วัมโนรมย์
พระอ์วรรทรรับสั่ให้้าหลวในำหนัให่ัเ็บเรื่อใ้ส่วนพระอ์และลอพระอ์ลระเป๋าเินทาใบให่เพื่อเรียมเส็ไปที่นรเียใหม่ในวันพรุ่นี้ โยารเินทารั้นี้พระอ์วรระมีพระสหายนสนิทิามไป้วยหนึ่นือนายร้อยโทหม่อมราวศ์ศรศัิ์ อรุรัสี นายำรวประำรมพลระเวนสััระทรวนรบาล
ารเินทาในสมัยนั้น้อเินทาโยรถไฟาหัวลำโพไปที่ัหวัแพร่แล้วึ่อ้วยเวียนาเมือแพร่เ้าสู่นรเียใหม่เพื่อรไปยัปาไม้ศศิน
“ ทรแน่พระทัยแล้วหรือพ่ะย่ะ่ะที่ะเส็ไปนรเียใหม่ริๆ “ ุายเอราบทูลถามเพื่อวามแน่ใ
“ ัน้อแน่ใแล้วสิถึไ้เอ่ยปาวนเธอไป้วย “ พระอ์วรรทรอบ้วยสีพระพัร์ริั
“ แ่ารเส็ไปนรเียใหม่ไม่ไ้สบายเลยนะพ่ะย่ะ่ะ “ ุายเอพูึ้น้วยสีหน้าที่เป็นัวลับารเินทาที่ทั้ลำบาและะ้อใ้เวลานานถึเือบสอวัน
“ เธอลัวันะลำบาอย่านั้นรึ เราสอนนั่เรือ้ามทวีปมาแล้วนะายเอใ้เวลานานเป็นเือน ๆ ันยัทนไ้ แล้วนี้ใ้เวลาเินทาเพียแ่สอวันทำไมันะอทนไม่ไ้ “ พระอ์วรรทรอบ้วยสุรเสียที่เ็มไป้วยวามั้พระทัยที่ะ้อเส็ไปที่นั้นให้ไ้ เพราะพระอ์ทร้อารทำามสิ่ที่เส็ในรมทรอร้อพระอ์เอาไว้
“ เฮ้อ!... “ ุายเอถอนหายใยาวเพราะนึถึารเินทาที่แสนะยาลำบาแล้ว็รู้สึเหนื่อยล้าึ้นมาทันที
“ ายเอเธอลับไปเ็บ้าวออเธอเถอะนะ พรุ่นี้ันะให้รถอที่ำหนัไปรับเธอที่วัอเธอแ่เ้า “ พระอ์วรรพระำรัสสัุ่ายเอ้วยสุรเสียหนัแน่น
“ พ่ะย่ะ่ะ “ ุายเออบรับพระำรัสนั้นเสียอ่อยแล้วึรีบลับไปเ็บ้าวอเพื่อเรียมัวเินทาไลในวันพรุ่นี้
พอุายเอลับไปไ้ไม่นานนัรถม้าาวัภานุวัน์็เ้ามาออยู่หน้าำหนัให่อวัมโนรมย์ ร่าระหอหิสูศัิ์ทั้สอน็ลมาารถม้านั้นือหม่อมละเอียและหม่อมเ้าหิแสโสม ้าหลวในำหนัมโนรมย์ึออมา้อนรับทั้สอนแล้วพาไปเ้าเฝ้าพระายาที่อนนี้ประทับอยู่ที่ศาลาลาน้ำ พอมาถึทั้สอน็ถวายวามเารพพระอ์เ้าหิเพ็แพระายาอสมเ็ท่าน้วยวามนอบน้อมแล้วึนั่ลที่ม้านั่ฝั่ร้ามอ์ท่าน
“ หม่อมละเอีย หิโสมไม่ไ้เอันเสียนาน “ พระายารับสั่ึ้น้วยสีพระพัร์เรียบเย เพราะทรรู้ีว่าที่ทั้สอนมาหาพระอ์ในวันนี้้วยเรื่ออะไร
“ เพะ พระอ์หิทรสบายีไหมเพะ “ หม่อมละเอียนั่อัู้เิหน้าเล็น้อยามนิสัยอเธอ แล้วราบทูลถามพระายา
“ ันสบายีแล้วหม่อมล่ะ สบายีไหม “ สุรเสียเรียบๆนั้นแฝไป้วยอำนาที่ทำให้นฟั้อ้มหน้าล้วยเรพระบารมี
“ หม่อมันสบายีเพะ “ เสียอหม่อมให่อเส็ในรมูอ่อนลเพราะท่าทีส่าามอพระายานั้นทำให้เธอรู้สึเรพระทัย
“ แล้วหิโสมเล่ามิไ้มาหาอาเสียนานวันนี้ลมอะไรถึหอบเธอมาไ้ “
“ เพราะหิไม่ไ้มาหาพระอ์หิเสียนานเพะ หิึิว่าวระมาเ้าเฝ้าบ้า “ ท่านหิโสมอยแ่ำเลือเนรมอไปรอบๆเหมือนทรำลัมอหาใรอยู่
“ มอหาใรรึหิโสม “ พระายารัสถามทั้ที่พระอ์เอ็ทรรู้อยู่แล้ว เหุใทั้สอนึมาที่นี้็เพราะพระอ์วรรเส็ลับพระนรหลัาที่เส็ไปทรศึษา่อ้านารำรวที่ประเทศอัฤษถึสี่ปี ูท่าทั้หม่อมละเอียและหิแสโสมะมาทวถามถึสัานั้นเป็นแน่
“ ป่าวเพะ หิเพียแ่มอไปรอบๆเพราะที่นี้สวยเหลือเินเพะ “ ท่านหิโสมทรอบพร้อมแย้มสรวลเล็น้อย
“ ายวรรอยู่ที่อม้าน่ะ ถ้าหิอยาเอพี่เ้า็ไปเถอะ “
ท่าทาีหทัยอท่านหิโสมนั้นไม่ไ้ทรสวนทีท่าเอาไว้เลย นทำให้หม่อมละเอีย้อสะิให้ทรเ็บอาารเอาไว้บ้า ท่านหิึลับมามีสีพัร์ที่สบเียบแบบที่วระเป็น
หม่อมละเอียหันไปมอท่านหิโสมแล้วพยัหน้าเพื่ออนุาให้ท่านเส็ไปหาพระอ์วรรไ้ ท่านหิโสมทำวามเารพพระายาแล้วึเส็ออาศาลาลาน้ำำเนินไปที่อม้า้านหลัพระำหนัทันที้วยสีพัร์ที่เปี่ยมล้น้วยวามีหทัยอย่าที่สุ
ที่อม้าในเวลานี้พระอ์วรรทรำลัูนานในอม้า พาม้าที่พระอ์ทรสั่ื้อมาายุโรปอนใ้สอัวเป็นม้าแอนาลูเียนเป็นสายพันธุ์เ่าแ่และเป็นสายพันธุ์ที่ีที่สุอโลสายพันธุ์หนึ่ พระอ์ทรประทานื่อให้ว่าอัศวินและรุี
อัศวินเป็นัวผู้สีำสนิทนมันนเป็นเาระยับูส่าาม้วย่วาที่เรียวยาวแ่แ็แร ลำอยาวระหส์ไ้สัส่วน ส่วนรุีนั้นเป็นัวเมียสีน้ำาลอ่อนนาัวเล็ว่าอัศวินเล็น้อย พระอ์วรรทรทอพระเนรมอูม้าทั้สอัว้วยวามพอพระทัยยิ่
เมื่อนานพาเ้าอัศวินและรุีเ้าไปผูเอาไว้ในอเรียบร้อยแล้ว ็ทรพระำเนินเ้าไปหยุอยู่รหน้าเ้าอัศวินทอพระเนรมอมันอยู่รู่หนึ่็ทรยพระหัถ์ึ้นลูบไปที่ออเ้าอัศวินอย่าทรพอพระทัย เ้าม้าหนุ่มูะเ้าใถึสายพระเนรนั้น เพราะเมื่อพระหัถ์แะลไปที่ออมันเ้าอัศวิน็้มหัวลเหมือนับำลัถวายวามเารพพระอ์อยู่ พระอ์ทรเห็นิริยานอบน้อมอเ้าอัศวินม้าหนุ่ม็ทรแย้มพระโอษ์ส่ลับไปให้มันเ่นัน
“ ฝ่าพระบาทะไ้ม้าีู่พระทัยแล้วพ่ะย่ะ่ะ เ้าอัศวินนี้่าแสนรู้เสียริๆ “ นายมานูแลอม้าและยัเป็นหมอม้าราบทูล
“ มันแสนรู้และูออาถูใันริๆอย่าที่นายมาพู “ ทรรัสพร้อมหันไปทอพระเนรที่นายมา
“ ฝ่าบาทะทรม้าเลยหรือไม่พะย่ะ่ะ “ นายมาทูลถาม
“ ็ีเหมือนันนะนายมา “ ทรแย้มพระสรวลอย่าพอพระทัย
นายมารีบุลีุอเอาอานและบัเหียนมาสวมใส่ที่เ้าอัศวินอย่าล่อแล่ว เพียรู่เียวเ้าอัศวินม้าหนุ่มสุออา็พร้อมสำหรับารทรม้าอพระอ์วรรแล้ว พระอ์วรรทรึ้นไปประทับอยู่บนหลัอเ้าอัศวินแล้วทรใ้พระบาทระทุ้ที่ท้ออเ้าอัศวินเบาๆเพื่อบอให้มันออวิ่ไปเยาะๆบริเวรอบๆอม้าที่ทรสั่ให้นั้นเอาไว้อย่าี
พระอ์เ้าปวรวรรที่ทรประทับอยู่บนหลัม้านั้นูามส่าราวับเทพบุราสรวสวรร์็ไม่ปาน ท่านหิแสโสมที่เส็เ้ามาพอีไ้แ่ยืนนิ่ราวถูมนร์สะให้อยู่ในภวั์ สอเนรับ้อที่พระอ์เ้าปวนวรร้วยวามรัและเทิทูน หทัยออ์ท่านในอนนี้อยู่ในห่วแห่รันถอนอ์ไม่ไ้แล้ว
พระอ์วรรทรม้าอยู่สอสามรอบ็ทรเห็นท่านหิโสมที่ยืนอยู่หน้าอม้า ็ทรทำสัาให้เ้าอัศวินหยุแล้วรัสทัทายท่านหิโสม้วยสุรเสียที่สุุมแ่่าไพเราะที่สุ
“ ว่าอย่าไรหิโสมมานานแล้วรึ “ พระอ์วรรรัสถามท่านหิ
“ หม่อมันมาไ้สัรู่แล้วเพะ “ ท่านหิทูลอบ
“ รอันอยู่รนั้นประเี๋ยว ันะพาเ้าอัศวินไปเ้าอ่อน “ รัสบ ็ทรใ้พระบาททั้สอ้าระทุ้ที่ท้ออเ้าอัศวินอีรั้แล้วบัับบัเหียนให้เ้าอัศวินเินลับเ้าไปในอม้า
ท่านหิโสมมอูภาพอพระอ์เ้าปวนวรร้วยวามื่นมอย่าที่สุ ท่านหิทรแย้มสรวลอย่ายินีที่ะไ้เป็นพระายาอพระอ์ในไม่้านี้ เ้าฟ้าที่ทรามส่าุเทพบุรอท่านหิ
ไม่นานนัพระอ์วรร็ทรำเนินออมาาอม้าแล้วทรมาหยุอยู่รหน้าท่านหิโสม
“ เราลับไปำหนัให่ันเถอะนะแเริ่มะแรแล้ว “ รัสบ็เส็ออไปที่ำหนัให่ทันทีโยมีท่านหิโสมเินามพระอ์ไปิ ๆ
ทั้สออ์เส็มาถึำหนัให่ที่พระายาและหม่อมละเอียนั่รออยู่่อนแล้ว พอหม่อมละเอียเห็นพระอ์ทรเ้ามาูลุึ้นทำวามเารพ
“ หม่อมละเอียไม่เอันนานนะสบายีใ่ไหม “ สุรเสียทุ้มัวานรัสถาม
“ สบายีเพะ “ หม่อมละเอียทูลอบ
“ ายวรรเ้ามานั่้าๆ แม่ “ พระายารัสเรียพระโอรสอพระอ์ให้เ้าไปประทับ้าพระอ์
“ ่ะท่านแม่ “ พระอ์วรรทรอบรับแล้วทรำเนินไปหาพระมาราแล้วประทับนั่อยู่้าวราย
“ วันนี้หม่อมละเอียมาเยี่ยมเราถึที่นี่มีธุระอะไรเรอะ? “ พระอ์วรรรัสถาม
“ หม่อมันเพียแ่แวะมาเ้าเฝ้าเย ๆ เพะ “ หม่อมละเอียอบ แ่แววานั้นบ่บอว่าที่ริแล้วมีอะไรมาว่านั้น
ถึพระอ์วรระทรทราบอยู่แล้วแ่็ทรทำเป็นไม่รู้เหุผลไปเสีย เรื่อารหมั้นหมายอทั้สอราสุลนั้นสำัมา็ริอยู่ แ่ทั้ทูลระหม่อมพ่อและท่านแม่อพระอ์็มิไ้ทรบัับหรือเร่รัอะไรพระอ์เลย
พระอ์วรรทรทอพระเนรไปที่ท่านหิแสโสมที่นั่้มพัร์อย่าเินอายพระอ์อยู่อย่านั้น แล้ว็ทรนึถึเรื่อที่ทูลระหม่อมพ่อทรเล่าให้พระอ์ฟั ผู้หิหน้าาสะสวยนนี้นะหรือที่ใร้ายถึับะ่าน้อสาว่าแม่อัวเอไ้ลอหรือมันะเป็นเพียอุบัิเหุ ำริแล้ว็ทรถอนพระทัย
ทั้หม่อมละเอียและท่านหิโสมอยู่ที่ำหนัให่อีรู่หนึ่็ราบทูลลาเพราะมารบวนเวลาส่วนพระอ์อทั้สอพระอ์นานแล้ว พระายาึทรให้พระอ์วรรเส็ออมาส่ทั้สอนที่หน้าึให่
“ อบพระทัยเพะที่ทรรุาออมาส่หิับหม่อมแม่ “ ท่านหิโสมรัสแล้ว็ทรหลบเนรล่ำเพราะทรรู้สึเินนไม่ล้ามอพระพัร์อพระอ์ท่าน
“ ราบทูลลาเพะ “ หม่อมละเอียราบทูลลาแล้ว็ึ้นรถม้าไป
พระอ์วรรทอพระเนรรถลาที่ำลัออไปาำหนัแล้ว็ทรเส็ลับเ้าไปในึให่
“ สอนนั้นลับไปแล้วรึายวรร “ พระายารัสถาม
“ ลับไปแล้ว่ะท่านแม่ ท่านแม่ะวันพรุ่นี้ายะไปนรเียใหม่นะะ “ พระอ์วรรทรบอับท่านแม่อพระอ์ถึารเินทาวันพรุ่นี้
“ เินทาปลอภัยนะาย แล้ว็ามหาหม่อมแ้วและหิโมให้เอนะลู “ พระายาทรรัสแบบนั้นเพราะริๆพระอ์เอ็มิทรพอพระทัยนัหาะ้อเี่ยวอับหม่อมละเอีย
“ ท่านแม่ทรทราบหรือะ “ พระอ์วรรรัสถาม
“ ทูลระหม่อมทรบอแม่แล้ว “ พระายาทรอบ
“ ลูไม่แน่ใเลยริๆ่ะว่าลูะหาหม่อมรอแ้วและน้อหิโมเอหรือไม่ “ ทรถอนพระทัยอย่าทรเป็นัวล
“ เรา็ทำสุวามสามารถเท่าที่เราะทำไ้แล้วันนะลู บอามรแม่เห็นเส็ท่านเมื่อวัน่อนแล้วแม่็อสสารพระอ์ท่านไม่ไ้ ัวแม่เอ็สนิทสนมับหม่อมรอแ้วอยู่ไม่น้อย ผู้หิที่เียมัวไม่มีพิษภัยับใรแ่ลับถูรัแอย่าไม่เป็นธรรมเ่นนั้น “ รัสแล้ว็ทอพระเนรไปที่พระโอรส
“ ายเ้าใแล้ว่ะ ท่านแม่อย่าไ้ทรเป็นัวลนะะายะพยายามอย่าสุวามสามารถ “ รัสแล้ว็ทรแย้มพระสรวล
สถานีรถไฟหัวลำโพ เวลา ๕.๓๐ นาฬิา
พระอ์เ้าปวรวรรและุายศรศัิ์ไ้ึ้นไปบนรถไฟสายรุเทพฯ เมือแพร่เรียบร้อยแล้ว พอถึเวลาที่ำหนรถไฟ็เลื่อนบวนออาสถานีทันที ารเินทาในรั้นี้พระอ์วรรไ้ทรส่ลายพระหัถ์ไปที่ปาไม้ศศินแล้ว ใวามในลายพระหัถ์นั้นทรบอับทาปาไม้ว่าะทรส่นไปเราสั่ื้อไม้ำนวนมาเพื่อสร้าำหนัใหม่ในบริเวอวัมโนรมย์และะ้อรบวนพัอยู่ที่ปาไม้้วยสัสามวันเพื่อิ่อทำธุระให้ลุลว ทาปาไม้ศศินเอ็ยินีไม่มีปัหาอะไรและยัอบลับมาว่าะส่เวียนมารับที่ัหวัแพร่้วย
รถไฟเลื่อนัวไปามราอย่าสม่ำเสมอแ่็ะหยุพัามสถานีุมทาให่ ๆ แล้ว็เลื่อนบวน่อ สอ้าทาที่รถไฟเลื่อนผ่านส่วนมาล้วนแ่ยัเป็นป่าะมีหมู่บ้านหรือุมนอยู่บ้าามัหวัให่ๆแ่็ไม่มานั พอถึเวลาเที่ยทั้สอ็เอาเรื่อเสวยและเสบียที่ิมา้วยึ้นมาทานันนอิ่ม พระอ์วรรทรพระอัษรมาลอทาส่วนุายเอพอรับประทานอาหารลาวันเสร็็พล่อยหลับไป
รถไฟมาถึัหวัแพร่ในเวลาสอโมเ้าอวันรุ่ึ้น เวียนอปาไม้ศศิน็มารอรับอยู่ที่สถานีแล้ว ใ้เวลาเินทา้วยเวียนอีเือบรึ่วัน็ถึปาไม้ศศินามำหนเวลา
ในอนนี้ทั้พระอ์เ้าปวรวรรและุายศรศัิ์่า็เหน็เหนื่อยาารเินทานไม่มีเรี่ยวแระทำอะไรแล้ว นุมเวียนพาเวียนเ้ามาออยู่ที่หน้าสำนัานอปาไม้ ็มีนออมา้อนรับทั้สอแล้วพาไปที่บ้านพัึ่ปิะเป็นบ้านพัอผู้ัารปา แ่พ่อเลี้ยอินผาสั่ให้ผู้ัารปาเ้าไปพัที่เรือนนานแทนในเวลาที่มีแมาเยือนเ่นนี้
“ สวัสีรับผมเริเป็นผู้ัารปานี้ พ่อเลี้ยให้ผมรอ้อนรับพวุที่นี้ “ ผู้ัารปายิ้ม้อนรับแที่มาเยือนอย่าริใ
“ อบุมาทีุ่รอรับเราทั้สอน แ่อนนี้เราสอนเหนื่อยเหลือเินุเริ่วยพาเราไปที่บ้านพัเลยไ้ไหม “ พระอ์วรรรัส้วยทรเหน็เหนื่อยาารเินทา
“ ไ้รับเิทานี้ “ นายเริผู้ัารปาพาทั้สอนไปที่บ้านพัที่อยู่ไม่ไลนั แล้ว็บอให้ทั้สอไ้ทราบว่าพ่อเลี้ยไม่อยู่ในวันนี้ะลับมาพรุ่นี้เ้า แล้วะมาหาทัู้่ในอนสายๆให้ทั้สอนพัผ่อนให้เ็มที่
“ ะมีนมาส่อาหารให้ในอนเย็นนะรับ “ นายเริพูบ็เินออไปทันที
“ ฝ่าบาทปาไม้ที่นี้ให่โริ ๆ ูไม้พวนั้นสิมามายเหลือเิน “ ุายเอพู้วยวามื่นเ้น วาสายามอไปรอบๆบริเวบ้านพัที่แวล้อมไป้วยป่าไม้
“ ็เป็นปาไม้ที่ให่ที่สุนี่ “ พระอ์วรรรัส
“ ฝ่าบาทระหม่อมอัวไปพั่อนนะระหม่อม ไม่ไหวแล้วริๆเหนื่อยเหลือเิน “ ุายเอพูพร้อมับบิเนื้อบิัว้วยวามเมื่อยล้า
“ ไปพัเถอะ ัน็ะพัเหมือนัน “ พระอ์วรรเอ็ทรเมื่อยล้าพระวรายเ็มที
ทั้สอนึแยย้ายันไปพัผ่อนหลัาเินทาันมาอย่ายาวนาน พอถึเวลาเย็น็มีนานอปาไม้นำอาหารมาให้ทั้สอนที่บ้านพั เป็นอาหารพื้นเมือ่ายๆสอสามอย่า พระอ์วรร็ทรไม่มีปัหาับารเสวยเลยทั้ยัทรเสวยไ้มาเสีย้วยุายเอเอ็เ่นัน อาาศในเวลาเย็นอย่านี้ำลัสบายแร่มลมเหมาะแ่ารออไปสูอาาศเป็นที่สุ พระอ์วรรึวนุายเอออไปเินูรอบๆบริเวใล้ๆับที่พั
เสียัมาาที่ไหนสัแห่ใล้ ๆ บริเวนี้ เป็นเสียนโวยวายร้อลั่น้วยวามใฟัไม่ไ้ศัพท์ พระอ์วรรทรสับรับฟัเสียนั้นแล้ว็ทรำเนินาม้นเสียไปพร้อมับุายเอ
ที่อม้าที่อยู่ไม่ไลาบ้านพั บัวผันและมะลิำลัใอย่าที่สุร้อโวยวายลั่นไปหม เพราะุหนูาวำลัพยายามบัับเ้าอินทนิลม้าู่ใอเธอที่ำลัใูเียวที่เลื้อยัหน้ามันอนที่ำลัวิ่อยู่โยที่มีหิสาวี่อยู่บนหลัอมัน หนานำเอ็พยายามะเ้าไปับให้มันสบนิ่แ่็เ้าไปใล้ๆไม่ไ้เพราะอนนี้มันื่นอย่าที่สุ
เ้าอินทนิลยาหน้าสอ้าึ้นีออแล้วทิ้ลพื้นสอสามรั้มีอาารวบุมสิอมันเอไม่ไ้ ีัวอยู่แบบนั้นไม่ยอมหยุ
“ ุาวเ้า..... ลุหนานำ่วยุาวโวยๆเ้า “ บัวผันพู้วยสีหน้าใ
“ ุาวทำไีล่ะ ายแล้ว..... “ มะลิ็โวยวายลนลานไปหม
หนานำพยายามะเ้าไปใล้ๆเ้าอินทนิลแ่มันลับื่นยิ่ึ้นว่าเิม าราพรที่นั่อยู่บนหลัอมัน็ในหน้าีไ้ำบัเหียนเอาไว้แน่นะพยายามวบุมสิอย่าที่สุ
“ อินทนิลบ่้อใ๋เน่อ ูมันไปแล้ว มันเลื้อยหนีไปแล้ว “ หิสาวพยายามพูปลอบใให้เ้าม้าหนุ่มที่ำลัเลิอยู่หายใ
เ้าม้าหนุ่มลับวบุมสิอมันไม่ไ้เลยวิ่ีาไปมาอยู่แบบนั้น นนที่อยู่บนหลัม้าะบัับมันไม่ไ้แล้ว เ้าอินทนิลยาหน้าึ้นอีรั้ระโีานสุแร าราพรำลัะาหลัม้าหิสาวใสุีพยายามลั้นใหลับาึบัเหียนเ้าหาัวบัับม้าให้หยุ
“ ปล่อยบัเหียนแล้วทิ้ัวลมา “ เสียใรนหนึ่ะโนึ้น
วรายสูให่อพระอ์เ้าปวรวรรวิ่้ามรั้วเ้าไปในอม้าทันทีที่เห็นเหุาร์ แุ่ายเอยัยืนระหนใหน้าาื่นอยู่ับบัวผันและมะลิที่้านนอออม้า
“ ุอย่าเ้าไปมันื่นอยู่นะ “ เสียลุหนานำะโนลั่นเมื่อเห็นพระอ์วรรวิ่เ้าไปใล้ๆเ้าอินทนิลที่อนนี้สิเลิอยู่
“ ไม่้อห่วันัารไ้ “ ทรอบลับมาสีพระพัร์ริั
“ ... “ าราพรหันไปมอายแปลหน้าที่วิ่เ้ามาใล้
“ ปล่อยบัเหียนะแล้วทิ้ัวลมาหาัน “ พระอ์วรรทรรับสั่
“ บ่ไ๋เ้า เปิ้ลั๋ว “ าราพรอบลับมาน้ำเสียสั่นเรือ
“ เื่อใัน “ ทรทอพระเนรไปยัหิสาวรหน้าพระพัร์้วยแววพระเนรที่ทำให้เธอมั่นใ
าราพรลั้นใอยู่รู่หนึ่เ้าอินทนิล็ระโยาหน้าึ้นอีรั้ ราวนี้มันยาึ้นมาเสียนแทบะั้ร หิสาวัสินใปล่อยมือาบัเหียนที่ำเอาแน่นทิ้ัวลมาาอานม้า พระอ์วรรรีบเ้าไปใล้ ๆเ ธอใ้พระหัถ์ทั้สอ้าว้าร่าบาเอาไว้แน่นแล้ว็ล้มลไปพร้อมัน โยทรใ้ทั้วรายรอรับร่าบานั้นเอาไว้ าราพรึนอนหายอยู่บนวรายอพระอ์วรรโยที่สอพระรทรโอบรอบเอวออหิสาวเอาไว้
“ รี๊!! “ เสียบัวผันและมะลิร้อึ้นมาพร้อมัน้วยวามใ
“ ฝ่าบาท “ ุายเอร้อะโนสุเสีย
พระปฤษา์อพระอ์ระแทลพื้นอย่าแรเสียัอั!! ้วยทรยัไม่ไ้ั้รับร่าเล็นั้น โีที่พื้นอม้าเป็นพื้นินที่มีห้ารอรับึไม่ไ้ทรบาเ็บอะไร
“ เป็นอะไรหรือไม่ “ สุรเสียทุ้ม่ำรัสถามร่าบาในอ้อมพระร
“ ะเ้าบ่เป็นหยัเ้า อบใ๋ี้่วยเน้อ “ เสียหวานอบลับมา แ่น้ำเสีย็ยัสั่นอยู่้วยวามใ
ทุนรีบวิ่เ้ามาในอม้าสีหน้าื่นระหน ่าพาันถามทั้สอน้วยวามเป็นห่วฟัไม่เป็นภาษา
าราพรพยุัวลุึ้นาวรายอพระอ์วรรที่รอรับร่าบาอเธออยู่ พอลุึ้นมานั่ไ้็หันไปมอหน้าายแปลหน้าที่่วยเธอเอาไว้ สอาู่สวยับ้อายผู้นั้นแล้วยิ้มให้เาเพื่อะอบุที่ไ้่วยเธอ
พระอ์วรร็ทรทอพระเนรไปยัหิสาวรหน้าพระพัร์ วาลมโอเธอมัน่าแวววาวระยิบระยับุวาว พวแ้มสีแระเรื่อนั้น่าูน่ารัสมับเป็นสาวแรรุ่น ผิวพรร็าวผุผ่อราวับไ่มุ็ไม่ปาน สายลมอ่อนพัเอาผมอเธอให้พลิ้วไปามสายลมนั้น สะพระทัยอพระอ์ให้เ้นไม่เป็นระส่ำ วพระเนรยัทอพระเนรใบหน้าามอหิสาวอยู่อย่านั้น
“ ฝ่า... “ ุายเออนแรั้ใะเ้ามาูพระอาาร แ่พอเห็นพระอ์ทรมีท่าทีแปลๆเมื่อทอพระเนรหิสาว็หยุะั ้อมอพระพัร์แล้ว็ยิ้มอย่ารู้พระทัย
“ สุมาเ๊อะเ้า ุเป๋นอะหยั่อเ้า “ เสียหวานเอ่ยถาม เพราะายแปลเอาแ่้อหน้าเธอนอนนิ่
เหมือนพระสิลับมาเมื่อหิสาวใ้มือเล็ๆนั้นับที่พระพานุ้าหนึ่อพระอ์ พระอ์วรรึรู้สึอ์แล้วรัสึ้น
“ ันไม่เป็นอะไร หล่อนล่ะเ็บรไหนหรือป่าว “ สุรเสียทุ้ม่ำนั้นราบเรียบเพราะทรออาภวั์แล้ว
“ ะเ้าบ่เป๋นหยัเ้าแล้วุ...“ เสียหวานอบออไปพร้อมเอ่ยถามเาลับ
“ ไม่เป็นไร “ ทรอบเพียสั้นๆ แล้วึหยัพระวรายลุึ้นประทับนั่
“ ฝ่า... “ ุายเอำลัะพู แ่พระอ์ทร้อพระเนรไปยัเาให้เียบเสีย
“ ุหนูาว เ็บรไหนหรือเปล่าะพี่ใหายหมเลย “ มะลิรีบเ้ามาูเ้านายอเธอ
“ .... “ าราพรยิ้มแล้วส่ายศรีษะเบาๆเพื่อบอว่าเธอสบายีไม่ไ้เ็บรไหน
“ ปี่บัวผันแล้วเ้าอินทนิล “ าราพรเอ่ยถามถึม้าู่ใ
“ ลุหนานำเปิ้ลไปามแล้วเ้า “ บัวผันอบ
“ เฮ้อ...... “ หิสาวถอนหายใยาว้วยวามโล่ใ
ทั้สอนลุึ้นยืนหิสาว็อบออบใายหนุ่มแปลหน้าอีรั้แล้วพี่เลี้ยทั้สอน็พาเธอึ้นเวียนลับบ้านพัโยมีนานในปาบัับเวียนอยู่
พระอ์วรรทรทอพระเนรามเวียนนั้นไปนลับพระเนรแล้วทรแย้มพระโอษ์โยไม่รู้พระอ์ ุายเอมอพระพัร์แล้ว็หัวเราะฮึๆในลำอ ูท่าพระอ์เ้าปวรวรระทรหลุมรัสาวบ้านป่าเ้าให้เสียแล้ว ...
โปริามอน่อไปนะะ
ความคิดเห็น