พระอ์วรรทรพระำเนินนำาราพรเ้าไปในำหนัไม้ที่พระอ์ทรำริให้นานสร้าึ้นไว้ที่ใล้ๆอม้าเพื่อที่ะไ้มาประทับที่นี้ในวันที่พระอ์้อทรฝึ้อมี่ม้า่อนวันแ่ัน
าราพรเอ็เินามพระอ์วรรเ้าไป้านในำหนัามรับสั่อพระอ์ หิสาวมอูรอบ ๆ แล้วยิ้มออมาอย่าอบใ ำหนัไม้หลันี้สร้าึ้นมาเหมือนบ้านอเธอที่ปาไม้ไม่มีผิแ่าันที่สีอำหนัเป็นสีาวทั้หลัแ่ที่บ้านอเธอเป็นสีไม้ธรรมาิ
พระอ์วรรทรทอพระเนราราพรแล้วรับสั่ถาม “ เป็นยัไบ้าแม่าว หล่อนอบหรือไม่ “
“ อบเพะ อบมาเพะ ที่นี่ทำให้หม่อมันิถึบ้านที่ปาไม้มาเลยเพะ “ เธอราบทูลไปามสิ่ที่ิ
“ อนนี้็เป็นแ่ำหนัโล่ ๆ รอเฟอร์นิเอร์มาลแล้ว็ะเ้ามาอยู่ไ้ “
“ พระอ์ะทรย้ายมาประทับที่นี่หรือเพะ “ าราพรทูลถาม
“ ใ่ ที่ำหนัไม้อยู่ใล้อม้าและยัมีสระบัวอยู่้านหลัำหนัอี้วย ่วหน้าร้อนมานอนที่นี่อาาศน่าะเย็นสบายว่าำหนัเล็ หล่อนว่าริไหม “ ทรสบพระเนรับหิสาวล้ายะทรถามวามิเห็น
“ เพะ “ าราพรอบไปเพียสั้นๆ
“ อยาึ้นไปูั้นบนหรือไม่ “
“ ึ้นไปไ้หรือเพะ “ เธอทูลถามพระอ์วรรอย่าสสัย เพราะถ้าที่นี่เป็นำหนัส่วนพระอ์เธอ็มิวระเ้ามาวุ่นวาย้วยะไม่เหมาะสม
“ ไ้สิ ันบอแล้วยัไว่าอีหน่อย หล่อน็ะ้อเป็นนูแลที่นี่ให้ัน “ ทรอบับเธอ แล้วทรพระำเนินนำหน้าเธอึ้นไปยัั้นบนอำหนั
้านบนอำหนัไม้นั้นถูัเอาไว้สามส่วน้วยัน ทา้านปี้ายะเป็นห้อบรรทมอพระอ์วรร ปีวาเป็นห้อทรพระอัษรส่วนโถรลานั้นเป็นห้อนั่เล่นและเอาไว้พัผ่อน้วยมีระเบียทา้านหลัอโถลาที่ทำยื่นออไปให้มอเห็นสระบัวนาให่ ที่ระเบียยัมีไม้อที่อยู่ในระถาแ่เอาไว้อี้วย
าราพรเินูรอบ ๆ อย่าอบใแล้วึเินไปที่ระเบียให่ที่อยู่้านหลัอห้อนั่เล่น เธอมอออไปที่สระบัว้วยวามรู้สึหวาลัวทีู่่ ๆ ็เิึ้นมาเอโยที่เธอไม่รู้ัว ใบหน้าอหิสาวีเผือลทันทีนูล้ายเธอำลัะเป็นลมเสียอย่านั้น ภาพเหุาร์ในวัยเ็็ลับมาายัอยู่ในห้วแห่วามิ าราพรรู้สึราวับนำลัมน้ำเธอหายใไม่อออึอัไปหม มือไม้สั่นโยวบุมไม่ไ้
“ แม่าว.....หล่อนเป็นอะไรไป “ พระอ์วรรทรเห็นท่าทีแปลๆอาราพร็ทรรู้สึเป็นห่วเธอ
“ เปล่าเพะ หม่อมันมิไ้เป็นอะไรเพะ “ เธอรีบเินลับเ้ามาที่้านในำหนัแล้วลบันไไปที่ั้นล่าทันที
“ หรือว่าเป็นเพราะเหุาร์รั้นั้น “ พระอ์วรรทรนึถึเรื่อที่าราพรเยมน้ำนเมื่ออนเธอเ็ ๆ ึ้นมาไ้ ึทรเ้าพระทัยทุอย่า
าราพรลมานั่อยู่ที่เ้าอี้สนามรหน้าอม้า้วยท่าทีที่ยัไม่เป็นปิเท่าไหร่นั ท่านหิ้อย็ทรำเนินมาประทับนั่้า ๆ เธอ
“ แม่าวเป็นอะไรไป ไม่สบายรึเปล่า “ ทรถาม่วยทรเป็นห่วาราพร
“ หม่อมันไม่เป็นไรเพะ สสัยอาาศวันนี้ะร้อนไปหน่อยหม่อมัน็เลยรู้สึไม่สบายัวเพะ “
“ อย่านั้นเหรอ “ ท่านหิทรมอูาราพร้วยทรเป็นห่วเธอ พระอ์วรร็ทรพระำเนินเ้ามาพอี
“ ไปเราไปี่ม้าันเถอะนะ ่อนที่แะแรไปว่านี้” รับสั่ึ้นแล้วทรยพระหัถ์เรียให้นานในอม้านำม้าทรออมาสอัวือเ้าอัศวินและเพลินิลม้าทรู่พระทัยที่ทรี่ในารแ่ม้า
พระอ์วรรทรให้ท่านหิ้อยึ้นทรเ้าอัศวินเพราะเป็นม้าอายุเยอะและสุุมไม่ใร้อน ส่วนาราพรพระอ์ทรให้เธอี่เ้าเพลินิลเพราะเธอเยึ้นหลัมันมาแล้วน่าะุ้นเยันแล้วเป็นอย่าี
“ แล้วท่านน้าล่ะเพะ ไม่ทรม้า้วยันหรือเพะ “
“ ....... “ พระอ์วรรทรยพระโอษ์เล็น้อย่อนที่ะทรึ้นหลัอเ้าเพลินิลที่าราพรนั่อยู่บนหลัมัน่อนแล้ว แล้วใัพระหัถ์ทั้สอ้าเอื้อมไปับบัเหียนม้าเอาไว้ ึทำให้ในอนนี้ัวอหิสาวอยู่ในอ้อมพระรอพระอ์
าราพรนั่ัวแ็เป็นหินไม่ล้าระุระิ หัวใอเธอในอนนี้นั้นสั่นไปหม้วยวามประหม่านเ้าัวแทบะหายใหายอไม่ทัน ัวอเธอ็ร้อนวูบวาบราวับมีระแสไฟฟ้าวิ่ผ่านไปทั่วร่า ยิ่แผ่นหลันั้นแนบสนิทับพระอุระอพระอ์วรรใอเธอ็ยิ่หวั่นไหวแปล ๆ
“ ทำไมถึไ้เร็นานี้แม่าว ยิ่หล่อนืนัวนั่เป็นท่อนไม้แบบนี้เ้าเพลินิลอันมัน็ยิ่ไม่อยาวิ่ นั่สบาย ๆ สิ เหมือนรั้นั้นที่สนามม้า “ รับสั่็ทรยพระโอษ์เล็น้อย แล้ว็ยับพระวรายเ้าไปใล้หิสาวมาึ้นไปอี าราพร็ยิ่ใเ้นมาึ้น
“ หม่อมันอประทานอนุาลาหลัเ้าเพลินิลไ้หรือไม่เพะ “ เธอทูลถามเสียสั่น
“ ันไม่อนุา “ รับสั่เพียเท่านั้น็ทรบัับให้เ้าเพลินิลวิ่ทะยานออไป้วยวามเร็วนหิสาวั้ัวไม่ทัน ร่าบาึโนเนในทีแร่อนที่ะั้ัวไ้แล้วึปล่อยัวไปามธรรมาิ
ม้าทรอพระอ์วรรวิ่ออไปาอม้าและวิ่ไปามทาที่พระอ์ทรบัับให้มันไปโยทิ้ท่านหิ้อยให้อยู่ับนายมาหมอม้าอพระอ์ที่่วยูเ้าอัศวินเินไปรอบ ๆ อม้า ท่านหิ้อย็ทรเพลินับารทรม้านไม่ไ้สนพระทัยับพระอ์วรรและาราพรที่ทรม้าออไปนไลแล้ว
“ วัมโนรมย์ให่เหลือเินนะเพะ หม่อมันมาอยู่ที่นี่ั้หลายวันแล้ว็ยัเินไ้ไม่ทั่วเลย “ าราพรพูึ้นพร้อมับมอไปรอบๆบริเววัแห่นี้ ที่ร่มรื่น้วย้นไม้น้อยให่ที่ปลูเอาไว้อย่าเป็นระเบียบ
“ ันถึะพาหล่อนไปูให้รอบวันี่ไ เพื่อรั้หน้าหล่อนะไ้ไม่เินหลแล้วหาทาลับมาไม่ถู “ ทรรับสั่อย่าหยอล้อหิสาว
“ หม่อมันไม่เินมาไลถึรนี้หรอเพะ ว่าะเินลับไปถึำหนัให่ะหมแรแน่ ๆ “
“ ยัมีอีทีนึที่ันะพาหล่อนไปู “ รับสั่บ็ทรวบม้ารไปยัสวนุหลาบที่ทรเยวิ่เล่นอนที่ยัทรพระเยาว์ สวนุหลาบแห่นี้ทูลระหม่อมทรโปรให้นานปลูเอาไว้เมื่ออนที่ทรย้ายเ้ามาประทับที่วัมโนรมย์เมื่อรั้วันอภิเษับพระายา เพื่อประทานเป็นอวัให้ับพระายา
ถึสวนุหลาบอวัมโนรมย์ะไม่ไ้ให่โเท่าับสวนุหลาบที่ปาไม้ศศินแ่็มีุหลาบนานาพันธุ์ปลูเอาไว้นแ่ันันอออสีสันสใสไปทั่วทั้สวน
พระอ์วรรทรบัับให้เ้าเพลินิลวิ่เยาะๆไปามทาเพื่อที่าราพระไู้อุหลาบไ้อย่าัเน หิสาวยิ้มออมาอย่าพอใ เธอสูลิ่นหอมออุหลาบเ้าไปนเ็มปอแล้วยิ้มออมาอีรั้ สายลมพัโยพัเอาลิ่นออไม้รวมับลิ่นหอมอเนื้อนาเ้าไประทบที่ปลายพระนาสินทรรู้สึวาบหวามในพระทัย้วยวามใล้ิหิสาวที่อยู่รอ้อมพระร พระอ์วรรทรไม่สามารถวบุมพระทัยให้สบไ้ในเวลานี้ ทรใ้พระรอพระอ์รวบเอาเอวบาเ้าหาพระอุระแล้วทรบรรประทับพระโอษ์ลไปที่แ้มนวลอย่าแผ่วเบา
“ พระอ์..... “ าราพรนั่นิ่้วยวามใ แ้มนวลอเธอในอนนี้เป็นสีแระเรื่อ้วยวามเินอาย มือเล็ ๆ นั้นุมพระหัถ์อพระอ์วรรเอาไว้อย่าไม่รู้ัว
“ เราอยู่รนี้่อนแล้วันนะ ันยัอยาูอุหลาบพวนี้อีสัหน่อย “ รับสั่พราอร่าบาเอาไว้แนบพระอุระไม่ยอมปล่อย หิสาว็นั่นิ่อยู่ในอ้อมพระรแล้วเอนัวไปแนบพระอุระอพระอ์บศรีษะลที่รนั้นหลับาลสูลิ่นหอมออไม้
ในเวลานี้เหมือนับโลำลัหยุหมุนเพื่อเ็บให้่วเวลาแห่วามสุในอนนี้เอาไว้ให้อยู่ไปอีนานเท่านาน
ความคิดเห็น