าราพรเินหน้ามุ่ยลับมาที่ำหนัเล็้วยยัรู้สึโรธที่ัวเอถูหลออยู่ไ้ั้นมนาน นิ่ถ้าเธอไม่้อเ้ามาถวายัวเ้าเป็น้าหลวที่ำหนันี้็ไม่รู้ว่าะถูหลอไปอีนานแ่ไหน
“ หรือว่าเรื่อที่เราเ้ามาเป็น้าหลวะเป็นแผนอพระอ์วรรเหมือนัน “ ยิ่ิ็ยิ่โมโห หน้าสวย ๆ อหิสาวอนนี้ายัถึวามไม่พอในปิไม่มิ
“ แม่าว “ สุรเสียทุ้มอพระอ์วรรรับสั่เรียื่อหิสาวที่ยืนหันหลัให้พระอ์ นหิสาว้อหันลับไปหาพระอ์แล้วนั่พับเพียบลถวายบัม
“ เพะ ทรมีอะไระใ้หม่อมันหรือเพะ “ าราพรนั่ลถวายบัมแล้วึทูลถาม
“ ไม่มี ันแ่เรียหล่อนเย ๆ “ ทรรับสั่้วยสีพระพัร์เรียบเยแ่็ทรลอบมอหิสาวที่นั่หมอบ้มหน้าอยู่เพาะพระพัร์อย่าพอพระทัย
“ ถ้าอย่านั้นหม่อมันอทูลลาเพะ หม่อมันะไปเฝ้าพระายาที่ำหนัให่ “ พูบหิสาว็่อยถอยหลัออมาแ่้วยเธอไม่ทันระวััวึถอยไปนับาโ๊ะเ้านเสียหลั
“ หล่อนเป็นอะไรหรือไม่ “ พระอ์วรรทรถามพร้อมแย้มพระสรวลอย่าเอ็นูเ็แสนอน
“ หม่อมันไม่เป็นไรเพะ “ พอั้หลัไ้เธอึราบทูลพระอ์แล้ว่อยๆลานถอยหลัออไป
หิสาวเินออมาที่หน้าำหนัเล็แล้วหันลับเ้าไปมอ้านในอยู่รู่หนึ่็เินลับไปที่ำหนัให่เพื่อเ้าเฝ้าพระายาเผื่อะทรำรัสสั่ให้หา
าราพรลานเ่าเ้าไปถวายบัมพระายาแล้วนั่อยู่รนั้นนพระายามีพระำรัสึ้น
“ แม่าวเห็นายวรรเยบอับันว่าแม่าวทำนมมะลิ้อนเป็นใ่ไหม “
“ เพะ เป็นสูรอุแม่แ้วเพะ “ าราพรึราบทูลแ่พระายา
“ ีริ ๆ ันัะอยาินนมมะลิ้อนไสุ้้ฝีมือแม่าวแล้วล่ะสิ “
“ หม่อมันอประทานอนุาทำถวายนะเพะ “
าราพรยิ้มแล้วึอประทานอนุาไปที่ห้อเรื่อเพื่อระเรียมวัถุิบที่เธอ้อใ้ โยมีอุ่นเรือนเป็นผู้่วยอเธอ
ใ่เวลาไม่นานนันมมะลิ้อนไสุ้้อหิสาว็เสร็พร้อม้วยีบนไส้ปลา็ถูัเรียมเป็นเรื่อเสวยถวายแ่เ้านายทั้สามพระอ์เรียบร้อยแล้ว
“ หน้าาน่าินริ ๆ สมับที่ายวรรออปามนัมหนา “ พระายารับสั่มนมอหิสาวอย่าพอพระทัยแล้วึเสวยนมนั้น
“ อร่อยริรสาิำลัี นอานมพวนี้แล้วหล่อนทำอะไรไ้อีบ้าแม่าว “ พระายาทรรับสั่ถาม
“ หม่อมันทำอาหาราวทั่วไปเพะ เพราะุแม่มัะให้หม่อมัน่วยเป็นลูมือเวลาทำอาหารอยู่เสมอเพะ “ หิสาวราบทูล
“ สมแล้วที่เป็นลูสาวอแม่รอแ้ว ันไม่มีอะไระใ้แม่าวแล้วลับไปพัผ่อนเถอะนะ “ พระายาทรประทานอนุาให้เธอลับไปพัผ่อนที่ห้อพัไ้ หิสาวึถวายบัมลาแล้วออไปาห้อโถเล็ในำหนัให่
เธอเินออมา็เอพระอ์วรรที่เส็มาที่ำหนัให่เ้าพอี าราพรนั่พับเพียบลเพื่อรอให้พระอ์ทรพระำเนินผ่านเธอไปเสีย่อน แ่แทนที่พระอ์วรระำเนินผ่านเธอไปพระอ์ลับทรหยุรหน้าเธอ
“ ามันไปที่ำหนัเล็ันมีานให้หล่อนทำ “ ำรัสสั่บ็ทรำเนินนำหน้าาราพรออไป หิสาวึ้อทำามที่ทรรับสั่
เธอเินามพระอ์วรรลับมาที่ำหนัเล็ พระอ์วรร็ทรพระำเนินเ้าไปในห้อทรพระอัษรแล้วทรหยิบำราหมายออมาประทานให้าราพร หิสาว็รับำราหมายภาษาอัฤษนั้นมาแบบ ๆ
“ ประทานให้หม่อมันทำไมันเพะ “ าราพรราบทูลถามอย่าไม่เ้าใ
“ ่วยเอาไปแปลมาให้ันที ัน้อเรียมารสอนที่โรเรียนนายร้อยำรวภูธร ที่นรปม “ ทรอบ
“ พระอ์ทรให้หม่อมันแปลหมนี่เลยหรือเพะ เป็นเือน็ไม่เสร็ “ ประโยหลัหิสาว้มหน้าบนพึมพำเบา
“ เป็นเือนัน็ะรอ แ่วันนี้เอาแ่บทที่ันเอาระาษั้นเอาไว้็พอ “
“ แ่หม่อมันมีานที่้อทำนะเพะ ทั้รายานและยัหนัสือที่ะ้ออ่านอี้วย “ าราพรยัทำหน้ามุ่ย้วยวามไม่พอใแ่็้อพยายามเ็บอารม์เอาไว้
“ ริสินะ ใล้ะสอบแล้วใ่ไหม...เอาอย่านี้หล่อนน่ะทำานอหล่อนให้เสร็เรียบร้อยเสีย่อนแล้ว่อยแปลหนัสือเล่มนี้ให้ัน ไปเอาานอหล่อนมานั่ทำในห้อนี้็แล้วันนะ “ ำรัสบแล้ว็ำเนินไปประทับที่โ๊ะทรพระอัษรเพื่อทราน่อ
“ เพะ “ าราพรไ้แ่นั่้มหน้าบ่นึมำับัวเอแล้วึออไปหยิบเอาหนัสือเรียนอเธอเ้าไปทำานในห้อทรพระอัษรอย่าัรับสั่ไม่ไ้
วัภานุวัน์
ที่ำหนัให่อวัภานุวัน์ในะนี้พระยาแพทย์พษาวิสุทำลัถวายารรวพระวรายอเส็ในรม ้วยท่านายอาทิย์ทรให้นไปรับท่านเ้าุมาาบ้านพั
“ ท่านเ้าุ เส็พ่ออันทรเป็นอย่าไรบ้า “ รัสถาม้วยทรเป็นัวลถึพระอาารทีู่ท่าะทรุลไปมาว่าเิม
“ เท่าที่ระหม่อมถวายารรวเส็ท่านในวันนี้ ระหม่อมอประทานอนุาให้พระอ์เส็ไปประทับที่โรพยาบาลเพื่อที่ะแพทย์ะไ้ถวายารูแลอย่าใล้ิระหม่อม “
“ ถ้าอย่านั้นันะพาเส็ไปที่โรพยาบาลวันนี้เลย” ท่านายอาทิย์รับสั่ให้นานในวัเอารถออทันทีเพื่อนำเส็เส็ในรมไปประทับที่โรพยาบาลโยไม่ฟัำทัทานอหม่อมละเอียเลยแม้แ่น้อย
“ ายอาทิย์ะัรับสั่อเส็พ่อทำไมัน พระอ์ทรไม่้อาระไปประทับที่โรพยาบาลายอาทิย์ไม่เ้าใหรือลู “ หม่อมละเอียูะไม่พอใเท่าไหร่นั
“ ายะทำามพระทัยอเส็พ่อไม่ไ้หรอ่ะ ายเห็น้วยับท่านเ้าุเราะ้อรีบให้หมอถวายารรัษาให้เร็วที่สุหม่อมแม่อย่าห้ามายเลย่ะ “ รัสบ็เส็ามไปที่โรพยาบาลวัหลัทันที
่าวเรื่อารย้ายไปประทับที่โรพยาบาลวัหลันั้นรู้มาถึวัมโนรมย์ึทำให้เ้านายทั้สามพระอ์ทรวิัวลเป็นอย่ามา้วยอาารประวรอเส็ในรมูท่าะทรุหนัลทุที
“ ายวรรพ่อว่าถึเวลาแล้วที่หิโมะ้อเ้าเฝ้าเส็พ่ออเธอเสียที “ สมเ็พระอ์ให่ทรรับสั่
“ พะย่ะ่ะทูลระหม่อมพ่อ วันพรุ่นี้ายะไปรับน้อหิที่โรเรียนแล้วพาเธอไปเฝ้าเส็ลุที่โรพยาบาลพะย่ะ่ะ “
“ ายแวะไปรับหม่อมรอแ้ว้วยนะลู พี่ายโะอยาเอหล่อนมาเ่นัน “ รับสั่้วยรู้พระทัยอเส็ในรมที่ทรอยาพบลูและเมียอพระอ์่อนที่ะทรไม่มีโอาสอี
“ พะย่ะ่ะ “ พระอ์วรรทรรับปาแ่ยัรู้สึอึอัพระทัยอยู่ไม่น้อย ้วยถ้าไปที่โรพยาบาลทั้สอฝ่าย็ะ้อเผิหน้าันอีแน่นอน
ในืนแรที่าราพร้อย้ายเ้ามาอยู่ที่วัมโนรมย์แห่นี้ หิสาวรู้สึระสับระส่ายนนอนไม่หลับเธอิถึบ้าน ิถึุแม่แ้ว แม่นายนภาและทุนที่บ้านน้อลุึ้นเินมานั่รับลมที่หน้า่า สอาู่ามนั้นเหม่อลอยไปอย่าไม่มีุหมายน้ำใส ๆ ็เริ่มไหลออมา้า ๆ ้วยสุะลั้นเอาไว้ไ้
“ ุแม่าาวิถึุแม่เหลือเิน “ สอาามนั้นวูบไหว้วยน้ำใส ๆ ที่เอ่อล้นอยู่ลอเวลา นระทั่่อนืนึไ้เ้านอน้วยสุะฝืนวาม่วเอาไว้ไ้
หิสาวื่นึ้นั้แ่ฟ้ายัไม่สาเธอลุึ้นอาบน้ำผลัเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบลไปที่ห้อเรื่อเผื่อะมีานอะไรให้เธอทำเพราะที่ห้อเรื่อ้อทำเรื่อเสวยให้ับเ้านายทั้สามพระอ์ในเ้านี้ แุ่ท้าวสุนีบอให้เธอลับึ้นไปยัำหนัเล็เพื่อรอถวายรับใ้พระอ์วรรแทน
“ ุลับึ้นำหนัเล็ไปเถอะนะ เี๋ยวพระอ์วรรทรรับสั่หาุแล้วะไม่เอ “
“ ให้าวอยู่่วยานที่ห้อเรื่อเถอะนะะ บนำหนัเล็มี้าหลวนอื่นอยู่แล้วะถวายารรับใ้ไ้ีว่าาว “ เธออบไป้วยไม่้อาระเฝ้าพระอ์วรร
“ อย่าเลยุาวลับึ้นไปที่ำหนัเถอะนะเื่อัน”
“ ็ไ้่ะ “ าราพร้อทำามทีุ่ท้าวสุนีสั่อย่าัไม่ไ้้วยท่านเป็นผู้ให่นหนึ่
หิสาวเินลับึ้นมาที่ำหนัเล็อย่าไม่เ็มในัเพราะเธอไม่อยาเ้าเฝ้าพระอ์เ้าปวรวรร้วยยัรู้สึุ่นเือในใอยู่ไม่หาย เธอเ้าไปนั่พับเพียบอยู่ที่หน้าห้อบรรทมพร้อม้วยุ้าหลวอีสอนเพื่อะอยถวายารรับใ้เมื่อทรมีพระำรัสสั่ แล้ว็เป็นไปอย่าทีุ่ท้าวสุนีพูเอาไว้ไม่มีผิ
“ แม่าวหล่อนอยู่้านอใ่ไหม “ ระแสเสียนั้นัออมาาในห้อบรรทม
“ เพะ “ าราพรำเป็น้อานรับ
“ เ้ามา่วยันแ่ัวที “ ำรัสสั่้วยสุรเสียเรียบๆแ่็ุอยู่ในที
“ เพะ “ าราพรรับพระำรัสแล้วลานเ่าเ้าไปในห้อบรรทมอพระอ์
พระอ์เ้าปวรวรรทรอยู่ในลอพระอ์เรื่อแบบนายำรวเ็มยศแ่ยัไม่ไ้ทริพระุมเสื้อทรให้เรียบร้อยึำรัสสั่ให้าราพรเ้ามา่วยิให้พระอ์
“ ะให้หม่อมันิพระุมเสื้อทรหรือเพะ “ เธอถามอย่าไม่แน่ใ
“ ใ่ ่วยิให้ันที “
“ แ่ว่า... “ าราพรไม่ล้าทำามรับสั่้วยเธอรู้สึว่าไม่เหมาะสมนั
“ เร็ว ๆ สิหล่อนะทำันสายนะ “
“ เพะ “ เธอไม่อาัืนำรัสอพระอ์ไ้ึ้อยอมทำาม
สายพระเนรมนั้นลอบมอหิสาวที่อยู่เพาะพระพัร์อย่าพอพระทัยยิ่ พระโอษ์หยัทรแย้มออเล็น้อยเมื่อเธอเยหน้าึ้นมาสบพระเนรอพระอ์
แ่หิสาวลับมือไม้สั่นนแทบะิพระุมเสื้อทรไม่ไ้้วยวามรู้สึระอัระอ่วนมวนท้อแปล ๆ ใอเธอ็เ้นแรนแทบะหายใไม่ทัน เหื่อเม็เล็ ๆ ผุึ้นามหน้าผาและไรผมนสัเเห็นไ้ั
“ ร้อนรึ “ ำรัสถามทั้ที่ทรเ้าพระทัยว่าเิอะไรึ้นับหิสาวรพระพัร์
“ เพะ ร้อนเพะ “ เธอราบทูลเสียสั่น
“ แปล อาาศออะเย็นสบายเหุใหล่อนึร้อนึ้นมา “
“ หม่อมันอาะป่วย็ไ้เพะ “ เธออบ
“ อย่านั้นรึ “ พระหัถ์้าหนึ่ทรยึ้นมาวาที่หน้าผาอาราพรนเ้าัวสะุ้้วยวามใ
“ พระอ์... “ าราพรรีบนั่ลพับเพียบทันทีที่ิพระุมเสร็ามพระำรัส พระอ์วรร็ทรพระสรวลออมา้วยทรนึันในท่าทีแบบนั้นอเธอ
“ ไปหยิบเ็มัมาให้ันที “
“ เพะ “ หิสาวหัน้ายหันวามอหารัพระอ์เมื่อเอแล้วึลุึ้นไปหยิบรัพระอ์มาถวาย
“ อบในะ วันนี้ันะไปส่เธอที่โรเรียนและะแวะไปรับเธออนเลิเรียน้วยเพราะะนั้นห้ามหนีลับมา่อน้ออยู่รอนว่าันะไปรับเ้าใใ่ไหม “
“ เพะ “ าราพรานรับอย่าไม่เ็มใ
“ ลไปห้อเสวยันไ้แล้ว ป่านนี้เรื่อเสวยัึ้นมาแล้ว” ำรัสแล้ว็ทรำเนินออไปาห้อบรรทม าราพาึ้อามเส็พระอ์ลไปที่ห้อเสวย
“ มานั่สิะหมอบอยู่ทำไมที่พื้น “ ำรัสสั่หิสาวที่นั่พับเพียบอยู่ที่พิ้นในห้อเสวย
“ มิไ้เพะ หม่อมันไม่วรีนเสมอพระอ์ “
“ นี่เป็นำสั่ หล่อนะัำสั่ันอย่านั้นรึ “ ระแสำรัสนั้นุนนฟัหน้าเสีย
“ หม่อมันมิล้าเพะ “ ถึะไม่ล้าัพระำรัสแ่เธอ็ไม่ล้าึ้นไปนั่ร่วมโ๊ะเสวยอยู่ี
“ หล่อนนี่่าื้อ้านเสียริ ามใหล่อนไม่นั่็ไม่้อมานั่แล้วเ้านี้หล่อนะินอะไร “
“ หม่อมันะไปรับประทานที่โรเรียนเพะ “
เมื่อทรเสวยเสร็เรียบร้อยแล้ว็ำเนินออมาที่หน้าำหนัเล็เพื่อึ้นรถยน์ส่วนพระอ์ าราพรึำเป็น้อามเส็ไป้วยเพราะพระอ์ะเส็ไปส่เธอที่โรเรียน
รถยน์อพระอ์วรรับเ้ามาอที่หน้าอาารเรียนที่ในอนนี้มีทั้รูผู้ปรอละนัเรียนอยู่เ็มไปหม้วยยัไม่ถึเวลาเ้าเรียน ทุสายาึับ้อมาที่หิสาวที่เปิประูลมาารถยน์ันนั้นพร้อม้วยเสียุบิบที่ามมา้วยวามอยารู้อยาเห็น
รถยน์อวัอรุลัษ์็ับเ้ามาอที่หน้าึพอี ท่านหิทิวารรัศมีทรลมาารถแล้วรไปยัรถยน์อพระอ์วรรอย่าุ้นเย ท่านหิบัมลาพระอ์วรรแล้วูมือาราพรเ้ามาในอาารเรียน
“ ไปแม่าวเ้าเรียนันเถอะนะ ไม่้อสนใพวนี้อิาพวนั้น “
“ เพะ “ เธอเิน้มหน้า้วยไม่้อารเห็นสายาอนพวนั้นที่มอมาที่เธอ
“ หิอโทษนะแม่าวที่เมื่อวานหิไม่ไ้ไปหาแม่าวามสัา “
“ ไม่เป็นไรเลยเพะ หม่อมันเ้าใเพะ “
“ แ่วันนี้หิะลับไปพร้อมแม่าวนะ หิอประทานอนุาาท่านแม่แล้ว “ ท่านหิ้อยทรแย้มยิ้มให้เพื่อนสนิทออ์ท่าน
“ เพะ แ่วันนี้พระอ์วรระเส็มารับหม่อมัน “ เธอทูลเสียอ้อมแอ้มไม่เ็มำ
“ นั้นแหละยิ่ีให่มีหิไป้วยนพวนั้นะไ้ไม่พูมาูสิุบิบันอยู่ไ้ “
“ เพะ เป็นพระรุาเพะ “ าราพรยิ้มออมาไ้อย่าสบายใที่สุที่เธอไม่้อนั่รถไปับพระอ์วรรเพียลำพั
เวลาเินไปนถึใล้เวลาเลิเรียน รถยน์อพระอ์วรร็ับเ้ามาอที่หน้าึเรียนรเวลาพอี ท่านหิ้อยและาราพรเินลมาาอาารเรียน็รมายั
รถยน์อพระอ์วรร ทั้สอน็้อแปลใทีุ่รอแ้วแม่อาราพร็มาพร้อมพระอ์วรร้วย
“ ท่านน้าเพะ ทรไปรับแม่รอแ้วมา้วยหรือเพะ “ ท่านหิ้อยรับสั่ถามพระอ์้วยวามสสัย
“ น้าะพาุรอแ้วและแม่าวไปหานสำันหนึ่ “ ำรัสอบ
“ แม่แ้ว าวิถึแม่แ้วที่สุ “ าราพรยิ้มให้แม่อเธอแ่แม่แ้วลับมีสีหน้าไม่สู้ีนั
“ แม่าวึ้นรถเถอะลู อย่าให้พระอ์วรรทรรอนาน “
“ ่ะแม่ “ เธอทำามำสั่แม่อเธอเปิประูึ้นรถในทันที
รถยน์อพระอ์วรรับไปที่โรพยาบาลวัหลัเพื่อะเส็ไปเยี่ยมเส็ในรมที่ย้ายมาประทับอยู่ที่โรพยาบาลแห่นี้ไ้สอวันแล้ว พอถึโรพยาบาล็ำเนินพาสอแม่ลูรไปยัห้อพัที่เส็ท่านประทับอยู่
“ เรามาหาใรันะแม่แ้ว ใรพัอยู่ที่นี่ “ าราพรเอ่ยถามแม่อเธอ้วยวามสสัย
“ พ่ออลูแม่าว พระอ์ประทับอยู่ที่นี่ “ ำอบอหม่อมรอแ้วทำให้าราพรยิ่ไม่เ้าใหนัึ้น้วยำพูนั้น
“ พ่ออลู... “ แววาู่สวยนั้นวูบไหว้วยหยาน้ำที่เอ่อลออยู่เ็มา
เมื่อเินันมาถึห้อที่ประทับหิสาว็เิ้าวเท้าไม่ออ้วยวามรู้สึื่นเ้นนแทบะวบุมอาารประหม่าเอาไว้ไม่ไ้ เธอยัยืนนิ่อยู่หน้าห้อไม่ล้าเ้าไปทั้ ๆ ที่อยาะเอพ่อใะา้วยลัวะทำอะไรไม่ถู
“ แม่าวเ้ามาสิเส็ท่านทรรอหล่อนอยู่นะ “ พระอ์วรรทรำรัสสั่เธอ แล้วทรเอื้อมพระหัถ์มาแะที่บ่าอเธอ
“ เพะ “ หิสาวึ้าวเ้าไปในห้อ้วยหัวใที่เ้นระรัว้วยทั้ีใและื่นเ้นนมือไม้สั่นไปหม
ภาพรหน้าือายสูวัยนหนึ่ที่นอนอยู่บนเียพัผู้ป่วย้วยท่าทีที่อ่อนแรเ็มที เพราะอาารป่วยที่เรื้อรัมานานนยาะรัษา ายนนั้นหัมหน้ามามอเธอ้วยรอยยิ้มทีู่อบอุ่นและเ็มไป้วยวามรัวามห่วหาอาทรอย่าที่สุ
“ หิโม...ลูพ่อ “ ระแสเสียอเส็ในรมที่ำรัสหาพระธิาอ์เล็อพระอ์นั้นสั่นเรือ้วยทรเหน็เหนื่อยาพระอาารประวร
“ เ้ามาสิลูหิ มาราบเส็พ่ออลู “ หม่อมรอแ้วเรียลูสาวอเธอให้เ้าไปถวายบัมเส็ในรมผู้เป็นพระบิาอเธอ
“ เส็พ่อ... “ ถึะยัลัเล้วยไม่เ้าใับสิ่ที่เิึ้นแ่เธอ็เินเ้าไปถวายบัมราบลที่พระบาทอเส็ท่านทั้น้ำา
“ เ้ามาหาพ่อสิลู พ่อิถึหิเหลือเิน “ สอพระรนั้นยึ้นมาสวมอพระธิาที่ทรามหาอยู่นานถึสิบห้าปี้วยวามีพระทัยอย่าที่สุ น้ำพระเนรไหลออมาาสอพระเนร้วยวามสุทำให้ทั้พระอ์วรรและท่านหิ้อย็่ารู้สึไ้ถึวามสุพระทัยอเส็ท่าน
“ เราปล่อยให้เาอยู่ันามลำพัเถอะนะหิ้อย “
“ เพะท่านน้า “ สอพระอ์ึำเนินออมาาห้อที่ประทับ
ุหมอที่ทำารถวายารรัษาเส็ท่าน็มาที่ห้อรวพอี ึไ้พบพระอ์วรรที่ประทับนั่อยู่ที่หน้าห้อ
“ ท่านเ้าุะมาถวายารรวเส็ท่านรึ “
“ พะย่ะ่ะ ระหม่อมมีเรื่อบาอย่าะ้อราบทูลพระอ์พะย่ะ่ะ “
“ เรื่ออะไรันบอันไ้ไหม “
“ พะย่ะ่ะ ผลารรวอเส็ท่านไม่่อยะีเท่าไหร่นัพะย่ะ่ะ ผลรวพระโลหิพบสารพิษบาอย่าที่สะสมอยู่มา ระหม่อมสันนิษานว่าน่าะเป็นสาเหุออาารประวรพะย่ะ่ะ “
“ หมายวามว่าที่เส็ในรมประวรหนัในรั้นี้เพราะพระอ์ทรถูวายาอย่านั้นรึ “ สีพระพัร์อพระอ์วรรในอนนี้ไม่ีนั้วยสิ่ที่ทรรับรู้
“ ระหม่อมยัไม่แน่ในัพะย่ะ่ะะ้อรวให้ละเอียว่านี้อีสัรั้ “ ท่านเ้าุราบทูล้วยสีหน้าเร่เรียไม่่าัน
“ อย่าเพิ่บอเรื่อนี้ับใรทั้นั้นโยเพาะนที่วัภานุวัน์ันะัารเรื่อนี้เอ ถ้าใรถามถึพระอาาร็ให้อบไปว่าประวร้วยโรพระรา “ ำรัสสั่้วยสีพระพัร์ริั
“ พะย่ะ่ะ ระหม่อมะทำามำรัสอพระอ์ “
เมื่อทั้สอุยันนเสร็เรียบร้อยแพทย์ประำพระอ์็เ้าไปรวพระอาารามปริ เรียบร้อยแล้วเส็ในรม็ทรบรรทม้วยฤทธิ์อยาที่แพทย์ัถวาย พระอ์วรรึพาทุนลับไปยัรถยน์อพระอ์เพื่อที่ะเส็ลับ็สวนทาลับหม่อมละเอียเ้าพอี
“ พระอ์วรรเพะ เส็มาเยี่ยมเส็ท่านหรือเพะ “ หม่อมละเอียถวายำนับแล้วเลือบมอสอนแม่ลูที่ยืนอยู่หลัพระปฤษา์อพระอ์วรร
“ หม่อมรอแ้ว “ สีหน้าอหม่อมละเอียนั้นแทบะอยาะีร่าหม่อมรอแ้ออเป็นิ้น ๆ ้วยวามแ้นใ
“ ันะลับแล้วล่ะนะ ้อไปส่หม่อมรอแ้วและหิโม้วย “ ำรัสบ็ำเนินนำทั้หม่อมรอแ้ว ท่านหิ้อยและาราพรออไปารนั้นทันที
หม่อมละเอียไ้แ่มอาม้วยวามเรียแ้นในในแทบะระเบิออมา “ ล้ามาถึที่นี่ันะเ็บหล่อนเอาไว้ไม่ไ้แล้วสินะ หม่อมรอแ้ว “ สอาู่ามนั้นลุวาว้วยไปแ้นนน่าลัว
ที่วัภานุวัน์
สาวใมาอเฝ้าท่านหิแสโสม้วยเธอมีเรื่อสำัที่ะ้อทูลให้ท่านหิทรทราบ
“ แม่สาวใมีอะไร็ว่ามา ันะออไป้านอ “
“ เพะ ือหม่อมันมีเรื่อเี่ยวับพระอ์เ้าปวรวรรมา ราบทูลท่านหิเพะ “
“ นี่แม่สาวใหล่อนนี่ไม่รู้ัที่่ำที่สูรึยัไ ะเอาเรื่อมเท็อะไรมาบอัน หล่อนรู้ัพระอ์วรรรึยัไ “
“ หม่อมันไม่ไ้รู้ัพระอ์วรรหรอเพะ แ่หม่อมันรู้ัผู้หิอพระอ์่าหา “ สีหน้ายิ้มเยาะในที่เ่นนั้นทำเอาท่านหิโสมแทบะระับอารม์เอาไว้ไม่อยู่
“ หล่อนหมายถึใร “ น้ำเสียเี้ยวรานั้นแผัึ้นนสาวใรู้สึสะใึ้นมา
“ หล่อนเป็นสหายสนิทอท่านหิ้อยเพะ และยัเป็น้าหลวในวัมโนรมย์้วยนะเพะ ท่าทาะไ้ใล้ิับพระอ์วรรมาที่เียว พระอ์ถึับไปรับไปส่หล่อน้วยอ์เอทุวันเลยนะเพะ “ ท่าทาน้ำนัมที่แม่สาวใรลไปในหทัยอท่านหิโสมูไประพือไฟในนั้นนลุึ้นเผาหทัยนร้อนรุ่มไปหมแล้ว
“ ันอยาเห็นหน้ามันพรุ่นี้ันะไปหาหล่อนที่โรเรียน รู้ใ่ไหมว่าหล่อนะ้อทำยัไ
“ เพะ หม่อมันะัารให้ท่านหิเอเพะ “ รอยยิ้มที่มีวามนัยน์นั้นายันเป็นประาย ราวนี่แหละแม่าราพระ้อวเือร้อนไม่น้อยแน่
มาลแล้วนะะ
ความคิดเห็น