คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลงสนามจริง
อนที่ 5 – ลสนามริ
เนภพเินเ้ามาในห้อทำานอุลัร ึุ่ลัรำลัทำอะไรบาอย่าับเรื่อแบบอนัล่าวิาอยู่
“สวัสีรับ ุัร” เนภพทัทาย “นั่นทำอะไรอยู่น่ะรับ?”
“ิั้ระบบใหม่ให้เรื่อแบบอนัล่าวิาน่ะรับ” ุลัรอบ พลาถือุสีำ ึ่เป็นเรื่อแบบอนัล่าวิาออมา
“ิั้อะไรหรือรับ?” เนภพถาม
“็เพิ่มพื้นที่เ็บอาวุธับเพิ่มระเป๋าใส่วิาน่ะรับ” ุลัรพู
“อืม ุวรวิทับุวีรภาพ้ออบใแน่ๆ” เนภพออ “ไว้ผมะเอาไปให้เาเอรับ”
วัน่อมา วีรภาพ็มาเรียนที่มหาวิทยาลัยามปิ ะิน้าวเ้า สาวิรี็เ้ามาทั
“สวัสีวี” เธอทัเา วีรภาพเยหน้าึ้นาาน้าว
“มาเ้าันะสา”
“แหม วีมาเ้าว่าเราเสียอี” สาวิรีว่ายิ้มๆ “สายัไม่ไ้ิน้าวเลย หิวั”
“ั้น็สั่สิ เรานั่รอไ้” วีรภาพยิ้มอย่ายินี แล้ว็รู้สึใเ้นระรัวแบบไร้สาเหุ นทำเอาัวเอแปลใ
“เราเป็นอะไรอเราันนะ?” เาถามัวเอ แล้ว็ถอนหายใ หลัาิน้าวเสร็ ทั้สอ็ึ้นเรียนามปิ และพอถึเวลาพัเที่ย
“วีะินอะไรล่ะ?” สาวิรีถามเมื่อถึโรอาหาร
“เอ... อยาิน้าวราแั” วีรภาพหันไปหาเธอ แล้ว็้อใเมื่อเห็นเนภพยืนอยู่ใล้ๆ
“เอ่อ...” วีรภาพเาศีรษะ “สาินไปนเียว่อนนะ”
“อ้าว? ทำไมล่ะ?” สาวิรีุน
“เอ่อ...” วีรภาพพยายามหาเหุผล “ไม่มีอะไรหรอ เี๋ยวมานะ”
สาวิรีทำหน้าเศร้าทันทีเมื่อวีรภาพพูบ
“เราเป็นเพื่อนันนะ” เธอว่า “ทำไม้อมีวามลับัน้วยล่ะ?”
“เอ่อ ือ” วีรภาพร้อนรน “มันไม่ใ่เรื่อสำัหรอ ริๆ นะ”
“แล้วบอสาไม่ไ้หรือไ?” เธอถาม
“เอ่อ” เาส่ายหน้า “ือเรามีธุระนิหน่อยน่ะ ไป่อนนะ!”
“เี๋ยววี” สาวิรีะเรียแ่็สายไปแล้ว วีรภาพเินออไปแล้ว
“พัเที่ยแล้วสินะ” เนภพเอ่ย “อ้าว หน้าาไม่สบายใเลย เป็นอะไรหรือ?”
“ือผม...” วีรภาพถอนหายใ เพราะเรื่อสาวิรี ำพูอเธอ ทำให้เาไม่สบายใึ้นมา
“ผมเอาเรื่อแบบมาให้” เนภพบอ “อยาะลอใสู่ไหม?”
“เรื่อแบบอะไรหรือรับ?” วีรภาพถาม
“เรื่อแบบนัล่าวิาไ” เนภพอบ “เราะลอุัน ไปที่ไหนันี?”
“ห้อน้ำ็ไ้รับ” วีรภาพบอ แล้ว็พาเนภพเ้าห้อน้ำาย้าๆ โรอาหาร
“นี่” เนภพหันมา แล้ว็ยื่นเรื่อแบบให้วีรภาพ มันเป็นเรื่อแบบสีำทั้ัว ล้ายๆ ุอยมทูแ่ว่าแ่าันรที่มีเสื้อโ้ทสีำยาวลุมถึา
“เท่ีไหม?” เนภพถามยิ้มๆ วีรภาพรับทัุ้ทั้รอเท้าหนัสีำไป
“ผมว่ามันูหรูหราเินไปนะรับ” วีรภาพเอ่ย
“ไม่หรอ” เนภพว่า “ลอใสู่สิ”
“รับ” วีรภาพว่าแล้วถอนหายใ เนภพรู้ี็เลยเินทะลุประูห้อน้ำออไป ะที่วีรภาพถอุนัศึษาออ และสวมใส่ทุอย่าที่เาไ้มาทั้หม
“เออ” เามอัวเอในระ “เท่ีเหมือนันนี่หว่า”
“ไ” เนภพเินทะลุำแพเ้ามาอี “เป็นไบ้า?”
“็โอเรับ” วีรภาพบอ “แล้วุนี้มันทำอะไรไ้บ้ารับ?”
“หลัๆ เลย็ือล่อหน ไม่สิ” เนภพส่ายหน้า “ุสามารถเลือที่ะหายัวหรือปราัว่อหน้าน็ไ้ เหมือนผมนั่นแหละ”
“ทำยัไรับ?” วีรภาพถามอี
“็แ่พูว่า ‘หายัว’ ไม่็ ‘ปรา’” เนภพอธิบาย “ลอูสิ”
“รับ” วีรภาพหันไปทาระ “เอ่อ...หายัว”
เาใมา เพราะู่ๆ เาอเาในระ็หายไปทันที
“นี่ผม...” เาใ มอไปทาเนภพ “หายัวไ้หรือ?”
“ใ่แล้ว” เนภพอบ
“ปรา” วีรภาพพูอีรอบ ราวนี้เาเาลับมาแล้ว
“สุยอ” เาถึับทึ่ “วิเศษมาๆ”
“ุเลือที่ะแสให้นเห็นหรือไม่็ไ้” เนภพพูอี “็แ่พูำเมื่อี้เท่านั้น”
“แล้วอีอย่า” เนภพพู่อ “เวลาุล่าวิา วิา็เหมือนนนั่นแหละ สามารถวิ่หนีไ้ ถ้าุวิ่ามอาะไม่ทัน เพราะั้น ุสามารถสลายราัวเอเป็นวันและไล่ามไปไ้”
“สลายร่า?” วีรภาพไม่เ้าใ “ืออะไรรับ?”
“เอาเถอะ” เนภพับท “เวลาลสนามริ เี๋ยวใหุ้วรวิทแนะนำละัน”
“รับๆ” เาพยัหน้า แล้วมอัวเอในระอีที “ูีัแฮะ”
ที่โรพยาบาลอรับาล เวลาลาวัน มีนเินวัไว่ ทั้เ้าหน้าที่และนป่วย ทุอย่าูะปิ ไม่มีอะไรแปล
แ่แล้ว นายสิน็ปราัวึ้น ไม่มีใรมอเห็นเาเลยสัน ถ้าไม่นับวิาและเ้าที่เ้าทาอโรพยาบาล นายสินเินเ้าไปในโรพยาบาล แ่ถูเ้าที่อโรพยาบาลันเอาไว้เสีย่อน
“เ้าไม่ไ้รับ” เ้าที่ทีู่แ่ราบอ อยู่ในุสีาว ในมือถือไม้เท้า นายสินึันะเ้าโรพยาบาลไ้
“บอว่าเ้าไม่ไ้ไ” เ้าที่พู้ำและันเอาไว้ นายสินยืนนิ่
“นึหรือว่าแ่นี้ะันันไ้?”
นายสินพู แล้ว็ว้าไม้เท้าาเ้าที่รา ่อนะเสียบเ้าที่หน้าอออีฝ่ายทันที เ้าที่ยืนอึ้ไปั่วะ ่อนะ่อยๆ ทรุลไปอับพื้น
นายสินยืนมอร่ายิ้มๆ ่อนะเินเ้าไปในโรพยาบาล รเ้าไปในอาาร ึ่รนั้น มีผู้หินหนึ่ยืนอยู่
“อร...”
วรวิทำลั้อมยิปืนในห้อ้อมยิ และะำลั้อมเพลินๆ เนภพ็เปิประูเ้ามา
“อ้าว ุภพ” วรวิทหันลับมา “มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“เอ่อ ผมเอวิาที่เร่ร่อน ที่ะใหุ้ับุวีรภาพไปทลอามล่าแล้วล่ะ” เนภพยื่นแฟ้มีวิให้วรวิท เารับไปู
“หือ? นายพนม รุ่ทิวา ายเมื่อไม่ี่วัน่อน แ่ลายเป็นวิาเร่ร่อน ไม่ไปลานพิพาษา” วรวิทพิารา “เาหลบ่อนอยู่ที่ไหนรับ?”
“ามพิัเรื่อมืออเรา เายัวนเวียนอยู่แถวๆ บ้าน...” เนภพอธิบายไป วรวิทพยัหน้าอย่าเ้าใ
“ีรับ ผมะไปบอุวีรภาพ”
วัน่อมา หลัเลิเรียน และหลัาแยับสาวิรีแล้ว วีรภาพ็เรียมัวะลับบ้าน
“เอ่อ อแส้มับพะแนหมูรับ” เาเอ่ย แ่ยัไม่ทันะ่ายเิน วรวิท็เินเ้ามาทัทาย่อน
“เอ๋?” วีรภาพหันไป แล้ว็ใ “ุวิท?”
“ื้ออะไรหรือ?” วรวิทถาม “เออ ไ้เวลาแล้ว”
วีรภาพัสินใบอไม่เอาับ้าว ทำเอาแม่้าเือ เาหันลับไป เินไปพร้อมับวรวิท
“ไ้เวลาอะไรรับ?”
“ลสนามริ” วรวิทอธิบาย “ผมะพาุ ผม นภลไป ล่าวิาัน”
“แถวไหนรับ?” วีรภาพเอ่ยถาม
“แถวๆ รัสนิทวศ์” วรวิทอบ “ไปเถอะ”
วีรภาพำ้อเปลี่ยนุในห้อน้ำสาธาระ หลัาสวมใส่ทุอย่าพร้อม พอเาออมา เา็บอัวเอทันทีว่า “หายัว”
เาล่อหนทันที วรวิทที่รออยู่เห็นเ้า็พูลๆ
“ไม่อยาให้ใรเห็นุหรือ?”
“ใ่รับ” วีรภาพยอมรับ “มันูหรูหราเินไป”
“เอาเถอะ” วรวิทหันไปเรียอะไรสัอย่า “นภล”
เิลุ่มวันสีำประหลาพุ่มาาพื้นถนน หรืออีอย่า็ือใ้ิน ึ่เป็นแนอนรภูมินั่นเอ วันรวมร่า่อนะลายเป็นร่าสุนัสีน้ำาล
“เราพร้อมแล้ว” วรวิทยับเสื้อโ้ท “เราไปันเถอะ”
วีรภาพลืนน้ำลาย เาเินออไปพร้อมับนัล่าและสุนั ไปยัสถานที่เิเหุ
วีรภาพ วรวิทและนภล มายับ้านหลัหนึ่ เป็นบ้านเล็ๆ แ่็ูน่ารัี วีรภาพหันไปถามวรวิท
“นี่ือบ้านอวิาที่เราะามล่าันหรือรับ?”
“ใ่” วรวิทพยัหน้า “นภลไ้ลิ่นอะไรไหม?”
“ไม่ไ้ลิ่นอะไรเลย” นภลใ้มูมลิ่น “เาไม่ไ้อยู่แถวนี้”
“มาทำอะไรันน่ะ?”
ทั้สามใ เพราะู่ๆ ็มีผู้ายนหนึ่เืนทะลุประูออมา ท่าทาเอาเรื่อ
“เอ่อ ุเป็นใรรับ?” วีรภาพถาม
“เ้าที่เ้าทาอบ้านน่ะ” วรวิทอบแทน “เอัน็ี ผม้อารเ้าอบ้านหลันี้ที่ายไปแล้ว”
“อ๋อ” เ้าที่อบ้านออ “ไม่อยู่หรอ ะามภรรยาับลูไป”
“ุร่วมมือับผมไ้ไหม?” วรวิทเอ่ยถาม
“ุเป็นนัล่าวิาสินะ” เ้าทีู่ออ “อโทษ แ่ผม่วยอะไรไม่ไ้หรอ”
วรวิทมอหน้าวีรภาพ ่อนะพาันเินออไปาบ้าน
“เราะามหาเายัไี?” วีรภาพหันมาถามวรวิท อนนั้น นภล็ระิหา
“ผมำลิ่นภรรยาอเาไว้แล้ว” นภลบอ “ไ้ลิ่นัเน เราามไปเถอะ”
“แล้วะไปยัไ?” วีรภาพำลัสับสน แ่แล้ว วรวิท็ผายมือออมา และแล้ว ้าๆ เา็ปราวันสีำ่อนะร่วมันเป็นมอเอร์ไ์ันให่
“ว้าว” วีรภาพออะทึ่ “นี่ือยานพาหนะอเราหรือ?”
“ใ่ ึ้นมาสิ” วรวิทัวน “นภล สลายร่าามมาไ้ไหม?”
“ไ้อยู่แล้ว” นภลอบ่อนะสลายร่าเป็นวัน วีรภาพรีบไปึ้นมอเอร์ไ์อวรวิท
“ับแน่นๆ นะ” วรวิทแนะนำ แล้ว็ออรถทันทีอย่าเร็วมา เร็วนวีรภาพเือบ
“ฮ่าๆๆๆ” วรวิทหัวเราะ แ่วีรภาพไม่เลย เาเาะเอววรวิทแน่นอย่าลัะ
ที่วัแห่หนึ่ในรุเทพมหานร หิสาวนหนึ่ำลันั่อยู่หน้าโลศพอสามี เธอยมือปาน้ำา ะที่แอเธอำลัทยอยันมา เธอเลยเินออไปรับแ
ะนั้นเอ ไม่มีใรสันเห็นเลยว่าวิาสามีอเธอำลัยืนอยู่ในาน เามอไปรอบๆ แล้ว็หันไปหาภรรยา
“อรวี พี่อยู่นี่” ายนที่ายแล้วพยายามเรียภรรยา แ่ไม่ไ้ผลเลย ไม่มีใรมอเห็นเา แม้แ่พระส์
“พียัไม่อยาาไป อร...”
อนนั้นเอ มอเอร์ไ์นที่วรวิทนั่พร้อมับวีรภาพ็มาอที่วั วีรภาพเินลมา พร้อมับวรวิทและนภล
“อืม...” นภลมลิ่น “ไ้ลิ่นแล้ว เาอยู่ที่นี่แหละ นาย”
“ั้น็ีเลย” วรวิทถูมือไปมา “เราไปับเาันเถอะ”
ทั้สามเินเ้าไปในานศพ วีรภาพเินามหลัวรวิทไป และพอเห็นศาลา วรวิท็เินเ้าไป
“เอแล้ว”
วรวิทเินเ้ามา และเอวิายืนนิ่อยู่ เาไม่ิว่าะ่ายนานี้
“ะ ุเป็นใร? มอเห็นผมไ้ไ?” ายที่เสียีวิแล้วถามละล่ำละลั วรวิทเลยโว์บัรใหู้ ว่าเป็นนัล่าวิา
“มีบัรประำัว้วยหรือ?” วีรภาพถอนหายใ ะที่ิว่าไม่้อทำอะไรแล้ว เพราะวรวิทะับัววิาไ้อย่าสบายๆ แ่แล้ว
“ผมไม่ไป ผมห่วเมียผม!” ายนเิมประาศเสียแ็ร้าว “ผมะไม่ไปสวรร์หรือนรทั้นั้น!!”
“ั้นผม้อบัับ” วรวิทล้วเ้าไปในเสือ้โ้ทและหยิบุแมือออมา ายนนั้นส่ายหน้า แล้ว็วิ่หนีไปทันที
“เฮ้ย! ับไว้” วรวิทรีบสั่ วีรภาพำลัุน
“รีบามไปสิ!!” วรวิทเือนวีรภาพ วีรภาพเลยรีบวิ่ามไป เาวิ่ไปนวนะับไ้แล้ว แ่วิาายนนั้น็สลายร่าเป็นวันสีาวและพุ่ออาประูวัอย่ารวเร็ว
“วีรภาพ พูำว่า ‘สลายร่า’ แล้วามไปเร็ว!!”
วรวิทรีบพู วีรภาพทำาม “สลายร่า”
ทันในั้น ร่าอวีรภาพ็สลายเป็นวันสีำทันที แ่ัววีรภาพยัรู้สึเหมือนปิทุอย่า เพียแ่วามเร็วที่พุ่ไป้าหน้านั้นเร็วมานเหมือนรว เารีบไล่ามวิาายนเิมที่ำลัหนีหัวุหัวุน
“หยุนะ!!” วรวิทเอ็สลายร่าเ่นันและไล่ามไปิๆ วิาายนนั้น เลี้ยวเ้าอยวามือ วรวิทเลี้ยวามไป ะที่วีรภาพหยุินิหนึ่ ่อนะพุ่ไปอีทา
“หนีไม่พ้นหรอ” วรวิทะโน ายที่สลายร่าเป็นวันยัหนี่อไป ส่วนวีรภาพอ้อมไปอี้าน เพื่อะมาัรอวิานั่นเอ
“หยุนะ” วีรภาพเลี้ยวออารอ เ้ามาประันหน้าับวิาที่ำลัหนี วรวิทไล่ามหลั วีรภาพั้านหน้า วิาหมอสิทธิ์หนี
วันสีาวรวมันเป็นร่าัเิม
“อย่าับผมไปเลย....” ายนเิมบอเสียเศร้า “ผมไม่อยาาเมียผมไป”
“นั่นไม่ใ่เรื่อที่ผม้อรู้” วรวิทล่าว “ุ้อไปลานพิพาษาเี๋ยวนี้”
ายนนั้นเริ่มร้อไห้ วีรภาพมอเาอย่าสสาร เาเอ็เหมือนัน อยาอยู่ับแม่นถึวาระสุท้าย เารู้ีว่าาราลามันเ็บปวแ่ไหน
“ไปไ้แล้ว” วรวิทึแนายนนั้นึ้น ะที่นภลามมาสมทบทีหลั
“ไปันเถอะ” วรวิทพยุัวายนนั้น ะพาไปลานพิพาษา ายนนั้นเสียใ ร้อไห้ไม่หยุ
“เอ่อ...”
วีรภาพะพูอะไรบาอย่า
“ือว่า...”
วรวิทะพาายนนั้นไป แ่วีรภาพรเ้ามาึแนเาไว้
“ะพาเาไปไหนน่ะ? เา้อไปลานพิพาษานะ”
“ผมว่า เาวรมีที่้อไป่อนที่ะไปลานพิพาษา” วีรภาพอบำถามวรวิท
ทั้หมย้อนมาที่วั ะที่วรวิทุมเิายนเิมอยู่ไม่ห่า
“เรามาที่นี่ทำไมัน?” วรวิทถามอีรั้
“มาบอลา” วีรภาพอบ ทำเอาอีฝ่าย รวมถึายที่ายแล้ว้วย
“ปรา”
วีรภาพพู แล้วเา็ปราร่าึ้นมา และเินเ้าไปในศาลา ะที่วรวิทและนภลใ
“ทำอะไรอุน่ะ?” วรวิทสสัยอย่ามา
วีรภาพไม่ไ้สนใวรวิทับนภล เาเินรเ้าไปหาภรรยาอายที่เสียีวิ แล้ว็แนะนำัว
“สวัสีรับ ผมื่อวีรภาพ” เาพู ทำเอาอีฝ่ายสับสน
“ุเป็นใระ?”
“เอ่อ” วีรภาพเาศีรษะ “ผมอยาะบอว่า ผมเห็นสามีุน่ะรับ”
ฝ่ายภรรยาเลิิ้ว ูไม่เื่อ วีรภาพเลยหันไปทาสามีอเธอ ่อนะวัมือเรียเ้ามา
“ผมสามารถสื่อสารผ่านสามีุไ้รับ” วีรภาพเสนอ
“แล้วะรู้ไ้ไว่าุไม่ไ้หลอัน” ฝ่ายภรรยาไม่เื่อ
“ั้น... ลอถามำถามสามีุูสั้อสิรับ ถ้าเาอบไ้ ผมะบอ” วีรภาพอาสา ทำเอาอีฝ่ายอึ้ไป
“เอ่อ เราบอรัันรั้แรที่ไหน?” ฝ่ายภรรยาถาม วีรภาพหันไปหาสามี
“ที่หัวหิน” ฝ่ายสามีบอ
“เาอบว่าที่หัวหิน”
สิ้นำ ภรรยาอเา็ยมือุมปา ทำระเป๋าพื้น เธอัวสั่นไปหม “ุ? เห็นริๆ หรือ?”
“ใ่รับ ถ้าอยาพูอะไรล่ะ็ พูผ่านผมไ้”
ฝ่ายภรรยาอึ้ไป แ่แล้ว็ลับมาเศร้า
“พ่อ๋า” เธอเริ่ม “ไม่้อเป็นห่วอะไรแล้วนะ แม่อยู่ไ้ แม่ะเ้มแ็ ะูแลิารทุอย่าแทนพ่อเอ แม่ะไม่ยอมแพ้แน่นอน”
วีรภาพหันไปหาายนเิม เาร้อไห้ออมา
“แม๋า พ่ออโทษที่้อาไป่อน พ่อเอ็เสียใ เสียใมาๆ ไม่อยาาไป แ่มัน็ถึเวลาแล้ว”
“พ่อ้อไปลานพิพาษา”
วีรภาพมอทั้สอนอย่าเศร้าๆ ทั้ภรรยาและสามี่าร้อไห้
“ลา่อนนะที่รั ถ้าาิหน้ามีริ อให้เราไ้เิมาู่ันอี”
วรวิทูะใ เาไม่เยเห็นอะไรแบบนี้มา่อน ฝ่ายนภล็้อเหุาร์ไม่วาา
และแล้ว วิาายนนั้น็ไปลานพิพาษา หลัาเสร็ทุสิ่ทุอย่า วรวิท็เินมาหาวีรภาพ
“ุใีมา”
“หืม?” วีรภาพไม่เ้าใ
“ผมอายั” วรวิทเาศีรษะเบาๆ “ที่ผ่านมา ผมไม่เยฟัเหุผลอวิาเหล่านั้นเลย ว่า้อารอะไร ไ้แ่ับๆๆ นไม่เ้าใถึวาม้อารรั้สุท้ายอพวเา”
“ุทำให้ผมเ้าใ” วรวิทเอ่ย “อบุมารับ”
“ผม็...” วีรภาพล่าวเินๆ “ิว่าทำสิ่ที่ถูเท่านั้นน่ะรับ”
วรวิทยิ้มออมา
“ุผ่านารทสอบอย่าาม” เาว่า “เอาล่ะ ภาริ่อไปอเราือามหานายสิน”
“รับ” วีรภาพถอนหายใอย่าโล่อที่ทำภาริสำเร็
ความคิดเห็น