."

"ชิจังงง"

"....."

ร...หรือว่า!!!??

เมื่อคิดได้ถึงเรื่องที่ฝันเมื่อกี้ ฉันก็รีบเสกมนตร์ทำตุ๊กตาออกมา....

"ม...ม...ม...ไม่จริ๊งงงง"

ฉันร้องกรี๊ด เมื่อไม่มีพลังออกมาจากฝ่ามือเหมือนทุกที และก้มมองชิจัง

ซึ่งตอนนี้ก็กลายเป็นแค่ตุ๊กตาแรคคูนธรรมดาๆเท่านั้นเอง...

"แย่ละสิ ถ้างั้นเมื่อกี้ก็ไม่ใช่แค่ความฝัน ล...แล้วต่อไปฉันจะทำยังไง ทั้งเรื่องพลัง แล้วก็ชิจัง..."

ฉันก้มหน้าด้วยความเศร้า "ถ้างั้นฉันก็ไม่มีเพื่อนคุยอ่ะดิ"
.
.
.
"ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องหาทางเอาพลังกลับคืนมาให้ด้ายยย เพื่อชิจางงงงง"
ฉันลุกขึ้นตะโกน จนชาวบ้านแถวนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียว ยิ่งกว่าปลา(?)

"ขอโทษค่ะ"

ฉันรีบก้มหัวให้อย่างเขินๆและรีบวิ่งหนีไปท่ามกลางสายตานับสิบ...

#######