คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Empire Vampire: 06 ปราสาทไฮเปอร์เลียน
Empire Vampire 06 ปราสาทไฮเปอร์เลียน
“นายปวมาใ่มั้ย? ทนอีหน่อย หมอำลัะมา...”ผมระิบบอเา พรา้มหน้าลไปให้หน้าผาอผมับเาแะัน ัวเาร้อนมาริๆ อร้อล่ะ อย่าเป็นอะไรไปเลย
Luhan’ Part
ผมไ้ยินเสียโอเฮุนพูับผมให้อทน ผมรับรู้ว่าเาอยู่ใล้ๆ ผมลอ ให้ำลัใผมมาลอ ผมอยาะลืมาบอเาว่าผมรับรู้วามรู้สึอเา แ่มันยาเหลือเินที่ะยับปาและเปล่เสียพูออไป แม้แ่ลืมาผมยัไม่มีแรที่ะทำมันเลย ผมไ้แ่ปล่อยร่าายให้นอนนิ่ๆ วามร้อนในร่าายอผมอนนี้มันร้อนนาไหนันนะ? ผมนึถึอนที่แบฮยอนเล่าเรื่ออนที่เาโนัให้ฟั เาทรมานเหมือนผมอนนี้ไหม? ผมปวหัวไปหม ไม่มีเรี่ยวแระิอะไรมาไปว่านี้ ผมเป็นอะไรไปันแน่ผมเป็นอะไรผมเป็นอะไรำถามวนเวียนไปมาไร้ึ่ำอบ
“เฮุน!”เสียเรียื่อโอเฮุนัึ้นมาทาประู ผมรับรู้ไ้เพียแ่เสียอเาูมีอำนา แถมเรียโอเฮุนห้วนๆ แบบนั้น เา้อเป็นผู้มีอำนาที่นี่แน่ๆ
“พี่ริส....หมอ!รีบมาูลู่หานสิ!ะไปยืนหลบอยู่รประูทำไม”โอเฮุนพูื่อใรสัน ่อนะเปลี่ยนไปพูับหมอ น้ำเสียเาูเปลี่ยนไปมา ระวนระวาย วาอำนา
“เี๋ยว...เฮุนนายรู้รึเปล่าว่าำลัทำอะไร?นั่นไลเนท์นะ!”เสียให่ๆ อผู้มีอำนานนั้นเปล่ออมา พี่ริส...พี่ายอโอเฮุนหรอ? เมื่อสัรู่เาใ้ำว่าอะไรเรียผมนะ? ไลเนท์ มันืออะไร
“.....แฮ่”ผมพยายามิสิ่ที่นื่อริสใ้เรียผม มันทำให้ผมยิ่ปวหัว หายใยาลำบสมาว่าเิมนเริ่มไอออมา ถ้า้อให้เาำว่าไลเนท์เป็นอะไรที่เหล่าแวมไพร์รัเียล่ะมั้รับ
“ลู่หาน....ลู่หานไ้ยินรึเปล่า?หมอพันปีอร้อล่ะ...”เสียโอเฮุนเรียื่อผมอย่าอ่อนโยนและแผ่วเบา แรบีบที่มือผมรู้ว่าเาอยาให้ผมอทน แ่ผมเหนื่อยเหลือเิน
“..........”รั่ๆ เสียนวิ่มาทาเียที่ผมนอน ะเป็นหมอ ฝ่ามืออเาแะเบาๆ ที่หน้าผาผม เรื่อมือรวและอุปร์่าๆ ถูนำมาใ้ับผม ยัไม่ไ้รัษาอะไร เาเพียแ่รว
“เาเป็นไฮบริ มนุษย์ับไลเนท์”เสียหมอัึ้นหลัาที่เาเาะเลือผมออไป นี่ลผมเป็นอะไร...
“เลือมนุษย์ในัวอเาำลัถูลืนิน้วยเลือไลเนท์ ถ้าปล่อยไว้อาลายเป็นไลเนท์เ็มัว บ้าลั่ และอาะำอะไรไม่ไ้เลยรับ”เสียหมอบออาารอผมให้นในห้อรู้
“วิธีรัษาล่ะ?”เป็นโอเฮุนที่ถามำถามที่ผมเอ็อยารู้อยู่เหมือนัน มืออผม็ถูบีบ้วยมืออโอเฮุนอีรั้ ผมะไม่มีทาหายเป็นปิหรือไนะ? แล้วลไลเนท์ืออะไระมีใรบอผมไหม? ั่ววูบหนึ่ผมเหมือนเยไ้ยินโอเฮุนพูำว่าไลเนท์ับผม อนที่เราอยู่ในร้านานมไ่มุ
“.....ท่านแวนริะรัษาไหมรับ?”เสียหมอนเิมพูื่อใรอีนที่ผมไม่เยไ้ยินมา่อน มีใรอยู่ในห้อนี้อีหรอ?
“พี่ริส...ไ้โปรบอแวมไพร์อพี่สิ รัษาลู่หานให้หายทีเถอะ”โอเฮุนอร้อพี่เาอีรั้ น้ำเสียเาสั่นอ้อนวอนเหมือนะาใ ท่านแวนริืออีื่อหนึ่อพี่ายเาสินะ
ปั! เสียระแทประูห้อัึ้นพร้อมๆ ับเสียอหมอพันปีที่ลรัษาผม หลัาไ้รับอนุาาพี่ายอโอเฮุน
“้อทำยัไบ้า”โอเฮุนปล่อยมือาผม เหมือนเา้อหลีทาให้หมอเ้ามาหาผมใล้ๆ ผมมาึ้น
“้อให้เลือมนุษย์เ้าไปในร่าายเา เพื่อสู้ับเลือไลเนท์รับ...”
“เลือมนุษย์!ไม่มีปัหา ันะให้ทหารไปเอามาเี๋ยวนี้...”
“เี๋ยวรับท่านเอร์วีน...ือ ถ้าให้เลือมนุษย์ับเาแล้ว และถ้ายัอยู่ที่นี่เาอาะเป็นอี็ไ้รับ”
“แล้วมัน้อทำยัไ!บอมาสิวิธีที่ะทำให้เาหายีน่ะ!”โอเฮุนเหมือนนวบุมัวเอไม่อยู่ ไม่เหมือนรั้แรที่เอเลยสันิ ถ้าในเรื่อราวร้ายๆ ที่เิึ้นับผม ็ะเป็นเาที่ถือว่าเป็นเรื่อีในีวิผมล่ะมั้รับ
“ือหมอว่า้อใ้เลืออแวมไพร์รับ...เลืออพวเราะ่วยสู้ับเลืออไลเนท์และสร้าภูมิุ้มันให้เา ถ้าหาเา้อารอยู่ที่นี่่อรับ”
“ั้น็เอาสิเอาเลืออันไป”โอเฮุนลทันวัน เมื่อรู้วิธีรัษาอาารอผม ถ้าผมหายีริๆ ผมะ้ออบแทนเาแน่นอนับวามหวัีอเา เียฝั่้าๆ ัวผมยวบล ะเป็นโอเฮุนที่นอนลเพื่อให้เลือผม หมอพันปีใ้เรื่อถ่ายเทเลือ เ็มที่เาะลรท่อนแนอผม มันไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึเ็บอะไรมาึ้นไปว่าเิมเลย ็ที่เออยู่นี่็เ็บเียนายอยู่แล้ว
“อึ....”เมื่อเรื่อนั้นทำาน เลือแวมไพร์อโอเฮุนไหลผ่านสายเ้ามาที่ผม เลือเาทำให้ผมรู้สึเย็นัวึ้น ผมรับรู้วามรู้สึที่เลือไหลเ้ามาสู่ัวผมไ้
ำว่าไลเนท์ปราในหัวสมอผมอีรั้ ภาพอมนุษย์หมาป่าที่ำลัใ้ลิ่มไม้ให่ปัอแวมไพร์สาวนหนึ่ปราึ้น ในภาพนั้นมีโอเฮุนอยู่้วย
นี่มันอะไรัน...ภาพอโอเฮุนอศพหิสาวร่าเล็นั้น้วยวามโศเศร้า ใ่...ผู้หินนั้นถู่า้วยัวอะไรที่เาใ้ื่อเรีบว่าไลเนท์
“ลู่หาน...หมอ!เารู้สึัวอยู่รึเปล่า?”เสียโอเฮุนเล็ลอเ้ามาในโสประสาทผม นิ้วบาๆ อเาเ็น้ำาให้ผมที่ไหลออทาหาา นี่ผมร้อไห้อยู่หรอ? เพราะาวามทรำอันเศร้าสร้อยอโอเฮุนที่ผมรับรู้มา เาเสียนรัไปโยไลเนท์
ยัไม่ทันที่ผมะไ้สิืนาภาพวามทรำอโอเฮุน ภาพอพ่อผม ที่ำลัเล่าเรื่ออผมให้โอเฮุนฟั็ปราึ้นมาอี พ่อบอว่าแม่อผมเป็นมนุษย์หมาป่า ผมถูเรียว่าไฮบริ เป็นลูผสมอสอเผ่าพันธุ์ ผมำลัถูามล่าโยเผ่าพันธุ์อแม่และที่สำั รึ่หนึ่ในัวผมเป็นเลือที่โอเฮุนเลีย
“หมอ! ทำไมเาร้อไห้หนัึ้นล่ะ...ลู่หาน อทนหน่อยนะ อย่าเป็นอะไรไปนะ อทน”เสียโอเฮุนึสิผมไว้ ผมห้ามไม่ให้ัวเอร้อไห้ไม่ไ้ ผมไม่สามารถห้ามะารรมที่ะ้อมีเลืออมนุษย์หมาป่าอยู่ในัวไม่ไ้ ผมไม่อยาให้เาเลียผม
“อั....อึ”แรันเลือในร่าายผม มันมาไป้วยวามรู้สึ่าๆ ที่ผมไ้รับมาาโอเฮุน มันทำให้ผมสำลัเลือออมาาปา
“หมอ!!!”โอเฮุนยับัวลุึ้นาเียอย่าแร ผมรู้สึถึเียที่ยวบไปมา เาเ้ามาพยุศีรษะผมให้นอนบนัเา แท่เ็มที่ใ้ถ่ายเทเลือให้ผมถูแะออ ผมยับเปลือาให้เปิึ้น้าๆ ใบหน้าอโอเฮุนใล้เ้ามาเรื่อยๆ นระทั้ริมฝีปานุ่มเย็นอเาระทบับริมฝีปาผม วาห่วใยอเาทำให้ผมใเ้นแรมาว่ารั้ไหนๆ ผมมอใบหน้าอเาเหมือนับว่าไม่ไ้เห็นมานาน มอไ้รู่เียว็้อหลบา เมื่อริมฝีปาเาเริ่มยับ ูับเลือที่เปื้อนออมานอปาผมอย่าับว่ามันืออาหารรสเลิศ
“.............อื้อ”ลมหายใอโอเฮุนถูปล่อยออมาอย่าสม่ำเสมอ แ่ไม่เหมือนับลมหายใอผมเลย ผมหายใไม่ไ้ามัหวะน้อส่เสียท้วามลำอออมา นี่เาะไม่ให้ผมหายใเลยรึไรับ?
“........โทษที”โอเฮุนละริมฝีปาออ ใบหน้าอเาปะปนไป้วยรอยยิ้ม
“...............”สิ่แรที่ผมทำไม่ใ่ยิ้มอบเาหรอรับ ผมเม้มปาแน่นเมื่อรวบรวมสิแล้วรู้ว่า ผมถูเาโมยูบแรไปแล้ว
อนนี้ผมรู้สึสบายัวึ้นมาอย่ามา อาารัวร้อนหายไปไม่มีเหลือ ผมหายใไ้สะวึ้น ไม่รู้สึเ็บปวภายในร่าายอีแล้ว ะมีให้ผมหายใผิปิ็ที่โอเฮุนทำเมื่อสัรู่นี้ล่ะรับ ผมหลบาสายาโอเฮุนเลี่ยมอไปรอบๆ ห้อนี่เรียว่าห้อธรรมาๆ ไ้รึเปล่านะ?
โมไฟระย้าลาห้อให่รอบๆ ห้อโปร่ใสไป้วยหน้า่าระทำให้มอเห็นโลภายนอัเน ามหน้า่าประับ้วยผ้าม่านสีอ่อนสบายาที่อนนี้ถูรวบเ็บไว้ พื้นพรมลวลายหรูหรา เฟอร์นิเอร์ู้ไม้และโ๊ะเรื่อแป้้าๆ ัน ห้อนี้ถูเนรมิไว้อย่าสมบูร์แบบ เมื่อผมไ้สิอนมอไปรอบๆ ห้อ็ไม่เห็นหมอพันปีผู้ที่่วยีวิผมแล้ว ยัไม่ทันไ้ล่าวอบุท่านเลย
๊อ ๊อ เสียเาะประูัึ้น ผมึรีบยัวเอออาัอร่าสูทันที เผื่อะเป็นท่านพี่อเา เสียุๆ อนที่เาุยับโอเฮุน่อนหน้านี้ผมำไ้ี
“ท่านเอร์วีนรับ...ท่านไพอน.....”ทหารนายหนึ่เอ่ยเรียอีื่ออแวมไพร์้าัวผมและเหมือนเาะพู่อแ่โอเฮุนลุึ้นาเียะ่อน
“ันรู้แล้ว...เี๋ยวไป”โอเฮุนอบรับ ....ถ้าำไม่ผิ ท่านไพอนือนที่ัแบฮยอนใ่ไหม?! เมื่อผมิไ้แบบนั้นผม็เลยรีบลุึ้นาเียทันที มันทำให้โอเฮุน้อหันมาทาผม มืออเาว้าแนผมไว้ ไม่ให้เินไปที่ประู
“ะไปไหน?”เาถาม เสียแ็
“ันะไปหาแบฮยอนับพ่ออัน...พวเาอยู่ที่ไหน?”ผมอบไปามวามริ ผมเป็นห่วรอบรัวอผม อนนี้เาะเป็นยัไันบ้า
“ไม่ไ้...นาย้ออยู่ในห้อนี้”สีหน้าเาริัึ้นมาอนพูประโยนั้น ฟัูเหมือนารบัับผมมาว่าบอผมเยๆ
“....โอเฮุน ันเป็นห่วพวเา”ผมอร้อให้โอเฮุนปล่อยผมออไป ถ้ารอบรัวอผมำลัลำบาล่ะ? ในะที่ผมอยู่ในห้อหรูหราสะวสบายแบบนี้ ผมยอมไม่ไ้ ผมอยารู้ว่าเาปลอภัยีรึเปล่า
“........ฟัันนะลู่หาน ันำลัะไปหารอบรัวอนาย แ่้านอยัอันรายสำหรับนายอยู่ เ้าใรึเปล่า?นายรู้รึเปล่าว่าัวเอเป็นอะไร?”เายับแนทั้สอ้ามาับแนผมและพยายามอธิบายเสียอ่อนให้ผมฟั
“.....ไลเนท์น่ะหรอ?”ผมอบไป ผมรู้ว่าแวมไพร์ที่นี่เลียผมทั้นั้น ผมะถู่าเมื่อไหร่็ไม่ไ้ แ่...พ่อับแบฮยอน็สำัับผมเหมือนัน
“ลู่หาน...อยู่ในห้อนี้ไ้ไหม?ห้ามออไปไหน...อร้อล่ะันำลัะไปหาพวเา ันไม่ยอมให้ใรทำร้ายรอบรัวอนายหรอ ...”
“...............”
“...ลู่หานสัาสิว่าะไม่ออไป้านอ”โอเฮุนเสียอ่อนลอีรั้ เาพยายามาั้นเอาำสัา ผมรู้ว่าทั้หมเพื่อวามปลอภัยอผมเอ แ่...
“็ไ้...แล้วรีบพาพวเาลับมานะ”ผมถอนหายใออมาอย่าไม่มีทาเลี่ย ถ้าผมายไป็อเอพวเาพอีสิรับ อีอย่าโอเฮุนรับปาว่ารอบรัวผมะปลอภัย ผมแ่้อรอในห้อนี้
โอเฮุนพยัหน้ารับำผมแล้วเา็ไปาห้อ ผมถอยหลันั่ลที่เียามเิม พยายามประิประ่อเรื่อราวทั้หมที่ผมรับรู้มา เลือแวมไพร์อโอเฮุนเป็นสะพาน่อเรื่อราวเี่ยวับไลเนท์ที่เาเอมาให้ผมไ้รับรู้ วามริแล้วเาอาะไม่ไ้อยาให้ผมรู้ แ่ว่าผม็รู้มาแล้วนี่รับ ผมแทบไม่อยาะเื่อว่าแม่อผมเป็นมนุษย์หมาป่า แ่สิอผมอนนี้บอว่าเรื่อทั้หมนี่เป็นวามริ
วามริที่ผม้อยอมรับให้ไ้ เพราะะ้ออยู่ับมันไปลอีวิ ภาพิาอผมอีภาพือน้ำาอโอเฮุน ในภาพวามทรำนั้น เาูเ็บปวมาๆ ไม่แปลเลยที่เาะเลียสายพันธุ์ไลเนท์ แ่ำถามเพีย้อเียวที่ผมยัหาำอบไม่ไ้อนนี้ือ...
...ทำไมเาถึ่วยผม ทำไมเาถึ่วยรอบรัวผม
...ทำไมเาถึูแลผม ทำไมเาถึูแลรอบรัวผม
ทำไมเาูเป็นห่วเป็นใยผมนัทั้ๆ ที่ผมเป็นไลเนท์ที่เาะ้อเลีย และทำไมเาถึูบ...ผม
เพี๊ยะ!!!!!
“...ลู่หาน!!!”เสียผมเอรับ ผมีมืออผมเออนที่นึถึูบอเา มือ้าวาอผมเผลอยึ้นมาลูบริมฝีปาล่าอย่าเบามือ เรียื่อัวเอเพื่อึสิ อย่าิเ้า้าัวเอเลยลู่หาน
ผมสะบัหัวเบาๆ หายใเ้าออลึๆ พอไ้สิผม็เพิ่รู้สึไ้ว่าที่นี่เียบเหลือเิน ส่วนหนึ่เป็นเพราะผมอยู่นเียว้วย แ่นี่ผิปิเินไป แม้แ่เสียนร้อ ผมยัไม่ไ้ยินเลย ผมัสินใเินไปที่หน้า่าบานหนึ่ มอออไป้านอ ้นไม้ให่เรียร้อยันเ็มพื้นที่สุลูหูลูา หน้าปราสาทที่ผมอยู่นี้มีรูปปั้นหรูลาสระน้ำ ถัาสระน้ำออไปเป็นทหารแวมไพร์อโอเฮุน ยืนเรียรายันเป็นแถวมอเ้ามาที่ปราสาท ที่พวทหาร้อยืนทำหน้าอยู่นอปราสาทเป็นเพราะำสั่อโอเฮุนสินะ ผมถอยออาหน้า่าบานนั้นพร้อมับถอนหายใ มันน่าเบื่อะายไปถ้าะให้ผมรออยู่ในห้อนี้เยๆ มีวามิหนึ่แทรเ้ามาในหัวผม เป็นวามิที่อาทำให้วามเบื่ออผมหายไป
“ห้ออื่นะสวยแบบห้อนี้ไหมนะ??”ผมัสินใะเินออไปูห้ออื่นๆ ในปราสาทนี้ ไม่ไ้ั้ใะผิสัาหรอนะรับ แ่มันน่าเบื่อริๆ แถมทหารอโอเฮุน็อยู่นอปราสาทหมแล้ว ะไม่อันรายอะไรหรอ...ใ่ไหม?
ผมเริ่มลัวเอที่ทำท่าเหมือนโรำลัย่อเบาไปที่ประูห้อ แ่มือผม้อะัไปั่วรู่เพราะลูบิประูำลัหมุน ทั้ๆ ที่ผมยัไม่ไ้ับมัน มีนำลัเ้ามา!
มีนอ่านอยู่มั้ยนะ? 555555555555
อาลู่หายีแล้ว 
ืออนนี้ลู่หานรู้แล้วว่าัวเอือไลเนท์เพราะเลือที่เฮุนถ่ายมาให้เป็นัวเล่าให้ฟั
เป็นภาพที่เฮุนมีวามทรำเี่ยวับไลเนท์
อนนี้ลู่หานำลัสนใปราสาทเฮุน
ำลัะออาห้อเลย อนหน้ามาลุ้นันว่าใรที่เ้ามาในห้อนะะ
ฝาิาม+บอ่อ้วยเน้อ เลิฟเลิฟ
ความคิดเห็น