❀マジェンターネコ ^ↀᴥↀ^

ลำดับตอนที่ #1 : event| witch *1-flower for you

Flower for YOU

- Murasaki Ouka -

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนึกอยากเข้ามาเดินเล่น(?)ที่ริมทะเลสาบพอดี

แต่เดินไปได้ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงใบไม้ดังกระทบกันดัง แซ่ก แซ่ก

ลมก็ไม่ได้แรงขนาดนั้นนี่นา--?

พอกวาดตาไปรอบๆก็พบกับพุ่มไม้ที่เคลื่อนไหวอยู่จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ

"เอ..อยู่ไหนกันน๊า" 

ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งพึมพำพลางแหวกพุ่มไม้หาสิ่งที่ต้องการ แต่เสียงเหยียบใบไม้ที่ดังขึ้นทำให้เขารู้ว่านอกจากเขาแล้วมีผู้มาใหม่อยู่ที่นี่ด้วยอีกคน เขาหยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะมองมาทาง โอกะ

"เห~ อย่ามองผมด้วยสายตาที่เหมือนผมทำตัวประหลาดแบบนั้นสิครับ"

เขาว่ายิ้มๆพลางสอดส่องสายตามองไปรอบๆเพื่อหาสิ่งที่ต้องการ

ไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังใช้สายตาแบบนั้นอยู่

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคงเสียมารยาทมากเลย...

"เห? ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษจริงๆครับ

ว่าแต่คุณกำลังทำอะไรอยู่หรอ?" ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

"ผมแค่กำลังหาดอกไม้ที่เหมาะกับ 'ฟีอา' อยู่ เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม คุณคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าพรุ่งนี้วันเกิดเธอ..? แหงล่ะ..คุณต้องไม่รู้อยู่แล้ว" เขาพูดด้วยท่าทางติดตลกก่อนจะนิ่งไปชั่วครู่หนึ่งเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง

หืม?

โอกะยืนมองท่าทีของอีกฝ่ายที่ทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ

"เอางี้ดีกว่า! ถ้าคุณบอกผมได้ว่าดอกไม้ชนิดใดและสีใดที่เหมาะกับฟีอาที่สุดและบอกความหมายของมันว่าทำไมมันถึงเหมาะกับฟีอา รวมถึงช่วยผมตามหาดอกไม้ชนิดนั้นรอบๆทะเลสาบแห่งนี้ ผมจะให้'ของขวัญ' แก่คุณ.." 

"ก็ได้อยู่หรอกครับ" ชายหนุ่มทำหน้าชั่งใจเล็กน้อยเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาควรไปยุ่มย่ามด้วย

แต่อีกฝ่ายขอร้องมาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ไหนๆก็ว่างอยู่แล้วด้วย

"ส่วนข้อมูลของฟีอา นั่นสินะ..เธอเป็นเมดเพียงคนเดียวของคฤหาสน์ และมีนิสัยที่ค่อนข้างจะ..ว่างเปล่าล่ะมั้ง?

เหมือนตุ๊กตาไม่ก็พวกหุ่นยนต์เครื่องจักรเลย!"

เขายิ้มกว้างก่อนจะเหม่อมองไปยังคฤหาสน์ที่อยู่เห็นริบๆเพราะไม่ห่างจากทะเลสาบมากนัก

"ผมขอให้คุณโชคดี..และหวังว่าดอกไม้นั้นจะถูกใจฟีอานะ!"

.
.

หลังจากที่รับปากว่าจะช่วยกริมม์หาดอกไม้ที่เหมาะกับฟีอาแล้ว

โอกะก็เริ่มเดินหาพลางคิดว่าดอกไม้อะไรนั้นจะเหมาะกับฟีอา

อืม...ว่างเปล่าเหมือนตุ๊กตา? เหมือนเครื่องจักร

ลมแรงขึ้นเรื่อยๆ จนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างจึงหันไปมองรอบข้าง

แมลงปอ....เยอะเลยแฮะ

ฟ้าก็ครึ้มมาเชียว--

เปาะแปะ... เปาะแปะ...

ทันใดนั้นสายฝนก็โปรยปรายลงมา แต่โชคดีที่ไม่หนักมากนัก

"แต่ดูท่าว่าฝนแบบนี้จะไม่หยุดง่ายๆนี่สิ" เขาพึมพำ พลางเอื้อมมือไปรับสายฝนที่ตกลงมาอย่างสม่ำเสมอกัน

บรรยากาศแบบนี้ชวนให้นึกถึงตอนอยู่บ้านเกิดขึ้นมาเลย

เสียงฝน... กลิ่นฝน....

เทรุเทรุโบซุ(ตุ๊กตาไล่ฝน)... กระดิ่งลม....

กระดิ่งลมงั้นหรอ--?

จู่ๆเขาก็คิดถึงบางอย่างออก แม้ว่าจะไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ในใจรู้สึกว่ามันสำคัญมาก

เขาทิ้งความฉงนไว้ในใจและกลับมาครุ่นคิดเรื่องดอกไม้ต่อ

เสียงฝนกระทบกับต้นไม้ใบหญ้า ทั้งที่ดัง แต่กลับรู้สึกสงบใจอย่างน่าประหลาด

ว่าแต่...ดอกไม้ชนิดไหนดีนะ?

กริ๊ง ~~

!?

ร่างโปร่งผงะไป

ต้องคิดไปเองแน่ๆ

กริ๊ง กริ๊ง~~~

คราวนี้มันดังกว่าเดิม แถมชัดเจนมากจนไม่คิดว่าหูฝาด

เสียงกระดิ่งลม!?

บางทีกริมม์ซังอาจจะเล่นตลก

ทว่าพอหันไปกลับไม่พบร่องรอยของใครอื่นเลย

' กะ   โอกะ--- '

"นั่นใครน่ะ?!" ชายหนุ่มหันดูโดยรอบอย่างตกใจ

ความจริงเสียงมันก้องอยู่ในหูจนจับทิศทางเสียงไม่ได้ แถมยังเบามาก...

'กระดิ่ง   ตาม---'

เสียงหวานนั้นเบาหวิวไปกับสายลมและห่างไกลออกไป

กริ๊ง กริ๊ง~~~

ทันทีที่เสียงนั้นเลือนไป เสียงกระดิ่งลมก็ดังแทนที่ราวกับกำลังนำทาง

ไม่มีเหตุผลที่โอกะต้องตามไป แต่ไม่รู้ทำไมขาเขาจึงขยับไปเองราวกับต้องมนตร์

แม้ว่าจะได้ยินแค่นิดเดียว แต่เขาก็มั่นใจทีเดียวว่าต้องเคยได้ยินเสียงนั้นจากที่ไหนมาก่อน

"จะพาไปไหนกันนะ?" ชายหนุ่มพึมพำ แต่ขาก็ไม่มีท่าทีจะหยุดก้าวเดิน

แถมเสียงยังพาเดินเข้าไปในป่าละเมาะที่อยู่ไม่ไกลจากทะเลสาบเท่าไรนัก

ดินโคลนที่เฉอะแฉะจากฝนนั้นกระเซ็นขึ้นมาติดรองเท้าและกางเกงของชายหนุ่มจนเอะเทอะ

ยิ่งตามเสียงกระดิ่งนั้นมากไปเท่าไหร่ เสียงก็ยิ่งดังถี่ก้องขึ้นเท่านั้น

และยิ่งโอกะได้ยิน ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังหวนสู้อดีต...

.

.

เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ...

ฝนเม็ดใหญ่จากใบไม้หยดลงกลางศีรษะของชายหนุ่มจนรู้สึกตัวขึ้นมา

ทั้งที่บรรยากาศก็เป็นป่าหญ้ารกๆ แถมฝนก็ตกเหมือนกันแท้ๆ

แต่รู้สึกเหมือนถูกพามาอีกมิติหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

"ที่นี่..."

'คิกๆ ฮ่าๆๆ~~' เสียงหัวเราะของเด็กๆแว่วมาให้ได้ยิน

ร่างโปร่งขมวดคิ้วแล้วเดินไปหาต้นเสียง

เดินมาไม่นานก็เห็นเงาร่างของเด็กสองคนกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักหนึ่งคนกับเด็กผู้ชายหนึ่งคน---

โอกะทำท่าจะเข้าไปทักเด็กๆแต่จู่ๆภาพตรงหน้าก็ตัดไปอย่างรวดเร็วราวกับดูม้วนฟิล์ม

ทำเอาเขาชะงักไป

ภาพที่มาแทนที่ดูเหมือนจะอยู่ในห้องนอนแบบญี่ปุ่นด้านนอกกำลังฝนตก

มีเด็กผู้หญิงสีหน้าซีดเซียวและซูบซีดนอนตัวเกร็งอยู่บนฟูกนอน

และข้างๆก็มีเด็กผู้ชายนั่งมองเธอ

ถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนไปมาก แต่โอกะมั่นใจว่าเด็กสาวที่นอนบนเตียงคือคนเดียวกันกับภาพแรก

ภาพตัดอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีเด็กผู้หญิง แต่มีเด็กผู้ชายคนเดิมที่ดูโตขึ้นมากทีเดียว

กำลังนั่งกอดเข่าข้างๆระเบียง ถึงแม้ว่าหน้าเขาจะซบเข่าอยู่ แต่ตัวกำลังสั่น--

ในมือนั้นกำกระดาษแผ่นหนึ่งแต่ต่อมาก็ขยำกระดาษแผ่นนั้นแล้วปาทิ้งอย่างไม่ไยดี

กระดาษก้อนกลมๆนั้นมาหยุดที่เท้าของชายหนุ่มพอดี เขาจึงรีบเก็บขึ้นมาเพราะกลัวว่าจะถูกฝนจนยุ่ยไปก่อน

โอกะกางกระดาษนั้นออก แล้วกวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็วก่อนที่สายฝนจะตกลงมาโดนจนอ่านไม่รู้เรื่อง

ความทรงจำทั้งหมดถาโถมเข้ามาในหัว

ความทรงจำที่เขาไม่น่าจะลืมลงแท้ๆ

เบ้าตาร้อน--น้ำอุ่นๆค่อยๆไหลออกมาอย่างที่ไม่เป็นมานาน---

เขาปล่อยกระดาษแผ่นนั้นทิ้งไปแล้วค่อยๆหลับตาลงทบทวนเรื่องราวในอดีต

นึกออกแล้วล่ะ...ดอกไม้ที่จะให้กับฟีอาซัง

.

.

เปาะแปะ...

เป็นอีกครั้งที่เสียงฝนทำให้เขาตื่นจากภวังค์

ราวกับความฝัน ดอกไม้ชนิดนั้นที่เขานึกขึ้นได้ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

โอกะเดินไปเก็บดอกสีชมพูอมม่วงมาจนจัดได้เป็นช่อสวยแล้วจึงเดินกลับไปหากริมม์

น่าแปลกที่อีกฝ่ายอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่เลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าเดินมาไกลมากแท้ๆ

"นี่ครับ กริมม์ซัง" เสียงทุ้มเปล่งออกไป พยายามควบคุมไม่ให้สั่นเครือ

พร้อมกับยื่นดอกไม้ที่จัดเป็นช่ออย่างลวกๆให้กับอีกฝ่าย

"นี่ดอกอะจิไซ... ชื่อทางสากลก็--- ไฮเดรนเยีย น่ะครับ

มันเป็นดอกไม้ชอบน้ำถ้าตรงไหนชุ่มชื้นตลอดคงจะหามันได้ไม่ยาก

เรื่องความหมายนั้นส่วนใหญ่ไปทางลบนะครับ...

สำหรับกริมม์ซังแล้ว ถ้าให้กับฟีอาซังจะมีความหมายว่า ขอบคุณที่เข้าใจกัน

ก็กริมม์ซังน่ะดูเป็นพวกประหลาดๆ...นิดหน่อย(ผปค.ขอแทรก:โอกะจะบอกว่ากริมม์ดูไม่น่าจะมีใครอยากคบน่ะค่ะ

เลยต้องขอบคุณฟีอาที่เป็นเพื่อนกันแต่เด็ก *หัวเราะ* อย่าตบเค้--)

ผมเลยคิดว่าถ้ากริมม์ซังพูดแบบนั้นคงจะเหมาะมากๆเลย

ส่วนสำหรับฟีอาซัง-- คนที่ได้รับนั้นจะหมายถึง หัวใจที่ด้านชา

ถึงจะเสียมารยาทไปหน่อย แล้วดอกไม้ก็ค่อนข้างธรรมดาไม่ได้สวยจับใจ

แต่ผมคิดว่าความหมายของดอกอะจิไซนั้นเข้ากับพวกคุณที่สุดแล้วน่ะครับ"

ชายหนุ่มยิ้มจางๆ

"ส่วนเรื่องสี สำหรับดอกไม้นี้ถ้าต่างสีกันก้ไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ ฮ่ะๆ

หวังว่าฟีอาซังจะชอบนะครับ"

เขาหัวเราะ จนเริ่มส่งเสียงสะอื้นอีกครั้งแล้วรีบหันหลังกลับ

รู้สึกโชคดีที่ฝนตก เพราะคงจะดูไม่ออกว่าอันไหนเม็ดฝนอันไหนน้ำตา--

.

.

                              'ถึงโอกะคุง

ถ้าหากเธอได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงตายไปแล้วล่ะ

จดหมายนี้ฉันเขียนไว้ตั้งแต่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคอะไรและคงอยู่ได้อีกไม่นาน

ถึงคุณพ่อคุณแม่จะไม่บอกฉัน แต่ฉันแอบไปได้ยินเข้าน่ะ (หัวเราะ)

ต่อไปนี้ไม่มีฉันมาเล่นด้วยแล้ว เธอคงเหงาแย่เลยเนอะ

ถึงแม้ว่าเราจะได้เล่นกันแค่ในหน้าฝนก็เถอะ เพราะว่าคุณพ่อคุณแม่ฉันไปเยี่ยมคุณพ่อโอกะคุงแค่ช่วงนั้น

ตอนแรกเธอดูเป็นเด็กเงียบๆ แต่พอรู้จักกันจริงๆก็อยู่ด้วยแล้วสนุกมากเลยล่ะ

ขอบคุณนะ

ถึงแม้ว่าเราจะอยู่เล่นด้วยกันเฉพาะหน้าฝน แต่นี่ก็ผ่านมา 4-5ปีได้แล้วเนอะ

จริงสิ ฉันขออะไรอย่างนึงได้มั้ย?

อย่าลืมฉันได้มั้ย

อย่างน้อยๆก็นึกซะว่าฉันเป็นกระดิ่งลมหรือไม่ก็ฝนหรือไม่ก็ดอกอะจิไซก็ยังดี

หืม? ทำไมต้องเป็นพวกนั้นน่ะหรอ

ก็เพราะว่ามันเป็นสัญลักษณ์ของหน้าฝนยังไงล่ะ! ก็เราเจอกันเฉพาะหน้าฝนนี่นา (หัวเราะ)

อีกอย่างกระดิ่งลมก็เป็นความหมายของชื่อฉันด้วยนะ! ยิ่งห้ามลืมเลย

สุดท้ายนี้ฉันขออวยพรให้เธอตัวโตๆ สุขภาพแข็งแรงๆล่ะ!

ฉันเสียใจนะที่ไม่ได้พูดด้วยตัวเอง ต้องเขียนจดหมายมาแบบนี้

เพราะฉันไม่กล้าพอน่ะ ที่จะบอกโอกะคุง

อีกอย่างตอนนั้นอัมพาฒคงจะลามถึงปากฉันจนพูดอะไรไม่ได้แล้วแน่ๆ

เอาล่ะ จบเถอะ! ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆแต่ฉันสนุกที่สุดเลย

อย่าลืมกันนะ!

ฟูริน'