คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ใบสมัคร (เปลี่ยนใหม่)
อนที่ 3 – ใบสมัร
สอวัน่อมา แม่อวีรภาพ็ไ้ออาโรพยาบาลมาพัที่บ้าน ถึแม้ะทำให้บรราหมอแปลใบ้าว่าแม่อาารีึ้นไ้อย่าไร แ่็ทำให้วีรภาพพึพอใแล้ว เาั้ใะใ้เวลาที่เหลืออยู่ับแม่ให้มาที่สุ ภายในสามเือนามที่เนภพำหน
เาเินทามาถึมหาวิทยาลัย ็พบสาวิรีรออยู่
“สวัสี วี” เธอทัทาย “ินอะไรมาหรือยั?”
“ินมาแล้ว” วีรภาพอบ “ึ้นเรียนันเถอะ”
วีรภาพและสาวิรีเินึ้นบันไไปยัห้อเรียน สาวิรีวนเาุย
“ือว่าแบบนี้นะ....”
แ่วีรภาพไม่ไ้ใส่ใเท่าไหร่ เามอไป้านวาและเห็นเนภพยืนอยู่
“วี?” สาวิรีถาม “ูอะไรอยู่น่ะ?”
“เอ๋?” วีรภาพหันมา “อ๋อ... ือ”
“วีูเหมือนใไม่อยู่ับเนื้อับัวเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอถามอย่าเป็นห่ว วีรภาพส่ายหน้า
“ไม่มีนี่” เาว่า “เอ่อ...”
เนภพวัมือเรียเา วีรภาพพยัหน้า และหันไปบอสาวิรี “เอ่อ สาไปเรียน่อนนะ วีมีธุระ”
“ธุระอะไรหรือ?” เธอมอเา
“เอ่อ” วีรภาพพยายามนึหาเหุผล “ือว่า... ธุระ ับ ับเพื่อน่าห้อน่ะ แฮะๆ ไป่อนนะ”
วีรภาพรีบเินหนีไปทันที สาวิรีะเรียแ่็้าไป เธอถอนหายใออมา
“ู็รู้ว่าโห” เธอพูเบาๆ “ไปไหนอเานะ?”
“อ๋อ เธอื่อสาวิรีหรอหรือ?” เนภพที่เินเีย้าวีรภาพพูึ้น “สวยีนะ”
“เธอเป็นเพื่อนนเียวอผมรับ” วีรภาพบอยมทู “ที่ผมเห็นวิา ทำให้ผมลายเป็นนเศร้าหมอ เพราะั้น เธอเลยเป็นเหมือนแสสว่าเียวอผม”
“หืม? พูแบบนี้ แสว่าอบหรือเปล่า?” เนภพหันมาทำหน้าเ้าเล่ห์ วีรภาพถึับเินสะุ
“เอาเถอะ” เนภพหยุยืนนิ่ “ที่ผมมาวันนี้เพราะะพาุไปนร”
“เอ๋?” วีรภาพลัวึ้นมาทันที ทำเอาเนภพ้อรีบบอ
“ไม่้อลัว ุไม่ไ้ไปรับโทษ” เาเอ่ย “เราะไปเ็นใบสมัรันเยๆ”
วีรภาพโล่ใ “แล้วะไปยัไรับ?”
“ุะไปทั้ร่าแบบนี้ไม่ไ้” เนภพบอ “้อถอิไปรับ”
“ถอิ?” วีรภาพพยัหน้าเบาๆ “ั้น...”
“เรา้อพาุไปสถานที่ที่ไม่มีใรอยู่ เพื่อะถอิ”
“ั้นไปห้อพยาบาลีว่ารับ” วีรภาพพู “ที่นั่นะนอนนานแ่ไหน็ไ้”
“ี” เนภพเห็น้วย “ั้นไปันเลย”
วีรภาพเินทาทายัห้อพยาบาล เาบอเ้าหน้าที่ว่าปวศีรษะ ะอนอนพั ึ่็ไ้รับอนุา
เาึ้นนอนบนเีย ส่วนยมทู็เินมา้าเีย
“หลับาะ” เนภพผายมือออ “ผมะเริ่มั้นอนารถอินะ”
วีรภาพลัวนิหน่อย ะที่เนภพเอามือทาบบนร่าอเา สัพั วีรภาพ็รู้สึเหมือนอยู่ในเรือที่ำลัแล่นในทะเล ร่าายโลเลเหมือนะเีย พอเาลืมาึ้น
“อ้าว” เาน “ไหนบอว่าถอิ แ่ร่าเรา็เหมือนเิมนี่”
“ูให้ี่อน” เนภพี้ไปยัเีย วีรภาพหันไป ็เห็นร่าัวเอนอนอยู่
“ไม่้อลัว” เนภพรีบพู “ุยัหายใ ไม่้อลัวไปหรอ”
“เอ่อ รับ” วีรภาพถอนหายใ “แล้วะไปยัไรับ?”
“ผมะเปิทาให้” เนภพวามือลาอาาศ เิเป็นหลุมำึ้นลาห้อพยาบาล วีรภาพลืนน้ำลายลอ
“ไปเถอะ ไม่มีอะไรอันรายหรอ” เนภพัวน และเินเ้าไปในวลมสีำ วีรภาพเินามไป
สัพั วีรภาพ็พบัวเออยู่ในทาเินเหมือนในถ้ำ อาาศร้อนอบอ้าว มีแสสว่าแ่ไม่รู้ว่า้นำเนิแสไฟมาาไหน ราวับผนัส่อแสไ้เอ ทั้เพาน พื้น ผนัเป็นสีแเ้มราวับเปลวไฟ
“นี่” เนภพถาม “นรในวามิุเป็นแบบไหน?”
“เอ่อ” วีรภาพนึ “็... มีแ่ไฟ ้นิ้ว ระทะทอแ มั้รับ...”
“็ถู” เนภพยิ้ม “แ่มันมีมาว่านั้นอี เรื่อมือทรมานนบาป มีั้แ่ระับเบาๆ ไปนถึที่สุอีวิเียวล่ะ อยาลอูไหม?”
วีรภาพูหวั่นๆ เนภพเห็น็หัวเราะ
“ไม่เป็นไร ผมรวสอบมาแล้ว ุไ้ึ้นสวรร์แน่” ยมทูว่า “ุทำแ่รรมี นรไม่ใ่ที่สุท้ายอุ”
“มาูันีว่า ว่านรริๆ เป็นยัไ”
เนภพผลัประูออไป วีรภาพเินามเ้าไป แล้ว็้อะลึับภาพอนร นรที่เาิไว้ ่าาภาพริๆ เยอะ ที่นี่เหมือนอยู่ในเหมือนาให่ ทั้ให่โและว้าวามา บนพื้นมีสะพานไม้มามาย่อันราวับโมิโน และเบื้อล่าเป็นหุบเหวที่มีสิ่ล้ายลาวาสีแหล่อหลอมอยู่้านล่า
“สถานที่ลโทษนบาปอยู่ลึว่านี้” เนภพอธิบาย “อยาไปูไหม?”
“ไม่เอารับ ผมลัว” วีรภาพอบามริ
“ฮ่าๆๆๆๆ” เนภพหัวเราะ “ล้อเล่นน่ะ มาเถอะ”
เนภพนำวีรภาพมายัห้อว่าๆ ที่มีแ่โ๊ะับเ้าอี้ไม้ เาถูสั่ให้นั่ลบนเ้าอี้
“ผมะไปเอาใบสมัรมา” เนภพว่าแล้ว็หายไป วีรภาพนั่อยู่ในห้อนเียว อาาศร้อนอบอ้าว
“นรเป็นแบบนี้เอหรือ?”
“สวรร์เอ็มีนะ” เนภพลับมาพอีและพูึ้น “บนสวรร์มีแ่เมแล้ว็ฤหาสน์สีาว มีแ่เทวาอยู่ หึๆ แ่ผมว่านรน่าอยู่ว่าเยอะ บนสวรร์น่ะไม่มีอะไรเลย น่าเบื่อออ”
“หรือรับ?” วีรภาพยิ้ม เนภพยื่นใบสมัรับปาาให้
“เียนให้รบนะรับ” เนภพบอ เาพยัหน้า
“เอ่อ...” เาพิาราูใบสมัร มันให้ระบุื่อ นามสุล อายุ ที่อยู่ ูราวับใบสมัรานบนโลมนุษย์ไม่มีผิ เาเียนทุอย่าลไปนรบ
“เสร็แล้วรับ” วีรภาพยื่นใบให้เนภพ เนภพรับไปและู่ๆ ไฟ็ลุท่วมระาษนมอไหม้หม
“อ้าว”
“เรียบร้อย ้อมูลถูส่ไปแล้ว” เนภพบอยิ้มๆ “เอาล่ะ อีสอวัน เราะพาุไปทำแบบทสอบนิหน่อย และฝึารใ้อาวุธับฝึาน”
“รับ” วีรภาพลุยืน เนภพวามือลาอาาศอีรั้ และเิหลุมำอีรั้
“อีสอวันเอัน” เนภพโบมือลา วีรภาพเินเ้าไปในหลุมำ
“หือ?” เาลืมาึ้น พบว่าัวเออยู่ในห้อพยาบาล วีรภาพลุึ้นนั่ ถอนหายใ
“เราไม่ไ้ฝันไปใ่ไหมนะ?” เาว่า แล้ว็ูนาฬิา้อมือ
“เฮ้ย!” เาใมา “แย่แล้ว สายั้รึ่ั่วโม!”
เารีบาลี่าเหลือวิ่เ้าห้อเรียนทันที พอไ้ที่นั่ สาวิรี็หันมาถามเา
“วีไปไหนมาน่ะ ั้รึ่ั่วโม?”
“เอ่อ...” วีรภาพที่เหื่อท่วมัวอบ “ท้อเสียน่ะ”
นรภูมิ
ห้อ้อมอาวุธ
ระสุนสอนัที่ถูยิาอาวุธปืนเ้าเป้ารลาพอิบพอี และูเหมือนเ้าอปืนะพึพอใอย่ามา
“ฝีมือเรายัไม่นะ”
เนภพเปิประูเินเ้ามาในห้อ เ้าอปืนหันไปหา
“อ้าว ุเนภพ”
“สวัสี วรวิท” เนภพทัทาย “อาวุธใหม่เป็นไบ้า?”
“็เหมาะมือีรับ” วรวิท หรือนัล่าวิานสุท้ายที่เหลือรอเอ่ยึ้น “ว่าแุ่หาพาร์ทเนอร์ให้ผมไ้หรือยั?”
“ไ้” เนภพหยิบแฟ้มีวิมาให้เารวสอบ มันมีรูปภาพ้วย “ื่อวีรภาพ”
“หือ ื่อเพราะนะ” วรวิทื่นม “หน้าาเป็นไ อ๊ะ หล่อีนี่ แ่ผมหล่อว่านะ ฮ่าๆๆๆ”
“ท่าทาเาะทำไ้ีนะ” เนภพบอ
“นั่นสิ” วรวิทยิ้มแย้ม “ผมอไปหาเาบ้าีว่า”
หลัาเรียนเสร็ วีรภาพ็แยับสาวิรีและนั่รถลับบ้าน และื้ออาหารไปฝาแม่้วย
“แม่เราอบินอะไรนะ?” เานึ “อ๋อ แส้ม”
พอื้อเสร็็เินลับบ้าน วีรภาพถือถุใส่อาหารเ้าบ้านไป และพบว่าแมู่โทรทัศน์อยู่
“สวัสีรับแม่” เาทัทาย แม่เาหันมาาโทรทัศน์
“สวัสีลู” เธอทัอบ
“มีแส้มมาฝาน่ะรับ” เายิ้ม “ให้ผมใส่ามนะ”
ว่าแล้ว็หันไปยัรัว วีรภาพำลัะหยิบาม แู่่ๆ ็มีมือ้าหนึ่มาแะไหล่เา
“หืม?” วีรภาพหันไปและเือบะะโนออมา เพราะเบื้อหน้าเาือายหนุ่มในุสีำ ยืนอยู่รหน้าเา
“สวัสี พาร์ทเนอร์” วรวิทโบมือทัทายวีรภาพ “ยินีที่รู้ั”
“ุเป็นยมทูหรือ?” วีรภาพถามลัวๆ
“ไม่ใ่ ผมือนัล่าวิา” วรวิทอบยิ้มๆ
“ุือนเียวที่รอีวิสินะ” วีรภาพพู
“อ๋อ ุเนภพเล่าให้ฟัแล้วสินะ” วรวิทยิ้มและถอนหายใ “เพราะนายสิน ารโหนั่น... สัหารเพื่อนผมไปหลายน”
“นายสิน?” วีรภาพทวรำ “หรือเป็นาร่อเนื่อที่เพิ่ายไป”
“ใ่ และอนนี้เา็หลบหนีมายัโลมนุษย์ นั่นือภาริอเราที่้อามหา” วรวิทอธิบาย
“ภาริ?” วีรภาพไม่เ้าใ
“็สาเหุที่ทำใหุ้เนภพ้าุ็เพื่อามหาารนนี้ให้ไ้” วรวิทพู “เาไม่ไ้บอหรือ?”
“...เปล่า” วีรภาพถอนหายใ “และผม้อทำไรับ”
“็ไม่มีอะไร มาร่วมสืบหาับผม” วรวิทยมือึ้นมา “เรามาทำานร่วมันเถอะ”
วีรภาพยมือึ้นมาเ็แฮน์้วย วรวิทยิ้มแย้ม และู่ๆ เา็พูึ้น
“ุเห็นวิา ยมทู และนัล่าไ้สินะ” เาถาม “น่าอิาั ผมเอ้อใส่แว่นาหาวิา ถึะมอเห็นวิาไ้”
“แว่นาหาวิา?” วีรภาพสสัย
“มันเป็นที่พวเราใส่เพื่อหาวิาน่ะ” วรวิทเอ่ย “ุมอเห็นวิาไ้ ีใสินะ”
“ลับันแล้วรับ” วีรภาพพู “ผมมีแ่วามทุ์็เพราะเรื่อนี้นี่แหละ”
“อ้าว” วรวิทสับสน
“เพราะพ่ออผมเป็นนเห็นวิา....” วีรภาพถอนหายใ “และ้วยเหุนี้ทำให้พ่ออผม้อาย”
วรวิทไม่ไ้ัถามอะไร่อ เพราะรู้มารยาที
“ถ้าเลือไ้ ผมออยู่เป็นนธรรมาีว่า” วีรภาพล่าวพลาถอนหายใ
“ผมพอเ้าใ” วรวิท้มหน้าล “อย่าไร็าม ยินีที่ไ้รู้ันะรับ”
“รับ” ทัู้่เ็แฮน์ันอีรั้
“ยินีที่ไ้ร่วมาน้วย”
สอวันถัมา
วีรภาพเรียนเสร็็ำลัะลับบ้าน ะนั่รถประำทา เา็ลุให้นรานั่
“สุภาพบุรุษนะ วีรภาพ”
เาใ เพราะู่ๆ เนภพ็ปราัว้าๆ เา
“ุมาทำอะไร?” วีรภาพถามเบาๆ
“ะพาไปทำแบบทสอบน่ะสิ” เนภพอบ “ไม่ยาหรอ ผมะ่วยุเอ”
“ผม้อถอิไปแบบเิมสินะ” วีรภาพพู “ผมำลัลับบ้าน ไว้ผมอยู่ในห้อนอนละัน”
วีรภาพลารถ และเินเ้าบ้านไปพร้อมับเนภพ พอถึบ้าน เา็บอแม่ที่ำลัูโทรทัศน์อยู่
“แม่รับ” เาเริ่ม “เอ่อ... ผมะูหนัสือในห้อ แม่อย่าเพิ่วนนะรับ”
“หรือ?” แม่เาหันมา “็ไ้้ะ”
“อบุรับ” วีรภาพยิ้มแล้ว้เปิประูห้อนอนเ้าไป
วีรภาพและเนภพมาถึนรอีรั้ และเนภพ็พาเาไปนั่ที่ห้อเิมเหมือนที่เยเ็นใบสมัร ในห้อไม่มีใรเลยนอาวีรภาพับเนภพ วีรภาพนึว่าะมีอาสาสมัรมาว่านี้เสียอี
“นี่รับ” เนภพถือแบบทสอบับระาษำอบให้เา วีรภาพรับมาู มันเหมือน้อสอบบนโลมนุษย์ไม่มีผิ
“อืม?” ้อสอบเป็นแบบเียน มีำถามอยู่สาม้อ
1. ทำไมุถึอยาเป็นนัล่าวิา?
2. บอำำัวามอนัล่าวิามาสอบรรทั
3. ุิว่าหน้าที่อนัล่าวิาืออะไร?
“เอ่อ...” เาเาศีรษะ และ็เียนลไปแบบนปัาริๆ
1. ทำไมุถึอยาเป็นนัล่าวิา?
ไม่ไ้อยาเป็น ถูเสนอเื่อนไมาถึเป็น
2. บอำำัวามอนัล่าวิามาสอบรรทั
ไม่รู้เหมือนัน ามที่ยมทูเล่า ำำัวามอนัล่าวิาือ มีหน้าที่้อามหาวิาที่เร่ร่อนบนโลมนุษย์ให้มารับผมรรมที่่อเอาไว้ ใ่หรือเปล่า็ไม่รู้ แ่รบสอบรรทัแล้วนี่
3. ุิว่าหน้าที่อนัล่าวิาืออะไร?
็ามหาวิาไ
พอทำเสร็ เนภพ็เ้ามาพอี และพอเห้นวีรภาพเียนเสร็ เา็รับไปู
“ฮ่าๆๆๆๆ!!” เนภพหัวเราะ “ุนี่มีอารม์ันีนะ”
“อโทษนะรับที่อบแบบอไปที” เาอโทษ แ่ยมทูไม่ว่าอะไร
“ไม่เป็นไร” เาไม่ว่า “ุผ่านแบบทสอบแล้ว ่อไปผมะพาไปฝึใ้อาวุธับลสนามริ”
“อบุรับ” วีรภาพอบุ
พอลืมาึ้นมาอีรั้ วีรภาพ็พบัวเอในห้อนอน เาูนาฬิา้อมือ มันผ่านไปว่าั่วโม
“วี”
วีรภาพหันไปมอประู พบว่าแม่ำลัเาะเรียอยู่ เารีบเินไปเ้าไปเปิ
“เป็นอะไรน่ะลู? อยู่ในห้อเียบๆ ั้นาน แม่เรีย็ไม่อบ”
แม่เาถาม วีรภาพพยายามหา้ออ้า
“ือผมเผลอนอนไปน่ะรับ” เาแ้ัว “ไม่ไ้อ่านหนัสือเลย”
“เหรอลู?” แม่เาุมอ “อย่าทำแบบนี้อีนะ แม่ใไม่ี”
“อโทษรับ” เาถอนหายใ่อนะพาไปไปิน้าว
ความคิดเห็น