คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมา
“รุ่นพี่….หนูอบพี่่ะ” นัเรียนสาวในุมัธยม้นั้น ม.3 ผิวาวใสใบหน้าามยืนยิ้มหวานสารภาพรัับรุ่นพี่ั้น ม.ปลาย ที่หล่อเหลาใบหน้าสะอาสะอ้านวามริบ
“หึ! ยัยหน้าม้าิะอบันฝันไปเถอะอย่าเธอนะไม่ใ่สเปั้น” ใบหน้าหล่อเหลาทรผมลอทรับุพละที่ำลัถือลูบาสเบอลเินมาและหยุนิ่เมื่อไ้ยินำสารภาพารุ่นน้อและทุ ๆ นในโรยิม็ไ้ยินำปิเสธนั้น และ่าทำหน้าเหวอโยเพาะะวัน
“สัวันรุ่นพี่ะ้ออบัน…และันนี่แหละะเี่ยพี่ทิ้อยู” ใบหน้าหวานแและำายระโปรแน่น้วยวามโรธพร้อมับเินสะบัหน้านผมที่ถัเปียแะสะบั
“พรึบ!” ร่าบาสะุ้ื่นึ้นมาในอนเ้ามืในอนโหรูใล้ ๆ สถานที่ทำาน
“ฝันไปเนี้ย….ทำไมถึฝันเรื่อบ้า ๆ นี่อยู่อีนะ” มือบามาแะที่หาาู่ามที่มันมีหยน้ำาิพร้อมับเ็มันทิ้
“เฮ้อ! ไหน ๆ ็นอนไม่หลับไปออำลัายที่ฟิเนสสัั่วโม็ยัี”
@รมแผนรวสอบ
“สวัสีรับน้อะวัน…” รุ่นพี่ที่ทำานทัทายะวันที่วันนี้เธอูสใสและแุ่ทำานูสวยและทะมัทะแม
“สวัสี่ะพี่ป้อ” ะวันทัทายรุ่นพี่ที่อยู่ในแผนเียวัน
“แล้วยัยนิหน่อยล่ะมาสายประำ” ะวันถามหาเพื่อนสนิทในที่ทำานทัู้่บรรุพร้อมันและอายุเท่าัน้วยวัยและสายานึสนิทสนมันไ้เร็ว
“นี่ ๆ ั้นไปื้อาแฟมาย่ะเอ้านี่อแ” นิหน่อยยื่นาแฟให้เพื่อน
“อื้ม! อบใย่ะ”
“เออ! หัวหน้าถามหาแและำลัมอบหมายานให้พวเราไปรวสอบที่โรพยาบาล A แผนออรว็ประมาอีสออาทิย์ำหนารเ้ารวหนึ่เือน” ปป้อรุ่นพี่รับานที่ถูมอบหมายาหัวหน้าแผนและแ้ให้ทุนทราบ
“ว๊าาา! โรบาลอีแระเลียลิ่นโรพยาบาลที่สุ” ะวันเบะปาและมอบนที่้อรับานรวโรพยาบาลื่อั
@โรพยาบาล A
“พรุ่นี้ะมีหมอนใหม่ลับมา่วยที่โรพยาบาลอเรา เาะมา่วยานในำแหน่บอร์บริหารและอาารย์หมอ” หมอสูวัยที่ยัูหนุ่มและแ็แรึ่เป็นประธานและเ้าอโรพยาบาลแ้ถึารลับมาอหมออัรินทร์หลานายผู้อาภัพที่เสียพ่อและแม่ไปในวัยเ็ แ่ทว่าบันี้เ้าไ้ลายเป็นอาารย์หมอศัลยแพทย์ื่อัที่หาัวับไ้ยาไม่ว่าโรพยาบาล่าประเทศหรือในประเทศ่า้อารัวเา
“หมออัรินทร์อายุยัน้อยวระศึษาานในระับอื่น ๆ ่อน แล้วยัไม่มีประสบาร์ในารบริหารท่านประธานวรพิาราถึวามเหมาะสม้วยรับ” หมอนพพลที่เป็นหนึ่ในะรรมารบริหารและเป็นผู้ถือหุ้นเาเป็นน้อายอท่านประธาน
“ั้นผมในานะประธานและเ้าอโรพยาบาล A นี้ อเสนอโหวรับ” เมื่อทุนโหวเสีย้ามายอมรับและยินีับารเสนอำแหน่บอร์บริหารนใหม่ เป็นเอันท์มีเพียหมอนพพลและไม่ี่นที่ไม่เห็น้วย
“พี่เื่อน อนนี้ผมมารอที่หน้าสนามบินแล้ว”
หมอภูหมอหนุ่มรุ่นน้อนสนิทมารับหมอเื่อนไออลอเาและโทรหาหมอเื่อนเมื่อทัู้่เอันในรอบสิบปีเพราะน้อยรั้มาที่หมอเื่อนะลับมาไทย ร่าสูใส่แว่นสายาในุสุภาพพร้อมับระเป๋าเินทาใบให่ใบหน้าหล่อเหมือนพระเอีรี่ย์เาหลีายาว้าวเินอย่ารวเร็วผิวที่าวสะอาสะอ้านนิ้วมือเรียวยาวลาระเป๋า เสื้อเิ้สีาวถูปลระุมออสอเม็โว์อาว ๆ และิแพนิ ๆ โยรวมแล้วเ็ี่นหัวใะวาย
“สวัสีรับอาารย์หมอ…” หมอภูเรียเาเ็มยศ
“เฮ้ยย! ไอ้หมอภูมึเรียูะห่าเหินเียวเรียพี่เหมือนเิมนั่นแหละ” ปาหยัไ้รูประุยิ้มที่มุมปาเบา ๆ และมือหนาับไปที่ไหล่อหมอภู
“รับพี่หมอเื่อน…ยินี้อนรับลับบ้าน” หมอภูยิ้มให้ับวามเป็นันเอและไม่ถือัวอหมอเื่อนไม่ว่าะอนเรียนอนเป็นอินเทิร์น หรืออนทำานเวลามีปัหาหรือเสยา ๆ หมอภูะอยปรึษาและถามหมอเื่อนเสมอทั้สอสนิทสนมันเหมือนพี่น้อแท้ ๆ
“ใรว่าูะลับบ้านมึไปหาอนโที่ใล้ ๆ โรพยาบาลที่สุใหู้ที” หมอเื่อนเาอยาอยู่ที่อนโมาว่าเพราะที่บ้านมันมีวามทรำในวัยเ็มามายมันอาทำให้เาิถึ่วเวลานั้น
“มีเยอะแยะพี่แ่มีที่หนึ่สะอาและีที่สุแ่ทำไมพี่ไม่พัที่โรบาลเลยล่ะ ห้อพัแพทย์ั้เยอะสะวสบายสุ ๆ” หมอภูแนะนำห้อพัแพทย์ที่สะวสบายไม่่าาอนโให้ับหมอเื่อน
“เ็บไว้ให้หมอนอื่นหรือนัศึษาแพทย์อินเทิร์นเถอะ เาลำบาว่าเราเยอะ” หมอเื่อนเามอเห็นวามำเป็นอหมอนอื่นและไม่อยาใ้อภิสิทธิ์เหนือนอื่น ๆ
“นี่รับอนโหรูมีวามสะวเินทาเพียแ่สิบนาที็ถึโรพยาบาลับสถานที่ราารแล้ว อีอย่าทำเลทออยู่ในย่านรถไฟฟ้าและห้าสรรพสิน้า” หมอภูแนะนำอนโหรูพร้อมับให้หมอเื่อนเินมมือหนาแะไปที่โฟาและอบโ๊ะสายาวาไปรอบ ๆ แล้วยึ้นมาูเศษฝุ่น
“อื้ม! ไม่เลว สะอาีเสียอย่าเียวห้อเล็ไปหน่อยและไอ้สีห้อเนี้ยเห่ยะมั” หมอเื่อนวิาร์ห้อและมอสำรวไปรอบ ๆ
“เฮ้อ! พี่มันเรื่อมาะมันี่แหละอนโที่ีที่สุสะอาที่สุแล้ว ถ้าพี่อยาไ้ีว่านี้้อเพนเฮาส์แล้วแหล่ะแ่ว่ามันไลโรพยาบาลนะสิ” หมอภูลำบาใในวามเนี้ยบและเรื่อมาอหมอเื่อน
“อื้ม! ูเอาห้อนี้แหละไปัาร่ามัำให้้วย”
“ิ! พี่มันปีศา” หมอภูทำามำสั่และัารธุระแทนพร้อมับมา่วยหมอเื่อนัห้อนเสร็
ความคิดเห็น