พระำหนัมโนรมย์
เสียรถยนร์เมอร์เเสเบน์-เรปริารุ่นใหม่ล่าสุับเ้ามาอหน้าพระำหนัมโนรมย์อสมเ็พระอ์ายทำเอาบรรา้าหลวในวั่าพาันมอูรถยน์ันนั้น้วยวามสนใ เพียรู่หนึ่พระวรายสูให่ส่าามอพระอ์เ้าปวรวรรภูิศ็เส็ลารถแล้วทรพระำเนินเ้าไปยัำหนัให่ทันที
“ ว่าอย่าไรายวรรรถอเราเาส่มาถึที่พระนรแล้วฤ“ สมเ็พระอ์ายรัสถามพระโอรส้วยพระสุรเสียเรียบๆ
“ มาถึแล้วพ่ะย่ะ่ะ ทูลระหม่อมพ่อะทรออไปทอพระเนรหรือไม่พะย่ะ่ะ “ พระอ์วรรทรอบพร้อมแย้มพระโอษ์บาๆ
“ เห็นทีะไม่ล่ะ เอ่อายวรรวันนี้เส็ในรมะเส็มาที่นี่ายวรระ้ออยู่รับเส็ท่าน้วยนะ” สมเ็พระอ์ายรับสั่
“ เส็ลุะเส็มาหรือพ่ะย่ะ่ะ “ พระอ์วรรทรประหลาพระทัยเพราะปิแล้วเส็ในรมะไม่่อยเส็มาหาพระอ์แ่มัะทรให้พระอ์เ้าไปเฝ้าที่วัภานุวัน์เสียมาว่า
“ ใ่เห็นว่าทรมีเรื่ออยาให้าย่วย ะสำัมาทีเียวเพราะถึับรับสั่้วยอ์เอเลยว่าอยาะพบายให้ไ้ “ พอรับสั่ับพระโอรสบ็ทรพระำเนินลับึ้นไปยัห้อทรพระอัษรทันที
พระอ์วรร็เส็ไปที่อม้าอพระอ์ที่ทรรับสั่ให้นานในำหนัทำึ้นเพราะโปรารี่ม้าเป็นที่สุและยัทรสั่ื้อม้าพันธ์ีมาายุโรปอีถึสามัว
พอถึเวลาบ่ายเศษรถยน์พระที่นั่อเส็ในรม็ับเ้ามาอที่ึให่อำหนั นับรถรีบลมาเปิประูให้เส็พระอ์ายเส็ลมาารถ พระอ์วรร็ทรออมาเฝ้าเส็ในรมถึหน้าำหนัให่
“ เส็ลุ “ สุรเสียทุ้มัวาลรับสั่อย่านอบน้อม
“ ายวรรไม่ไ้เอันเสียนานูเป็นผู้ให่ึ้นมานะ “ เส็ในรมทอพระเนรมอูพระนัาอย่าพอพระทัย
“ อบพระทัยพ่ะย่ะ่ะ เส็เ้า้าในเถอะพ่ะย่ะ่ะ้านออาาศร้อนนั “ พระอ์วรรทรพาเส็ในรมเ้าไปประทับที่ห้อโถให่ไม่นานนั้าหลวในำหนั็ยพระสุธารสาและเรื่อเสวยเ้ามาถวายทั้สอพระอ์
“ ทูลระหม่อมพ่อทรรับสั่ับหม่อมันว่าเส็ลุมีเรื่อสำัอยาให้หม่อมัน่วยเรื่ออะไรหรือพ่ะย่ะ่ะ “ พระอ์วรรทอพระเนรไปที่พระพัร์อเส็ท่าน ที่อนนี้ทรมีสีพระพัร์ที่ไม่สู้ีนั เหมือนับะทรไม่สบายพระทัยอย่าที่สุ
“ ายวรร เรายัำหม่อมแ้วไ้หรือไม่ “ เส็รับสั่ึ้น้วยแววพระเนรหม่นเศร้า เพราะทริถึหม่อมรอแ้วและธิาอ์เล็อพระอ์
“ ำไ้พ่ะย่ะ่ะ หม่อมรอแ้วหม่อนที่สามอเส็ลุ “
“ ายวรรรู้แล้วใ่ไหมว่าหม่อมรอแ้วพาหิโมหนีออไปาวัอลุเมื่อสิบว่าปี่อน “
“ ทราบแล้วพ่ะย่ะ่ะ “ พระอ์วรรทรรู้สึเศร้าามเส็ท่านไป้วย
“ ลุามหาหม่อมรอแ้วและลูหิโมมาโยลอแ่็ไม่เยพบเลยสัรั้ ไ้่าวว่าพวเาไปอยู่ที่เียใหม่ลุ็ามไป
แ่็ลาัน ลุไม่รู้ะทำอย่าไรแล้วายวรร “
“ เส็ลุะให้หม่อมัน่วยามหาหม่อมรอแ้วและหิโมหรือพะย่ะ่ะ “
“ ใ่แล้ว ายวรรเป็นำรวย่อมมีสมัรพรรพวมาน่าะ่วยลุไ้ “ สีพระพัรอเส็ท่านในอนนี้เ็มไป้วยวามหวั
“ หม่อมันรับปาเส็ลุว่าหม่อมันะ่วยามหาหม่อมรอแ้วและหิโมให้เส็ลุ แ่็ไม่แน่ในัว่าะสามารถพบทั้สอนไ้หรือไม่ “ พระอ์วรรทรุมพระหัถ์อเส็ท่านเอาไว้แน่น แ่็ยัทรไม่แน่พระทัยนัว่าะทร่วยไ้มาน้อยแ่ไหน
“ แ่ายวรรรับปาลุ ลุ็ีใมาแล้วอบในะายวรร ลุอบใเธอริๆ “ เส็พระอ์ายทรีพระทัยอย่าที่สุุมพระหัถ์อพระอ์ายวรรเอาไว้แน่นอย่าทรมีวามหวั
ทั้สอพระอ์ทรสนทนาันอีพัให่เส็ในรม็เส็ลับวัภานุวัน์ไป พระอ์วรรทรส่เส็ท่านที่หน้าำหนัให่ ทรทอพระเนรามรถอเส็ในรมไปนลับพระเนรแล้ว็ถอนพระทัยอย่าทริไม่
พระอ์ไม่รู้เลยริๆว่าะทรไปามหาทั้สอนไ้าที่ไหน าเบาะแสที่เส็ท่านประทานไว้็มีเพียแ่บ้านเ่าอหม่อมรอแ้วที่นรเียใหม่แ่็เยส่นออไปามหาแล้ว็ไม่พบใร แล้วนี้เวลาล่วเลยมาถึสิบห้าปีแล้วทั้สอนะเปลี่ยนไปนาไหน็ไม่มีใรรู้ พระอ์วรรยัประทับยืนอยู่ที่หน้าำหนัอย่าทริไม่
“ ว่าอย่าไรายวรรท่านพี่โลับไปแล้วหรือ “ สมเ็พระอ์ายรัสึ้น พระอ์วรรึทรหันไปหาทูลระหม่อมพ่อแล้วแย้มพระโอษ์
“ ลับไปแล้วพ่ะย่ะ่ะ เส็ลุทรมีเรื่อสำัมาให้หม่อมัน่วยริๆพะย่ะ่ะทูลระหม่อมพ่อ “ รับสั่อย่าเหนื่อยพระทัย
“ เรื่ออะไรเล่า ถ้าะสำัมาถึ้อมาอร้อ้วยอ์เอเ่นนี้ “
“ เรื่อหม่อมรอแ้วและน้อหิโมายพ่ะย่ะ่ะ”
“ ยัามหาสอนนั้นอยู่อีหรือนี้ เป็นสิบปีแล้วนะ” สมเ็พระอ์ายรัสึ้นอย่าทรสสัย
“ เรื่อราวในอนนั้นทูลระหม่อมพ่อทรทราบเรื่อบาหรือไม่พะย่ะ่ะ “
“ ็เรื่อหึหว ลั่นแล้ ใส่ร้าย เรื่อไร้สาระทั้นั้น “
“ แ่มัน้อเป็นเรื่อให่มาถึทำให้หม่อมรอแ้ว้อพาน้อหิโมหนีออไปาวั “ พระอ์วรรรับสั่
“ ็ให่พอวรนะเห็นว่าหิโสมและ็ายอาทิย์ทำหิโมน้ำเือบาย ทั้ที่อนนั้นหิโมอายุแ่สอวบเท่านั้น “
“ ริหรือพ่ะย่ะ่ะ แล้วหม่อมให่ทำอย่าไรพ่ะย่ะ่ะ “ พระอ์วรรรัสถาม้วยทรสสัย
“ ะทำยัไ ็ไม่ไ้เอาวามอะไรแถมยัเ้า้าลูัวเอ นาพี่หิุหลาบสอบสวน้วยอ์เอยัเอาวามผิใรไม่ไ้ “ ทรแย้มพระโอษ์บาๆ
“ หม่อมให่นี้ร้ายาริๆ เห็นแ่นเาพูันว่าหม่อมเออเส็ในรมใยัษ์ผิับหน้าาที่สะสวยเห็นะริอย่าที่นเาว่า “ พระอ์วรรทรถอนพระทัยอีรั้
“ ในอนนั้นพี่ายโ็ามเส็ประพาสยุโรปอยู่เป็นแรมปี หม่อมรอแ้ว็ะลัวนอยู่ไม่ไ้ถึไ้ิหนีไปเ่นนั้นหน้าเห็นใเหมือนัน รั้นะามพี่หิุหลาบเ้าพระบรมมหาราวั็ไม่ไ้เพราะเ้าอมมาราไม่อบหม่อมแ้วเลยพาลไม่อบหลานไป้วย “ รัสอย่าทรเวทนาในะารรมอหม่อมแ้วและท่านหิโม
“ ทำไมหรือพ่ะย่ะ่ะ “
“ เมื่อรั้ที่พี่ายโไปราารที่นรเียใหม่แล้วไม่ยอมลับพระนรเพราะเอหม่อมรอแ้วแล้ว็เิหลรัอย่าที่สุ หม่อมให่เลยเอาเรื่อนี้ไปฟ้อเ้าอมมารา พ่อเาว่าะใส่วามไปมิใ่น้อยที่เียว านั้นมาเ้าอมมารา็เลยพาลเลียหม่อมรอแ้วไปเลย “
“ นอะไรใร้ายริๆ “ พระอ์วรรถในอนนี้ยิ่ทรเห็นใหม่อมรอแ้วมาึ้น
“ อาะเป็นเพราะว่าหม่อมรอแ้วในอนนั้นอายุยัน้อยและยัสะสวย ท่าทาอ่อนโยนอ่อนหวาน เส็ลุอเราถึไ้ทั้รัและเอ็นูมาที่สุ พอพาลับมาที่วั็เลยถูลั่นแล้เสียนอยู่ไม่ไ้ “ สมเ็พระอ์ายให่รับสั่
“ แล้วนี้หม่อมันะไปามหาหม่อมรอแ้วและน้อหิโมไ้ที่ไหนัน เบาะแส็มีเพียแ่บ้านหลัเ่าที่เียใหม่ ึ่ในอนนี้็ไม่มีใรอยู่แล้วรูปถ่ายที่เส็ลุประทานให้็เลือนราเหลือเิน “ ทรถอนพระอัสสาสะอีรั้
“ เราะ้อรอโะาแล้วล่ะาย ถ้าพวเาะไ้ลับมาเอันริๆบาทีเาอาะไม่้อไปามหาที่ไหนเลย็ไ้ใระไปรู้ “ สมเ็พระอ์ายรัสึ้นอย่ามีวามนัยน์บาอย่า
พระอ์วรรทอพระเนรมอทูลระหม่อมพ่ออย่าทรสสัยในพระำรัสนั้นแ่็ทรปล่อยผ่านไปไม่ไ้ทรเ็บมาิมา
“ ใ้ฝ่าพระบาท “ เสียอนายมานานทีุ่มาร่อสร้าอม้าราบทูลพระอ์วรร
“ เาเอาไมุ้สุท้ายมาส่แล้วพ่ะย่ะ่ะ “ นายมาพูอย่านะหืระหอบเพราะเาวิ่มาาอม้า
“ เี๋ยวันะไปูเอ “ รับสั่แล้ว็เส็ไปที่อม้า
ไม้ั่นีำนวนมาถูลำเลียมาไว้ที่หน้าอม้าที่ใล้ะเสร็สมบูร์แล้ว นานในำหนัและนานอแาไม้่า็่วยันลำเลียเอาไม้เ้าไปเ็บไว้ในโรไม้ั่วราวที่ทำึ้น
“ ีริส่ไม้มาไ้รวเร็วนานี้ เห็นทีอม้าอันะเสร็่อนำหนเป็นแน่ “ พระอ์วรรทรแย้มพระสรวลอย่าพอพระทัย
“ ที่นี่เาไว้ใไ้เรื่อวามรวเร็วในารส่และ็ราาสมน้ำสมเนื้อ้วยพ่ะย่ะ่ะ “ นายมาพูอย่ามั่นใ
“ ้ออบในายมา้วยนะที่เป็นธุระัารเรื่อสั่ไม้ให้ัน ว่าแ่นายมาสั่ไม้าที่ไหนัน “
“ ปาไม้ศศินพะย่ะ่ะ ำหนัอสมเ็ท่าน็สั่ไม้าที่นี้มาลอ “ นายมาราบทูล
“ ปาไม้ศศินั้นหรือ อยู่ที่ไหน “ ทรถามลับไป
“ นรเียใหม่พะย่ะ่ะ “ นายมาราบทูล
พระอ์วรรทรหยุิอะไรอยู่ั่วรู่แล้ว็หันไปมอนายมาเหมือนทระรัสอะไรออมาแ่็ทรไม่ไ้รัสึ้น
“ ทรมีอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะ่ะ “ นายมาราบทูลถาม้วยวามสสัย
“ ันอที่อยู่ปาไม้นี้หน่อยไ้ไหมนายมา เผื่อว่าันอยาะสร้าำหนัใหม่ันะไ้สั่ไม้าที่นี้้วย “
“ ไม่้อทรัวลพ่ะย่ะ่ะ ปาไม้เามีึอยู่ที่พระนรอยู่แถวๆบารัโน่น ถ้าใ้ฝ่าพระบาทะทรสั่ไม้ไ้โยไม่้อไปสั่ที่เียใหม่หลอพ่ะย่ะ่ะ แล้วอีอย่าระหม่อมเอ็ไม่มีที่อยู่ปาไม้ที่เียใหม่้วย “ นายมาราบ้วยสีหน้า่อยๆ
“ เอาเถอะ ๆ ันะเ้าไปู้าในแล้ว นายมา็ูนานนไม้รนี้แล้วันนะ “ รัสบ็เส็เ้าไปในอม้า
ที่วัภานุวัน์
หม่อมให่ำลัุยอยู่ับท่านหิแสโสม้วยเรื่อที่พระอ์วรรเส็นิวัพระนรแล้วอย่าีใ เพราะ่า็หมายมั่นในำสัาอสอราสุลที่มี่อัน
“ เรียมัวเอาไว้เถอะนะหิโสมไม่นานหรอลู็ะไ้เป็นสะใภ้อทูลระหม่อมให่อย่าที่ั้ใ “ หม่อมละเอียพูึ้นอย่ายินี
“ ริหรือะหม่อมแม่ ทาำหนัให่ะส่นมาสู่อหิริๆหรือะ “ ท่านหิโสมรัส้วยวเนรที่เป็นประาย้วยวามหวั
“ ริสิ มันเป็นำสัย์สัาอทั้สอราุลที่ะบิพริ้วไม่ไ้ ถึอย่าไรเสียหิ็วระไปเ้าเฝ้าพระอ์วรรบ้านะลู ให้พระอ์ทรพบหิบ้าะไุ้้นเยัน “ หม่อมละเอียมอหน้าสาวอเธอ้วยวามหวั
“ ่ะหม่อมแม่ หิะไปเฝ้าพระอ์วรรพรุ่นี้เลยแ่หิว่าหม่อมแม่ไปับหิ้วยะีว่า ทานั่นเาะไ้ไม่ว่าเราไ้ “
“ แม่รู้หรอหิว่าแม่ะ้อไป้วย “
ในะที่ทั้สอนำลัุยันอยู่นั้นเส็ในรม็เส็เ้ามาพอี แ่พระอ์ลับไม่สนพระทัยหม่อมให่และท่านหิแสโสมธิาอ์โอพระอ์ท่านเลยแม้แ่นิ ลับเส็ึ้นไปบนห้อทรพระอัษรทันทีเหมือนทั้สอนนั้นไม่มีัวน
“ ูเอาเถอะหิ เส็พ่ออหิะทรพระทัยำไปถึไหนัน “ หม่อมละเอียพู้วยแววาที่เ็บแ้น
“ เส็พ่อทรพระทัยร้ายที่สุ ะไม่รัหิแล้วระมัถึไ้ไม่เยสนพระทัยหิเลย หิเยเห็นในห้อบรรทมอเส็พ่อมีแ่รูปอหม่อมรอแ้วับหิโมั้อยู่บนโ๊ะทรพระอัษร “ ท่านหิแสโสมรัสึ้นพร้อมน้ำพระเนรที่ไหลออมา
“ มันไม่อยู่แล้วแท้ๆยัะทำให้เราเ็บใไ้อี “ หม่อมละเอียำมือแน่น้วยวามโรธแ้นอย่าที่สุ แล้ว็มอออไปยัเรือนหลัเล็ที่เส็ท่านทรำับับนานหนัหนาว่าะ้อทำวามสะอาให้เรียบร้อยอยู่เสมอเหมือนทรรอให้เ้าอเรือนลับมา
เส็ในรมทรหยิบรูปถ่ายอหม่อมรอแ้วที่นั่อยู่บนเ้าอี้แล้วมีท่านหิโมประทับนั่อยู่ที่ัอเธอึ้นมาทอพระเนรอย่าอาลัยอาวร์ พระอ์ทรามหาทั้สอนอย่าไม่ทรหยุพัมาลอระยะเวลาสิบว่าปีมานี้ ้วยทรมีวามหวัว่าสัวันะ้อไ้ลับมาอยู่้วยันอีรั้ แ่ในเวลานี้พระวรายที่เยแ็แร็เสื่อมถอยไปามาลเวลา พระอ์ทรรู้ีว่าอาะมีเวลาอยู่ไ้อีไม่นานนัแ่สิ่ที่ทรหวัมาที่สุืออย่าน้อยๆให้ไ้สั่เสียับนที่พระอ์ทรรัมาที่สุ่อนะหมลมหายใ็ยัี สอพระรยัอรูปถ่ายเอาไว้แนบพระอุระแน่น แล้วน้ำพระเนร็ไหลรินออมา้วยวามิถึยิ่
ความคิดเห็น