คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -Destiny-
“2Destiny"
ห้องYugyeom&Bambam
“ยูคคคคคคคค!!!!”
“อะไรแบม?”ผมตะโกนตอบแบมแบม ที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ
“ยูคช่วยด้วยยยยยย”
“ช่วยอะไร?”
“ยูคยอมช่วยเราด้วยยยย”
“จะให้ช่วยอะไรก็บอกมาสิวะ!!-_-”บอกช่วยด้วยๆแล้วกูจะรู้มั้ยครับว่ามึงจะให้กูช่วยอะไรครับคุณกันต์พิมุกต์
“แมลงสาบบบบ!!! ยูคยอมแมลงสาบบบ!!”นึกว่าอะไรก็แค่แมลงสาบ
“ก็ไล่มันลงท่อไปดิ”ผมตอบคนในห้องน้ำอย่างไม่รู้เดือนรู้ร้อนอะไร
“ไม่ไล่ไม่ได้ ฮือออ ไล่ไม่ได้ ขาขยับไม่ได้เลย ฮือออ ยูคยอมม ช่วยเราด้วย ฮืออออToT”เอ้า กลัวแมลงสาบก็ไม่บอก น่ารักชะมัดโตจะตายแล้วยังกลัวแมลงสาบอยู่เลย มึงแม่งเหมือนผู้หญิงเลยว่ะแบมแบม ผมเดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องน้ำแล้วจะเปิดประตูเข้าไป แต่!!!แม่งล็อกครับ
“แบมเปิดประตูดิ้ ”
“ขาเราก้าวไม่ออกเลยอ่ะยูคYoY”ชีวิตกู-_- นี่กูมีเพื่อนชายหรือน้องสาวครับ กลัวแมลงสาบจนก้าวไม่ออกเลยครับ
“ฮึก…ฮือ…ฮึก”เชี่ยแล้วไง กลัวจนร้องไห้เลย
“เห้ยๆ ใจเย็นๆแบม อย่าร้องๆ อย่าไปมองมันนะ ค่อยเดินมาเปิดประตูให้เรานะ”
“ฮึก..”เสียงเหมือนคนตัวเล็กพยายามอย่างสุดความสามารถ ในการมาเปิดประตูให้ผม
แกร๊ก
เสียงปลดกลอนประตูดังขึ้น ผมรีบดึงประตูออกมา พบคนตัวเล็กยืนพันผ้าขนหนูผืนเดียว ตาฉ่ำไปด้วยน้ำตา ยืนขาสั่นอยู่
“มาออกมาแบมแบม”แบมแบมวิ่งเลิกลักออกมาจากห้องน้ำ แล้วไปเกาะหลังผม
“ไปๆไปแต่งตัวไป เดี๋ยวเราจัดการกับแมลงสาบเอง”
“อื้อ”แบมแบมตอบรับ แล้ววิ่งปรู๊ดไปแต่งตัว ส่วนผมก็เข้ามาจัดการกับเจ้าตัวปัญหา ตอนแรกนึกว่ามีตัวเดียว ที่ไหนได้แม่งมาเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกเลยครับ ผมจัดการเอาน้ำลาดไล่ๆมันลงท่อไป แล้วเอาที่ปิดมาปิด ใครแม่งเอาที่ปิดออกมาวะ สงสัยแบมแบมคงเผลอเตะกระเด็นออกไปล่ะมั้ง พอผมเดินออกมาก็เจอแบมแบมนั่งคุดคู้อยู่ที่หน้าโซฟา อะไรจะกลัวขนาดนั้นครับ
“ไปหมดแล้ว เลิกทำท่าแบบนั้นได้แล้ว-_-”
“มันจะกลับมาอีกมั้ย”
“ไม่รู้สิ แบมเผลอเตะฝาท่อออกรึป่าว มันเลยขึ้นมาเยี่ยมเยือน”
“สงสัยอ่ะ”
“ที่หลังอย่าไปเตะมันละกัน ไม่งั้นจะขึ้นมาเยี่ยมเยือนมึงแบบนี้แหละ”
“ฮะ? เมื่อกี้ยูคเรียกเราว่าอะไรนะ”หลุดคำว่ามึงไปอีก ลืมว่าแบมมันไม่พูดคำหยาบเลย หรืออาจจะเป็นเพราะพึ่งรู้จักด้วยล่ะมั้ง
“โทดที เราลืมไปน่ะ เผลอเรียกซะสนิทเลย”
“แล้วนี่เราไม่สนิทกันเหรอ…?”อย่ามาทำหน้าแล้วก็น้ำเสียงแบบนั้นสิวะแบมแบม น่ารักชิบหายยย
“สนิทดิ แต่แบมไม่พูดคำหยาบเลอ่ะ เราเลยไม่อยากพูด”
“พูดได้นะ แต่เราไม่อยากพูดอ่ะ เรากลัวยูคมองเราไม่ดี จิงๆมาพูดเราๆแบบนี้ก็เขิลแปลกๆเหมือนกันแหละ”
“เอางี้เราก็มาพูดจาแบบที่เพื่อนสนิทๆเค้าคุยกันนั่นแหละ”
“โอเค^^”โอ้ยยยย ยิ้มอีกแล้วววว แบมแบมมึงยิ้มแบบโลกสดใสมากอ่ะสัส
“เออๆ กูจะนอนละนะมึงจะนอนยัง”
“กูก็จะนอนละเหมือนกัน”
“เออๆ ฝันดีมึง”ผมบอกแบมแบมพร้อมเดินแยกกันไปนอน
“ฝันดีไอหมี 55555”ไอหมี? ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึงแบมแบม บังอาจามาเรียกฉายากูละเหรอ ผมมองคนตัวเล็กที่วิ่งไปที่เตียงตัวเอง พร้อมแลบลิ้นใส่ผมอย่างล้อๆ เดี๋ยวพ่อจะจับขังอยู่ในดงแมลงสาบเลยนี่-_-
เช้าวันใหม่แสนสดใส
“ยูคกูลงไปซื้อข้าวนะ มึงจะแดกไร”ผมถามไอหมีตัวโตที่นอนจิ้มโทรศัพท์อยู่
“เอาโจ๊กหมู ไม่ใส่ผัก ไม่ใส่ตับ”
“โจ๊กบ้านมึงเขาใส่ผักไง”
“ผักชีไงสัส ไม่ใส่กูไม่กิน”โตจะตายละ เสือกไม่กินผักชี-_-
“กูรู้ละทำไมมึงขี้ไม่ออก ไม่ยอมแดกผักนี่เอง”เทมื่อคืนตอนกลางดึก ผมได้ยินเสียงไอยูคไปเข้าห้องน้ำ แล้วบ่นว่าขี้ไม่ออกน่ะครับ 55555
“นี่มึงรู้ได้ไง!!OxO”ยูคยอมมึงผมอย่าอึ้งๆ มันคงอายน่ะครับ555555
“กูไม่บอก55555 สัญญากูจะไม่บอกใคร55555”ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องโดยไม่ฟังเสียงด่าทอตามหลังของยูคยอมเลย 5555 ผมเดินลงมาซื้อข้าวตรงแถวๆหอ ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านโจ๊ก
“เอาโจ๊กหมูไม่ใส่ตับ ไม่ใส่ผักถุงนึงครับ”หลังจากได้โจ๊กแล้วผมก็เดินออกมาจากร้านโจ๊ก ขอไอยูคได้ละ เหลือมผมเนี่ย จะกินไรดี คิดไม่ออก คงจบหมูปิ้งหน้าคอนโดอีกตามเคย ชีวิตเศร้าToT ผมเดินไปที่หน้าร้านหมูปิ้ง ซื้อหมูปิ้งมา4ไม้ คิดถึงม๊าจัง ปกติตอนอยู่ที่ไทยม๊าจะทำอาหารให้ผมกินเกือบทุกมื้อเลย ฝีมือการทำอาหารของม๊านี่อร่อยสุดๆ ผมรักรสชาตินั้นมาก
พลั่ก
“โอ้ะ ขอโทษทีครับ”ผมที่มัวแต่คิดอะไรเพลินๆอยู่ไม่ทันระวังชนเข้ากับผู้ชายคนนึง
“ไม่เป็นไรครับ คุรโอเคใช่มั้ย”
“เอ่อ…โอเคครับ”ผมแทบจะหยุดหายใจเลยแหละ เมื่อเงยหน้าขึเนมาเจอเจ้าของเสียง พี่เขาเป็นคนที่เพอร์เฟ็กมากๆ ใบหน้าหล่อเหลา ตัดกับผิวขาวจัด มีกล้ามอย่างคนออกกำลังกาย ถึงจะแต่งตัวสบายๆอย่างกางเกงบอลกับเสื้อยืดตัวโคล่งก็เถอะนะ ดูดีมากจริงๆ
“คุณๆ”ผู้ชายคนนั้นเอามือมาโบกที่หน้าผม อย่างเรียกสติ
“คะ…ครับ”ผมตอบคนตรงหน้าไป แล้วรีบเดินหนีออกมา ถ้าไม่รีบเดินออกมาผมของต้องช็อคตายเพราะความหล่อของพี่เขาแน่ๆ คนอะไรเพอร์เฟ็กจริงๆ
ผมรีบเดินกลับห้องมา แตะคีย์การ์ดแล้วรีบเข้าห้องไป แล้วก็ยังเจอไอเพื่อนตัวดีนั่งจิ้มโทรศัพท์อยู่ นี่ไม่คิดจะขยับบ้างเลยเหรอวะ
“กูซื้อมาให้ละนะ จัดการเองละกัน กูก็จะกินของก็ละ”ผมวางถุงโจ๊กไว้ที่เคาท์เตอร์ แล้วก็มานั่งดูทีวีพลางกินหมูปิ้งไปด้วย คิดถึงเรื่องพี่สุดหล่อคนนั้นไปด้วย เห้ย!!!อย่าคิดว่าผมเป็นเกย์ ผมอ่ะแมนทั้งแท่ง อยากพิสูจน์ไม่ล่ะ ฮิฮิ (พูดซะป้าอยากเลยลูก -.,-) แต่ว่าพี่คนนั้นเค้าเป็นผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์มากจริงๆ แต่เพอร์เฟ็คขนาดนั้น คงมีแฟนอยู่แล้วแน่ๆ แอบเสียใจนะ เอ้า แล้วผมจะเสียใจทำหอกอะไรวะ ผมนี่ท่าจะบ้าไปกันใหญ่
ป้าบ!
“เชี่ย!”ผมที่นั่งคิดอะไรอยู่เพลินๆ อยู่ก็มีมือใหญ่ฟาดมากลางกะบาล หัวแทบหลุด
“คิดไรอยู่มึง หรือมึงหิวมาก หมูไม่เหลือให้แดกละก็เลยแทะไม้?”คนข้างๆเลิกคิ้วถามผมเชิงสงสัย ผมก้มมองที่ถือไม้หมูปิ้งอยู่ ก็พบว่าไม้มันมีรอยเหมือนโดนหนูแทะ ด้วยปากของผมเอง…..
“เออ กูหิว”
“หิวขนาดนั้น มึงไปซื้อมาแดกเพิ่มเถอะ”คนข้างส่ายกน้าอย่างเนือยๆ แล้วก้มหน้ากินโจ๊กของตัวเองต่อ
“เออมึง เย็นนี้เดี๋ยวกูพาไปร้านพี่มาร์ค”
“มึงพูดจริง!!!!*o*”ผมตาลุกวาวทันทีที่ได้ยินคำพูดของยูคยอม ผมจะได้กินเค้กล้าววววววว>o<
“ตาลุกวาวเชียวนะมึง-_-”เอ้า ก็กูชอบกินเค้กอ่ะ
“มันอร่อยมากนะมึง”ผมบอกกับยูคยอมที่นั่งทำหน้าเหนื่อยใจอยู่ข้างๆ
“มึงไปหาเมียเปิดร้านเบเกอร์รี่นะเชื่อกู-__-”
“เออ กูกะอยุ่”
“กูจะรอดูนะ 555555”หัวเราะเหยีดหยามแบบนี้มึงหมายความว่าไงครับไอคุณคิม ยูคยอม ผมไม่ตอบเพียงกรอกตาใส่มัน แล้วดูที่วีต่อ
“ยูคเสร็จยังงงงง”
“แปปนึงๆ”
5 นาทีต่อมา
“คยอมมมมมมม”
“เออรู้แล้วๆ”
3 นาทีต่อมา
“ไอหมี!!!! รีบๆดิ้ คิดว่าหล่อมากไง แต่งตัวซะนาน!!”คนตัวเล็กนอกห้องตะโกนเข้ามาในขณะที่ผมกำลังแต่งตัว จัดทรงผมตัวเองอยู่
“เออกูหล่อมาก”
ผมตอบคนตัวเล็กที่ตะโกนเร่งผมเป็นรอบที่ล้านแล้ว ไม่รู้มันจะรีบไปไหน ชอบเค้กขนาดนั้นเลยไงวะ=_=
“มึงเลิกมโน แล้วรีบแต่งตัวให้เสร็จ”
“เออๆเสร็จแล้ว”ผมเดินออกมาพร้อม ยืนหล่อให้มันดู
“แต่งตั้นาน มึงหล่อได้แค่นี้อ่ะเหรอ-_-”นั่นปากเหรอแบมแบม-_-
“กูว่ากูไม่น่าให้มึงเป็นกันเองกับกูเลย กัดกูชิบหาย ไม่เหมือนเมื่อก่อนเราว่างู้น เราว่างี้ เราตามใจยูคเลย”ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับประโยคหลัง คนตัวเล็กทำหน้าหยี
“ทำเสียงเล็กเสียงน้อยงี้มึงคิดว่ามันน่ารักเหรอ -_-”
“ที่สุดอ่ะกูรู้”
“ขนลุกที่สุด นั่นคือสิ่งที่กูสัมผัสได้”เอ้า ไอแบมเดี๋ยวนี้ปากดีเหรอมึง-_-
“ปากดีเดี๋ยวกูก็ไม่พาไปเลยนี่”ผมทำท่าจะหันหลังกลับ คนตัวเล็กรีบคว้าแขนเสื้อผมไว้
“เห้ยๆไม่ได้นะยูค มึงก็รู้ว่ามึงอ่ะหล่อมาก หล่อที่สุด”แหม เมื่อกี้มึงไม่พูดแบบนี้นะแบมแบม
“เมื่อกี้ไม่เห็นพูดงี้”
“กูพูดเล๊นนนนนนน”
“เสียงสูงปรี๊ดเชียวมึง-______-”
M’café
พวกเรานั่งรอพวกพี่ๆเค้าอยู่ที่ร้านเอ็มคาเฟ่ โดยที่แบมกินเค้กรอไปแล้วเกือบครึ่งชิ้น ส่วนผมกาแฟยังดูดไปไม่กี่อึกเอง
“เดี๋ยวก็เป็นเบาหวาน”
“กูออกกำลังกายน่า”ดื้อจริงๆไอนี่หนิ ตามใจคุณมึงเลยแล้วกันครับแบมแบม-____-
“พี่แจบอมพี่มาร์คมาป้ะวันนี้”ผมตะโกนถามพี่แจบอมที่อยู่ที่เคาท์เตอร์
“มาๆ บอกมันแล้วว่าพวกมึงมาหา มันเข้าห้องน้ำอยู่ เดี๋ยวเสร็จละมันออกมา”
5 นาทีต่อมา
“หวัดดีไอหมี”เสียงทุ้มที่ผมคุ้นเคยทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ส่วนแบมแบมก็ก้มหน้าก้มตากินเค้กต่อไม่สนใจใดๆ
“หวัดดีฮะพี่มาร์ค”ผมกล่าวหวัดดีรุ่นพี่คนสนิท “นี่เพื่อนผมชื่อแบมแบม” ผมชี้ไปทางแบมแบมที่ทำหน้าตาตื่นๆอย่างประหลาดอยู่ตรงข้าม
ทันทีที่แบมแบมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่มาร์ค เหมือนทั้งคู่มีอะไรในใจต่อกันถึงชะงักไปทั้งคู่
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล วันนี้มาไม่ยาวมาก555555 ขอโทดด้วยน้า อ่านแล้วเม้นด้วยน้าาา ที่รักของเก๊าาาา
ความคิดเห็น